Burned with fire [Brindleleaf]

De appel viel niet ver van de boom. Immers had Mouse net zoals haar moeder haar eigen veiligheid op de tweede plek gezet. Een klein vuurtje was ontstaan in het territorium terwijl de jonge To-Be rond had gelopen. Brook was verstijfd geweest waardoor ze zonder na te denken haar poot op de vlammen had gedrukt en deze had verbrand. Een geluk bij een ongeluk was het beekje in de buurt en de hulp van Shroud die haar poot had verzorgd. Toch was ze voor nu in deze den geplaatst terwijl ze enkel haar mama wilde. Er was geen kat belangrijker dan Brindleleaf en ze had al meerdere malen met trillende stem naar haar gevraagd. De pijn was echter erg genoeg om haar miserabel in het nest te laten liggen. Het geluid van pootstappen deed haar enkel haar kopje optillen toen de bekende geur van haar moeder deze vergezelden. "Mama," Murmelde ze met een trillende stem en een klein pruillipje terwijl de tranen in haar ogen prikten.

:heart:Isa

Gehaast bewoog ze zich door de cave. Ze liep stijf zoals het merendeel van de tijd, waardoor haar snelheid nogal afgeremd werd. Toch was het duidelijk aan haar te zien dat ze een poging deed om snel te zijn. Ze had gehoord wat er was gebeurd. Dat Mouse gewond was geraakt, haar mooie dochter. Ze hijgde door de inspanning, omdat ze een eindje het territorium in was geweest toen iemand het haar had verteld. Ze was direct omgedraaid om naar Mouse toe te gaan en ze irriteerde zich mateloos aan haar houterige lijf. Haar lijf zat haar altijd in de weg, het maakte haar traag. Ze liep door naar de sick cats den en struikelde zo ongeveer naar binnen. De blik in haar goudgele ogen flitste door de den en toen zag ze haar. Haar dochter lag als een zielig hoopje in een nest. “Ooh meisje.” Prevelde ze terwijl ze naar haar toe stapte en bij haar in het nest kroop. Ze krulde voorzichtig haar staart om haar heen. “Ik ben er.” Ze gaf haar een geruststellende lik over haar kop. “Wat is er gebeurd?” Vroeg ze ongerust.

[Low posting account]

Het had niet zo lang geduurd voordat een tribegenoot haar mama had gevonden. Ze hadden Mouse keer op keer gerust gesteld dat haar mama zou komen, dat de bekende warme vacht haar trillende lichaam zou omringen. Ze was niet alleen, echter besefte ze nu pas het gevaar waarin ze zich had bevonden. De bekende gestreepte kattin struikelde bijna naar binnen toe in de haast die ze had om haar kleine dochter te vinden."Ooh meisje." Prevelde ze terwijl ze naar haar toe stapte en het nest in kroop. Voorzichtig werd een staart om haar heen gekruld terwijl het lipje van Mouse gevaarlijk trilde en ze een snik inslikte. Dankbaar dat haar mama er was kroop ze iets dichter tegen de kattin aan terwijl de bekende stem haar iets liet ontspannen. "Ik ben er." Een geruststellende lik werd over haar kopje gegeven. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ze ongerust. De jonge Mouse slikte moeizaam terwijl de tranen uit haar ogen lekten. "Er... er was vu-vuur..." Piepte ze zacht. "Het.. het moest uit.... ik... poot.." Murmelde ze hakkelig en een beetje onhandig.

