CLAN WINTEREVENT || Search for the fox

Even keek de jonge poes om naar haar moeder... Toen ze dan ook sprak voelde ze een golf van opluchting over haar heen trekken. Ze wilde niet dat katten hun opoffering voor hun clan verloren ging omdat een bende leugenaars hun bij de neus wilde hebben. Nee, dat zou Burnetpaw nooit of te nimmer toestaan. Ze was dan ook woest geweest bij de uitspraken van de Riverclan katten. Stuk per stuk deden ze een vuur in haar oplaaien die gereflecteerd stond in haar helblauwe ogen. De pijn in haar lichaam leek wat weg te ebben, opdat haar lijf weer een nieuwe golf van adrenaline door haar aderen liet pompen. Ze voelde haar nagels in de grond boren. Haar spieren werden weer hard, waarbij haar poten en lijf trilden onder de spanning die ze beleefde. Ze had rust nodig, mentaal en fysiek, maar wilde daar niet aan toegeven. Voor nu wilde ze dat deze leugenaars haar familie met rust lieten. Voor Routpaw, voor Windclan.
De woorden van Butterstar lieten de kleine poes even grommen. Ze had zin om zowat bovenop een van de viskatten te springen en ze even te laten zien hoe sterk ze wel niet konden zijn... maar ze wist dat dat alles behalve goed zou zijn voor het imago van de clan. En haar lijf had ook rust nodig. Hoe dan ook kon ze het niet laten. Spanning steeg haar naar het hoofd waarna tranen opwelden en zacht gesnik aan haar mond ontglipte. De stress van eerder nam haar volledig over, waarbij ze langzaam maar zeker de pijn terug voelde in haar poten... Haar lichaam. Samen met de Riverclan patrouille, verdween ook haar o zo grote mond. De poes kromp in elkaar en zakte door haar poten waarbij ze haar pootjes even op haar neus plaatste. Zacht gesnik. Tranen. Trillen. Een combinatie van angst, paniek, woede en stress leek haar te overspoelen. BUrnetpaw was gewoonlijk al heel erg gevoelig aan emoties, maar dit werd haar even teveel. Bevend sloeg ze haar pluizige staartje om haar fragiele lijfje heen. Normaal zag ze er heel wat imposanter uit, een edele houding die aangaf dat ze wel een groot zelfbeeld had. En een pels dat mooi gewassen was gaf haar een groot beeld... maar nu, zo vuil en gebroken, leek ze niet meer dan de kleine apprentice dat ze maar was. Een vondeling die niet veel betekenden zo voelde ze zich nu. Alsof ze helemaal niet hier behoorde. Ze leek zwak, eenzaam en in pijn. Maar in realiteit stonden haar muren hoger dan ooit tevoren... Hoger, maar niet sterker... Zeker niet sterker.

Even keek de tabby op. Zijn woorden hielpen niet bij het kleintje. Verdriet en woede overspoelde hem kort, waarna hij opstond en sober wegtrippelde van het tafereel. In een kort moment zag hij de verbannen vader van Tinderlight voorbij gaan en kort keek hij om, zuchtte hij even en bracht hij zijn lichaam in beweging. Voor nu was er niks meer in deze clan waar hij voor kon leven, opdat zijn zoon weldra een warrior zou worden en zijn eigen gezin zou hebben. Daarom nam hij een besluit en draaide hij zijn lijf naar de kampuitgang, hij had kunnen rouwen. Kort, maar krachtig in zijn ogen. HIj zou terugkeren naar zijn roots en zoeken naar een plaats waar hij wel van waarde was, waar iets van waarde was. Windclan was gebroken, kapot en zoals het er nu uitzag wilde hij niet zijn mening uitspreken van de situatie. Hij was alles behalve blij met de situatie die zich had afgespeeld. En als dit de rest van zijn leven moest voorstellen, waar hij enkel maar gezien werd als een niemand in de background, dan kon hij net zo goed zijn eigen lot in zijn poten nemen. Hij was sterk en hij wist hoe te overleven, dus de stap die hij toen nam was dan ook niet meteen dom voor hem. Met een laatste zucht spande hij zijn spieren aan en liep hij het kamp uit, voor een laatste keer.

