I won't need it anymore

Zijn glimlach was licht triest toen hij die richtte op zijn zus. Zij verscheen nu in Starclan, maar gelukkig nog niet voor eeuwig - er was echter nog iets dat ze moest doen voor ze volledig haar rang naast zich neer kon leggen. Ergens was Neverland wel teleurgesteld, natuurlijk; maar aan de andere kant was hij ook ontzettend trots op zijn zus. Op hoe ze zo onbaatzuchtig haar rang naast zich neerlegde nadat ze ontdekte dat ze een grote fout gemaakt had. Natuurlijk kon zij nooit op dat moment geweten hebben dat zij een fout maakte; maar het sprak van de sterkte van haar karakter hoe snel zij dat toegaf. Ze verborg het niet, liet het niet aan iemand anders om het de clan te vertellen - zoals Whitelion, de lafaard die hij in zijn laatste manen geworden was. "Welkom, Everstar.", mauwde hij warm. Hij stond met rechte rug voor haar, sterretjes glinsterend in zijn korte rode pels; glanzend zoals ze in de fleur van zijn leven geweest was. Hij stond op zijn vier poten, niet langer meer gehinderd door gebroken botten. Hij was blij om zijn zus te zien. Hij had haar gemist; het was niet hetzelfde zonder haar steeds in de buurt te hebben. Hij kon natuurlijk wel kijken, vanaf hier in Starclan; maar ook al was hij in zijn leven vaak stil geweest, het was moeilijk om toe te kijken zonder ooit commentaar of advies te kunnen geven. "Je hebt een moedige beslissing gemaakt. Eentje die niet makkelijk was.", vervolgde Neverland, zijn stem stil maar duidelijk.

Het was duidelijk dat er geen tijd was voor een goed gesprek - en dat wist hij zelf ook maar al te goed. Everstar was hier maar voor één ding; en haar tijd in Starclan was, zoals altijd, beperkt. De rosse kater haalde even diep adem. Hij knikte als antwoord; voor veel woorden stond hij nooit bekend. Zijn donkergroene ogen keken zijn zus warm aan toen hij een stap dichterbij zette en toen zijn neusje tegen de hare drukte; zoals het gebeurde wanneer ze het leven gekregen had, vele moons geleden. Toen sloot hij zijn ogen. Pijn schoot door zijn lichaam naar het hare; niet het warme gevoel van een nieuw leven, maar de pijn van het sterven. In dit geval, van zijn sterven - van de zwart-witte poes die haar tanden in zijn nek geklemd had en hem zo de genadeslag toebracht. Ergens was hij haar dankbaar. Zijn leven was geen leven meer geweest, in die laatste moons; hij had afgezien, en hier was hij weer kalm. Ook nu weer voelde hij die pijn in zijn nek, en hij wist dat Everstar die ook zou voelen. Met veel moeite trok hij uiteindelijk zijn kopje weer naar achteren en opende hij zijn donkergroene ogen. Vanuit Everstar's lijf sprong een jongere, met sterren bezaaide versie van haar; maar de rosse vacht van de kopie was doorzichtig en haar groene ogen niet zo levendig. De geest staarde naar hen alvorens in het niets op te lossen, en Neverland wist dat dat leven nu naar Oceanbreeze zou gaan wanneer zij Oceanstar genoemd werd. Hij richtte zijn blik weer op zijn zus en glimlachte lichtjes. "Het is gedaan, Evergreen.", mauwde hij zachtjes. Het voelde raar om haar weer bij haar oude naam te noemen - de naam die ze zo veel manen lang ingeruild had voor haar leadernaam.

Neverland knikte enkel als antwoord op haar vraag. Zijn groene blik was verdrietig. Dood was nooit iets aangenaam om over te denken of te praten - het bracht altijd zo veel pijn, zo veel verdriet. En toch was deze ontmoeting met zijn zus, de laatste voor ze zich bij hen zou voegen, gevuld met dood. En met spijt. Niet zijn spijt, maar haar spijt - spijt dat ze het niet beter had kunnen doen. Wie wist waarover een kat allemaal spijt kon voelen. Neverland had lang geleden geaccepteerd dat het was zoals het was - hij had wel gemoeten. En nu keek hij hier, dag na dag, toe hoe zij daarmee worstelde. Het deed hem pijn dat hij niet kon helpen, maar dat was nu niet aan hem. Haar tijd was bijna op. "Het is tijd.", mauwde hij, zachtjes. Hij offerde geen verklaring, geen uitleg. Ze begon al te vervagen. "Tot ziens, Evergreen." Hij glimlachte lichtjes, zijn groene ogen zacht.