:heart:Isa

Mouse was helemaal overstuur. Hierdoor wikkelde ze haar staart nog strakker om haar heen en wiegde haar zachtjes heen en weer, zoals ze had gedaan toen ze nog een jonge kitten was geweest. Ze hoopte dat dat haar een beetje liet ontspannen, want het brak haar hart om haar dochter zo te zien. Er was vuur geweest en het had uit gemoeten. “Je bent heel dapper geweest.” Zei ze zachtjes. Het was geen moment voor een preek en Mouse had het met alle goede bedoelingen gedaan. Ze had gedaan wat zij dacht dat goed was. Net als haar keuze om WindClan te verlaten of Bronzemask aan de kant te duwen, waardoor het rotsblok op haar terecht kwam en niet op haar zus. Even kwam het verdriet terug in haar ogen toen haar gedachten naar Bronzemask gingen. Haar dood deed nog iedere dag pijn. Ze moest er niet aan denken om Mouse ook kwijt te raken. Toch was ze niet boos op haar. Het was misschien niet zo slim geweest om vuur uit te maken met haar poot. “Laat eens zien Mouse.” Vervolgde ze terwijl ze haar nog steeds heen en weer wiegde.

[Low posting account]

Haar moeder zag de jonge kattin niet snel overstuur, op deze manier. Natuurlijk was ze niet makkelijk geweest toen Crystal een deel van het nest had ingepakt, ze was bang geweest haar mama kwijt te raken. Een kattin die enorm veel voor haar betekende. De warme bekende staart werd dichter om haar heen gewikkeld terwijl ze zachtjes door de oudere kattin werd gewiegd. "Je bent heel dapper geweest." Mauwde haar moeder, de lijn tussen dapper en dwaas is soms maar klein. Gelukkig was haar mama niet boos, er had weinig anders op gezeten. Ze had geen brandbaar spul erop willen gooien waaronder de aarde verstopt had gezeten. "Laat eens zien Mouse," De jonge To-be liet met een trillend lipje haar linker voorpoot zien, die duidelijk al behandeld was door Shroud. Haar ogen knipperde ze even verwoed voordat ze haar kop tegen die van haar moeder aan drukte. Ze zou haar toch niet alleen laten?

:heart:Isa

Mouse tilde haar voorpoot op en haar trillende lipje ging haar door merg en been. Ze vond het verschrikkelijk om haar dochter zo overstuur en ontdaan te zien. Haar voorpoot was duidelijk behandeld. Net zoals een Medicine cat gedaan zou hebben. Het was bijzonder hoe de Clans op de Tribe leken, maar ook hoe erg ze eigenlijk verschilden. Niet alleen hun leefgebied, maar ook hun levensstijl. Er was ook heel veel anders. Toch wist ze dat Mouse alle mogelijke zorg kreeg die ze nodig had en dat stelde haar enigszins gerust. “Kijk ze hebben het al goed verzorgd Mouse, het doet nu heel veel pijn, maar het geneest wel weer.” Ze gaf haar dochter een lik over haar kop. “Het komt goed lieverd.” Murmelde ze daarna geruststellend.

[Low posting account]

Het leven was zwaar in de Tribe; maar langzaam aan leek de jonge Mouse zich klaar te stomen voor een leven in de onvergevelijke bergen. Een leven vol gevaren maar niet zo verschillend van de Clans. Ook al hadden ze andere tradities, de meeste dingen leken toch wel aardig hetzelfde. “Kijk ze hebben het al goed verzorgd Mouse, het doet nu heel veel pijn, maar het geneest wel weer.” Verklaarde haar moeder op een geruststellende toon. Dankzij Shroud zou de kleine kattin zich snel weer beter voelen, ze was dankbaar en blij dat de ander in haar buurt was geweest en de wonden snel had behandeld. Mouse had extreem veel geluk gehad, het had erger kunnen aflopen en het feit dat er nog gevoel in haar poot zat betekende dat de verwonding niet permanent zou zijn. Al was het daardoor minder dragelijk. Haar moede rgaf haar nog een lik over haar kopje heen waardoor de jonge kattin zachtjes snorde, door haar tranen heen. “Het komt goed lieverd.” Ze was niet alleen, mama was bij haar en haar pootje zou beter worden. Alles kwam uiteindelijk wel goed, toch? Zacht snuffend begroef ze haar kopje stil in diens vacht en knikte ze.

:heart:Isa