[clan event] It saddens me to say

Hij was op het punt zich op te krullen in zijn nest, tot hij plots Sunvoice. Hij negeerde het geroep van de andere katten. Het woord ´verrader´ begon langzaamaan bitter te klinken. Hij kon enkel Skullpaw daarbij inbeelden. Hij had nog steeds niet geaccepteerd dat een kater, zijn beste vriend, hem zo kon verlaten. Zo zijn familie kon verlaten. Het kon niet. "Wanneer is Tallstar dan doodgegaan en is Acorndust de leider geworden? Had Skullpaw niet het recht om zich te verklaren voor de clan voordat hij verbannen werd? We hebben nu een jong, verward kind in de klauwen van die moordenaars achtergelaten met een reden om ons te haten. Is dit wie we willen zijn als Shadowclan?" Hij voelde een soort opluchting over hem heen gaan. Dat er eindelijk een kat was dat aan zijn kant stond. Nou... Soort van. Ze hadden hetzelfde doel. Zouden ze nu een kans krijgen Skullpaw terug te krijgen? Gelijk trippelde de bruine kater uit de Apprentice Den, terug naar de menigte dat steeds drukker begon te worden. Hij wurmde zich erdoorheen tot hij bij de jonge warrior stond. "Sunvoice heeft gelijk. Ik ken Skullpaw, hij is geen BloodClankat." Zei hij. Zijn groene ogen stonden wanhopig terwijl hij de Deputy aankeek. "Skullpaw heeft de Clan verlaten omdat we hem niet thuis hebben laten voelen, misschien dat... De BloodClan heeft hem vast allerlei leugens gewerpt. Dat moest haast zo zijn. We zijn een Clan samen, waarom keren we onze rug zo snel naar elkaar?" Hij wist zelf niet wat hij uit aan het gooien was. De laatste keer dat hij zijn vriend over de BloodClan vroeg werd hij behoorlijk tegen de haren gestreken. Was het wel zo waar? Hij hoefde alleen Acorndust over te halen, en ook de hele Clan. Oh nee, zouden ze hem nu aanvallen? Hij was ook zo hoopvol geweest. Zijn blik gleed terug naar Sunvoice. Zij zou toch wel instemmen?

Het kon haar niks schelen wat Skullpaw allemaal niet gedacht moest hebben, wat de achterliggende reden zou kunnen zijn of wat het uitmaakte. Haar kop draaide naar Sunvoice toen die begon te praten. "Wanneer is Tallstar dan doodgegaan en is Acorndust de leider geworden? Had Skullpaw niet het recht om zich te verklaren voor de clan voordat hij verbannen werd?" Lionstep trok haar wenkbrauw naar hem op, was die poes serieus? "We hebben nu een jong, verward kind in de klauwen van die moordenaars achtergelaten met een reden om ons te haten. Is dit wie we willen zijn als Shadowclan" Lionstep moest een korte grinnik onderdrukken. "Sunvoice, hoor je jezelf wel praten of niet? Acorndust heeft prima gehandeld in Tallshadows afwezigheid. Kijk alsjeblieft uit dat je je hoofd niet te hoog houd, wie weet verrek je nek wel." haar stem werd koud met de laatste woorden. Ze had echt geen idee welke clangenoten zo dom waren om achter die domme zwarte kitten met grootheidswaanzin te schuilen. Vervolgens haakte Chickenpaw er nog even op in. Ze zou hem ook nog wel even de waarheid vertellen. "Dus jij denkt dat het de schuld is van de clan dat Skullpaw wegliep? Dat is de grootste onzin die een kat hier in dit kamp me ooit heeft proberen te verkopen." haar blauwe ogen keken recht in die van Chickenpaw. "Skullpaw heeft er voor gekozen om opgeleid te worden tot een moordenaar. En terwijl wij hier staan te filosoferen over wat er wel allemaal in die ene domme hersencel van hem gebeurd kan zijn om het zo ver te laten komen wordt hij gewoon getraind om katten dood te maken. Niet te verwonden Chickenpaw; maar dood." ze stopte even om haar laatste woorden kracht bij te zetten. "Om heel eerlijk te zijn kan ik niet wachten tot hij weer overmoedig worden, terug komt naar Shadowclan en ik hem persoonlijk een welverdiend einde aan zijn trieste leven kan geven."

