Warm yellow light on orange leaves

Het was midden op de dag, het kamp bruiste van levendigheid. Iedereen kwam op het warmste punt van de dag samen om prooi te delen, de avonturen van de ochtend met elkaar te delen of gewoon gezellig te roddelen. Sunkit wilde maar al te graag meedelen in dat laatste. Ze wilde alles weten, alle nieuwtjes. Ze wist nog niet precies wat alle echt sappige dingen betekenden. Maar ze wilde weten welke kitten straf had gekregen en waarom. Ze wilde weten wie vriendjes waren en wie niet meer. Maar het probleem wat er rond Sunkit hing was dat ze niet zoveel vriendjes maakte. Ze werd meteen boos zodra de ander maar iets stoms of oneerlijks deed. En dat was altijd de schuld van de ander! En dan werd zij vervolgens stom genoemd of een gemenerd, terwijl zij duidelijk gelijk had. Zo was het altijd. Maar niemand wilde haar inmiddels meer geloven en ergens had ze het gevoel dat de praatjes in de nursery steeds vaker over haar gingen. Ze had laatst knallende ruzie gehad met Ghostkit, de stommerik! Sunkit schudde haar vachtje, waarna in de open plek voor de nursery wat scharrelde, totdat er opeens een blaadje vlak voor haar neus landde. Hij was oranje, net zoals haar! Helemaal blij sprong ze op het gekleurde blaadje en liet zichzelf snorrend op haar rug vallen, waardoor ze weer het blaadje in de lucht wierp. Hij werd meegenomen met een briesje en landde precies voor de pootjes van een andere kitten. Geschrokken krabbelde Sunkit overeind, bang om haar dierbare speelgoed meteen weer te verliezen. ‘Afblijven!’ blies ze dan ook kwaad naar de ander. Als ze er maar naar keek was het foute boel. ‘Die is van mij!’

+ Emberkit eerst

Oh! Sunkit zag het wel hoor! Emberkit wilde gewoon haar blaadje afpakken! Ze stond zo met haar pootje omhoog. De blauwe oogjes van de kitten schoten vuur. Ze snelde naar haar dierbare blaadje en keek heel boos naar de andere rode kitten. Ze vertrouwde haar dus voor geen haar op haar pels meer. Ze zei dan wel sorry, maar dat zou elke verrader zeggen! Sunkit greep het blaadje weer tussen haar pootjes en trok het naar haar toe. Maar de ander was al begonnen met huilen, jankend zeggend dat ze het niet eens had aangeraakt. ‘Goed zo,’ miauwde ze dan ook stellig. Want anders zou er wat zwaaien hoor! Deze kitten was zo'n watje, Sunkit zou haar makkelijk aankunnen! Ze draaide zich heus niet om voor een gevecht. Ze staarde nog eens hard naar de andere kitten, de jankenbalk. Wat irritant! Ze was net als Dustkit. ‘Ophouden met huilen!’ commandeerde ze dan ook. Man man, ze had haar nog niet aangeraakt hoor. Maar Sunkit voelde zich toch weer sterk. Alleen met woorden had ze al iemand aan het huilen gemaakt. Ze was onoverwinnelijk.

Wat was Emberkit een bange muis zeg! Al huilen bij het minste of geringste. Maar Sunkit geloofde dat er meer achter dat huilende gezichtje zat, want ze probeerde immers háár mooie blaadje af te pakken. Ze zwiepte dan ook fel met haar staart toen ze strak naar de ander bleef kijken. Ze piepte nog snikkend dat ze niet op kon houden met huilen. Sunkit fronste, wat een onzin! Haar staart deed pijn? Pft, dan moest ze maar doorbijten. ‘Stel je niet aan,’ bromde ze dan ook nukkig. Even op haar kont vallen moest niet zoveel pijn doen, Sunkit viel ook vaak genoeg. Ze trippelde een rondje om de ander heen, haar nauwlettend in de gaten houdend. ‘Je staart zit er nog gewoon aan hoor,’ sprak ze zakelijk, maar toen ze weer naar het gezicht van de ander keek, rolden de dikke tranen alweer naar beneden. Sunkits haartjes kwamen overeind. Ze moest nu echt eens ophouden! Straks zou een queen vragen wat er aan de hand was, en dan was Sunkit nog verder van huis. Want dan zou het zeker haar schuld zijn. ‘Stop nou eens!’ miauwde ze gefrustreerd. Ze was er helemaal klaar mee.

