All by myself

Sunkit was druk bezig haar rode vachtje te wassen. Ze had het al heel vaak haar moeder zien doen, maar ze had besloten dat ze haar hulp niet meer nodig had. Ze kon het prima zelf. Haar kleine tongetje raspte over haar pootjes, haar borstje en met moeite kwam ze ook bij haar buik. Haar rug alhoewel, was nog een hele klus. Ze tuimelde steeds omver als ze haar kopje zo ver naar achteren draaide. Haar balans was nog niet honderd procent. Maar ze wilde kostte wat het kostte voor elkaar krijgen. Naar de tiende keer proberen, rolde ze nog steeds naar achteren toen ze haar tongetje naar haar ruggetje strekte en viel ze zo tegen één van haar jongere zusjes.

- Rosekit eerst

Het red flame poesje lag heerlijk opgekruld tegen de rand van het nest aan. Haar flanken daalden en rezen in een rustig tempo. Ze was ver weg in dromenland maar dat duurde alleen niet zo lang. Een flinke botsing wekte haar en ze keek slaperig op om naast haar haar zusje Sunkit te zien. Ze geeuwde en krabbelde overeind. "Wat doe jij nou?" vroeg ze verbaasd aan haar zusje. Gelukkig deed de botsing geen pijn al voelde ze wel waar haar zusje tegen haar was aangekomen. Mama was niet in het Nest en haar andere siblings waren ook gaan onderzoeken in de Nursery. Ze gaf haar schouder een likje en viel toen ook om. Waarom lukte het haar niet om fatsoenlijk haarzelf te wassen?

Sunkit hief haar kinnetje toen Rosekit vroeg wat ze aan het doen was. Nou ja, alsof het háár schuld was dat ze omviel! Sunkit keek met vlammende oogjes naar haar zusje. ‘Wassen,’ piepte ze stellig, waarna ze haar kopje weer naar haar rug probeerde te draaien. Maar het duurde niet lang voordat ook Rosekit omviel en tegen haar pootjes botste. Meteen was de kleine kitten uit balans en viel ze over haar zusje heen. Ah! De twee bolletjes lagen nu samen te spartelen in het nest. Gefrustreerd probeerde Sunkit haar zusje aan de kant te schuiven. ‘Aan de kant!’ piepte ze gefrustreerd, waarna ze met man en macht weer overeind probeerde te klimmen.

Gefrustreerd dat ze was omgevallen probeerde ze weer overeind te komen maar het lukte nou niet bepaald goed. Met veel moeite kwam ze een beetje los maar viel ze weer terug tegen Sunkit aan die piepte dat ze aan de kant moest gaan. "Ik.. doe.. mijn.. best" piepte ze en eindelijk kwam ze los van Sunkit. "Hoe val jij niet om?" vroeg ze met een frons en ging liggen. Dat was veilig, dan kon je in elk geval niet omvallen! Hoe had Sunkit dat gedaan? Ze had werkelijk geen idee hoe haar ze dat gedaan had. Zoveel evenwicht had ze zelf niet helaas.

Rosekit piepte dat ze haar best deed. Nou, dan niet genoeg! Een gefrustreerde grom kwam uit Sunkits bekje, waarna ze weer een stevige duw gaf om overeind te komen. De twee kittens kwamen uiteindelijk uit hun verstrengeling en Sunkit zat eindelijk weer op haar achterste, haar voortjes voor zich uit gespreid alsof het haar enige, dierbaarste ondersteuningen waren. Een zetje en ze zou weer om liggen. Haar zusje vroeg toen hoe ze niet omviel. Trots hief Sunkit haar kinnetje in de lucht. ‘Goed zijn,’ miauwde ze als antwoord. Sunkit was natuurlijk overal goed in. Beter dan alle andere kittens in de nursery! Ze draaide haar kopje weer richting haar rug, waar ze een likje over haar felrode vacht gaf, pogend op overeind te blijven.