Demon had geprobeerd er buiten te blijven maar nu werd het hem te veel. Hij was erg blij geweest dat Sunvoice nog een beetje de boel probeerde te sussen maar toen Lionstep enkel doodsdreiging begon te maken tegenover zijn zoon raakte dat een verkeerde snaar. De massieve tom stond brut op. Roughpaw even kort vergetend en stapte naar de groep katten af. Zijn nekharen stonden overeind en even was hij bang de controle over zich zelf te verliezen. “Genoeg!” Brulde hij. Zijn vacht had hij dik opgezet zodat hij hij wel vier keer zo groot leek dan hij werkelijk was. Een grote boze beer was de beste beschrijving die je nu kon bedenken. “Ik wil niks meer horen over jullie doodsdreigingen naar mijn zoon. Tijd om je mening te geven is voorbij” Grauwde hij met ogen die blauw vuur spuwde. “En als ik maar van één van jullie doorheb die mijn kind met opzet zou opzoeken om hem neer te leggen trap ik je persoonlijk naar de Dark forest” Ondanks dat Skullpaw niet meer Shadowclan was zou hij altijd zijn kind blijven die hij zou beschermen met zijn leven ondanks alles.

Lionstep negeerde Demonslayer zijn woorden. Het maakte haar niks uit hoe erg hij wel niet aan het rouwen was. Wie was er voor haar geweest toen haar moeder overleden was? Toen haar broer gedood werd door die monsters uit Bloodclan? Nee. Ze had geen genade voor geen enkele kat die zich daar mee wou mengen. "Lionstep, dat we hen niet zullen uitlokken of treiteren. Niemand kan ontkennen dat dit een trieste zaak is waarin we ook naar onszelf moeten kijken," de toon die Tallstar aansloeg toen hij haar prefix uitsprak stond haar niet aan. Totaal niet. Leider of niet, het maakte haar niet uit. Ze had Tallshadow nooit echt een hele goede leider voor Shadowclan gevonden en dat liet ze duidelijk doorschijnen. "Tallstar, iedereen die zich bij Bloodclan voegt - of wilt voegen - is een vijand van Shadowclan." ze klaarde haar keel en liet haar stem luider klinken over het kamp, terwijl ze rondkeek."En iedere kat in Shadowclan die ook maar één poot richting die verraders zet kan met mij een gevecht tot de dood verwachten! Ik verzin geen smoesjes voor de keuzes van moordenaars en mensen die die moordenaars willen steunen. Ze hebben mij teveel afgenomen, mijn bloedeigen broer is vermoord door die monsters en Starclan mag weten wat ze mijn moeder wel niet aan hebben gedaan!" heel Shadowclan mocht weten dat ze Bloodclan haatte met een passie. "Jij bent nog niet half zo'n goede leider als dat Innerstar dat was." haar ogen keken weer recht in die van Tallstar. Ze geloofde niet dat haar moeder 'gewoon' in modder verdronken was. Ze was een sterke kat, ze had zich er uit moeten kunnen redden.

