Target locked

Het duurde niet lang voordat Day begon met vertellen over een plek die nog nooit iemand had gezien, was geweest en misschien wel helemaal niet bestond. Hij bracht haar naar een grot. Wren zag een donkere, stoffige ruimte, omringd door stenen muren voor zich, zoals in waar ze woonde. Alleen was er een poeltje voor haar poten. Wren wilde al bijna gaan zeuren dat dit niet een plek was waar niemand was geweest, dit was normaal! Maar Day sprak over dat de poel eindeloos was, de horizon vlak en water tot hoever ze kon zien. De muren van de grot in haar fantasie verdwenen en overal was water. En de lucht die weerspiegelde. Wren stond opeens in het midden van een waterwereld, met wolken overal om haar heen. Het was alsof ze zweefde! En toen ging Day vertellen over vissen, springende, glinsterende vogels in het water. Day vertelde het in alle details. Zo levensecht, dat ze bijna haar tenen nat voelde worden toen de golven over haar poten kwamen. Maar daar stopte het verhaal nog niet. De lucht werd roze, ze gleed in een donzen, zachte, prachtig gekleurde wereld. De zonnen werden één, plat en vervolgens weg. Opeens werd het gitzwart, met alleen miljoenen lichtpuntjes om zich heen. Wren haar bekje viel bijna open, totdat Day het abrupt eindigde. Wrens ogen vlogen open. ‘Nouu,’ mekkerde ze. Ze trok een pruilgezichtje. Ze wilde helemaal nog niet op bed! Ze wilde weer tussen roze wolken zweven! ‘Is echt nog nooit iemand daar geweest?’ miauwde ze toen vol verwondering. Hij had het zo levensecht verteld!

Wren zat misschien voor welgeteld drie seconden te mokken door dit abrupte einde aan de droom, maar daarna ging haar volledige aandacht alweer naar haar vragen. Day lachte even. "Geen kat die ik kan en geen kat van wie ik heb gehoord", beantwoordde hij daarna haar vraag. Of er echt nooit iemand was geweest kon hij uiteraard niet met zekerheid zeggen. Als de wereld oneindig groot was, moest iedere plek die een kat zich maar in kon denken wel bestaan, niet? Maar als de wereld op de een of andere manier eindig was, kon het zijn dat een gedachte niet meer bleef dan een gedachte. De eindigheid of oneindigheid van de wereld... dat was misschien een goede kwestie om met Turtle te bespreken, bedacht Day zich met een glimlach, even afgeleid van het huidige moment.

Day vertelde dat geen enkele kat ooit op die plek was geweest. Het was zo bijzonder. Wren snapte nog steeds niet helemaal hoe het werkte. Dat ze een plek kon voorstellen… die misschien wel helemaal niet bestond? Het gevlekte poesje stond toen op haar pootjes, want Day leek met zijn hoofd in de wolken te zitten. Misschien als hij even niet oplette, kon ze voorbij hem sluipen en dan hoefde ze nog niet terug naar de nursery! Want ze was nog lang niet moe hoor! Stapje voor stapje schuifelde ze iets bij de chief van de tribe vandaan. Ze wist niet waar ze heen wilde, maar dat was het volgende probleem. Eerst aan Day ontsnappen voordat hij haar naar de nursery stuurde!

Je was een Cave Guard of je was het niet, en als je een Cave Guard was, liet je niet zomaar ondeugende kittens de grot uit sluipen. Dagdroom of geen dagdroom, als de kitten waar je op zat te passen zich langzaam uit je gezichtsveld begon te verwijderen, dan merkte je dat als doorgewinterde wachter wel. Of tenminste. Tenzij de dagdroom wel héél erg diep was... Maar dat was nu, helaas voor wegsluipertje Wren, niet het geval. Zich altijd verwonderend over het ontzettende zelfvertrouwen van sommige kittens, bleef Day even geamuseerd zitten kijken, maar zodra ze nog een paar pasjes had gezet, schraapte hij toch maar eens zijn keel om te laten weten dat hij haar heus wel doorhad. "Dus, Wren", miauwde hij, niet verder ingaand op haar ontsnappingspoging. "Wil jij het niet ook eens proberen?"

