November rain

Regen. Het kalme getik op de kale rotsen, de spetters die de grot binnen kwamen. De katten waren gewend aan het eindeloze ruizen van een waterval, dus het vrolijke geratel was een vrolijk contrast. Het dansen van de waterdruppels. Het klonk zo, vrolijk, zo vredig. Maar dat was Wren compleet niet. Het gevlekte poesje zat met een gezicht op onweer voor de uitgang van de grot. Met harde regen was het niet gewenst om naar buiten te gaan. De rotsen konden glad zijn, gevaarlijk. Ter pletter vallen was ze al meerdere keren streng voor gewaarschuwd. Nee, ze zou zichzelf maar nuttig moeten maken en iemand had maar voorgesteld dat ze aan het werk kon gaan in de nursery. Daarom had ze zichzelf uiteindelijk gewonnen gegeven en slofte ze met nukkige poten naar de nursery. Het het diepste hol in de grot, gemengd in de gangenstelsels. Ze bromde een keer nukkig en uiteindelijk stak ze haar kop in de misselijkmakende zoet geurende ruimte waar ze het grootste deel van haar leven had doorgebracht. Zonder een woord te zeggen begon ze het muf ruikende mos van het dichtstbijzijnde nest bij elkaar te schrapen.

+ Morning eerst

Wren was helemaal in haar eigen nukkigheid verzonken, totdat opeens een zwart-witte kitten tegen haar begon te blazen. Wrens blauwe ogen schoten vuur. Pardón? Wat was dit nou weer. Ze vernauwde haar ogen en ze staarde fel naar het brutale poesje. ‘Wat zeg je tegen mij?’ miauwde ze boos. Nee, je moest Wren écht niet zo aanspreken als ze al in een slecht humeur was, dat kon ze dus echt niet hebben. Het einde van de wereld. Pfft, ze moest eens weten! Zij had lekker pech, zij zo to-be worden als de sneeuw kwam en dan kon ze helemaal niet meer naar buiten. Hah! Maar dat was nog niet genoeg voor Wren, nee, ze moest de brutale aap nog terugpakken. Express zette ze haar nagels dan in een stuk mos waarop de kitten lag en het wanhopig bij elkaar probeerde te schrapen en trok het hard onder haar vandaan. ‘Ik doe dit voor jou hoor. Ga zelf maar ergens anders liggen,’ miauwde ze fel. Dit moest echt niet gekker worden. Zij was to-be en moest de rommel van kittens opruimen. Het was verschrikkelijk! Niet eerlijk gewoon. Ze wilde weer naar buiten, rennen en springen en over de richels dansen. Ze wilde leren vechten! En zelfs dat gebeurde niet met Day als mentor.

Oeh, haar klauwen jeukten. Ze wilde niets liever dan de kitten een lesje leren, haar naar muizenpulp te slaan. Haar vacht stond dan ook recht overeind, haar klauwen inmiddels uit haar hulzen. En niet alleen maar om mos bij elkaar te schrapen. Haar blauwe ogen schoten vuur en haar staart zwiepte al hard heen en weer. Ze wist dat ze geen kittens mocht slaan, maar deze moest nodig eens wat manieren leren! Zacht gegrom kwam dan ook uit het diepste van haar keel, zó kwaad was ze al! Helemaal toen de kitten waagde om een klauw naar haar uit te slaan. Wren dook even naar achter, maar ze kon het niet meer houden. Ze zou vechten als het moest! En ze zou winnen ook. Mevrouw durfde haar ook nog eens te bedreigen. Wren trilde op haar poten, zo boos. Toen ging ze commanderen, en toen sloeg de vonk over. Wren ging dit niet zomaar allemaal pikken! Deze kleine, brutale aap. Ze dook op de kitten af, gericht op haar nekvel waar ze haar maar eens even vast wilde houden om haar als de kitten te behandelen die ze was. Ze probeerde bovenop de ander te komen en haar zo hard mogelijk tegen de grond te duwen. ‘Ik ben nog steeds een to-be, en jij een kitten!’ siste ze tussen haar tanden door. ‘En ik laat me niet door jou commanderen!’