De she-cat had een norse uitdrukking op haar gezicht terwijl ze het gesprek aanhoorde, dat flink uit de hand liep. Eerst had ze zich er niet mee willen bemoeien, aangezien ze zich ergens verantwoordelijk voelde voor het vertrek van Skullpaw. Maar nadat Tall zijn eigen warriors niet meer in toom kreeg stapte ze toch naar voren. Zij was immers bij het voorval geweest. "Lionstep. Jouw persoonlijke gevoelens zouden nooit met de warrior code in strijd moeten komen. Je weet net zo goed als ik dat een kat doden niet toegestaan is en dat jouw moeder hier nooit achter zou hebben gestaan. En Sunvoice," vervolgde ze toen, "ShadowClan heeft geprobeerd zijn gedrag te corrigeren maar er viel niet met hem te praten. Ja, we hebben hem laten gaan. Maar was het dan beter geweest om zwakte voor hem te tonen? Om onze ShadowClantrots aan de kant te zetten en een kind over ons heen te laten lopen?" Met samengeknepen ogen keek ze toen richting Demonslayer en ze stapte op hem af. Dit was niet voor de oren van de hele clan bedoeld, maar omstaanders zouden haar kalme stem kunnen oppikken. "Demonslayer, ik weet dat dit verschrikkelijk pijn moet doen. Maar als je katten van je eigen clan aanvalt wordt dit net zo goed gezien als verraad en zit je in hetzelfde schuitje als Skullpaw." Haar oren lagen nu in haar nek. Wasp was zo, zo klaar met al dit gezeik. "Er is iets gebeurd," miauwde ze toen, waarbij ze zich wendde naar de Clan, specifiek naar Sunvoice en Lionstep, al was dit voor iedereen die bezwaar had op wat dan ook. "En Acorndust, jullie deputy en toekomstige leider, heeft gehandeld. Een clan hoort te luisteren naar deze beslissingen en als je het er niet mee eens bent, kan je een kalm gesprek met hem aangaan in plaats van te janken als twee kleine kittens. Waar is jullie respect?"

Een witte kattin met zachtrode keek naar het schouwspel. Ze had moeite om niet in woede uit te barsten. Kenden deze katten dan helemaal geen respect. Waren ze de code vergeten? Ze waren geen haar beter dan Skullpaw en konden voor haar allemaal met hun rotte konten naar Bloodclan verhuizen. Een rimpel van ongenoegen stond over haar neusbrug. Ze hield er zich echter wel wijselijk buiten. Mama had haar geleerd dat ze als apprentice nog niet zoveel inspraak had. Over mama gesproken, die zat aan de overkant met een nors gezicht. Het leek erop dat ze ook zou gaan ontploffen, maar dan met goede raden en niet zozeer woede. Daarin moest ze nog veel leren. Toen het een beetje escaleerde door een activiste sprong Waspsting recht. Ze keek er met veel respect naar, een kleine glimlach plooide zich over haar lippen. Zo kende ze haar mama, zo wilde ze later worden. Daarom trok ze haar snuit weer in dezelfde norse blik, maar haar blauwe ogen twinkelden. Honeypaws blik ging naar Acorndust. Ze was stiekem wel benieuwd naar zijn reactie. Hij zag er boos uit, maar dat zou ze ook zijn. dramaqueen

