You're a natural (beauty)

Hij had al dagenlang haar bekende witte vacht opgezocht. Zoekende naar die vriendelijke amberkleurige ogen waar hij manen geleden nog zovaak naar gekeken had. Die aangename stem waar hij urenlang naar kon luisteren, waar hij tijdloos mee kon praten en lachen. Maar telkens als hij de kattin zag, bevond ze zich al slapend in haar nest. En hij was niet de kat die een ander zou wekken voor zijn eigen verlangens. Firedance had het eveneens druk, dus met haar had hij nog niet veel tijd kunnen spenderen. Maar vreemd genoeg miste hij Briarlight ook. Wat best gek was, aangezien de rood met witte kater zich niet snel hechtte aan anderen. Toch niet op deze manier. Hij betrapte zich erop dat telkens als hij achter de rosse kattin zocht, zijn blauwe ogen het kamp eveneens naar de witte vacht van Briarlight scanden. Echter had hij hier nog niet veel succes mee gehad, tot net. Daar stond ze dan, in het kamp, wakker! Zonder echt na te denken liep Zealspark naar haar toe. Eens bij haar aangekomen zijnde, even haperende. "E-eh.." begon hij, een schaapachtige glimlach op zijn gelaat toverende. "Lang geleden! Alles goed?" Wauw, way to go Zeal. Natuurlijk moest hij weer die cliché vraag stellen. Hij kon dus echt niet origineel zijn... Maar goed, atleast sprak hij wel met haar!

+ Briarlight

Het was na Sunhigh geweest, misschien zelfs al naar zonsondergang naderend. De witte kattin had niet veel gedaan dan wat rondlopen, een poging gedaan wat te jagen en misschien ook eindelijk een gesprek met haar Clangenoten voeren. Ze wist dat ze er zelf voor gezorgd had. Maar het geïsoleerde gevoel bleef steeds maar opkomen. Het was gewoon een moment van eenzaamheid. Het had zomaar opgedoken. Maar telkens als ze daarmee weer klaar was wist ze het stiekem wel. Dat ze genoeg vrienden had, of dat ze de Clan wel vertrouwde. Sinds de reis was ze niet meer hetzelfde. De kinderen van haar zus waren al oud en groot, haar moeder en zus hadden het druk en met haar vader kon ze niet veel.
Dus hier stond ze dan, zowat in het midden van het kamp. Een koude bries dat haar vacht en staart met zich mee trok. Haar ambere ogen gericht op de rood met witte kater dat iets sprak, maar wat ze niet echt kon horen wat precies. Het duurde niet lang voor de wind wegwaaide en toen pas hoorde ze Zealspark’s stem boven het geluid. "Lang geleden! Alles goed?" Ondanks de glimlach op zijn gelaat kon ze horen dat hij nerveus was. Briarlight glimlachte terug, iets minder geforceerd en wat meer betekenis. Het was niet zo’n glimlach dat ze bij iedere Clangenoot op haar gezicht toverde. Alsof het een soort taak was. Bij Zealspark was het anders. Het had een hint van warm en welkom. Al was het niet meer zo breed als het vroeger hoorde te zijn. Ze was in ieder geval niet aan het klagen over zijn gezelschap. “Hey, Zeal. Ja, alles gaat goed.” Sprak ze terug terwijl ze een stap zijn richting zette. “Hoe gaat het met jou? Nog enkele waterratten gevangen?” Dat kon ze zich nog wel herinneren. In vorig Leafbare. Ze had nooit zijn techniek vergeten hoe je in de ijzige kou beter prooi kon vangen. Tenminste had het gewerkt.

Ze draaide zich naar hem toe, zijn hart sloeg even een slag over. Zijn glimlach werd automatisch wat breder, de hare leek echter niet zo groot. Zorgen omringden zijn hersenspinsels. Wat zou er mis zijn? Zat haar iets dwars? Hij grinnikte even toen ze vroeg of hij nog veel waterratten gevangen had. "Ja hoor, al zouden we met z'n tweeën nog meer kunnen vangen." sprak hij, even zijn wenkbrauw wiebelende en hopende dat ze de hint snapte. Hij zou niets liever willen dan even met de kattin op jacht te gaan, bij te praten. Hij had daar nog geen kans toe gekregen. En daarbij had hij het voorgevoel dat de poes wel wat afleiding kon gebruiken.

