The Silence Presence of Home

Het was haar minst favoriete seizoen. De koude temperaturen waren drie keer niks voor de jonge katten en al helemaal funest voor de Elders. De koude wind, en gure omgeving deden spieren verkrampen. Oceanbreeze wist hoe heftig en uitputtend de heenweg was geweest. Laat staan hoe de reis terug naar huis zou zijn. Als ze daar aankwamen zouden al haar kittens Apprentice's zijn en wellicht enkele al Warrior. Ze wist dat Silverpaw al bijna zover was om als een Warrior door het leven te gaan. Kleine kittens werden groot en ergens had ze het gevoel dat ze te weinig tijd had gehad voor haar kittens, haar leven en haar clan. Blauwe ogen zochten haar kittens op voordat die landden op een witte kitten, Homekit. Haar blik verwarmde een fractie waarna ze op haar dochter af stapte. "Homekit," Snorde ze zachtjes. Haar kittens waren al weer zes Moons. Oud genoeg om een mentor te krijgen.

Brrr, wat was het koud. En ze was ook nog moe en haar pootjes deden pijn, ook al was ze een deel van de tijd gedragen. Maar ze was al een grote kitten, en grote kittens klaagden niet. Ze was echter uitgeput van alle indrukken. Eerst had ze alleen de binnenkant van een grot gezien, en nu was de wereld opeens wel duizend keer zo groot geworden! Ze bleven maar langs nieuwe plekken komen, en voor ze goed en wel rond had kunnen kijken waren ze alweer in een ander landschap. Homekit vond het een gaaf avontuur, maar nu wilde ze eigenlijk wel weer terug naar de grot. Daar woei het tenminste niet zo... Haar oortjes schoten omhoog toen ze haar naam hoorden en er verscheen een lach op haar gezicht. "Mama!" riep ze vrolijk en ze rende naar Oceanbreeze toe om zich tegen haar zachte vacht aan te drukken. Mama kwam alles goed maken! Want mama had een superwarme superzachte vacht, en daarnaast was ze de baas en kon ze alles, dus dan kon er niets meer mis gaan. Na haar begroeting rechtte Homekit haar rug en probeerde er niet al te slaperig uit te zien. Ze moest wel mama's grote, sterke dochter zijn, natuurlijk!

Homekit leek moeite te hebben met de reis en hoewel ze het beste voor haar kittens wou, konden ze niet stoppen. Hoe sneller de reis achter de rug was, hoe beter. Zodra ze haar witte kitten aansprak, leek Homekit weer op te leven en er verscheen een trotse blik in de ogen van de Windclan Leader. "Mama!" Mauwde de kitten vrolijk waarna ze op haar af kwam gestormd en zich in de lange zachte vacht van de andere Windclanner drukte. Ze gaf haar met een glimlach een lik over haar kopje waarna ze snorde. "Hoe gaat het, lieverd?" Mauwde de prachtige tabby warm waarna ze haar staart zachtjes tegen de kitten aan tikte. Ze wist dat de kittens het oude territorium niet kenden, immers waren haar oudste kittens nog niet eens zo oud toen ze die moesten verlaten. "Homekit je kent vertalen over de lange vlakten toch?" Mauwde ze liefdevol naar de jongere kat die al zo sterk was. Ze was trots op al haar kittens. Zelfs al was ze te vroeg weer zwanger geworden en had ze haar laatste nestje niet kunnen zogen en was niet elke kitten biologisch van haar. Ze had ook voor Brindleleaf's en Mousewish's nestjes gezorgd. Die ook een verre familie van haar jongste nest waren.

Homekit spinde zo hard als een motortje toen haar moeder haar over haar kopje likte. Wat was mama toch lief! "Goed!" antwoordde Homekit gauw, want ze kon natuurlijk niet tegen mama zeggen dat ze eigenlijk heel moe was. Ze keek Oceanbreeze met grote blauwe ogen aan toen die begon over de lange vlakten, en knikte met een serieuze uitdrukking op haar snoetje. Ja, haar clangenoten hadden maar al te graag over de vlakten gepraat, en voor Homekit had het altijd geklonken alsof het een soort paradijselijk sprookjesoord was. "Gaan we daarheen?" vroeg ze voorzichtig, hopend dat het geen domme vraag was.

Homekit spinde zodra Oceanbreeze de affectie toonde die ze voor al haar kittens had. "Goed!" Antwoorde haar dochter waardoor de kattin geamuseerd en tevreden snorde. Al had ze wel het idee dat haar kit behoorlijk vermoeid was. De reis was niet makkelijk, ook niet voor haar. Al moest ze wel zeggend at ze al wel een aardige conditie had opgebouwd en zich meer zorgen maakte over de zwakkere katten in de Clan. "Gaan we daarheen?" Vroeg haar witte kit. Waarop Oceanbreeze met een glimlachje knikte. "Ja, het is tijd voor de Clans om ieder hun eigen plekje weer op te zoeken." Verklaarde ze.