De schuld krijgen? Dat kreeg hij, maar dat was niet het enige dat er gebeurde. Was dat alles geweest, dan had hij zich misschien wel rustig kunnen houden, maar nu was dat een ander verhaal. Het begon allemaal met Sunvoice die hem beschuldigde van Skullpaw onterecht verbannen te hebben en om zich voor te doen als leider door niet te overleggen met Tallstar. Het was niet alsof hij dacht dat hij een foute beslissing had gemaakt en hij was ook niet de enige geweest die Skullpaw betrapt had samen met die Bloodclanner. Hij was dan wel niet de leider, maar het was duidelijk geweest wat gedaan moest worden op dat moment en Skullpaw een extra kans geven had er echt niet in gezeten. Dan had hij maar eerder moeten luisteren.
Hij vond het niet heel wonderbaarlijk toen Chickenpaw haar bijsprong. Hij had onderhand wel door wat er tussen hem en Skullpaw had gespeeld en het was geen wonder dat de apprentice de ander terug wilde. Maar het zat er gewoon niet in, wat hij ook zou zeggen. De mening van de apprentice was dan ook waarschijnlijk voornamelijk gebaseerd op emoties en niet door alles logisch samen te voegen en dan tot een conclusie te komen. Hij nam het de apprentice dan ook echt niet kwalijk dat hij deze mening had, maar er kon nou eenmaal niks mee gedaan worden.
Iemand leek tenminste aan zijn kant te staan toen Lionstep haar reactie kwam, echter moest ze nou net iets te veel nadruk leggen op het willen vermoorden van de jonge kater. Hij had Skullpaw dan wel vogelvrij verklaart, maar dat betekende nou niet meteen dat er een jacht naar hem uitgezet moest worden. Zolang de apprentice veilig weg zou blijven van Shadowclangebied zou hem niks overkomen door een Shadowclanner. Voor in Shadowclangebied was het natuurlijk een ander verhaal. Hij had de voormalige apprentice niet voor niks vogelvrij verklaart en daarmee de doodstraf opgelegd als hij in het gebied zou komen. Het was nou ook weer niet dat hij de jonge kater per se dood wilde zien, dus het was het beste als hij gewoon weg zou blijven. Toch was er een ander punt in haar reactie dat hem niet beviel, namelijk haar gebruik van Tallstar's naam. Het klonk alsof ze de kater niet waardeerde en dat beviel hem niet. Tallstar was nog steeds de leider en hij maar de deputy, dat was iets dat duidelijk moest blijven bij de clan.
Het was duidelijk dat iemand er klaar mee was toen Demonslayer zijn stem liet horen. De kater was het duidelijk zat om dingen over zijn zoon te horen en dan voornamelijk ook de doodsbedreigingen. De kans dat het de anderen zou stoppen met meningen geven was echter klein. Hijzelf begon ondertussen ook steeds geïrriteerder te worden met de discussie die ontstaan leek te zijn. Het was niet alleen hij die van alles naar zijn kop geslingerd kreeg, maar het ging heen en weer tussen meerdere katten en dat was iets waar een einde aan moest komen.
Hij had dan ook hoop dat het zou gaan stoppen toen Tallstar overeind kwam. De kater was beter in het sussen van discussies dan hem, dus misschien zou het hem lukken. Ook al was hij niet zeker of deze hele discussie opgelost zou kunnen worden met rustig praten. Tallstar sprak in ieder geval iedereen aan en degene die feller in de discussie waren dan ook wat harder. Nu was het echter afwachten of het zou helpen en dan voornamelijk ook de reactie van Lionstep. Die zou vast wel met een weerwoord naar de leider komen en als het moest zou hij ingrijpen.
Er zat waarheid in de woorden die Lionstep sprak. Hij kon goed begrijpen dat ze gefrustreerd was met Bloodclan. Het was niet alsof hij dat zelf ook niet was. En dat Skullpaw als iemand die ernaar wilde overlopen als verrader gezien werd was dan ook geen wonder, want dat was hij nou eenmaal. Haar laatste opmerking was echter iets dat niet door de beugel kon en waarbij hij dan ook moeite moest doen om niet meteen zijn bek open te trekken en er wat van te zeggen. Tallstar was zeker een goede leider, echter totaal anders dan Innerstar en dat was nou eenmaal zo. De gebreken van de kater was iets waar hij tenslotte voor was om ze aan te vullen. Als er iets was waar een leider niet goed in was, dan was zijn deputy er en wat nu voornamelijk nodig leek te zijn in zijn ogen was dat iemand boos werd en de clan op zijn plaats zou roepen. Als Tallstar het niet zou doen, dan zou hij het wel doen.
Voor hij echter zijn bek open kon trekken om wat te zeggen, mengde de volgende zich in de discussie, Waspsting. De poes was erbij geweest toen hij Skullpaw had verbannen en het was dan ook geen wonder dat ze aan zijn kant stond in de discussie en hem verdedigde. Toch was iemand anders hem laten verdedigen niet iets dat hij hier kon laten gebeuren en dat wist hij. Als hij dat zou toelaten, dan zou hij geen goede deputy zijn en ergens had hij ook zijn limiet bereikt. Stil blijven kon hij niet langer.
Hij schraapte zijn keel, half om de aandacht te krijgen en half om zijn keel voor te bereiden op wat er zo zou komen. "Het is nu wel genoeg!" Bulderde hij, hopelijk alle aandacht krijgen. Hij was het zat om de discussie verder te laten lopen dan het al gegaan was. Net zoals Waspsting zei, er was wat gebeurd en hij was degene die gehandeld had. Als ze nog wat wilden zeggen konden ze dat tegen hem doen en niet naar elkaar toe. "Zoals velen van jullie al zeiden ben ik degene die gehandeld heeft." De kalmte was nog niet te vinden bij hem terwijl hij deze woorden uitsprak. Hij moest duidelijk maken dat het genoeg was met de beschuldigingen naar elkaar toe. "Als je het ergens niet mee eens bent zou je het dan ook naar mij moeten richten en niet naar elkaar!" Ging hij verder. "We zijn een clan en zouden elkaar niet moeten beschuldigen van van alles en nog wat. Skullpaw heeft zijn fouten begaan en daarbij de clan verraden, iets anders is hier niet gaande. We zouden als clan niet uit elkaar moeten vallen omdat een verrader verbannen is!" Dat was in zijn algemeenheid naar de clan, echter waren er nog een paar katten die hij persoonlijk aan moest spreken. "Sunvoice," Vervolgde hij iets kalmer en richtte zijn blik naar de poes. "Ik ben dan wel geen leider, maar als deputy weet ik wanneer ik een beslissing kan maken of iemand een verrader is of niet. Tallstar zou het eens zijn geweest met mijn beslissing als hij erbij geweest zou zijn. Ik was ook niet de enige aanwezige op het moment, dus het is ook niet alsof er geen getuigen zijn." Het was duidelijk dat de poes hem niet vertrouwde en hij wist dan ook dat hij haar daar op aan moest spreken. "Lionstep," Vervolgde hij. De poes moest tenslotte aangesproken worden op hoe ze had gesproken naar haar clangenoten toe. "Ik heb Skullpaw vogelvrij verklaart en dat betekent dat hij inderdaad gedood zou moeten worden als hij ooit weer op Shadowclangebied zou komen. Dit betekent echter niet dat er op hem gejaagd gaat worden. Zolang hij wegblijft kan hij zijn leven leiden zoals hij wilt, echter hoeft hij hier niet meer terug te komen." Dat laatste was niet alleen gericht naar Lionstep, maar ook naar de clan. "En nog een ding, praat niet zo tegen Tallstar. Hij is nog steeds je leider, ongeacht wat er eerder voorgevallen mocht zijn. Elke leider heeft zo zijn of haar gebreken en de deputy is ervoor om dat aan te vullen. Ga hem dan ook niet vergelijken met andere leiders, want op zijn eigen manier is hij een goede leider." Niemand mocht zo tegen Tallstar praten en dat moest duidelijk wezen. Hij was al iets gekalmeerd, maar er was nog een ding dat gezegd moest worden. "Deze discussie is bij deze beëindigd, ben je het nog ergens niet mee eens kom dan naar mij toe. Het is nergens voor nodig om elkaar dingen te gaan verwijten, terwijl ik degene ben die Skullpaw heeft verbannen. Ik wil dan ook geen verdere discussie meer horen tenzij het naar mij toe is." Dit laatste zei hij op een strenge, serieuze toon. Waren ze het ergens niet mee eens moesten naar hem komen en hopelijk zou de discussie hiermee stoppen.

