No place for the losers

Het was tijd. Ugh. Ze kreunde even lichtjes bij de gedachte. Ze wilde niet, ze haatte dit en ze vond dit walgelijk. maar toch was ze moeizaam naar het nieuwe nest heen gegaan. haar blik vol haat terwijl ze nerkeek op de nieuwe pluisjes. Hopelijk wisten ze maar al te goed dat ze beter dood waren geweest dan levend, want Burnet zou ze der elke dag aan herinneren, over hoe ongewenst ze waren in de gebroken familie. Ze wist dat ze niks verkeerds hadden gedaan maar toch verdienden ze niks anders dan deze behandeling. Zij waren het resultaat van iets vreselijks dat ze tot op het bot haatte, tot op haar ziel. Ze snoof dan ook even en gromde zacht. "Stomme mormels..." fluisterde ze...

-Lionkit

Veel kon de jonge Lionkit nog niet. Zo was nog maar een paar dagen oud, een leeg canvas dat haar karakter nog moest ontwikkelen, al waren er wel al enkele basiseigenschappen aanwezig bij de kitten. Zo bleek ze een vrij stille en geduldige kitten te zijn, wachtte ze netjes op haar beurt als het nodig was en leken haar ogen te vertellen aan de buitenwereld wat ze nodig had, wat ze wilde. Ze knipperde wanneer ze verbaasd was, knikte ja of schudde haar hoofd als een teken van 'nee', begon te snorren wanneer iets haar aanstond en piepte als er iets gebeurde waardoor ze de aandacht van iemand anders nodig had. Zoals toen ze uit het nest was gevallen. Ze begon net langzamerhand wakker te worden toen ze opeens de aanwezigheid van een andere kat opmerkte. Dit gebeurde doordat ze opeens een onbekende stem hoorde. De stem sprak woorden uit die ze niet goed herkende, maar het klonk alles behalve lief naar hem toe en het was super zacht uitgesproken, alsof niemand het mocht horen. De kleine Lion opende haar oogjes en richtte deze op de kat die naast het nest was komen staan. Was dat wat Oceanbreeze bedoelde met een flame point? Het kon geen Lionroar zijn, tho, dit was overduidelijk nog een kitten. Al dan wel bijna oud genoeg om een apprentice te worden. Lionkit keek de ander vragend aan. Wat? Wie was dat?

Met giftige ogen keek de jonge Burnetkit naar het jong die uit het nest was gevallen, alsof ze het wel kon vermoorden hier ter plaatse. Dat kon ze ook echt doen hoor, als er niemand aan het kijken was. Opgekropte haat voor al die kinderen zat in haar kop en hart en overwelmde en verzwolg haar karakter. Het vervuilde haar in zeker mate zeker. Maar wat maakte haar dat nou uit? Het was niet haar probleem als ze een pissig Foxdung was right? "Ugh, wat moet je?" gromde ze naar het lelijke ding die daar lag. Het had lelijke ogen, ze moest er niks van weten. Ze wilde het slaan en weglopen, ze verachtte het.

Het feit dat ze nog een zeer jong wezen was, betekende dat de kitten een korte aandachtspan had en niet veel energie had om lang wakker te blijven. Ze was immers nog maar een weekje oud en alle kittens konden op die leeftijd niet veel meer dan slapen, drinken en zo af en toe eventjes wakker zijn om de wereld kort te aanschouwen met hun pasgeopende oogjes. Dat deed ze nu. En ze zag een andere kattin, iemand die ze niet kende. Nog geen begrip van emoties, begreep ze ook niet waarom de kat zo op haar reageerde. De woorden kwamen niet helemaal aan bij de kitten zoals het hoorde, waardoor ze kort gaapte en de poes nog een laatste keer vragend aankeek. Alsof ze heel graag wilde weten waarom de poes hier was, maar uiteindelijk gaf de kitten het op. Ze was te moe. Het was weer tijd voor een heel lang dutje. Ze rolde wat verder weg van de andere, die haar maar bleef aanstaren, en legde zich weer tegen de lichaampjes van haar siblings en de warme buik van haar pleegmoeder aan. Nog een gaap rolde over haar lippen, waarna de kitten haar kopje neerlegde en weer in slaap viel. Gemakkelijk, zonder enige zorgen voor de grote boze wereld.

Het duurde niet lang voordat het mormel uiteindelijk gewoon weg ging en zich oprolde tegen de rest van de beesten aan die ze zo verachte. Met een luid gesnuif draaide ze zich dan ook om, om even met haar staart te zwiepen uit pure frustratie. Het was hatelijk te weten dat deze wezens levend waren en nog eens wel ook. Ze wilde dat niet. Haar gedachten, hoe getwist ze ook waren, waren volgens haar het enigste logische in deze wereld en ze zeiden dat dat mormel en haar mede genoten gewoon allemaal dood moesten. Jammer en helaas dat de wereld een eikel tegen haar geweest toen ze nog zwak en beïnvloedbaar was, jammer dat de wereld haar zo verpest had. Maar daar had ze gewoon geen last van.