Wauw. Emberkit was een huilebalk en ook nog eens een muizenbrein! Ze begreep gewoon helemaal niets. Ze moest niet zo piepen en gewoon niet meer haar lastig vallen! Ugh. Waarom was iedere kitten zo ontzettend stom! Dustkit luisterde tenminste nog naar haar als ze zei dat ze moest stoppen met huilen. Maar Emberkit had een dikke schedel ofzo. Ze draaide haar oortjes in haar nek en ze keek de ander hooghartig aan. ‘Je moet gewoon niet zo zielig doen,’ miauwde ze terug. Dat was eigenlijk de voornamelijke reden waarom Sunkit zo boos was. Niet eens echt meer om het blaadje, die nog steeds tussen hun in lag. Sunkit ging beschermend over het oranje blad heen staan en priemde haar blauwe oogjes in die van de ander. Sunkit kon gewoon niet goed uitleggen waarom ze boos was. Emberkit was gewoon stom en dom. ‘Je wilde mijn blaadje heus wel afpakken. Ik zag je kijken!’ miauwde ze toen beschuldigend. Dit was gewoon makkelijk om boos op Emberkit te zijn. En ze kon haar misschien wel zo schuldig laten voelen, dat ze net zoals Dustkit alles zou doen wat ze zei. ‘Je moet sorry zeggen,’ beval ze de ander toen. Ja, want zo werden problemen opgelost. En dan had Sunkit weer een streepje voor. Hah!

Sunkit haar bekje viel open. Ging Emberkit nou gewoon tegen haar in? Was ze dan niet meer bang voor haar. Sunkit blaaste haar wangetjes boos op en haar haartjes kwamen overeind. Ze zou haar spieren wel even laten zien. Sunkit was het mooie blaadje helemaal vergeten, nu was ze écht woest op Emberkit. Die kleine. Ze deed net alsof ze niets fout had gedaan. Nou, ze had alles fout gedaan! Sunkit begon zelfs een beetje te grommen en ze kwam overeind, waarna ze een stapje richting de rode kitten zette. En nog één. En nog één. Zo dicht dat ze haar kopje tegen die van de andere drukte en met haar helderblauwe ogen woest in die van de andere kitten keek. ‘Ik zou maar snel sorry zeggen hoor,’ miauwde Sunkit bits terug. ‘Je mag niet eens naar mijn blaadje kijken! Hij is van mij!’ En na die woorden probeerde ze Emberkit te duwen. Ze begon met alle kracht die ze in zichzelf kon verzamelen nog harder met haar hopje tegen Emberkit aan de drukken als een stormram. Kom maar op, kleine stommerik! Ze zou haar wel krijgen!

Sunkit dacht dat ze het helemaal gemaakt had. Ze hoorde de andere rode kitten onder haar piepen. Sunkit haar mondhoeken kropen overeind. Maar nog steeds had ze het toverwoord niet gehoord. Ze wilde Emberkit omgooien en haar dan maar eens naar adem laten snakken. Maar opeens kreeg Sunkit een poot in haar vizier. Ze probeerde nog uit te wijken, maar de poot van de ander sloeg hart tegen haar slaap. Even duizelde haar kop, maar al snel was haar woede naar een nieuw level gestegen. Haar vacht kwam helemaal overeind en haar staart sloeg als een bezetene heen en weer. Was Emberkit helemaal gek geworden?! Sunkit schreeuwde toen Emberkit begon te jammeren dat het een ongelukje was. Ze hoorde nog steeds een piep in haar oren. ‘Jij.. JIJ!’ gromde ze als een woest beest. Ze kreeg tranen van woede in haar ogen, waarna ze genadeloos toesloeg. Met uitgestoken klauwen dook ze op de ander af. Ze hield zich niet in. Het werd een waas voor haar ogen en ze begon in een wilde weg te slaan en te duwen. Ze wilde Emberkit aan het huilen laten maken. Pas dan zou ze tevreden zijn. Ze was het blaadje helemaal vergeten. Nee, het ging nu om Emberkit die het lef had gehad haar te slaan.