Promise

Hij lag laag in het gras, hij had het gespot, de duif die was geland. En hij schoot meteen in actie, met laag blijven, stap voor stap. Maar hij wist niet eens of hij iets verkeerd had gedaan, maar de duif vloog weg. Hij zuchtte even en draaide iets met zijn ogen. Weer niet gelukt. Hij probeerde het!! Echt waar!! Maar het leek er gewoon op dat het hem niet ging worden. Misschien moest hij maar aan Stallionstar vragen of hij hem niet beter elder kon maken want jagen kon hij toch niet. Kon hij geen... mannelijke queen worden?? Kittens hielden van hem, hij hield van kittens.. Nee, laat maar, mama zou dan nooit trots op hem zijn! En hij wilde mama wel trots maken. Hij zou een warrior worden waar niet alleen mama, maar ook windclan trots op zou worden! Vastberaden keek hij voor zich uit, waarna hij een diepe adem teug nam. "Kijk maar uit prooien! Ik ga jullie krijgen! Misschien niet vandaag, misschien niet morgen-" Begon hij, waarna hij weer een diepe ademteug nam. "- maar ooit zal ik jullie krijgen! En dan maak ik mama en iedereen trots!" Riep hij het territorium in, waarna hij even vastberaden knikte. Zo. Dat was eruit. De belofte lag er nu, nu moest hij het alleen nog maar waar maken, wat het tweede deel zou worden.

Hij was er wel gefrustreerd over hoor. Zeven manen oud en nog steeds nooit een prooi kunnen vangen. Zo kon hij toch niet bewijzen aan de clan dat hij kon jagen en kon helpen om de clan te onderhouden? Hoe kon hij ooit mama trots maken als hij dat niet eens kon? "Dat zul je vast wel doen, maar eerst moet je nog veel trainen." klonk er echter opeens in een bekende stem, waardoor Falcon zich met een ruk omdraaide en de grote kater zag. Stallionstar. Ietwat beschaamd liet hij zijn oren wat zakken, hij had toch niet gezien hoe ongelooflijk hard hij gefaald had? En dan nog niet eens te spreken over het feit dat hij zojuist al die woorden had geschreeuwd en de kater hem had gehoord. "Ik weet het... maar het lukt me gewoon niet en ik weet niet waarom." sprak hij zachtjes. Zeven manen en nog niet een prooi het kamp binnen kunnen brengen. Hij wist het gewoon niet! "Sorry voor.. net." vervolgde hij ietwat ongemakkelijk. Het moest gewoon even uit zijn systeem, daar kon hij verder niet veel aan doen. Het was er nu uit en hij was klaar om weer verder te gaan proberen-- als hij niet alle prooien uit de omgeving had weg gejaagd met zijn geschreeuw.

Hij wist het niet, als een kat een rang had dan was het meteen zo'n aura die een kat over zich heen had hangen. En juist aan deze katten wilde hij zich bewijzen voor de clan, maar in plaats daarvan deed hij alleen maar schamende dingen voor de ogen van de leader. "Niet iedere Apprentice leert even snel, de ene is gewoon net iets beter in jagen dan in vechten en andersom" klonk er van de leader af, waarna hij zijn flank lichtjes met zijn staart aantikte. Hij knikte even langzaam, maar dan nog-! "Het is niets om je voor te schamen" klonk er vervolgens vriendelijk van de kater af, waardoor hij eventjes onzeker zijn oren draaide. "Maar de meesten van mijn leeftijd hebben al tenminste één prooi binnen gebracht..." sprak hij zachtjes tegen de leader. Hij wilde iedereen trots maken! Maar zo leek het niet te gaan. Toen hij zich verontschuldigde tegenover de leader kreeg hij een antwoord terug wat hij zelf ook wel wist, maar het was net weer even.. tja, realiteit. "Tsja, daarmee krijgen we de duif niet terug" Hij knikte even op de woorden, zijn leader had gelijk en dat wist hij zelf ook wel, maar toch.. hij had nu alle prooien om zich heen verjaagd. "Heeft Burnetbliss je geleerd hoe je goed kan sluipen?" klonk er van de kater af, waardoor hij even twijfelend keek. Hij leek gewoon.. luid te zijn. "Want ik denk dat de duif je gezien had voordat jij uberhaupt de aanval inzette" Hij moest zichzelf tegenhouden om niet te zuchten, hij wist zelf ook niet echt wat er fout ging. "Ik weet de theorie.. hoe je moet sluipen." sprak hij zachtjes tegen de leader. "Goed opletten waar je je voorpoot neer zet.. en je achterpoot op de plek van je voorpoot neerzetten." vervolgde hij rustig tegen hem. Hij wist het wel! Maar de praktijk pakte gewoon.. niet goed uit. "Maar ze horen me toch op de één of andere manier! Laatst was ik heel dichtbij om een konijn te vangen! Maar weer op het laatste moment hoorde ie me!" sprak hij ietwat teleurgesteld.

