A philosopher once asked;

Ze wist waar ze heen wilde en wie ze wilde vinden. Ze had het al geweten toen de wind door de bomen heen fluisterde dat de medicine cats weer onder weg waren. Tinderlight was op de hoogte van wie er mee zou komen. Het was een kat die ze maar wat graag wilde spreken, een kat die een heel erg groot deel uitmaakte van het leven van haar dochter op een positieve manier, in tegenstelling tot iemand anders. De kater mocht blij zijn dat hij nog geen leven verloren had... Een rimpeling leek door haar hart heen te trekken, alsof ze naar de plek toegetrokken werd, alsof er een verstoring in de ruimte was geweest.

Hij is gearriveerd

De gedachte flitste door haar heen, een stil besef dat ze hem niet meer lang kon laten wachten. Met een vastberaden, maar stille daadkracht duwde ze de varens weg met haar neus waarna ze de open plek in stapte. De sierlijke flamepoint was een typische Windclanner, hoog op haar poten en gracieus van bouw. Haar flamepoint markeringen waren exact dezelfde als die van haar dochter, op de witte aftekeningen na die haar dochter van Inkberry geërfd had. Ze zou hem niet zeggen dat ze niet van Tall was, Tall had zich aan de afspraken gehouden en haar tot nu toe goed opgevoed. Ze zou Pepperpaw niet op die manier verscheuren. Deze kat had echter nog een grotere positieve invloed gehad op het leven van haar dochter en daarom ontving ze hem nu ook in Starclan. "Welkom, Bloodpaw, in dit land waar sterren je pad verlichten." Haar glimlach was warm terwijl ze naar de kater keek en haar ogen waren zacht, "mijn naam is Tinderlight en het is me een eer om je hier te verwelkomen."

Een mix van emoties leek over het landschap van Bloodpaw's gezicht te trekken. Schok, ongeloof, verwarring, angst, ontzag. Tinderlight bleef echter kalm afwachten tot zijn stormachtige besef weer tot een kalme oceaan terugkwam. De kater leek weer bij zijn zinnen gekomen te zijn toen hij zijn kop respectvol naar voren neeg. Gelukkig maar. Het zou wel een bluts zijn aan haar zelfvertrouwen als de kater spontaan omviel bij het zien van haar. Alleen Tallstar mocht die reactie hebben, uit pure angst voor wat ze zou doen. Als hij Pepper ook maar een haar zou krenken zou hij het voelen. Ze zou elk leven persoonlijk uit zijn lijf scheuren en Stallionstar bezoeken dat hij Pepper terug moest halen. Dan was het niet meer in het belang van Pepper dat ze in Shadowclan verbleef. Nu haar kitten daar gelukkig was, zou ze haar eigen trots inslikken, laten denken dat ze een sloerie was die een halfclan kitten op de wereld had gezet. Maar dan niet langer.

Ze glimlachte zachtjes. "Dat klopt," reageerde ze op een zachte toon, "Pepperpaw is mijn dochter en woorden schieten te kort om te vertellen hoe trots ik op mijn kleine meisje ben." Eventjes viel Tinderlight stil. Als ze niet op dat moment uit het kamp geweest was.. Dan was ze gewoon nog bij haar dochter geweest. Maar er was geen tijd om daarbij stil te staan. "Bloodpaw, ik zou je welkom wil heten namens Starclan als volwaardige medicine cat apprentice," miauwde ze, wat meer kracht in haar toon vindend, "Starclan heeft je waardig bevonden om met hen samen te dromen en om opgeleid te worden tot een volledige medicine cat van Shadowclan, op zowel medicinaal als spiritueel gebied." Ze raakte de neus van de kater eventjes kort aan in een begroeting. Vervolgens werd haar stem weer wat zachter. "Verder zou ik je willen bedanken hoeveel je voor mijn dochter gedaan hebt. Het betekent veel voor me, en ik weet zeker ook voor Pepperpaw." Haar ogen werden voor een paar hartslagen wat troebel, glinsterend met vastgehouden tranen. Ze had er zelf willen zijn. Maar Tinderlight vermande zich alweer snel.

De kater was respectvol, vriendelijk en leek een goed stel hersenen tussen zijn oren te hebben zitten. Totaal niet zoals zijn voorganger. Starclan kon enkel bidden dat het zo bleef en dat Acefray deze niet ging verpesten en/of wegjagen. Starclan had al vaker hoop gehad dat er een capabele kat naast ging staan, om alleen maar weer teleurgesteld te worden met dat die kat het weer opgaf. Met hoop in haar blauwe ogen keek ze naar de maine coon kater voor haar terwijl ze naar achter stapte. De kater had zoveel voor Pepperpaw betekend. "Dat betekent veel voor me. Het betekent ook veel voor me dat Shadowclan zoveel aan haar opvoeding gedaan heeft," miauwde ze, een ietwat wrange glimlach op haar lippen. Settleddust, Acorndust, Waspsting, Bloodpaw. Stuk voor stuk verantwoordelijke katten. Stuk voor stuk katten waar Pepperpaw naar op kon kijken in tegenstelling tot die klaploper die had geclaimed dat hij de vader was. Het was dat hij het op het moment niet helemaal verprutste en Pepper gelukkig leek.. Anders was ze zo de dromen van Routnose ingestapt.

Hierna werd haar blik wat minder zacht. "Starclan weet dat er vele verleidingen liggen op het pad der medicijnkatten," sprak ze op zachte maar waarschuwende toon, "zoals ook op jouw pad deze verleidingen liggen." Haar blik was veelbetekenend, "herhaal niet de fouten van velen voor je hebben gemaakt, verlies niet je blik op Starclan." Een medicine cat mocht niet afgeleid raken door teveel aardse zaken. Het maakte ze minder scherp, het zorgde ervoor dat ze wellicht belangrijke tekenen konden missen als ze met hun kop in de wolken liepen en het zorgde ervoor dat ze niet reëel keuzes konden maken voor de clan. Acefray's connectie met Starclan was al verbroken. Als deze ook ging dwalen.. Nee. Dat mocht niet gebeuren. Starclan zag alles en Starclan maakte zich zorgen. "Starclan is watching and guiding you Bloodpaw, good luck," mompelde ze, waarna ze haar neus tegen de neus van de kater aandrukte en hem terugstuurde. In ieder geval werd hij vriendelijker teruggezonden dan Tallstar. Die klap tegen zijn neus zal hij nog wel eventjes gevoeld hebben.