We're searchlights, we can see in the dark.

En zachte zucht verliet zijn lippen terwijl hij naar de twee vissen keek die hij vandaag in the Rapids had gevangen. Voor een uurtje had hij zichzelf weer vrij gevoeld. Voor een uurtje was de pijn die steeds zo aanwezig was in zijn borst gedrongen naar de achtergrond. Voor een uurtje werd hij er weer aan herinnerd hoe fijn het was om geboren te zijn in RiverClan en niet in één van de andere Clans. Voor een uurtje kon hij zich de smaak van verse vis op zijn tong weer herinneren en zich amuseren met het feit dat hij straks waarschijnlijk twee uur ging bezig zijn om de vis zo los te peuteren dat er zeker geen graatjes achter zouden blijven en hij de RiverClankittens over kon halen om het eens een keertje te proeven. Voor een kleine seconde keek hij weer uit naar dat moment dat hij een nieuwe kitten de smaak van vis had leren proeven en deze helemaal verzot zou zijn op vis. En toen kwam de harde realiteit weer terug in zijn gedachten: zijn broer was er nooit meer om deze momenten met hem te delen. Hoewel ze dikwijls ruzie hadden gehad, het was altijd duidelijk geweest dat zijn broer het kon appreciëren als Butterpact een goede vangst had gemaakt en Butterpact was altijd heel enthousiast geweest als zijn broer terugkwam met een grote prooi die hij alleen gevangen had. Hij was een luie warrior en een luie apprentice geweest, maar als hij zijn best deed, kon hij je verbazen met zijn kunsten. Het kwam weer terug als een mokerslag aan dat hij dit soort momenten niet meer met zijn broer kon delen, al had hij nu al een paar moons de tijd gehad om te wennen aan dat idee. Zijn goede humeur was direct verdwenen en hij keek niet bepaald enthousiast naar de vis waar hij net nog zo blij mee was geweest om het gevangen te hebben. Zijn aandacht werd getrokken door pootstappen die in de grot weerklonken en eigenlijk wilde hij zich al omdraaien zodat hij zich niet bezig hoefde te houden met eventuele nieuwsgierige kittens die naar zijn vangst kwamen kijken, maar toch bleef hij staan.

Zijn oortje trok enkel om zijn verbazing aan te tonen toen een ThunderClanapprentice opeens vlak in de buurt stond. Haar blauwe ogen namen hem nieuwsgierig in zich op, maar dat was niet wat hem boeide. Nee, het was de manier waarop ze door de grot hinkte en de tijd nam om stil te staan zodat ze hem kon begroeten wat zijn aandacht trok. Zijn gedachten gingen automatisch naar Ravenfall. De manier waarop ze liep, toonde aan dat ze waarschijnlijk niet meer dan een elder ging worden. En hoewel ze van een andere Clan was, kon Butterpact niet anders dan haar moed bewonderen. Hoe ze door de grot hinkte alsof het niets was en aan de andere katten probeerde bewijzen dat het verlies van één poot nog niet wilde zeggen dat ze niets meer kon. Helaas zou ze door StarClan nooit meer als warrior erkend worden. Zo wreed waren ze wel. Soms wilde Butterpact zijn ogen sluiten, wakker worden in StarClan en boos naar ze roepen omdat ze zo wreed waren. Nee, hij had altijd al een hekel gehad aan de andere Clans en had geen moeite gedaan om een poging tot het treiteren van anderen aan zich voorbij te laten gaan, maar iemand die vervroegd elder was geworden, had hij altijd al als sterk gezien. En dat gevoel werd versterkt door het eigen verlies dat hij meemaakte, ook al waren dat twee totaal verschillende dingen. “Hallo,” sprak hij zachtjes en hij keerde zijn lichaam volledig naar haar toe, misschien onbewust ook een beetje om aan te tonen dat hij haar niet anders ging behandelen omdat ze maar op drie poten liep dan in plaats van op vier. Ze zou nu waarschijnlijk nog drie of vier moons training moeten hebben voordat ze een volleerde warrior zou worden. Dat was tenminste toch zo geweest als StarClan haar wat meer gegund had. “Hoe komt het?” Hij knikte naar haar poot. “Heb je een ongeluk gehad of…?” Er was geen tijd voor tactvolle vragen. En daar had hij ook helemaal geen zin in.