Hij wist vrijwel zeker dat Hazelpaw al een prooi naar binnen had gebracht... maar dat wist hij niet helemaal zeker. Zijn pleegsibling, Mintpaw, zeker weten wel. Cocoonpaw wist hij niet zo, die was nog ná hem apprentice geworden, dus hij wist niet hoe goed het ging. Maar dan nog! Hij liep achter op zijn siblings! En dat was verschrikkelijk! "Weet je Falconpaw, ik was pas zeven en een halve moon toen ik mijn eerste prooi ving" klonk er van de kater af, waardoor hij met grote verbaasde ogen naar de kater keek. Echt?! Maar- hij was nu de leader! Was hij ook een slome leerder dan? Zoals sommige katten het bestempelde. "Misschien zelfs acht, maar iedereen leert op zijn eigen tempo" Hij glimlachte ietwat bij deze woorden. Als zelfs de leader, de grote leader van Windclan, zo lang erover had gedaan.. dan betekende dat toch nog hoop! Dan kon hij alsnog warrior worden! En dat betekende heel wat!

Vervolgens was hij wel weer wat teleurgesteld, vooral toen hij terug dacht aan de konijn die hij had lieten ontsnappen. Hij had er nog een tijdje achteraan gerend! Maar sneller dan dat konijn was hij (nog?) niet. "Hmm, let je ook op je ademhaling?" Hij knikte daarop meteen. Natuurlijk! Stallionstar fronsde bij zijn woorden, betekende dat iets slechts? "Falconpaw, laat anders eens zien hoe je dat uitvoert? Dan zie ik misschien het probleem" Hij knikte even, waarna hij even rondkeek, iets om op af te sluipen. Iets wat wel goed te zien was, maar niet dat het weer té makkelijk was. Oh! "Die steen daar." sprak hij, waarna hij met zijn staart in de richting van de steen wees. Het was niet de outlook rock zelf, want er waren zat andere stenen in de buurt, maar deze was wat kleiner, maar toch duidelijk zichtbaar. Dat moest goed te zien zijn voor zijn leader toch?

Hij zakte rustig door zijn poten, laag bij de grond, in de hoop dat hij niet gespot zou worden door de "prooi", in dit geval de steen. Hij liet instinct meestal grotendeels over, probeerde zo weinig mogelijk na te denken. Want bij nadenken zouden fouten gemakkelijk gemaakt kunnen worden. Hij lette wel goed op waar hij zijn voorpoten zette, voorzichtig op lege plekken. En zo sloop hij langzaam naar voren, zoals het eerste deel altijd goed ging. Toen hij zijn doel naderde, hoorde hij het op het moment dat het fout ging. Hij ging op droog gras staan. En dat maakte meteen een 'crunch' geluid. Meteen schoten zijn oren wat naar beneden, damn it! Hij kwam zuchtend overeind, licht geïrriteerd zwiepend met zijn staart. Het was steeds iets anders! Hij zweerde het! "Ik zag het niet.." sprak hij zachtjes, terwijl zijn oortjes wat naar beneden gingen. Het was eerder schamend dit, dan dat de kater hem kon helpen. Het leek iedere keer iets anders te zijn waardoor hij de prooi niet kon vangen. Naar zijn weten had hij de vorige keer namelijk niet iets luids geraakt!

