You are strong

Met lome passen wandelde de lichtkleurige poes verder. Ze was die avond niet meer naar huis gekomen, de zon was al lang onder de horizon weg gezakt. Ze had er geen zin in, wilde eigenlijk niet terug komen, nooit. Wat was er nu nog? Buiten een bende idioten? Een zware diepe zucht bracht haar tot een halt. Haar poten voelden te zwaar om verder te gaan nu. Haar vacht irriteerde haar, ze wilde de haren uit haar lijf trekken. Ze had er een hekel aan en wilde dat het stopte. Haar volledige zijn leek te branden... Of misschien was het wel gewoon de haat die in haar brandde. Ze was warm, maar ook weer koud. O wat had ze nood aan een knuffel of een warme lik over haar schouder. Maar Burnet had niemand die dat haar kon schenken. Niemand om naartoe te lopen en te huilen. Ze zouden haar zwak vinden... Iedereen was een vijand. Zelfs Routnose, degene die haar zo dierbaar was, had besloten een ander te nemen. Natuurlijk respecteerde Burnet deze keuze volledig... Maar dat betekende niet dat zij ook geen keuzes kon maken. Haar achterpoten gaven het op, ze was niet ver meer van het kamp. Maar voor even... Bleef ze hier nog zitten, gebroken en alleen. Niemand zou haar toch missen.

- Abysshowl

Haar poten tintelden. Waarom voelde ze zich zo? Even beet ze kalm op haar onderlip, maar het was niet teder of in een poging om iets te onderdrukken. Ze beet door, in een beweging om bloed naar boven te werken. Ze wilde schreeuwen en alles kapot maken, de hele wereld aan duigelen slaan. Ze wilde weg uit deze verrotte clan. Er was niks meer hier. Enkel verraders en hartenbrekers, valse wensen en beloftes. Ze slikte, haar kop voelde zo licht aan, alsof ze elk moment kon verdwijnen in het alles... Gesnik liet haar opkijken... Het was enkel natuurlijk en voorspelbaar dat er droevige geluiden waren rond het kamp. Er was genoeg om over te huilen hier, in het land van ellende en pijn. Oh, waarom had haar vader haar nooit komen halen. Dan had ze haar leven als een shadowclanner kunnen leven. Dan was ze misschien nu wel gelukkig.
Rustig kwam ze in beweging, de ene poot voor de ander, behoedzaam en twijfelachtig. Kort kneep ze haar ogen wat nauwer, in een poging te zien wie er daar zat... Maar veel moeite hoefde ze niet te doen. Abysshowl was een vrij opvallende kat, qua uiterlijk en houding... Hoe dan ook leek zelfs die iconische houding nu kapot te zijn. Even slikte de rossige poes, haar hart brak lichtjes bij het beeld dat ze hier voor haar zag. Ze voelde met haar mee, snapte waarom ze zoveel pijn had... En ergens was ze jaloers dat de ander zomaar haar kon laten gaan. Niet in pure woede of angst of wat dan ook, maar gewoon ruig verdriet. Het was iets dat Burnet niet kon. Elke actie die ze uitte was verweven met woede en angst. Zelfs wanneer ze alleen was kon ze haar stekels niet neerhalen. "Abysshowl?" klonk er zachtjes van de kattin af terwijl ze de getekende poes benaderde. Wat was dit gevoel? Even hapte ze naar adem en versnelde ze haar pas, om een late sprint te nemen en kort haar kopje tegen de schouder van de ander te drukken. Ze zweeg en legde teder haar lichaam dichter bij de ander, zodat ze steun had. Voor even liet ze de stilte van de nacht insijpelen bij haarzelf... Bij de ander... Niemand verdiende dit, niemand verdiende het zoals zij het had verdient. Ondanks alle jaloezie... Had ze het toch gedaan.... Maar dan opnieuw, er was niks meer om jaloers over te zijn. "Ik heb je..." fluisterde ze zacht, teder, maar sterk.