Bad ideas

De verdorde bloesems schilderden de donkere aarde vol met doffe kleuren. Vormeloze vlekken van iets wat ooit sappige vruchten waren liggen her en der verspreid. Zoete geuren waren omgevormd tot een bedwelmende stank die in Nightrise neus prikte. Geeuwend wroette ze door de aarde, om het zichzelf gemakkelijk te maken. Wat tot vaalbruin verkleurde bloesem blaadjes bleven aan haar lange, donkere pels plakken. Zuchtend zakte ze door haar poten,verlost van de ergernis in het kamp die las maar oplaaide door de zieke Duststar. Haar ijsblauwe ogen spieden even rond opzoek naar ongewenste gasten of prooi die haar rust konden verstoren. Niemand. Mooi zo, na kon nightrise vrijuit haar gedachten op een rijtje zetten, zonder nieuwsgierige blikken van een of andere schilferplukker. Duststar lag op sterven en Silverfang kreeg geleidelijk aan meer macht. Hun geliefde leider zou sterven en dan werd de Deputy leader. Nightrise liet haar blik geïrriteerd op een beweging in de struiken, was de prooi echt zo dom geworden dat ze rond hun jagers heen dartelden? Goed, dus dan hadden ze een neiuwe Deputy nodig... Nightrise lippen vormden een gevaarlijke grijns. Nightrise liet zichzelf enkel toe om 'kanshebber' te zijn, ze wist uit ervaring dat te hoge verwachtingen tegen konden vallen. Met een zelfzeker gevoel stond ze terug op, sterkte haar poten en zocht de struiken terug af naar beweging. Weer geritsel. Nightrises bleke ogen focusten zich op een lage vlierstruik. De geur van woelmuis prikkelde haar zintuigen, het beestje was duidelijk vermoeid. Toch er was nog een tweede geur die door de zoete reuk van platgetrappelde vruchten heen dreef. Een kat. Ach ze zou er wel gouw genoeg achter komen wie het was. Ze verstrakte haar spieren en zocht nog een laatste keer de bevestiging van geritsel. Ja. Haar pootkussentjes vingen de klap op. Daar lag het woelmuisje, zijn herfst gouden pels lag slordig, die hersenloze knagers wasten zichzelf ook nooit, wat een vuilbekken! Maar het beestje was dood, geen neusje dat trilde, geen regelmatig rijzen van de borst. Iemand was haar voor geweest. 'Goedemiddag, wat doe jij daar met mijn prooi?' Vroeg Nightrise gladjes.

[Who Wants ?]

Voorzichtig maar met sierlijke passen maakte Flaredance baan tussen de dreigende, hoge bomen van het bloesembos door. Verdorde bloesembladeren vielen rond haar neer als een verknipt soort sneeuw. Haar blik schoot ietwat nerveus heen en weer. Het was vandaag wel heel erg stil geweest. Geen opmerking dit keer toen ze weer 'kundig' zoals altijd het kamp uit glipte. Ze werd altijd betrapt, het was haar nog nooit gelukt om onopgemerkt het kamp te verlaten, iets wat haar zeer ergerde. Maar goed, misschien raakten haar clangenoten er eindelijk aan gewend, het feit dat ze liever alleen jaagde? Het feit dat er geen opmerking gemaakt werd was altijd goed en rustgevend. Maar nu ze eindelijk vrij en buiten was, kon ze overgaan tot haar jacht. Haar neusvleugels trilden terwijl ze geur opsnoof om haar heen. De geur van verdorring prikte in haar neus en liet haar bovenlip eventjes omhoog krullen in walging. Misschien moest ze toch maar eventjes in een andere locatie gaan rondhangen tot deze verrotting over was. Zie het als een voordeel, nu kom je waarschijnlijk niemand anders tegen. echode Twilightheart in haar hoofd. Eventjes haalde ze haar schouders op. Misschien had Twi wel gelijk, maar goed. Uiteindelijk kon ze tussen de zware dorre lucht de geur van een prooi opsnuiven. Meteen vernauwden haar ogen zich tot spleetjes en liet ze zichzelf in de jachtpositie zakken. Haar staart hield ze vakkundig stil terwijl ze voort sloop. Bijna... Ze kon haar prooi al zien. Uiteindelijk, toen ze zeker wist dat de prooi binnen bereik was, sloeg ze toe. Ze begroef haar uitgestrekte klauwen in de pels van de prooi en maakte er met een vlugge beet een snel einde aan. Het woelmuisje was al vlug dood. Maar al vlug dreef de geur van een andere kat haar neus binnen en ze zette een paar stappen achteruit, vlugjes maar waakzaam om haar heen kijkende. 'Goedemiddag, wat doe jij daar met mijn prooi?' Vroeg een stem, op een toon die haar niet beviel. Flaredance trok haar wenkbrauwen iets op. "Sorry.. ik zag geen naam in de prooi gegraveerd staan, dus ik nam aan dat het niemands bezit was," Antwoordde ze redelijk droogjes. Maar alsnog wiebelden haar oren ietwat nerveus.

'Het zou inderdaad nogal vreemd zijn' Mauwde Nightrise losjes, een zweem van een glimlach lag op haar lippen alsof ze bedacht hoe het zou zijn als het wel zo was. 'Maar, de prooi liep naar mij toe, en jij hebt hem dus van me weggekaapt' Merkte Ze giftig op :'ik denk niet echt dat de starclan blij is dat je de jacht van de meest vooraanstaande krijgskat van de clan verstoort' In feite zei ze maar wat maar het klonk wel goed. Nightrise keek spottend haar tegenspeelster aan. De gifgroene ogen de roodbruine pels, als de gloed van de ondergaande zon dat randen van een dood blad omlijnt. Flaredance. Een lichtelijk labiele krijger, die soms erg op zichzelf kon zijn, maar ze had soms ook haar goede momenten. Nightrise was al krijger geweest toen ze geboren werd, ze had haar zien opgroeien, haar getraint zien worden door Swampfur, haar ouders weten sterven. Toch was ze nog hetzelfde gesloten poesje dat ze als kitten ook al was. 'In ieder geval, mijn waarde Flaredance' begon ze, me een stem gladder dan het ijs dat tijdens bladkaal het sterrenmeer bedekte. 'Ik wel mijn prooi terug, ik heb namelijk nogal weinig gegeten voor ik op jacht ging' Een valse schittering kwam op in haar lichtblauwe ogen. 'En ik moet zeggen, ik heb nogal wat honger' haar maag gromde ter bevestiging van wat ze had gezegt.

-erg laat en kort, komt door school