Hij mocht het aan de kater gaan laten zien hoe goed hij kon sluipen! En hij wilde het echt gaan bewijzen dit keer- maar dat ging niet door. Dat was wel duidelijk. Ieder prooi was er nu vandoor gegaan bij het geluid dat het droge gebied maakte. Toen hij sprak dat hij het niet zag schudde de kater zijn kop even. Was dit het dan? Zou hij geen warrior meer mogen worden? Dat hij niet meer mag? "Geeft niks Falconpaw, probeer het nog een keer. Een deel van jagen is ook het territorium kennen. En zelfs al ga je eens een keer op droog gras staan kun je altijd nog een keer snel proberen te springen en de prooi alsnog proberen te vangen" Hij knikte even begrijpend naar de kater, dat probeerde hij ook meestal, maar ja dit was... moeilijk. "Begin maar vanaf daar" Stallionstar wees naar een steen, waarop Falcon even knikte en ernaar toe begon te lopen. Eenmaal bij de steen aangekomen schoot hij meteen naar beneden, alsof hij een prooi had gezien. Voor zich beelde hij het konijn in dat ontsnapt was laatst.

Langzaam bewoog hij zich weer naar voren, zoals hij eerder ook al had laten zien dat hij het wel kon. Stap voor stap, stukje bij stukje. Om dichterbij de steen te komen die hij moest 'vangen'. Echter kwam hij nu nog niet eens zo ver als dat hij eerst kwam, want hij struikelde. Over zijn eigen achterpoten. Waardoor hij met een zachte "Oof!" op de grond belandde. Alweer. Diepe zucht.

Het leek echt het ene probleem na het andere probleem te zijn met het sluipen. Eerst stapt ie op iets wat geluid maakt, daarna waren het zijn achterpoten waar hij over struikelt. Dus het was misschien maar goed ook dat hij een nieuw paar ogen had die konden kijken hoe hij het deed. "Gaat het?" klonk er, waarop hij opzij keek en de grote kater naar hem toe was gekomen. Hij knikte even kort, maar probeerde de teleurstelling niet teveel te laten zien op zijn kop. Stallionstar hielp hem overeind, waarna hij even zijn vacht uitschudde, hopende zo ook een beetje het teleurstellende gevoel van zich af te schudden. "Van fouten kun je leren Falconpaw" klonk er bemoedigend van de kater, waarop hij even langzaam knikte. Dat wist hij ook wel maar, hij snapte gewoon niet wat hij fout deed! "Ik denk dat je moet werken aan hoe je je achterpoten neerzet, de voorkant gaat al goed" sprak de kater, waarna hij glimlachte. Dus zijn achterpoten huh? Zou dat het altijd zijn? Of zou hij vervolgens weer in een nieuw probleem belanden? Ze waren allebei even stil, waarschijnlijk allebei nadenkende hoe ze dit moesten oplossen. "Ik zal laten zien hoe je staat" klonk er echter opeens, waardoor zijn blauwe ogen de kater voelde. De kater ging voor hem staan en hij keek naar de poten, want daar lag de nadruk op. "Met lopen geeft dit geen probleem maar wel als je het langzaam moet doen, kijk maar" Het zag er wel een beetje gek uit hoe de poten van de kater eruit zagen, maar hij snapte wel dat het voor hem ook wel een beetje raar eruit moest zien als hij zo stond! Stond hij zo nu? De kater begon te lopen en het duurde niet lang of de kater ging bijna onderuit. Geïnteresseerd en met een lichte frons keek hij naar het tafereel. Oké, ja, dat zou wel veel kunnen verklaren. "Probeer eens bewust je achterpoten recht te zetten met het sluipen? Sluip maar naar mij toe" Oké.. Hij knikte even weer en ademde zachtjes uit, waarna hij liet zich zakken, maar zijn achterpoten dit keer recht zette. Het voelde een beetje onwennig en hij moest er echt bij nadenken dat hij zijn poten goed recht moest blijven neerzetten, maar beetje bij beetje kwam hij steeds dichterbij. Toen hij echt heel dichtbij kwam -zonder ook maar te vallen!- bleef hij even stilstaan. Even ietwat twijfelend over wat hij nu zou gaan doen maar- als ze het goed wilden doen- hij deed het gewoon. Hij sprong op, recht naar de kater toe alsof hij de prooi was die hij moest vangen! Met zijn atletische bouw was hij gemaakt om te springen, hij was niet breed, hij was juist erg slank en gemaakt om te rennen en te springen. Maar hij sprong wel op Stallionstar zonder nagels hoor!! Hij moest er niet aan denken om hem te verwonden, maar de kater had wel een dikke vacht dus snel zouden zijn nageltjes dat niet aan kunnen doen, maar goed. Veiligheid voor alles!! "Was- was dat goed?" besloot hij te vragen. Hij hoopte niet dat hij te horen was terwijl hij liep, daar had hij dit keer niet zoveel op gelet omdat hij druk bezig was met zijn achterpoten dit keer. "Het is wel moeilijk om op alles tegelijk te letten, het voelde eerst heel raar." sprak hij vervolgens heel eerlijk. Met zijn achterpoten zo neer te zetten dan, bedoelde hij. Want hij had dat nog nooit zo gedaan! Had hij dan een hele verkeerde manier aangeleerd aan zichzelf? Want de theorie kende hij helemaal uit zijn koppie, dat was het probleem niet.

