Fellow traveler [Oceanstar]

Oceanstar trok sinds haar halfzusjes geboren waren vaak niet meer zover het territorium in. Ook had het gedoe met Wolfpaw, Wolfhunt haar op haar hoede gebracht. De zilvergrijze kattin was alles behalve dom en wist dus ook dat de zwarte kattin wellicht iets schuilhield en betwijfelde aan haar trouw. Behalve dat was Windclan vooral bezig met de heropbouw en was ze nog de dood van enkele familieleden en vrienden aan het verwerken. Het leek haast wel alsof Starclan veel van haar geliefden van haar afpakte. Al hoewel, ze had gelukkig haar band met Abysshowl weer versterkt. De Windclan Elder was een goede vriendin van haar, waar ze haar ei bij kwijt kon en die ze minimaal honderd procent vertrouwde. Ook al was ze zelf niet wantrouwend aangelegd, en Abysshowl wel; wisten ze nog steeds goed met elkaar op te schieten. Wellicht kwam het wel door het feit dat beide katinnen Cyber hadden overleefd. Al had Oceanstar er zelf minder trauma's aan over gehouden. Ook zat ze met haar gedachten bij het gesprek met Butterstar en natuurlijk het feit dat ze zich zorgen maakte om Bloodclan en Tallstar. Ze schudde haar kop kort en krachtig waarna ze het spoor van een van de Windclanners volgde, benieuwd wat hij van plan was. Het gras kraakte lichtjes onder haar poten, al wist ze het meeste geluid wel te voorkomen en haar ogen gleden over het barre landschap dat vroeger Skyclan territoria was geweest. Haar staart zwiepte ze kort terwijl ze zocht naar het bekende gestalte van Stallionheart, wiens geur ze had geroken voordat ze rustig op hem af stapte. Dit keer duidelijk hoorbaar voor de ander, ze zei geen woord maar keek hem kort nieuwsgierig aan. Wat was hij van plan geweest en waarom kwam hij hier?

Het landschap was bar, zelfs Windclan leek dicht begroeid in vergelijking met het oude Skyclan gebied. Vele Moons waren voorbij gegaan en hoewel enkele planten wel langzaam terug keerden vroeg de jonge Leader zich af of de natuur zich ooit geheel zou herstellen. Stallionheart had de Leader inderdaad aan horen komen, ze was dan ook niet stil geweest en had af en toe expres een blaadje of takje of stukje gras laten knerpen. Zodat de ander van haar aanwezigheid wist; de kater knikte haar toe en leek haar vragende blik te ontvangen. Met een glimlach om zijn lippen stapte hij naar de jonge Leader toe. Wiens grijze vacht verzorgd op haar lichaam lag. "Ik zie je nieuwsgierige blik." Begon de kater waardoor ze grinnikte. Het viel dan ook behoorlijk op, geamusseerd trok ze met een oortje en knikte ze. Nog steeds sprak ze niet; comfortabel zijnde in de rust en stilte. "Ik was benieuwd of er alweer groen te zien was in het oude Skyclan gebied." Verklaarde de kater waardoor ze haar blauwe blik over het landschap liet glijden. "Nog niet geloof ik," Verklaarde ze. Wat was ze blij dat het Windclan Territorium er nog normaal bij lag; behalve het nieuwe gebied dan. Dat Twolegs hadden aangelegd. De grond was nog zwart, maar de kater leek wat vergeten groen te vinden. Zijn ogen lichtten op waardoor ze hem rustig aan keek. Het leek erop dat de natuur ooit misschien zijn terugweg zou vinden. "Was je op jacht?" Vroeg de kater op zijn beurt nieuwsgierig. De Windclanner knikte even. "Ik kon het kamp even verlaten, mijn poten strekken. Al ben ik ook graag bij mijn zusjes." Verklaarde ze zacht met warme stem terwijl kort de pijn in haar ogen was te zien.

De kater luisterde rustig naar de woorden van de jonge Leader. Wellicht was het groen nog niet terug gekeerd maar ooit zou dat wel komen. De natuur had altijd manieren om de aarde weer groen te kleuren door planten; waarna ook dieren er weer verschenen. "Ze beseffen het nog niet maar hebben geluk met jou," Mauwde de kater waardoor de kattin even glimlachte. Ze was nu eenmaal erg gehecht aan haar familie en wist dat haar moeder dit had gewild. Ze was de link naar haar moeder; net zoals de kittens een laatste achterblijfsel waren van de prachtige witte kattin. De kater schonk haar een korte glimlach maar leek de pijn in haar ogen wel op te merken. "Het zal nog lang moeilijk zijn voor je denk ik Oceanstar," Mauwde de kater zacht. "Gelukkig kan je ze soms nog zien in StarClan." Zei hij, waarschijnlijk in een poging haar op te beuren. De kattin keek hem aan en zuchtte even voordat ze op een kalme toon sprak. "Dat betekend niet dat ik mijn moeder en overleden kittens niet mis. Ik heb geen afscheid van Skykit kunnen nemen," Mauwde ze zacht; het verdriet van een moeder die diens kind had verloren was duidelijk zichtbaar. Hoewel ze de Starclanners af en toe zou zien; betekende dit niet dat ze hen niet kon missen. Met een diepe zucht sprak de kater uiteindelijk verder. "Soms zou ik willen dat ik mijn oma nog eens kon zien. Specklestride gaf altijd wijs advies." Mauwde de kater met het verdriet zichtbaar in zijn groene ogen. Oceanstar maakte een instemmend geluidje; het verliezen van een dierbare was altijd lastig. Starclan was gelukkig een prachtige plek.

De kater staarde voor zich uit; waarschijnlijk in diepe gedachten verzonken. Niet gefocust op de Leader of de dorre omgeving. Hij keek opzij toen de Leader langzaam begon te praten. Over haar kittens, haar leven. Het was af en toe lastig om het moederschap en Leaderschap te combineren. Al had Oceanstar dat duidelijk nog niet verpest. Stallionheart liet een troostend en snorrend geluid horen. Waardoor de kattin een klein glimlachje op haar gezicht perste. "Die verliezen zijn het pijnlijkste." Mauwde de katee zacht terwijl hij naar de lucht keek. "Hebben ze echt rust in StarClan?" Vroeg de kater waardoor Oceanstar hem met een zachte blik in haar ogen aan keek. "Het is een vredige plek; ze hebben rust en warmte. Liefde daar." Mauwde ze zacht. Ze had naast de emotionele gebeurtenissen zich er goed gevoeld. "Ikzelf heb ondervonden dat de beste manier van het verwerken is door met de levende om te blijven gaan. In wie hun geest voortleeft" Mauwde de kater. Het was waar, de andere kittens en haar halfzusjes maakten het wel wat beter. Mintkit leek sprekend op haar moeder. "Als we niet in StarClan geloofden zouden we verloren zijn" murmelde de gevlekte kater. Oceanstar knikte langzaam. Zonder StarClan zouden ze net zoals iedere andere Rogue zijn. Het hielp dat ze voorouders hadden die hen bij konden staan. [b]"Dan zouden we niet meer dan een groep Rogues zijn. De Warrior Code is van groot belang."[/i] Verklaarde ze met een warme stem. StarClan was een prachtige plek; al wou ze daar nog lang niet komen. Ze had nog voldoende te doen.