He’s strong but he’s exhausted

Voor een moment bleef de kater met gesloten ogen in de pels van de zwart witte kattin. Genietend van haar en alles wat ze voor hem betekende. Hij hielt van haar op de manier hoe iemand kon houden van de grond, de aarde en zuurstof. Kon houden van de nacht en dag. Alsof een leven zonder hun onredelijk leek, op een manier dat je nauwelijks kon voorstellen. Zo voelde hij zich ook. En hij voelde zich schuldig tegenover haar, want in zijn innerlijk gevecht was hij ook niet de beste partner geweest. De pluizige kat zette zichzelf neer naast de ander, om kort haar kop enkele likken te geven. “Hm… run away with me to a beautiful territory all for us own? Wake up every morning saying how much you love me and I’ll say it back. Maybe get some more kits, start our own clan” een piepkleine grijns brak zijn verdriet, al was hij enkel aan het plagen. Hij legde zijn grote kop op de hare, de manier hoe hij altijd affectie toonde, en bleef zo zitten. “But at the moment... share your thoughts? Say how I can help you and make you happy?” hij liet zijn blik dwalen naar de nacht. Hij sliep niet meer, at nauwelijks en voelde zich angstig voor deze tijd. Hij was bang om Starclan te zien en hij was bang dat ze nooit meer zouden verschijnen.

Het gelach van de kattin bij hem vulde zijn hart met de warmte die hij in tijden had gemist. Hij gokte dat er geen mooier geluid bestond in de wereld dan dat. Een klein lachje brak zijn verdriet terwijl hij haar dichter tegen zich aanvoelde. Hij liet zijn tong normaals verzorgend over haar kop glijden terwijl hij zijn staart om haar heen sloeg. “They probably would… but in all honesty? We could easily take them, they are after all already dead” sprak hij met een droge humor in zijn stem, al was hij nog niet zo warm als hij voorheen was geweest. Hij vreesde Starclan enorm. Gelukkig liet de zwart witte kat wel toe dat hij haar zou kunnen helpen. Zijn groene blik werd terug op haar gericht in interesse en nieuwsgierigheid. Hij zou alles voor haar doen, zonder twijfel. “Dearest… what are you feeling guilty about then? You know you can tell me…” Zijn ogen volgde haar gouden blik, al was hij bezorgd naar wat haar zo dwars kon zitten. Sin was een verschrikkelijk sterke kattin vond hij persoonlijk, maar iedereen had hun zwakke plek, dingen die pijn doen. “Sometimes talking about the things you feel guilty about makes them less heavy and less painfull. You share the weight then” Niet dat hij dit zelf veel had gedaan, maar goed. Hopelijk kon hij degene die veel voor hem betekenen beter helpen dan dat hij zichzelf hielp.

De grijze kater wist niet echt wat de ander zo dwars zou kunnen zitten, maar hij wilde het graag weten. Als hij het wist zou hij haar immers kunnen helpen en bijstaan in dit. Dat was wat partners voor elkaar deden en hij was erop gebrand om een goed partner voor haar te zijn. Hij hielt van haar… dit moest hij bewijzen zodat ze nooit meer naar een ander zou gaan. Nooit meer van een ander zou houden of diens kittens zou dragen. Het was egoïstisch dat wist hij zelf ook maar wat kon hij eraan doen? Liefde werkte op vreemde manieren en dit was nu eenmaal hoe hij in elkaar zat. Als hij van iemand hielt, deed hij dit zonder grenzen, en zonder verstand.

Sinclaw begon met praten, hij hielt zijn blik in de hare terwijl hij luisterde in de hoop het te begrijpen. Zijn verwarring om haar woorden was zichtbaar en pas bij de laatste zin leek hij te begrijpen wat ze de hele tijd had proberen te vertellen. Ze had Innerstar vermoord… Zijn Sinclaw? Die Innerstar vermoord had. Het deed pijn. Hij was bang geweest voor de zwarte leader maar niemand verdiende de dood. Echter had de kat ook nooit geleerd dat moorden verkeerd was, als er een reden voor was moest je het doen, dat waren de woorden van zijn oude mentor en vadersfiguur. Hij voelde het pootje van de ander op de zijne, iets waardoor hij zich dichter tegen haar aan drukte. Het duurde lang tot hij weer sprak, het was veel geweest voor de domme kater te verwerken.

“I… I don’t support that you killed Innerstar. I don’t think it was a good thing to do, she was a mom after all… a leader. But I get that you didn’t mean bad with it. Sometimes you do big things in the spur of the moment” Hij had dit ook vaak genoeg gedaan, al had het nooit tot moord geleid… wel indirect. “I just wished you would have told me right away. We could have dealt with it then instead of now… But Sin? I will always protect you. If it comes down to it I will talk to Tall and explain the situation. Make sure he listens to your side of the story” Hij drukte zijn snuit tegen haar wang aan en liet de stilte van de nacht tussen in hangen, in de hoop dat dit hun beiden kon kalmeren. Hij was bang, bang voor Inner die niet met zijn beslissing instemde. Echter kon hij niet inzien hoe Sin ooit slechte bedoelingen had gehad.

“I love you Sinclaw. We can fix this together. But just be sure we won’t hurt Tall either… I would give my life for him”

Ace voelde een diepe twijfel in zijn hart. Een twijfel zo groot dat het bijna leek alsof het zijn ribben zou breken. Hij was het niet eens met wat de kattin had gedaan. Want hoe kon je? Hoe kon je een clanleader doden. Niet alleen een leader maar ook een moeder, een vriendin, een gerespecteerd warrior… Hij moest toegeven dat hij zichzelf nooit comfortabel rond de gitszwarte kat had gevoeld, in zijn ogen had ze een hekel aan hem gehad. Ze had op hem neer gekeken zoals zo veel andere dat hadden gedaan enkel omdat hij graag het juiste wilde doen. Dat was de andere kant van de twijfel. Hij kon inzien hoe iemand haar zou aanvallen, wetende hoeveel pijn de vorige leader kon veroorzaken als ze wilde. En nog veel belangrijker… het was niet zomaar iemand die het had gedaan. Het was zijn partner. In zijn ogen was Sinclaw de mooiste, de slimste de meest perfecte kat in het hele woud. Haar gouden ogen konden hem laten bezwijken. Hij hielt van haar. Op de manier hoe de nacht van de sterren hielt. En die grenzeloze liefde zorgde ervoor dat hij haar zal steunen door dit heen, haar zal beschermen.

Bij het horen van haar dankwoord keek hij rustig terug. Hij was een open boek, zijn groene ogen spraken altijd de waarheid over zijn gevoel. En in zijn groene ogen zat een angst, een angst voor de volgende stappen, maar een vertrouwen en een liefde. Toen de ander zich in zijn pels duwde boog hij zijn lichaam beschermend en liefdevol rond haar heen. “I would do anything for you… never doubt that” Ace likte kort over haar kop heen, om hierna zijn snuit weer tegen haar aan te leggen. “I promise I’ll give you the happy life you deserve, no matter what” Ze zouden een familie zijn, gelukkig en zorgeloos.