Stallionstar liet zich meteen vallen in het gras onder hen, waardoor hij eerst ietwat bezorgd was. Hij had hem toch niet pijn gedaan?! Oh dat zou echt niet goed zijn want de kater hielp hem juist zo goed met leren op dit moment! Maar de kater leek er goed uit te zien.. anders moest hij het maar zeggen hoor!! Het was niet de bedoeling dat hij de leader van de clan te verwonden! Hij vroeg aan de kater of dit er goed uit zag, want hij hoopte- hij hoopte het echt! "Ik geloof dat dat je beste poging was tot nu toe" snorde de kater, waardoor iets in hem zowat op sprong terwijl hij op de grond bleef staan. Trots vulde zijn lichaam en oké misschien pufte hij héél ietsjes zijn borstkas vooruit. Maar dit was vooruitgang! En dat was heel belangrijk! Hij vertelde vervolgens dat het wel heel erg wennen was voor hem om zijn poten zo neer te zetten, want hiervoor gingen zijn poten als een automatisme staan zoals ze eerst stonden, maar nu moest hij er echt op gaan letten dat zijn poten het gingen doen zoals ze het moesten doen. De grote kater tikte hem kort aan met zijn staart, waardoor hij op keek naar de kater met zijn blauwe ogen. "Als je het vaak genoeg doet wordt het een tweede natuur" legde de kater uit, waarop hij even knikte. Dus hij moest het veel gaan oefenen! Dat zou hij zeker gaan doen, want hij wilde echt heel erg graag zijn aller eerste prooi gaan vangen! Echt! Hij zou mama trots maken! "Laten we eens kijken of dit de oorzaak was, drink de geuren maar eens in Falconpaw. Wat ruik je precies?" sprak de kater waarna hij iets met zijn oren wiebelde.