Viperdash kwam het kamp binnengelopen met een vogel in de mond om alleen ruzies aan te treffen. Er ontstond een rimpel in zijn neus en hij zocht met niet-begrijpende ogen naar uitleg. Hij liet de lijster op de prooistapel vallen en keek naar het rumoer. Al snel had hij door waarover het ging. De grote maine coon luisterde naar iedereen zijn mening. Hijzelf vormde die pas nadat Acorndust als een cranky-man-deputy was uitgevlogen. Hij liet de stilte even heersen voor hij opstond. Sunvoice haar stem weergalmde nog door zijn hoofd. Hij had het gevoel dat het meer zijn mening was, dan verbannen. Viper schraapte zijn keel. "Ik respecteer zeer u keuze Acorndust, ik twijfel niet aan uw kunnen en ik weet dat Tallshadow... sorry Tallstar achter u staat, maar het zit mij toch dwars dat we een jonge apprentice op deze manier hebben verbannen." Hij zweeg even om na te denken en om zijn blunder te boven te komen. Het was moeilijk om de mening van zijn mentor tegen te spreken (en zijn naam nu juist uit te spreken), maar een van zijn lessen was dat je moest opkomen voor je mening. Ten alle tijden op een vriendelijke manier. Zijn hazel-gekleurde ogen keken naar zijn deputy. "Kan het niet zijn dat Skullpaw verward was door de Journey. We moeten allemaal toegeven dat de clans te sterk verwoven zijn geweest en misschien had hij hetzelfde gevoel van vriendschap bij Bloodclan, hoe gek het ook klinkt." Viper zuchtte, terwijl hij geen steun probeerde te zoeken. Hij moest dit alleen doen en zeggen, zonder iemand kwaad te maken. "En dan hebben we inderdaad een verward kind in de klauwen van moordenaars achtergelaten en dat zit mij erg dwars." Please Starclan save his ass.

