Kill our way to heaven.

Kort schudde de poes haar kop om weer helder te worden. Oh Starclan, ze was zo ontzettend moe, zo ontzettend gestrest. Haar clangenoten, haar vrienden en zelfs haar eigen broertje lagen in levensgevaar in haar den en er waren niet genoeg kruiden om voor ieder even goed te zorgen. De poes had zo haar best gedaan om niet de prille kruiden die in de lente groeiden uit te buiten, maar nu hadden ze geen keus meer. Daarom was ze er haastig opuit gegaan en had aan apprentice mee gevraagd, de jonge Dewpaw. Met een vermoeide maar vriendelijke glimlach wendde ze zich tot de grijs-witte apprentice en kwam ze tot een halt. "Bedankt dat je wilde helpen. Dewpaw," sprak ze vriendelijk waarna ze de poes wenkte dichterbij te komen, waar een klein gelig bloemetje groeide. "Kijk, dit is havikskruid, het groeit hier her en der. Zou je me willen helpen ze te plukken? Alleen de gele bloemetjes, de knoppen moeten we heel houden,"

&Dewpaw

Met een glimlachje keek ze in de ogen van Dewpaw, die vrolijk en geïnteresseerd stonden. Routnose was dan wel een klein sukkeltje die nog altijd over haar eigen poten struikelde, ze was ook vrij scherp. Weinig dingen ontgingen haar, zo ook het plezier van Dewpaw op dergelijke uitstapjes, daarom had ze haar ook meegevraagd. "Wat doet havikskruid?" voorzichtig sloeg ze haar kaken om het bloemetje, alvorens deze te plukken en naast haar op een hoopje droge aarde te leggen. "Havikskruid helpt tegen hoest en een zere keel.Er liggen een paar verkouden katten in onze den, en ik wil het tegengaan voordat straks de halve clan aan het hoesten is," legde ze geduldig uit, waarna ze zich naar de grijs-witte apprentice keerde en glimlachte.

Ze lachte om het enthousiasme van Dewpaw. "Niet te veel hoor! Anders groeien ze niet meer terug, je moet lief zijn tegen de plantjes," grapte ze en ze gunde de grijs-witte poes al grinnikend een knipoog. Voorzichtig ging ze door met haar werk en maakte een mooi stapeltje van de bloemetjes. Routnose was goed in dingen netjes neerleggen, maar nog veel beter om alles weer in één keer door elkaar te schoppen.. Tot frustratie van haar dengenoot. Ah ja, voor nu lagen de bloemetjes nog keurig op een stapeltje. "Ik wil niet leren vechten, Routnosen, kan je niet zeggen dat Stallionheart ziek is zodat ik dan niet hoef toe toen?" hoewel Dewpaw het grappend overbracht merkte ze dat er een serieuze ondertoon aan haar woorden zat. Wat verbaasd trok ze naar haar oor en staakte haar werk even om naar de poes te kijken. "Je moet niet liegen hoor!" miauwde ze wat bezorgd, maar glimlachte snel genoeg. "Weet je, voordat ik mijn rang kreeg was ik ook leerling van Stallionheart, en ik had ook zo'n hekel aan vechten," gaf ze toe, een nostalgische blik in haar ogen. "Maar weet je wat ik geleerd heb? Je leert niet alleen om te vechten voor je clan, je leert ook om te vechten tegen mogelijk gevaren, zoals een vos of das," sprak ze rustig. "En als je op een dag iemand waarvan je houdt kan redden van een vos omdat je dat geleerd hebt, dan zal je Stallionheart altijd dankbaar zijn," ze plukte een paars bloemetje die geen enkel medisch nut had, maar er wel prachtig uit zag en liep naar Dewpaw toe, waarna ze het bloemetje voorzichtig op het kopje van Dewpaw naast haar oor legde. "Zo, nu ben jij een mooi bloemenmeisje! Leer zoveel je kan Dewpaw, en dan kan je zelf kijken wat je met je kennis doet,"

Ze hoopte dat Dewpaw haar woorden ter harte zou nemen, immers herkende ze haar eigen onwil tegenover geweld in de jonge poes. Routnose had slechts enkele vechttrainingen gehad voordat ze haar rang kreeg, en bij ieder van die trainingen had ze uiteindelijk weinig opgestoken door haar afkeur naar alles dat op geweld leek. Toch had ze daar soms spijt van, omdat ze toen had gedacht dat vechten slechts andere katten pijn doen betekende. Nu wist ze wel beter en moest ze ook onder ogen komen dat zij weerloos was tegen grote roofdieren, ze moest voor bescherming altijd op anderen rustten. Niet bepaald ideaal. ”Dat zal ik zeker doen, maar nu moeten we eerst een bloemetje voor jou hebben!” de jonge apprentice schoot er al vandoor op zoek naar een bloemetje voor haar. Routnose gniffelde en ging zelf verder met het plukken van de bloemetjes, totdat Dewpaw alweer aan kwam met een fleurige bloemetje en die op haar kop legde. Routnose bukte en legde haar oren wat platter, zodat de apprentice het bloemetje neer kon leggen. "Ben ik nu mooi?" grapt ze. ”Eigenlijk moeten we er meer hebben voor jou” even keek ze bedenkelijk. "Laten we eerst het Havikskruid bij elkaar rapen, daarna kunnen we nog wel even om om een bosje bloemetjes te plukken, daar kunnen we vast nog wel wat kittens blij mee maken," sprak ze met een knipoog.