Haar glimlach vervaagde niet, al was dat meer omdat ze gewend was haar lachspieren zo te houden. Ze wou immers de rest niet laten denken dat ze hun gezelschap niet wou. Want dat was niet zo, ze vond gewoon dat ze weer moest wennen aan het feit dat ze geen grot meer deelde met de andee Clans, of de Tribe. Haar dikke staart zwiepte even heen en weer voordat wat speels gelach van kittens haar aandacht trok. Het was duidelijk dat ze de vacht van de kittens herkende. Het nieuwe nestje van haar zus, Blacktear. Ze was reuze blij dat haar oudere zus had aangeboden voor ze te zorgen, zeker al nadat Briar zelf voor Lion and Vanille gezorgd had.
De stem van Zealspark bracht haar blik weer terug bij de kater. "Ja hoor, al zouden we met z'n tweeën nog meer kunnen vangen." Sprak hij, de wiebelende wenkbrauwen vertelden haar genoeg en de witte poes liet even een geamuseerde spin ontsnappen. “Dat is zeker, vooral nadat jij mij de technieken hebt geleerd. Kwam wel goed van pas, mentor Zealspark.” Miauwde ze terug, een speelse toon duidelijk in haar stem. Ze keek even omhoog naar de lucht, het was al donker maar dat kwam door de grijze wolken. Het weer was ook niet perfect, het was maar beter ook dat ze nu wat meer moesten vangen voor Leafbare eraan kwam. “Al kan ik toegeven dat ik al behoorlijk ervaren ben in het vangen van waterratten. Dus we zien wel wie het meeste vangt.” Dit kon misschien wel leuk worden. Er was niks mis mee met een uitdaging, toch?

Hij merkte op dat haar aandacht getrokken werd door spelende kittens. Hij herkende ze als de kittens van haar zus. Hij probeerde een zucht te onderdrukken. Velen van zijn vrienden hadden al een gezin, huisje, boompje, beestje. Hij daarentegen... moest nog beginnen aan alles. Als dat ooit wel zou gebeuren zelfs. Door al het verlies dat hij al had meegemaakt had hij een barrière opgesteld, dat hem hinderde zich de binden. Hij besefte het zelf misschien niet, maar zodra hij teveel emoties voor iemand begon te voelen, sloot hij zichzelf af van die kat. Het was een vicieuze cirkel... Hij maakte vrienden en stootte ze vervolgens weer af. En zo begon hij steeds overnieuw. Tot hij slechts gewone vrienden overhield. Sommigen zelfs al kennissen geworden. Enkel bij Firedance en Briarlight leek dat niet het geval te zijn. Nog niet, tenminste... Zealspark grinnikte toen ze beweerde dat ze ervaren was geworden op het gebied van waterratten vangen. "Uitdaging geaccepteerd." miauwde hij, zijn blauwe blik in de hare priemende, speels en uitdagend.

Haar ogen bleven net zo lang bij Zeal's hangen voor ze opmerkte dat iemand hier als eerst een beweging moest maken om het kamp uit te gaan. Dus draaide ze een kwartslag om richting de ingang te lopen. Haar staart al speels heen en weer zwiepend voor ze terug naar de rood-witte kater keek en vervolgens uit het niets met haar achterpoten naar buiten sprong. Alsof ze hem al uitdaagde tot een race, gewoon tot het territorium waar de waterratten het meeste rondhingen. Waarschijnlijk bij water. Duidelijk aan de naam. Maar het zou ook anders zijn. Haar naam was Briarlight, en zij was niet precies een lichtgevende brier.
Maar dat maakte niet uit. Wat wel uitmaakte was dat ze weer haar vrije tijd met Zealspark spendeerde. In plaats van alleen liggen te mokken. Zichzelf isoleren van de rest. Nu leek het alsof er nooit echt wat veranderd was. Alsof de Clans nooit op reis waren gegaan en ook nooit de Tribe ontmoet had. Tenminste, dat was haar in haar wereld zo. Want als ze de Tribe net zo goed negeerde als de rest van de Clans, had ze zich ook niet in zulke gevoelens verwikkeld. Iets wat ze maar al te graag probeerde te vergeten.