Hij sloot zijn ogen en liet zijn bekje ietwat open hangen, iets wat hij had geleerd van Burnetbliss om de geuren goed te ruiken! Hij nam een diepe ademteug door zijn neus, om alle geuren in zich op te nemen. Het was altijd een heel gedoe om alles goed te gaan onderscheiden en het kostte hem altijd wel even om het te onderscheiden. Maar het ging al sneller dan eerst! Eerst kon hij bijna niks onderscheiden en als het hem al lukte dan waren de geuren alweer anders geworden of was het al een tijdje geweest. "Ik ruik.. WindClan," Duh, want daar waren ze. Maar hij was gewend om alles op te noemen wat hij rook zodat hij dat op zijn lijstje kon afstrepen. "Ik ruik u, mijn geur, wat geuren van andere katten die langs zijn geweest.." sprak hij rustig, nog steeds zijn ogen gesloten. Hij fronste iets terwijl hij een geur van verder weg oppikte. "Is dat.. de geur van een muis? Of een konijn?" sprak hij twijfelend tegen de kater, waarna hij zijn ogen opende en naar de kater keek. "In ieder geval een prooi." bevestigde hij met een knikje terwijl hij de kat recht aan keek.

De kater kantelde zijn kop iets toen hij probeerde een onderscheid te maken tussen een muis of een konijn. Was het verkeerd? Straks was het een duif of iets in die trant, maar hij was er eigenlijk vrijwel zeker van geweest dat het niet een vogel was. Daar rook het echt niet naar. Toen hij uiteindelijk maar concludeerde dat het een prooi was -duh-, glimlachte de kater naar hem. "Het is een konijn, prent de geur maar goed in. Een muis ruikt veel meer naar aarde dan een konijn, meer naar veld" klonk er van de kater af, waarop hij even begrijpend knikte en daarop nog een keer diep inademde. Om de geur echt goed op proberende te slaan in zijn hersenen. "Maar tussen die geuren zit een heel subtiele geur, ruik maar eens goed" klonk er van de kater af, waarop hij nog een keer diep inademde met zijn bekje een beetje open. "Het is een fazant en die zit daar" mauwde de kater, waarna hij een stuk gras aanwees. Hij knipperde even verbaasd. Die had hij helemaal niet geroken! Maar hij was dan ook heel erg gefocust geweest op de andere prooi om de fazant ook maar te ruiken.

"Ze zijn heel goed gecamoufleerd, de vrouwtjes in ieder geval. De mannetjes hebben veel meer kleur." Hij knikte even begrijpend en volgde de ogen van de kater. Hij zag haar! Het was een vrouwtje, toch? Hij zag haar! Hij had nog nooit eerder een fazant gezien en even stond hij daar in pure verwondering. "Falconpaw" klonk er een heel stuk zachter dan eerst, waardoor zijn kop naar de kater schoot. "Blijf laag bij de grond en denk aan je achterpoten, laat zien dat je deze te pakken krijgt. Je kunt dit" mauwde de kater, waarop hij even diep inademde en knikte. Oké. Hij kon dit. Stallionstar geloofde in hem. "Succes" klonk er zacht waarna de kater hem een knikje gaf en Falcon even terug knikte als dank. Wat moest hij anders?

Hij zakte door zijn poten in, zijn vacht was niet het meest ideale in deze omgeving, maar hij probeerde daar niet al teveel aandacht aan te besteden. Als hij het goed deed dan kon hij op z'n minst in de buurt komen van de grote vogel. Langzaam zette hij zijn poten neer en zette zijn achterpoten neer op dezelfde manier wat oh zo raar voelde voor hem, maar wat de goede manier leek te zijn. En dat terwijl hij de prooi in de gaten hield, wat al aardig lastig was terwijl hij op zijn achterpoten moest letten. Iedere keer als de fazant stopte met bewegen en op keek, bevroor hij meteen. Hij lette erop dat hij niet op blaadjes, takjes of iets in die trant stapte wat veel lawaai zou maken. Langzaam maar zeker kwam hij dichterbij, maar hij had geen idee wanneer hij moest springen, wanneer hij dichtbij genoeg was. Want theorie over fazanten? Had hij eigenlijk nog niet gehad. Zovaak moesten ze niet voorkomen, toch? Hij zette nog een paar stapjes, nog een paar. Hij ademde vrij oppervlakkig, zodat zelfs zijn ademhaling niet hoorbaar zou zijn.