Haha! Gelukt. Ze zou deze kleine prinses wel een lesje leren. Wren had nog steeds een kwade blik op haar gezicht. Ze voelde zich ongelooflijk sterk. Dit was het werk van een chief. Normaal gesproken vielen ze natuurlijk arenden aan en geen kittens, maar ze drukte haar tegen de grond. Morning was hopeloos. Maar haar bekje kon Wren niet dichthouden, want ze begon haar alweer uit te schelden. ‘Hoe noemde je mij? Jij klein arendhart!’ siste ze woest naar haar. Oh, ze haatte Morning echt. Écht haat. Nog erger dan bij Moraine, die ze ook niet mocht, maar ook weer niet zo erg. ‘Ik ga mooi niet van je af,’ snauwde ze, waarna ze nog eens hard haar gewicht op haar duwde. Als ze het nog bonter zou maken, zou ze haar gewoon net zo lang vasthouden totdat ze zou huilen, en dan nog zou ze haar nog even vasthouden. ‘Maar dat ben ik lekker niet. Dus je houdt je vuile bek maar,’ reageerde ze fel toen Morning haar uitmaakte voor een kitten. Totdat Wren opeens nageltjes langs haar buik voelde. Auw! Wren siste, waarna ze een pootje in het rond zag vliegen. Kleine, gemenerik! Je mocht echt niet met klauwen. Ze zou het wel krijgen! Wren drukte een poot in haar nek, waarna ze happend uithaalde naar de poot die haar durfde te raken. Het begon zo langzamerhand op een echt gevecht te lijken!

Het stoom kwam uit Wren haar oren. Ze was laaiend. Pislink. Oh, ze wilde deze kitten helemaal tot moes schoppen en slaan. Ze moest gewoon een lesje leren, lekker nog drie manen kitten blijven. HAH! Dat zou d'r wel leren. ‘Jij moet eens manieren leren, domme kitten,’ siste ze woest. Maar voor ze het wist had ze haar poot te pakken. Wren beet nog eens lekker door, ze wilde haar oprecht pijn doen. Maar al snel wist ze zich toch wat los te schudden. Maar Wren was nog steeds groter en ze wist de kitten onder controle te houden, in de houtgreep. En ze zou pas los laten als ze sorry zou zeggen. Maar opeens haar kop tegen haar kin kreeg. Ze gromde kwaad. Kort gleed haar grip op de kitten. Haar haar stond overeind en ze probeerde zo snel mogelijk weer de vat op haar te krijgen. Ze wilde haar poten weer op haar schouder zetten om haar zo tegen de grond te houden. Het verschrikkelijke kreng, het achterlijke muizenbrein! Wren kon wel ontploffen van woede. ‘Je gaat sorry zeggen! Je moet sorry zeggen!’ gilde ze kwaad. ‘Ander ga ik aan Day vertellen wat je hebt gedaan en mag je nog manen in de nursery blijven, domme kitten!’ begon Wren te dreigen.

Deze kitten zou ze persoonlijk tot moes slaan als het kon. Ze gromde dan nog ook een keer gevaarlijk toen de mekkerde dat ze helemaal niets zou zeggen. Nou, daar zou ze spijt van krijgen! Wren was nog altijd sterker en groter. Ze was een cave-guard, ze kon tegen arenden vechten. Daar was deze kitten niets bij! Ze drukte haar dan nog steeds stevig tegen de grond. Ze voelde haar wel stribbelen, maar Wren hield voet bij stuk. Dit stuk vossenstront! Ze zou haar wel een lesje leren. Ze probeerde haar nog bang te maken door te dreigen om haar kitten te maken. Wren snoof en lachte schamper. ‘Wie zou Day nu geloven. Een domme kitten of zijn eigen to-be? Ik weet het wel,’ siste ze in haar oor. Ze probeerde nog eens gewoon om haar te jennen in haar oor te bijten. Maar het duurde niet lang voordat de kleine een woedeaanval kreeg en als een bezetene begon te schudden en te schreeuwen. ‘Pas op je woorden, kreng!’ gilde Wren terug. Maar op een gegeven moment verslapte haar grip op de bizar kronkelende kitten en stond haar voorpoot op de grond. Meteen probeerde Wren de achterhand van de kitten weer te pakken te krijgen en sloeg met haar klauwen richting haar staart. Ze zou het voelen hoor! ‘Ik haat jou meer!!!’ krijste ze kwaad.

Het was helemaal uitgelopen tot een echt gevecht. Morning was nog dommer dan een vlooi, want Wren wist heus wel dat zíj gelijk zou gaan krijgen. Ze grauwde dan ook hard ze kort tanden in haar poot voelde, maar ze trok die al snel weer terug en triomfantelijk haar poten op haar staart sloeg. Domme kitten! Ze zou haar krijgen ook. Wren probeerde alweer haar poten op haar heupen te zetten, totdat ze plotseling een kopstoot tegen haar kin kreeg. ‘Auw!’ piepte ze. Die deed eigenlijk echt wel een beetje zeer. Ze voelde weer tanden in haar poot, waarna ze verblind werd door woede. Nu was ze er echt helemaal klaar mee! In een waas van woede trok ze haar poot uit haar blik en in dezelfde beweging sloeg ze gericht en zo hárd als ze kon richting de kop van Morning. Haar nagels waren nog wel bedekt, alleen de puntjes waren door de inspanning ontbloot. Ze had geen idee of ze raakte, dat zou ze wel gaan horen na de reactie van Morning.