De woorden van haar clangenoten kwamen niet eens echt binnen. Behalve die van Waspsting. Haar blik verhardde toen ze de oudere warrior aankeek. "Dus je gaat me vertellen dat jij Innerstar niet mist? Dat je niet denkt dat er meer is?" haar ogen knepen iets samen. Ze wist dat Waspsting niet zo dom was en dat ze close was geweest met haar moeder. Nu kon ze haar schoppen op een plek waar ze het zou voelen, misschien zou ze na gaan denken. Lionstep haar hoofd was gevuld met theorieën over de dood van haar moeder, ze wist wel honderd redenen te vertellen waardoor ze dood zou kunnen zijn gegaan. Acorndust vertelde haar nog dat ze niet zo kon praten over haar leider en dat iedereen zo zijn gebreken had. "Dit zijn wel erg veel gebreken dan." siste ze zachtjes voordat ze zich omdraaide en richting de uitgang van het kamp liep. Ze was er klaar mee, wou niet meer bij katten zitten die sympathie hadden voor een moordenaar.

De she-cat had zich afzijdig gehouden tijdens de discussie, maar luisterde wel met een bezorgde frons op haar gezicht. Ze vond dat iedereen goede punten had in de discussie; zelfs met Lionstep's wat extremere opmerkingen was ze het eens. Het was dan ook moeilijk voor haar om een mening van zichzelf te vormen waardoor ze het maar wat langs zich liet gaan. Haar tweekleurige blik richtte zich echter verrast op toen ze haar partner hoorde praten en ze veerde overeind om zich aan zijn zijde te voegen. Zijn woorden vulde haar hart met liefde; ze was samen met een kater met een gouden hart. Ze wiebelde licht ongemakkelijk met haar oortjes, hij ging toch wel ook tegen de deputy in. Ze was niet bang voor Acorndust of Tallstar, dat zeker niet, maar misschien was het toch beter om je nu gedeisd te houden als er zulke beschuldigingen heen en weer geschoten werden. Heave luisterde naar Tallstar's reactie op haar partner en met een licht geïrriteerde blik keek ze hem aan. Kon hij enkel herhalen wat er al gezegd werd? Toch maakte ze er geen opmerking over en streek ze kort over Viper's rug met haar staart. Laat het maar rusten, leek ze hem toe te zeggen. De zwart-witte kattin keek Lionstep na, die richting de uitgang van het kamp liep maar nog nageroepen werd door Tallstar. Ze had inderdaad gedurfde uitspraken gedaan en daarvan nu weglopen leek haar ook geen goede oplossing. Wat een ingewikkelde clanmeeting was dit, zeg.