De grappende toon die door haar werd gebruikt merkte Dewpaw kennelijk niet op, want toen ze de grijs-witte apprentice aan keek stonden haar gele ogen verward. ”Je bent sowieso mooi Routnose, je hebt helemaal geen bloemetjes nodig” kort voelde ze wangen warm worden en keek wat ongemakkelijk weg. "Oh, uhm, bedankt, Dew," mompelde ze wat van haar stuk gebracht. Dat was lief, Dewpaw was lief. Routnose gunde haar een glimlach en vertelde dat ze eerst nog wat Havikskruid zouden verzamelen en daarna op bloemen jacht konden. De jonge apprentice maakte een sprong en ging enthousiast verder. De Medicine cat neuriede zachtjes en plukte nog wat laatste plantjes bij elkaar voordat ze zich weer tot de apprentice wendde. "Heb je een lievelingsbloem, Dewpaw?"

Sommige katten hadden nooit nagedacht over bloemen in het algemeen, anderen hadden een super specifiek antwoord op deze vraag. Daarom vond ze het altijd leuk om die te stellen. Dewpaw keek zeer bedenkelijk. ”Ik had even geleden een roos gezien in de twoleg place, althans een kittypet zei dat dat een roos heette en die vond ik wel heel mooi” even trok ze wat nieuwsgierig met haar oor over het feit dat Dewpaw had lopen babbelen met een kittypet bij de twolegplace, want wat deed ze daar? Maar eerlijk maakte het haar niet zo dondersveel uit, het was altijd goed verschillende katten te leren kennen. Bovendien! Rozen waren super mooi. "Rozen zijn prachtig, maar hebben dan wel nare doorns," gniffelde ze. ”Maar eigenlijk vind ik alle bloemen mooi.” het viel haar op dat Dewpaw een behoorlijke babbelkous was nu ze zich meer op haar gemak leek te voelde. Dat vond Routnose alles behalve erg, enkel amuserend. Bovendien deed het haar altijd goed wanneer jongere katten haar niet meer.. Tja, intimiderend vonden? Want dat was wel het laatste dat ze was. ”En jij?" daar hoefde ze niet lang over na te denken. "Oh! Vergeet-me-nietjes," vertelde ze de ander. "Ze zijn zo klein en lief blauw,"

Hoewel de kleine, blauwe bloemetjes geen medisch nut hadden noch echt bijzonder lekker roken, waren het toch haar favoriet. Ze wist hier ergens een mooi stukje waar allerlei bloemen groeiden, waaronder ook haar favorietjes. Iniedergeval zou ze hen nooit vergeten, dus de naam was ergens goed voor geweest! Dewpaw beaamde dat vergeet-me-nietjes ook heel mooi waren en sprak vrolijk door. ”Ik wilde eigenlijk een keer allemaal bloemetjes plukken om de nesten wat op te vrolijken, maar ik krijg er nooit heel veel mee in mijn eentje” zachtjes gniffelde Routnose, omdat ze het probleem maar al te goed kende. Immers was het zo'n beetje haar baan om kruiden rond te sjouwen. Gelukkig waren daar oplossingen voor! "Kijk eens?" ze wenkte de poes om dichterbij te komen en beet toen met haar tanden een lang stukje gras af, dat ze kundig om de door hen geplukte plantjes heen wikkelde. Hierdoor waren ze allemaal aan elkaar gebonden en met wat moeite wist ze het uiteinde van het gras vast te knopen, waardoor ze het makkelijk op kon pakken. Vrolijk liet ze het aan Dewpaw zien. Kijk! Zo kon je een hele hoop kruiden/bloementjes meenemen in één keer.

Tadaa! Afwachtend keek ze Dewpaw aan, blij toen deze precies de reactie gaf waarz e op gehoopt had. "Wow! Dat is slim" miauwde deze met een opgewekte glimlach. Routnose grinnikte zachtjes en keek de ander met een vermoeid maar blije glimlach aan. "Op die manier kan ik er veel meer meenemen!" ze knikte. "Hm-hm! Het is een beetje pielen, maar maakt je leven een stuk makkelijker," sprak ze met een knipoog en bond nog een klein bosje van het havikskruid bij elkaar. Zo, dat zou wel weer genoeg zijn om hun voorraad een tijdje mee aan te sterken. Eigenlijk was ze best moe, maar ze had iets beloofd. "Wil je nog steeds mee bloemetjes gaan plukken, Dewpaw?" dat was misschien nog el leuker dan slapen.