-topic uit

De disrespect. Met felle ogen keek Panther naar Tallstar toen die hen kleineerde door te zeggen dat ze niet konden jagen. Toevallig was de deputy een goede jager, jaagde hij liever dan dat hij viste, wat met zijn lack aan geduld te maken had. Geduld dat ook nu helemaal op was. Met uitgeklapte nagels zette hij een dreigende stap richting de ShadowClan leider. Panthergrowl was een goede, gelovige kater, maar was ook niet bang om regels te breken waar hij dacht dat dit nodig was. Zijn agressieve houding vervaagde lichtjes toen twee medicine cats tussen hen kwamen. Allebei van WindClan welliswaar, maar hij had diep respect voor medicine cats, niet alleen omdat zijn dochter er ook één was maar ook omdat ze de directe link tussen StarClan en hen waren. Ook adresseerde één van hen hem direct, wat hem eerder deed luisteren dan wanneer ze alleen de leiders opgenoemd had. Echter was hij het niet eens met hun woorden. Toch wierp hij kort een blik over zijn schouder naar Butter, wat was haar plan?
Voordat zij hier een uitspraak over kon doen kwam er een kater die zich ermee moest bemoeien. Panther kende hem wel, Stallionheart. Na Oceanstar was hij misschien wel de WindClanner die hij 't meeste haatte. Hij was hun ontmoeting van manen geleden nooit vergeten en om zijn lelijke kop hier opnieuw tegen te komen was iets wat hem recht tegen de haren instreek. Al helemaal toen die Oceanstar's aanbod gul noemde, en vervolgens deed alsof hun hulp overbodig geweest was. Panther liet een schamper lachje horen. Wat een onzin. Oceanstar was hun kamp in gekomen, had om hun hulp gesmeekt, had hun nodig gehad, en nu deden ze alsof WindClan zelf sterk geweest was hier? "Vergeet niet wie hier te zwak was om hun eigen problemen op tel lossen, Stallionheart," spuugde hij de misvormde kater toe. Toen een andere warrior, die hij herkende als Silverdew, hen bedreigde recht waar ze stonden, gromde hij gevaarlijk. "Dit zijn gevaarlijke woorden om uit te spreken, kind," snauwde hij haar toe. De enige reden waarom ze waren komen helpen was omdat Oceanstar had gesmeekt en omdat het gevaar misschien naar hun had kunnen trekken. Om te claimen dat WindClan de bende naar hun zou hebben geleid als ze niet geholpen hadden, was erg gedurfd om te zeggen.
Toen was het Oceanstar die sprak. De ergste van allemaal, als je het Panther vroeg. Met alles wat ze zei, verdubbelde zijn woede. "RiverClan heeft loyale warriors, Oceanstar. Uiteindelijk vinden ze hun weg terug," siste hij haar toe, reagerend op haar woorden die Lostvoice een verrader noemde. "Het is niet mijn warriors schuld dat ze jouw gebied niet volledig uit hun hoofd kennen. Jij had er beter voor moeten zorgen dat ze nergens in de buurt gekomen waren bij de twolegs!" Zijn stem werd harder. Woede duidelijk hoorbaar. Ook zij deed hen toen af als onnodig. Met een gefrustreerde grom schudde hij zijn kop. "En toch heb je om onze hulp gevraagd. Toch heb je lopen janken in ons kamp, smekend om onze hulp omdat jij te zwak was. Nu niet terugkrabbelen op je woorden, Oceanstar, voordat je er spijt van krijgt." De kater luisterde op haar volgende woorden. Opnieuw vertelde ze hen de warrior code. Één die hij al jarenlang uit zijn hoofd gekend had toen zij nog niet geboren was. "Stop met het quotten van regels die iedereen hier kent. Weet je waarom we bijna weigerden, Oceanstar? Omdat onze eigen clan voor komt voor die van jou. Als je dat niet kan begrijpen, kan WindClan het nog zwaar krijgen."
Haar volgende woorden waren de druppel. Ze noemde hem StarClan-loos. Noemde hem BloodClan. Een clan die net een andere clan voor zijn eigen veiligheid had gezet, werd vergeleken met goddeloze moordenaars. De woorden waren specifiek op hem gericht; ze wierp haar blik op hem. In een paar flinke stappen was hij bij haar, nagels uitgeklapt, spieren aangespannen. Hij torende boven haar uit. Hij hield zich in. Butter zou hem het command moeten geven. "Doe maar niet zo heilig Oceanstar, want hoe jij nu praat, zijn woorden die niet door StarClan gezegend zijn."
Toen gaf ze toch toe dat WindClan zwak was. Hij kreeg haast whiplash van haar woorden. Alles sprak elkaar tegen. Och, arme WindClan was zo zielig, had echt hun eigen gebied nodig, al hun sterkste warriors waren dood of gewond! Maar WindClan had dit ook allemaal helemaal alleen gekund zonder de hulp van RiverClan. Hmhm, Oceanstar, zolang je het zelf maar geloofd. Ze noemde hen ook nog lui. Een harde grom verliet zijn bek. RiverClan was hardwerkender dan welke clan dan ook in Panther's ogen. Een schuine blik werd opnieuw door hem op Butter geworpen. Ze zouden toch niet over zich heen laten lopen. Haar woorden waren goed genoeg. Voor vandaag, was ze veilig. Later..? Met een laatste, dreigende sis draaide hij zich om, waarna hij naar het lichaam van Dewflower liep en haar met de meeste respect over zijn schouders heen wierp om haar mee te nemen naar het kamp zodat ze een vigil konden geven voor een prachtig leven, weggegooid voor een ondankbare clan.