Toen ze bijna de uitgang in kon stappen werd haar weg geblokkeerd door de tabby kater waar ze zich net nog tegen uitgelaten had. Oh ja mooi, dat kon er ook nog wel bij hoor. Nijdig keek ze naar hem op. "Dit zijn serieuze zaken Lionstep," dat hoefde hij haar geen twee keer te vertellen. "Enige extra informatie over de dood van Innerstar die je wenst te delen?" Lionstep zwiepte met haar staart en moest zich inhouden om hem niet gewoon aan de kant te drukken. Ookal was ze misschien geen match voor hem. "Ik weet niks wat ik kan onderbouwen met feiten. Ideeën, die heb ik wel genoeg. Mijn moeder was een sterke leider, Tallstar. Jij en ik weten net zo goed dat zoiets lulligs als verdrinken in modder geen dood was voor haar." Ze keek hem recht aan, haar boze blik vaagde voor een paar tellen weg. "Het kan niet zo zijn dat ze op die manier is gegaan, daar was Innerstar te sterk voor. Ze is vermoord." hij moest dat toch ook weten? Ze verdacht Tallstar er sterk van dat hij meer wist van het hele voorval, maar dat hij dat voor zichzelf hield. Of dat hij het zelf gedaan had? Al leek dat niet logisch.

Nectarpaw kwam nietsvermoedend het camp binnen, vrolijk een deuntje fluitend. het was zo'n mooie dag vandaag, zo'n heerlijke dag - oh sheez. Wat was er in starclansnaam aan de hand? Haar blauwe ogen keken verbaasd rond naar de ruzieënde katten. Ze hadden hun vacht opgezet en mauwden iets over verdrinken in modder, ofzoiets?? De jonge apprentice volgde totaal niet. Maar echt, totaal niet. Nog minder dan normaal. Nectarpaw knipperde wat verbaasd en kwam wat dieper het camp in. "Uuh, wat is er aan de hand?", vroeg ze wat dommig, aan niemand in het bijzonder.

v i p e r d a s h

Viperdash luisterde naar de woorden van zijn mentor. Hij hoorde net wat hij daarjuist al de hele tijd had gehoord en daar was zijn gemoedrust dus niet mee gestild. Hij wilde net zijn bek weer opendoen toen hij een staart over zijn rug voelde. De jonge warrior keek opzij naar Heavespark zuchtte zachtjes en ging terug zitten om het gesprek tussen Tallstar en Lionstep te aanhoren. Zijn blik ging even naar Nectarpaw voordat zijn aandacht weg werd getrokken door een hele beschuldiging. Graag had hij erop in gegaan, maar de mooie kattin naast hem had gelijk.

h o n e y p a w

Inderdaad, haar dramaqueen-honger werd gestild door een ontploffende Acorndust. Er gebeurde daarna nog wat dingen zoals Viperdash. Wat een sympathisant pfff, Skullpaw, ook al was het haar mede apprentice, had het verdiend. Hij moest de deputy en leider maar geloven op het woord, dat tevens veel herhaald werd. Een fluitend deuntje deed haar ook flikken. Ze keek even om naar Nectarpaw en schudde snel haar kop. NU NIET. Ze zal het later wel uitleggen. Ondertussen hoorde haar oren iets anders. Iets veel meer schokkender. Ze schoot recht, alle regels van haar moeder even negerend. "Vermoord? Maar er waren volgens de warriors toch geen andere geuren?" Was ze dan vermoord door een geest? Daarbij voelde ze zich voor een moment dom want toen het gebeurde was ze amper een apprentice en Innerstar kende ze nog maar vaagjes van gezicht.