He left no time to regret.

Hoewel de wond nog steeds een vervelende aanwezigheid was waar hij elke dag mee moest dealen, kon het geluk voor deze tom niet op. Hij had namelijk een gesprek met de kat gehad waar hij verliefd op was en ze had ja gezegd. Misschien een beetje een cliché reden om met het hoofd in de wolken rond te lopen, maar het was wel wat hem overkwam. Zeker omdat hij niet had verwacht nog iemand te vinden na wat er gebeurd was met zijn ex. En hij was ook blij dat ze gewoon zonder omwegen elke dag bij elkaar zouden kunnen zijn. Hun kittens, als de er al kwamen, zouden legaal zijn en zouden zonder moeite op kunnen groeien in WindClan. Maar hij had sowieso al zijn kittens bij zich, want Oceanstar had aangegeven dat WindClan voor Leopardpaw zou vechten als dit nodig mocht zijn. En daar was hij meer dan blij om, want hij zou echt niet willen zien dat zijn dochter zomaar in RiverClan terechtkwam. Hij had tijdens hun verblijf in de bergen één van de mannelijke RiverClanners contact met haar zien liggen en daar was hij op zijn zachtst niet tevreden over. Hij had de tom het liefste naar de rand van de bergen gesleurd en hem vervolgens een harde duw gegeven, hoe hij haar zo aan het flirten was met zijn dochter, ook toen hij in de gaten had dat Crowfur naar hun keek. Stomme toms. Ze moesten allemaal uit haar buurt blijven tot ze minstens de leeftijd had van Crowcall. En zelfs dan zou hij ze zelf nog willen keuren. Die gedachte stelde hem al ietwat gerust en zijn adrenaline zorgde ervoor dat hij binnen no time op de plek was aangekomen waar hij wilde zijn. Hij had onderweg twee muizen weten te vangen en was blij dat hij geen hinder ondervond van zijn wond. De wond was netjes dicht gebleven en hij had slechts een klein beetje pijn gevoeld, maar de pijn was niet overheersend en goed te negeren. Hij kwam een poosje later aan bij Fourtrees en liet zich nu, toch wat moe na de jacht, zakken tegen de vier eiken en keek naar de zon die zijn best deed om tussen het bladerdek door te schijnen en zijn pels te verwarmen. Hij had nood aan rust en die zou hij hier voorlopig wel even vinden, dacht hij zo.