my mind is a twisted place

Soms had de grote kater slechtere dagen dan normaal. Dan was hij zijn nest niet uit te rammen, at hij weinig en snauwde naar wie tegen hem sprak. Op die dagen voelde zijn lichaam zwaar en wist hij niet zeker waarom hij er nog was. Zijn mate was er niet meer net als de rest van zijn familie, alleen zijn kinderen waren er en soms was hij er vrij zeker van dat hij niet gemist zou worden als hij weg was. Of dat nou dood of gewoon weglopen was, missen zouden ze hem niet naar zijn mening. Een zucht gleed van zijn lippen toen hij wakker werd na een nachtmerrie en hij hield zijn ogen dichtgeknepen. Op sommige momenten was zijn zicht een stuk slechter dan normaal en vandaag was ook weer zo'n nacht. Een nacht waarin hij zijn verbeelding en de realiteit door elkaar haalde. Langzaam opende hij zijn blauwe ogen en hij stond zo snel en stil mogelijk als hij kon op toen hij dacht dat zijn mate, Courage of the noble heart, bij de uitgang stond. Zijn spieren trilde terwijl hij de den met een gehaast tempo uitliep. "Courage?" Fluisterde hij vol ongeloof, maar op het moment dat hij aankwam waar ze was, was ze verdwenen en stond ze een stuk verderop ineens, nog altijd net zo prachtig als ze was. De kater keek om zich heen om te zien of er iemand anders was voordat hij zijn pas nog wat versnelde achter haar aan in een poging tot haar bij te houden. Zonder het door te hebben had hij de clan cavern achter zich gelaten en stapte hij verder over de highlands. "Courage!" Met een gesmoorde kreet riep hij haar naam nog een keer toen hij bij een hoge rots aankwam, en net zo snel als dat ze verscheen was ze ook weer verdwenen. Tranen welden op in zijn ogen en woest sloeg hij zijn nagels in de grond. Het was niet eerlijk, het was nooit eerlijk geweest en het zou ook nooit eerlijk worden. Ze was weg en hij dacht dat hij daar vrede mee had, maar dat weerhield zijn eigen verbeelding er niet van om hem te laten denken dat ze hier was. Een warme traan biggelde over zijn wang en hij klemde zijn kaken strak op elkaar terwijl hij ging zitten en naar zijn voorpoten keek en zichzelf metaal verrot schold, hopend dat niemand hem zo had gezien.


|| open voor wie wilt :3

Hij kon er niet meer tegen. Zijn eigen gedachtes probeerde hem helemaal van het padje af te krijgen en langzaamaan kreeg hij steeds meer het idee dat dat lukte. “Ik begrijp het.” Bee klemde zijn kaken op elkaar en keek naar de kattin naast hem. Ze was in een clan geboren en had zich later bij de tribe gevoegd waar ze haar draai naar zijn mening wel redelijk gevonden had, maar je wist natuurlijk nooit zeker wat er rondging in haar hoofd. Nogmaals kwamen zijn nagels uit hun hulzen welke hij diep in de grond boorde. Hij kon er niet tegen dat hij zich zo makkelijk voor de gek liet houden door iets of iemand die er helemaal niet meer was. "Vast." Bromde de tom dan ook redelijk boos, maar het was niet naar haar gericht. "Wat doe je her uberhaubt, Bridleleaf." Zijn stem was een laag, schor gebrom waar een overduidelijke kwade toon in zat. "Heb je geen betere dingen te doen dan hier zitten, zoals slapen of iets." Hij zuchtte zachtjes en kneep zijn blauwe ogen even dicht terwijl zijn nagels de grond onder zijn poten los kneedde. Dat hij haar miste was geen verassing voor hem of voor wie dan ook die we in de tribe zat en waarschijnlijk ouder dan 40 moons was. Hij wilde Brindleleaf er niet bij. Hij wilde niet dat iemand iets anders zag dan de elder welke vaak bij de nursery gevonden kon worden, maar nu dat ze er was vond hij het aan de andere kant ook wel prettig dat er iemand bij was om er zeker van te zijn dat hij niks doms zou doen.

Hij liet zijn kop even hangen nadat hij zijn bek geopend had en niet de meest vriendelijke woorden zei. “Ik heb ook zo mijn verleden Bee, die mijn nachtrust wel eens verstoort.” Dat wist hij ook wel, maar op dat moment was hij zo gefrustreerd omdat zijn geest zo tegen hem werkte dat hij geen slot had op wat er uit zijn mond ontsnapte. "Mijn excuses, Brindleleaf" zei hij dan ook niet heel veel later. "Ik liet me even meeslepen in, nouja, mijn frustraties" besloot hij dan ook maar uit te leggen terwijl hij zoor zich uitkeek en de wind met zijn vacht speelde. "Ze was geen beste moeder, maar ze probeerde het" De tom wist niet waarom hij nu over zijn mate begon, maar het moest eruit. Ze kon weglopen als ze dat wou maar ook op dit moment leken zijn lippen, stembanden en geest weer niet goed samen te werken. "Ze wist alleen niet hoe ze met kittens om moest gaan en hoopte dat als ze ouder zouden worden dat ze dan een band kon opbouwen met de kinderen, maar in plaats van dat dat gebeurde stierf ze." Zijn grote kop draaide en de kater keek haar nu aan met spijt overduidelijk zichtbaar in zijn ogen. "Ik weet dat jij ook je verhaal hebt en ik had het recht niet om je zo af te snauwen," begon hij weer "dit is niet een al te beste eerste indruk." Grinnikte hij zachtjes om de sfeer weer wat te verbeteren.