Hij sprong. Zijn atletische lichaam was hiervoor gebouwd en dat liet het zien ook. Hij sprong, maar miste net de fazant. Hij voelde nog net een paar veren onder zijn poten, maar dat hield hem niet tegen. Hij zette de sprint in. Zo snel als hij kon spurtte hij achter de fazant aan, versnelde met iedere pas terwijl zijn poten verder uit elkaar begonnen te bewegen. Dichterbij, dichterbij, dichterbij. Hij sprong nog een keer, een laatste kans. Maar dit keer, had hij de fazant echt onder zijn poten en niet de veren daarvan. Uitgeput van het rennen en hijgend hield hij zijn poten op de fazant, met grote verbaasde ogen kijkende naar het dier onder hem. Toen de realisatie binnen kwam begon hij te stralen. Hij had het dier nog niet uit zijn lijden verlost, ietwat te verrast door het dier onder zijn poten. Blij zocht hij met zijn ogen naar Stallionstar. Het was hem gelukt! Kijk dan! Het lag recht tussen zijn poten!!

Hij spotte de gevlekte leader al snel, die naar hem toe gelopen kwam. Hij stond nog hijgend bovenop de fazant, sprinten was vermoeiend oké, maar zorgde wel dat de Fazant nergens anders heen kon door zijn poten echt op het dier gedrukt te houden. Ze moesten niet hebben dat ze ontsnapte!! "Ik denk dat jij een goede Warrior gaat worden voor Windclan" klonk er, waardoor hij helemaal begon te stralen. Dat was misschien wel het beste compliment die hij ooit had gehoord in zijn hele leven! Dat de leader dit tegen hem vertelde, was alles voor hem op dit moment. "Verlos de fazant uit zijn lijden en dank StarClan voor zijn leven" murmelde hij tegen hem, waarop hij even weer terug kwam naar de realiteit, dat moest natuurlijk gebeuren! Hij keek naar de fazant onder hem, waarna hij diep inademde. "Dankuwel Starclan, voor het leven die u deze fazant heeft geschonken. Dankuwel dat ik hiermee de clan te voedden en voor het leven die u hiermee onze clan schenkt." sprak hij zachtjes, waarna hij voorover boog en zijn tanden liet zakken in de nek van de fazant om het de verlossende beet te geven. De fazant stopte met bewegen, waarna hij zijn tanden terug trok uit de nek en naar de prooi onder hem keek. Door zijn lichaam gierde de adrenaline van het vangen van zijn eerste prooi. Hij likte zijn lippen even af, waarna hij stralend naar zijn leader keek. "Dankuwel voor de hulp! Danku, danku, danku!" sprak hij met een brede glimlach terwijl hij van de prooi afstapte en de leader met stralende blauwe ogen aan keek. Dit was hem nooit gelukt zonder de hulp van de leader!

De grote kater knikte goedkeurend naar hem toen hij de fazant uit zijn lijden had verlost. Oh man hij was echt heel erg blij! Zelden zo blij geweest! En allemaal met de hulp van de grote kater! De kater schudde echter zijn kop toen hij hem aan het bedanken was. Maar! Zonder de kater was het hem toch helemaal niet gelukt?? Dus het was toch niet meer dan normaal om hem te bedanken? "Dit heb je helemaal zelf gedaan hoor Falconpaw. Amberstorm zal trots op je zijn. Kom, we nemen de fazant mee terug naar het Camp en dan mag jij hem opeten met iemand" Zijn ogen begonnen alleen nog maar meer te glunderen bij de woorden van de leader. Hij wist niet zeker of Amberstorm trots op hem zou zijn, maar hij hoopte van wel. "Want ik geloof dat jij nog niet gegeten had?" klonk er waarna de kater een wenkbrauw op trok. Hij knikte meteen. "Ik heb inderdaad nog niet gegeten! Zoals het moet van de warrior code!" sprak hij plechtig tegen de kater. Als hij de code verbrak boy oh boy dan zou zijn moeder hem levend villen waarschijnlijk. En hij had eigenlijk ook al aardig honger als hij eerlijk was.