{Silverpaw} Killjoy

  'Ik ga het ze in ieder geval niet vragen,' miauwde Pepperpaw, zachtjes lachend.
  Silver lachte ook even. 'Nee, dat lijkt me geen goed idee.' Je kon het best maar een flink eind van ze vandaan zijn, bedacht ze. Zo dichtbij het donderpad was wel dichtbij genoeg.
  Pepper schudde haar kop bij haar vraag of het ging. 'Nee, gaat prima,' reageerde ze.
  Hmm.. Silver vond nog steeds dat ze er niet helemaal goed uitzag. Ze kon er vrij weinig aan doen ook, hier aan de andere kant van het donderpad. Die zou ze zeker weten nooit over durven steken. En dat mocht natuurlijk ook niet, omdat ze dan in ShadowClan territorium was.
  'Oké, als jij het zegt,' mauwde ze dan maar. 'Anders moet je maar je Medicine Cat op zoeken,' stelde ze toch nog voor. Die had vast wel iets tegen wat Pepperpaw ook mocht hebben.

  Pepper schudde wild haar kop bij haar voorstel. 'Neeeee, mijn grote broer Bloodpaw let al zoveel op me, ik denk niet dat ik iets kan hebben zonder dat hij het door heeft,' miauwde ze snel.
  'Oké, oké, ik stelde het alleen maar voor,' reageerde Silver met een zachte grinnik. Ze dacht even na over Pepperpaws woorden. 'Is Bloodpaw een Medicine Cat Apprentice?' vroeg ze toen. Dat moest wel gaaf zijn! 'Hoe is dat om te hebben?' Misschien was het niet haar plek om die vragen te stellen, maar ze was best nieuwsgierig. Ze had zelf nooit echt tijd gespendeerd in de Medicine Cats den, alleen toen haar voormalige mentor daar was. Die ging ze af en toe even bezoeken.

  'Bloodpaw is super slim en weet heel erg veel van kruiden! Hij is ook heel erg verantwoordelijk,' antwoordde Pepper.
  Een Medicine Cat Apprentice dus, dacht Silver. 'Zijn die kruiden niet super vies?' vroeg ze toen. Zelf had ze nooit wat gehad, en ze hoopte dat ze natuurlijk ook niet hoefde. Zeker niet omdat de meeste katten die kruiden al super vies vonden. 'Ik zou niet graag vieze dingen willen eten,' mauwde ze dus ook, terwijl ze een vies gezicht trok.

  Pepperpaw trok een vies gezicht toen ze over kruiden begon. 'Kruiden zijn heel heel vies,' beloofde ze. 'Wordt nooit ziek, dan krijg je ze hopelijk ook nooit.'
  Silver knikte. 'Ik ga mijn best doen, in ieder geval,' mauwde ze. Net op dat moment kwam er weer zo'n eng monster voorbij razen. 'En zoiezo ook ver weg blijven van die monsters. Moet er niet aan denken als ik een poot breek, of erger,' mauwde ze met een rilling. Automatisch deed ze weer een stapje achteruit. Tot nu toe had ze wel gezien dat de monsters alleen op het pad bleven, maar deze was toch iets te dichtbij gekomen voor Silverpaw.

  'Met hoe hard ze rennen vrees ik voor erger,' miauwde Pepperpaw. Silver zag haar ook zachtjes rillen.
  Ze knikte. 'Ja, daar heb je denk ik wel gelijk in,' gaf ze toe. 'Ze hebben ook hele rare poten,' mauwde ze. 'Als ze überhaupt poten hebben, maar dat denk ik wel. Hoe anders kunnen ze zo snel gaan?' vroeg ze zich af. Ze had ze nooit zien rennen zoals katten, met vier poten heen en weer bewegend. Ze hadden rare ronde dingen aan de zijkanten, maar of ze die ook gebruikten om te rennen wist ze niet. De monsters gingen ook zo hard voorbij, je had nauwelijks tijd om ze nader te bestuderen.