- Sorry dat tie zo laat is! Panther topic uit ~

Bloodpaw had de Leidster van Windclan geadviseerd om naar haar den toe te trekken vanwege haar wonden maar Tallstar vond dat er nog wel gewacht kon worden met het behandelen van haar wonden. De bruine tom liep met de grijse she-cat richting de leaders den maar toen hij hen wou volgen werd hij tegengehouden. Nou ja zeg. Wouden ze soms dat Oceanstar door bleef lopen met haar wonden? Ze waren niet enorm ernstig dat ze nu ter plekke dood zou vallen maar diep genoeg om een infectie op te lopen. Hij wist maar al te goed hoe streng Acefray was toen hij een wond had/heeft aan zijn voet. Nu de wond al bijna genezen en dicht was was er geen gevaar meer, maar toen het nog vers geweest was mocht hij absoluut niet in contact met andere dingen komen. Maargoed. Hij wist wel beter dan tegen twee Leiders in te gaan en dus bleef hij geduldig in de buurt van de den wachtte. Iets waar hij blij mee was want doordat hij buiten bleef hoorde hij Acefray nog antwoord geven op Oceanstar's haar vraag voor de grijze leidster naar binnen liep. “Bloodpaw is mijn apprentice ja, hiermee mijn opvolger voor de rang voor Medicine cat. Geef ook hem de respect en ruimte die hij verdiend” Geschrokken keek hij op. Was dit soms een geintje van de grijze medicine cat? Bloodpaw viel bijna achterover. Nee, dit kon niet waar zijn. Het was een grapje? Een smoes zodat hij makkelijker toegang kreeg om andere te helpen? De zwart met rode tom schudde zijn kopjes licht in verbazing. Zijn hart hard kloppend in zijn borst terwijl er een brede glimlach op zijn lippen groeide. Als dit echt waar was.. Dan, dan dan.. de jonge apprentice keek verbaasd naar Acefray. Niet helemaal gelovend wat er zonet gezegd was, maar er was wel een duidelijke twinkeling van hoop en geluk in zijn kopper met groene ogen te vinden. Dit was wat de tom altijd gewild had, om ooit getraind te worden door zijn held, door Acefray. "Meen je dit Acefray?" Fluisterde hij kort tegen de grijze tom. Nog steeds niet honderd procent als hij nou nu echt de medicine cat apprentice was. De tom trilde lichtjes op zijn poten van de plotse nieuws. De adrenaline was als een klap naar binnen geslagen, gelukkig wel op een positieve manier. Niet lang kon hij wennen aan het idee dat hij nu werkelijk de leerling was van Acefray want al snel kwam Tallstar weer naar buiten. Meteen pakte Bloodpaw zijn pakje kruiden's weer op en liep naar binnen waar hij een trillende grijze Windclan Leidster tegenkwam. Oh starclan nee, als dit maar goed kwam.. De maine coon apprentice opende het pakketje, snuffelde aan de plantjes die er lagen en begon deze voorzichtig er uit te vissen. "Okay uhm," Zijn hoofd tolde. Van wat hij moest doen en door nog steeds het nieuws van zijn nieuwe rang. Druk voelde hij in zijn borstkas en even was hij bang. Gelukkig kwam op dat moment zijn mentor binnen lopen. Opgelucht hield hij adem. Goeie timing. "Okay Oceanstar, kunt u me alles wat je nu voelt. Heb je het warm? Of ben je kortademig?" Hij keek naar de grijze tom die goedkeurend knikte en al wat plantjes pakte die ze waarschijnlijk nodig hadden. Ondertussen begon Bloodpaw zelf de wonden te zoeken die verborgen werden gehouden door de dikke pels van de Windclan Leidster. Ze waren niet enorm diep, maar diep genoeg dat het riskant kon worden. Acefray mauwde zijn naam en hij draaide zijn kop. Hij had een goedje gemaakt en alvast klaargelegd voor hem. Dankbaar knikte hij en luisterde naar de grijze tom hoe hij dit allemaal op haar wonden moest smeren maar dat hij eerst de wonden moest schoonmaken. Okay.. De tom ging te werk door het bloed van haar vacht te wassen, en de wonden die ze had zo schoon mogelijk te krijgen. Daarna smeerde hij wat van het samen gekauwde kruiden's op één haar wonden. Iets wat even kon gaan steken maar dat was hij vergeten om te melden. Gelukkig was hij in opleiding en mocht hij fouten maken. Hij was tenslotte pas maar net enkele minuten Medicine cat apprentice..

TAG:@Oceanstar + Acefray powerplay