Shit! Ze was ontdekt! Wren staakte meteen haar passen en bevroor op de plek toen ze Day hoorde kuchen. Verschrikt keek ze om en zag de chief naar haar staren. Wren zette het meest onschuldige lachje op haar kop, maar het vervormde haar gezicht alleen maar een beetje eng. Alleen zei Day niets over haar ontsnappingspoging. Nee, hij stuurde haar niet eens naar bed. Hij stelde haar voor om het te proberen. Verward keek ze de chief aan. Wat proberen? Een plek verzinnen waar niemand ooit geweest was? Bedoelde Day dat misschien? Verward, maar geïntegreerd keek ze de fantasieman aan. ‘Wat zelf proberen?’ vroeg ze toen voor de zekerheid, waarbij ze zich omkeerde en terug huppelde naar de poten van Day. Ze zou het zo lang mogelijk rekken, zodat ze maar niet naar de nursery hoefde!

Wren bevroor als een konijn dat merkte dat het gezien was, maar in tegenstelling tot een konijn ging ze er vervolgens gelukkig niet heel hard vandoor. Haar krampachtige glimlachje werd beantwoord door een onverstoorbare glimlach van Day. De uitdaging leek haar wel te interesseren, al was ze er niet helemaal zeker van wat die inhield. Day krulde zijn staart om zijn poten. "Wees een spin en spin me een plaats", miauwde hij. Een plaats glinsterend van dauwdruppels. Of vol met dode vliegen, het was maar waar Wrens fantasie eerder van uitging.

Day leek het niet helemaal gezien te hebben? Want hij deed vreemd. Maar hey, zo lang ze nog niet hoefde te slapen was het prima! Day vroeg haar uiteindelijk een vreemd verzoek. Een verbaasde uitdrukking kwam op haar gezichtje. ‘Een spin zijn?’ vroeg ze, terwijl haar hersenen overuren draaiden. Nu moest ze Day naar een bijzondere plek brengen waar spinnen zaten. Dan zouden ze heel klein zijn! Dan konden ze overal heen! Toen Wren een plekje had verzonnen keek ze Day vastberaden aan. ‘Oké!’ kirde ze vrolijk, waarna ze een grijnsje op haar gezicht kreeg. ‘Ogen dicht! Ogen dicht!’ beval ze hem vervolgens enthousiast. Ja, het moest wel precies hetzelfde gaan. Anders werkte het niet.

Misschien had hij zijn boodschap iets te cryptisch overgebracht, maar eigenlijk was dat ook wel leuk. Hij was benieuwd wat Wren met de woorden zou doen. Was het immers niet veel interessanter om te zien hoe iemand een wat vagere taak interpreteerde dan hoe iemand een tot op de letter uitgespelde opdracht volgde? Hij had in ieder geval haar enthousiasme gewekt en daar was hij blij om. Braaf sloot hij zijn ogen toen ze dat van hem vroeg, zijn staart nog steeds netjes om zijn poten, een verwachtingsvolle glimlach om zijn mond, Wrens houding van eerder precies kopiërend. Waar zou Wren hem heen brengen?

Wren giechelde van plezier toen Day zijn ogen sloot en afwachtte tot wat zij zou gaan vertellen. Wren had alleen spinnen gezien in hoekjes van de grotten, waar katten bijna nooit kwamen en hun webben langzaam verstoften totdat iemand er toevallig eens langs kwam. Maar spinnen konden bij muren omhoog klimmen, zelfs op de kop! Dus Day zou een web moeten gaan spinnen op een bijzondere plek.
‘Je bent een spin,’ begon het gevlekte poesje toen enthousiast. ‘En je woont in de grot. Net als de katten. Maar, je bent super klein. En alle katten zijn als megareuzen.’ Tsja, het moest maar wel de grot zijn, want Wrens fantasie strekte nog niet verder buiten de veilige grotswanden. Helemaal niet als hem om spinnen ging. ‘Je moet heel snel wegrennen, want de kattenpoten dreunen over de grond als woeste monsters!’ Om het verhaal daad bij woord toe te voegen, stampte ze enkele keren dreigend met haar voorpoten op de grond. ‘Dus je klimt de grotswand omhoog. En hoger en hoger en hoger! Totdat je bij de top bent! Maar, je bent een spin met super plakkerige pootjes en je klimt zomaar op het plafond, zodat je op de kop hangt! En vanaf daar begin je te spinnen. Aan een draadje hang je naar beneden en slingert van het plafond af. Je bent van plan om een web te maken. Een groot web, zodat je daar in kan wonen! Totdat…’ Wren kreeg een stoutmoedig glimlachje op haar gezicht. Nu voor de grote finale! ‘Er opeens uit het niets een enorme klauw op je af komt vliegen en..’ Wren sprong op vier pootjes, rende op de chief af en probeerde bovenop zijn kop te springen. ‘PATS!’