{Rookpaw} Endless falling

<sub>Ze had het gevoel dat ze weggekeken werd uit het kamp met haar ontstellend slechte humeur. Misschien was het ook wel de correcte aanname. Brimpaw had sinds alle drama binnen haar familie een ontzettend bozig persona opgezet. In werkelijkheid voelde ze zich gewoon uitermate rottig, maar ze kon het niet onder woorden brengen. Dus haalde ze uit naar alles en iedereen als het boze, hormonale kind dat ze was. Voor nu was ze naar een plek gelopen waar niemand haar hopelijk kon vinden voor nu, de waterval. Daar kon ze lekker in haar eigen sop gaar koken. Langzaam klom ze omhoog, af en toe steentjes naar beneden schoppend en met genoegen luisterend naar hoe ze naar beneden stuiterden. Hadden ze ook met Roseburn moeten doen. Toch kwam er met die gedachte alsnog een steek door haar hart heen gebliksemd. Roseburn bleef haar halfzus. Haar bloed.

{Eerste post voor Rookpaw}</sub>

Training gingen prima, als het niet was voor het feit dat ze na precies 5 hele minuten al volledig uitgeput en buiten adem was. Haar slechte gezondheid dreef de jonge poes tot waanzin, en vandaag had ze voor de zoveelste keer besloten dat het de laatste dag was dat ze zwak zou zijn. Vandaag ging ze in één keer omhoog klimmen bij de waterval en ze zou weigeren om ook maar haar ademhaling te laten verzwaren. Toch, ondanks het vuur in haar ogen en de passie in haar tred, ze was halverwege geweest toen haar ademhaling alweer piepend en schurend eruit kwam. Het leek alsof er niet genoeg zuurstof in de lucht hing en haar broze gewrichten klaagden pijnlijk. Het was ook echt niet eerlijk, een poes die niet één seconde van haar leven stil kon zitten en vol zat met passie en ambitie, in een gebroken lichaam. Ze was altijd al zwak en ziek geweest en zou dat altijd blijven, maar niet zou Rookpaw er ooit aan toe geven. Totdat haar lichaam ermee kapte, zoals nu. De jonge poes zakte trillend door haar poten slechts enkele vossenlengtes van de top. Ze was zó dichtbij geweest, maar nu kon ze niet meer. Draaierig door de inspanning en met klagende longen ging de poes liggen, om op adem te komen. Het feit dat ze niet meer alleen was drong amper tot haar door.

Ze had verwacht dat ze hier helemaal alleen zou zijn, dat ze hier de rust kon vinden om in haar eentje langdurig te mokken over hoe oneerlijk haar leven was. Over hoe verschrikkelijk het was hoe haar gezin uit elkaar was gevallen. Ja, Brimpaw verdronk op het moment in het zelfmedelijden. Maar ja, op dit puberbrein werkte het ook allemaal niet zo best, haar grote zus verbannen en een moordenaar, haar grote broer vermoord door de hiervoor genoemde, haar moeder haar stem kwijt en meerdere malen gestorven. Het was allemaal teveel, ze kon er niet mee dealen. Ze was niet zo zacht en lief als Moonpaw was, of zo getalenteerd als Coyotepaw. Steppingstone had hen al verlaten. Dat waren de eerste barsten. Toen ze pootstappen hoorde en gekrabbel van nagels op steen zette ze haar pels iets op tegen de indringer. “Wat doe jij hier boven?” miauwde ze de ‘indringer’ fel toe. Het kon haar niks schelen dat het een mede apprentice was.