When the weak retreat

"Mother? I've done my best to keep your name up high. To let you be remembered. Sadly, my time is over here. I am infected with the unknown disease. All my muscles seem to ache and sometimes my muscles just stop and I can not move them anymore. It scares me. I feel weak and powerless and no one can help me. I've left, mum, I've walked away. I might or might not be found. But my life is over now and I do not want others to see me faint. I thought I could be as great and strong as you were, I'd hoped so. I guess it were all just dreams and hopes, and sometimes they just do not come true. I hope Shadowclan will find its glory back again, be as great as they were. I think Tallshadow will become great sometime, just like you were. I'd just hoped to be with him and help him to achieve that, but I cannot."

Haar helder blauwe ogen waren gericht op de blauwe lucht terwijl ze daar lag. Ze bleef stil liggen, want heel haar lichaam deed pijn. Ze wist dat haar tijd was gekomen, dus probeerde ze zich zo goed mogelijk te ontspannen terwijl ze zich overgaf aan al haar pijnen. Voor een koude winterdag als deze was het nog relatief warm en de lucht was mooi helder met hier en daar een schapenwolkje. De zon liet het sneeuw om haar heen glinsteren als diamanten. Dat waren allemaal punten waar Swiftclaw zich op focuste, de pracht om haar heen tijdens haar sterfdag. Ze sloot haar ogen en liet nog één keer alle katten waar ze van hield naar zich toe komen in gedachten, terwijl ze één voor één afscheid van ze nam. Hazelnut, Fawnstep en al haar andere siblings en ook Flameleap. Nog één keer opende ze haar ogen om de wereld om haar heen te bekijken. Want wat had je vanaf dit punt een prachtig uitzicht. Een zucht rolde over haar lippen toen nog een stevige pijnscheut haar om het hart greep. Het was tijd, het was tijd om afscheid te nemen van deze wereld, van de roofvogel die hoog in de lucht aan het cirkelen was. De wereld was mooi, maar de wereld was niet meer voor haar. Nog één keer ademde ze in, om vervolgens haar laatste adem uit te blazen

Just a couple kids on a summer street
Chasing around to a flicker beat
Making mistakes that were made for us
We brushed them off like paper cuts

You said you're sick and tired of it, it
But I need you morning, night, and day
I miss you every single way-ay-ay
We said forever but forever wouldn't wait for us


Het was in het begin een normale dag. Dat hij gewoon probeerde om voor de Clan iets te vangen. Misschien terugkerend met een kleine muis, als hij geluk had. Daarbij naast Leafbare was het al moeilijk genoeg op onbekend gebied. Hij had gehoopt dat bij de Highlands er een grotere kans was dan bij de smalle rivieren. Maar nog steeds zou hij gegarandeerd met lege handen terugkomen. Hoe zou de Clan hem dan nog serieus kunnen nemen?
Zijn rode, dikke pels tintelde door de oude bries terwijl hij hoger op het territorium kwam. Plotseling kwam een geluid, een soort roep van een vogel. Zijn grasgroene blik gleed omhoog, waar hij een grote roofvogel zag die iets aan het cirkelen was. Met een verwarde frons besloot Flameleap om gewoon weer een riskerend spelletje te spelen. Puur omdat hij nieuwsgierig was wat zoveel de aandacht van een dodelijk vogel kon betekenen.

You were my last young renegade heartache
It only took one night
Caught in the eye of a hurricane, darling
We had to say goodbye

Underneath the lights of a motorway
That's where I go to keep your ghost away
We used to be such a burning flame
Now we're just smoke in the summer rain

Zijn blik was gericht op de vogel terwijl hij zich dichter bij de plek naderde. Totdat hij onder een paar struiken kroop en een specifieke rode vacht herkende op de grond. Het duurde even voordat zijn brein het kon beseffen. En voordat hij het wist werden zijn stappen breder, sneller, zijn ademhaling korter. "Nee." Mompelde hij onder het gehijg terwijl hij dichter bij het lichaam kwam. "Nee, nee, nee!" Schreeuwde hij uit terwijl hij vol met ongeloof de she-cat aankeek.

You were my last young renegade heartache
It only took one night
Caught in the eye of a hurricane, darling
We had to say goodbye
I want to know that you're somewhere out there
Somewhere down this road
You were my last young renegade heartache
How could I let you, how could I let you go?

Hij had gedacht dat hij het aan had gekund. Hij wist dat zo'n moment aan zou komen. Maar op een andere manier. Misschien als ze samen Elders waren, met kinderen, kleinkinderen. Dit was nog een ziel, weggerukt uit zijn leven op het hoogste punt. Waar hij zelfs het lef had kunnen krijgen om haar te vertellen dat hij van haar had gehouden. En weer was zijn stabiliteit afgenomen. Net als zijn vader, zijn moeder, zijn zusje. Hij stond er weer alleen voor.

You were the best thing that ever happened to me
And I'll keep on fighting just to make you believe

Dit zou langer duren dan een maan, misschien zelfs twee. Misschien zou hij haar nooit los kunnen laten. De wond die hij binnen had, was zo vaak opengescheurd. Maar nog nooit had hij gedacht dat het veel groter zou worden. Puur omdat de she-cat, levenloos op de grond, hem de sterkste emoties gaf. Een emotie die hij nooit echt serieus had durven te nemen. En weer, steeds weer, was het StarClan gelukt.

You were my last young renegade heartache
It only took one night
Caught in the eye of a hurricane, darling
We had to say goodbye
I want to know that you're somewhere out there
Somewhere down this road
You were my last young renegade heartache
How could I let you, how could I let you
Don't want to let you, I'll never let you go