The poisoned faith that is you[Cyanide]

Bleaktail sprintte door het hoge gras. Hij moest onderdak zien te vinden en snel ook. De lucht boven hem was dreigend. Pikzwarte dikke wolken. Dat waren het. Er was een storm op komst. En niet zomaar eentje. Bleaktail voelde het aan alles. Hij zou en moest onderdak zien te vinden voordat het noodweer los zou barsten. Een aantrekkende wind woei over de grasvlaktes van het Rogue gebied en trok aan de haren van zijn vacht. Alle kleine prooidieren hadden zich al diep verscholen in hun holletjes onder de grond. Van jagen zou het dus al helemaal niet meer komen. En daarvoor was hij hier nog wel naar toe gekomen. Nerveus keek de grijze kater om zich heen toen de eerste druppels naar beneden begonnen te vallen. Het waren dikke druppels en aan de wolken te zien zouden het er alleen maar meer worden ook. Het volgende moment verlichtte een felle flits de hemel om snel gevolgd te worden door een oorverdovende donderslag. Daarbij stond hij even verstijft van angst: zijn vacht compleet op gepoeft en hij zelf door de poten gezakt, dicht bij de grond. Vanaf kittens af aan was Bleaktail al bang geweest voor onweer. En nu leek zijn nachtmerrie werkelijkheid geworden: de hemel die zich boven hem open splijten en nergens een schuilplaats in zicht. Hij had even nodig om zichzelf te herpakken, maar toen hem dat eenmaal gelukt was sprintte hij op topsnelheid verder. De enkele regendruppels van voorheen veranderde in een flinke hoosbui. En al snel was hij door en door doorweekt. Haastig keek hij om zich heen, de omgeving scannende voor mogelijke schuilplaatsen. De regen was zodanig dat de meeste simpele schuilplaatsen, zoals bijvoorbeeld onder de struiken of andere met bladeren overdekte plekken, al waren ingeregend. Naast een van hen lag een dood ratten paar. Verdronken in de regen en nu naar buiten gedreven om daar door de stroom levenloos in de modder te worden achtergelaten. Wellicht diende ze nu slechts als waarschuwing voor de anderen. Bleaktail schudde zijn kop. Geen schuilplaatsen in het struikgewas dus. Maar er moesten hier wel ergens holen in de buurt zijn. Dat kon haast niet anders. Haastig zetten de grijze kater zijn weg voort. Om uiteindelijk uit te komen op wat leek een zeer ongelukkige plek. Aan het eind van het grasveld stonden een aantal eikenbomen langs een hek. En bij de voet van een van die bomen zat een opening, een hol. Even twijfelde hij. Zo’n boom op en open veld dat was natuurlijk vragen om problemen. Maar waar anders zou hij nog heen kunnen? Hij had een schuilplaats nodig. Op z’n minst totdat het ergste voorbij was. Bleaktail zuchtte en stak zijn kop naar binnen. Om recht in de gifgroene ogen te kijken van een onbekende rogue kat…