This is our kingdom, Ace

De grijze kater liep met sjokkende, zware passen richting zijn den. Er was namelijk niet echt een andere manier hoe een kat zijn formaat liep. Hij had weer planten verzameld, the usual. Dat was toch wel een van die klusjes die je iedere dag kon blijven doen. Kijken of die ene struik magisch overnacht was gegroeid. Toch was het altijd wel fijn om thuis te komen. En thuis was de medicine cat den. Een die hij met zijn vrienden had gebouwd, een waar hij het merendeel van zijn leven had gewoond met zijn beste vriend en aanhang. Hij moest dus ook grijzen doen hij des betreffende beste vriend zag. Met de overvloedig van liefde die enkel hij had duwde hij zijn kop tegen de ander, om even diep te spinnen en uiteindelijk simpelweg tegen hem aan te leunen. "Weet je nog toen we apprentices waren en ik hier lag na die aanval met dat monster?" Hij droeg nog altijd het grote litteken over zijn flank van de aanrijding. Tall had hem naar huis gebracht toen en was erbij toen hij weer wakker werd. "Goede tijden, misschien moet ik nog eens bijna doodgaan, een beetje spice terugbrengen in ons leven" Hij grijnsde schaapachtig naar de ander.

De kater voelde ergens wel aan dat zijn humor niet hetzelfde viel als normaal, waardoor zijn oortjes langzaam in zijn pluis wegzakte. Misschien was er wel wat mis? Voelde Tall zich niet lekker of was hij verdrietig? Hij wist het niet helemaal. En het werd er ook niet duidelijk op toen de kater eenmaal begon te praten. Wat onzeker en traag keek hij op naar de tabby kater. "Waar ga je heen dan?" Was het voor heel kort iets? Maar Sinclaw ging ook al weg... iedereen ging weg en hij bleef alleen achter. Zijn blik werd bijna onschuldig, bijna angstig om het verlies van iedereen waarvan hij zo veel hielt. "... mag ik mee?" Hij wist niet eens waarheen maar hij zou deze kat tot het einde van de wereld willen volgen. Er was nog nooit een leven geweest zonder Tall. En sinds enkele jaren ook geen leven meer geweest zonder Sin. En Ace, Ace begreep het gewoon niet helemaal. Terwijl hij het op dit moment heel graag wilde begrijpen wat hij nu mistte. Hij duwde zijn kop hierna weer tegen de nek van Tall, om zo te blijven leunen. Omdat knuffels iets was wat hij wel snapte.

De domme kater bleef wachten op het antwoord van de ander. Van zijn beste vriend die hij tot het einde van de wereld zou volgen. Maar er werd hem verteld dat hij niet zou mogen volgen, en dit deed hem pijn. Sinclaw had hem vertelt dat ze weg moest en dat hij hier moest blijven voor de kittens, en hij wist ook wel dat dit het beste zou zijn. Maar zijn hart wilde wat anders, zijn hart wilde niet achterblijven. Niet alleen zijn. In stilte hoorde hij aan wat zijn vriend zei, dat dit sneller zou gaan dan dat hij dacht… dat er altijd plek voor hem zou zijn. Hij drukte zijn oogjes dicht toen hij het bekende neusje voelde, om zachtjes de zijne terug in die van Tall te duwen. “Je weet dat zodra ik mag, ik bij je sta, partners in crime ben je voor het leven” Toen de kater zich terug terug en langzaam vertrok zette hij enkele stappen mee. “Sin heeft me alles verteld Tall” Begon hij kort. “Over haar deel en dat… jij bent alles bent… alles wordt” Hij gaf een kleine, voorzichtige maar misschien vooral een verdrietige glimlach en neeg zijn kop. “Ik hou van je Tall, wees voorzichtig en pas op haar voor me. Succes” Zijn eerdere gevoelens spookte nog steeds in zijn kop, maar hij wist dat dit moest... of dat dit in ieder geval heel belangrijk was voor zijn partner in crime. En daardoor werd het ook belangrijk voor hem.