  'Nou ja.. Slakken hebben ook geen poten? En slangen ook niet?' opperde Pepperpaw met een zwiep van haar staart. 'Maar die zijn niet zo snel,' gaf ze even later toe met een lachje.
  Silver schonk haar een korte glimlach en knikte. 'Slangen kunnen wel opeens heel snel zijn, maar zo snel als een monster niet. En die zijn ook veel wendbaarder. Monsters kunnen alleen met rechtdoor,' mauwde ze. 'Denk je dat ze ooit zullen stoppen? Of zullen ze nooit moe worden?' vroeg ze zich toen af. Het donderpad werd continue gebruikt, al was het 's nachts volgens haar wel minder dan overdag. Maar toch. Het was lastig te tellen hoeveel monsters er waren. Misschien loste ze elkaar af, of gingen ze inderdaad dag en nacht steeds maar weer het pad af.

  Pepperpaw vroeg nog of slangen snel waren. Silverpaw knikte van ja als antwoord. Zij hadden natuurlijk de Snakerocks in hun territorium, die vol slangen zitten. Ze is er een keer langs geweest tijdens een tour door het territorium, een paar manen geleden. Ze was benieuwd of haar nieuwe mentor Pinemarten dat weer zou doen.
  'Er heeft een keer een monster bij ons op het territorium gestaan, die was stil en sliep,' miauwde Pepperpaw.
  Een slapend monster? Dus ze sliepen wel. 'Waarom stond hij in jullie territorium dan? Zijn er meer donderpaden daar?' vroeg ze haar. Ze had natuurlijk geen idee hoe het territorium van de andere Clans eruit zag, behalve dan van de meest karakteristieke dingen natuurlijk.

  Pepperpaw keek terug naar haar nadat ze over haar schouder gekeken had, alsof daar opeens een slang zou zijn, en haalde haar schouders op. 'Zeg jij het maar, waarom doen monsters wat ze doen?'
  Silverpaw grinnikte even. 'Ja, ik heb geen idee,' gaf ze toe met een lachje. Hoe moest zij dat nou weten? De enige monsters die ze ooit gezien had waren die op het donderpad. Maar Pepperpaw wist natuurlijk ook niet alles. 'Ik denk dat de Kittypets het wel zullen weten,' mauwde ze toen met een knikje. 'Ik bedoel... Er zijn toch monsters in de stad? Kittypets leven daar. Ze zullen vast wel veel meer weten over monsters.'

  'Is Thunderclan gebied niet in de buurt van de twolegplace? Misschien kun je daar een kittypet vragen?'
  Op Silver's gezicht verscheen een brede glimlach. 'Ja, dat is een goed idee! Dat ga ik zeker doen!' miauwde ze enthousiast. Die Kittypets wist vast álles van die monsters. Misschien wisten ze ook wel hoe ze ermee om moesten gaan! Misschien waren die monsters wel heel aardig maar waren ze gewoon blind of zo, of hadden geen neus en oren, zodat ze de overstekende katten niet konden waarnemen!
  'Oh, misschien kan je meegaan? Dan weet jij het ook allemaal gelijk en dan hoef ik je niet weer helemaal op te zoeken om je erover te vertellen!' opperde ze enthousiast. Het mocht misschien niet, maar Ardentpaw was met een WindClanner ook de territoriums uitgeglipt. En het zou ook veiliger en veel gezelliger zijn als ze Pepperpaw bij zich had. Ze had er al helemaal zin in. Het was tenslotte ook voor het goede doel; misschien konden ze zo wel alle Clans helpen als ze exclusieve informatie over die monsters wisten te verschaffen!

  Ze zag Pepperpaw wat ongemakkelijk worden en een nerveus lachje bevestigde dat. 'Nou uhm.. Mijn mentor wilde me geloof ik al villen toen ik met een clangenoot van je sprak bij fourtrees, dus ik weet niet of het verstandig is dat ik mee ga.'
  Ze knikte. Dat begreep ze wel. Het was natuurlijk niet verstandig om dingen te doen die je mentor geen goed idee zouden vinden. Haar eigen mentor was nog druk en kon dus niet erg goed opletten op de zilveren poes, maar ze zorgde wel dat ze uitkeek. 'Oké, is goed. Misschien kunnen we een dag afspreken dat we elkaar weer ontmoeten of zo... Ook al is dat de laatste keer met je mentor niet zo goed gelopen, blijkbaar,' miauwde ze met een kleine glimlach. 'Maar ik zou je wel graag de dingen willen vertellen over de monsters die ik te weten ben gekomen!'