Blessed by unhappiness

Onderwerp: Blessed by unhappiness di 3 jul 2018 - 13:46

Zijn poten droegen hem richting de Fourtrees. De drukte in het kamp was hem even teveel geworden. Niet omdat hij het niet aankon, maar meer omdat hij niet goed wist wat zijn positie was in de Clan. Uitschot? Krijger? Verrader? Ex-deputy? Een diepe zucht verliet zijn bekje en hij zwiepte even met zijn staart door de lucht. Het was dan ook nog moeilijker om Thornface normaal aan te kijken. Natuurlijk verdiende de kater het, maar alles was simpelweg zo oneerlijk verlopen. En hij wou de huidige deputy niet afsnauwen of dergelijke. En daarom zonderde hij zich van hem af, om te voorkomen dat hij in een situatie kwam te zitten waarin hij wel tegen de kater moest praten. Zijn blauwe ogen flikkerden even op bij het zien van de vier grote bomen, én een onbekende kater. Zealspark minderde zijn snelheid, tot hij volledig tot stilstand was gekomen en keek de ander met een nietszeggende blik aan.

{+Crowfur}

Crowfur vloekte toen de heftige steken in zijn borst ervoor zorgden dat hij vaart moest minderen. Hij voelde iets warms over zijn borst naar beneden glijden en wist dat hij het weer voor elkaar had gekregen. Routpaw en Lizardpath zouden echt zo boos op hem worden. En niet alleen die twee. Hij wilde er niet over nadenken hoe Crowcall zou reageren als ze het opgedroogde bloed zou zien. De snee was al iets minder groot dan eerst, maar bij te veel inspanning wilde het wel nog eens lekken. En hij was daarnet finaal op zijn gezicht gegaan omdat hij gestruikeld was over een boomwortel, dus dat hielp er ook niet echt aan. Op andere momenten zou het misschien grappig zijn geweest, maar met die wond die terug open was gegaan niet echt. Het bewees des te meer hoe hij net aan de dood was ontsnapt tijdens dat gevecht met BloodClan en hoeveel tijd zijn lichaam eigenlijk nog nodig had om te herstellen. Maar Crowfur was nooit iemand geweest die werkeloos toekeek terwijl zijn Clanmates al het werk deden en dus had hij geprobeerd om zijn taken te hervatten. Maar hij wist dat hij met die wond niet meer kon jagen en beter rechtsomkeert kon maken. Echter was hij nu al te ver heen en wist hij dat het niet goed zou aflopen als hij in die hitte ging proberen om terug naar het kamp te rennen. En dus liep hij maar een eindje verder omdat hij wist dat Foutrees hier niet ver vandaan was. Hij wilde weten of de BloodClanners het gebied weer terug hadden durven betreden, maar net zoals voor hun vertrek, hing er weer terug een geur van de vier Clans. Nog steeds niet helemaal zoals het eerst was en de bloedgeur was er nog duidelijk te ruiken, maar er begon verbetering te komen. Crowfur draaide zijn kopje naar rechts toen hij geluid hoorde en even spanden zijn spieren zich aan, maar toen herkende hij Zealspark, de voormalige ThunderClandeputy. Hij gaf de tom een snel knikje. “Ik hoop niet dat je hier bent gekomen om je frustraties uit te werken,” zei hij op droge toon. “Zoals je misschien al wel ziet, heb ik er namelijk niet echt de conditie voor.” Toch was hij best wel benieuwd naar de reden waarom de ThunderClanwarrior hier was.

Een zwarte kater benaderde hem. Zealspark keek even op, zijn blauwe blik op de vijandelijke Clankat richtende. Hij wist dat de Clans lang als één geleefd hadden, en hun grenzen verwaterd waren geweest van wat goed was en wat niet. Wat mocht en wat niet, qua buitenclan relaties. Maar Zealspark had dit allemaal niet meegemaakt. Voor hem was Windclan nog altijd Windclan, konijnenjagers die niet thuishoorden op Thunderclan gebied. Een kleine, scheve lach sierde zijn gelaat. "Ik ben hier om tot rust te komen, niet om frustraties op iemand uit te werken. Daar zijn andere dingen voor." miauwde hij simpel. Hij was geen moordenaar, of een slechte kater. Nooit geweest. Hij mocht zich misschien in een slechte levensfase bevinden, maar dat maakte hem nog geen monster. Hij zou nooit iets zijn wat hij nooit wou worden, kon worden. Wat hij verachte. En wou hij zichzelf verachten? Nog meer dan dat hij dat nu al deed? Nee.