Nothing can hold me back.

Rainpaw was boos op haar mentor. Boos omdat hij niet gewoon kon accepteren dat zij wel vrienden wilde zijn met katten van andere Clans, ook al was dat van een Clan waar zij nog voor kort oorlog mee hadden gehad. Dat Stallionstar en Butterstar ruzie met elkaar hadden, wilde toch niet zeggen dat zij dat ook moest doen? Bovendien was die ruzie geweest nog voor haar tijd als apprentice geweest, dus waarom zou ze zich erom bekommeren? Waarom konden zij en Woodpaw niet gewoon met elkaar praten? Het was niet alsof ze geheimen van RiverClan doorvertelde! Niet dat er veel door te vertellen viel, maar goed. Ze onderdrukte haar boze gevoelens en speurde het kamp af naar tekenen van haar mentor, maar hij leek het kamp al verlaten te hebben om een taak te gaan doen. Rainpaw snoof. Ook goed. Ze had sowieso niet veel zin om nu met hem te gaan trainen, niet als hij zo deed. En dus liep ze zonder pardon het kamp uit. Als hij haar wilde hebben voor een taak, dan had hij haar maar eerder moeten wekken. Rainpaw probeerde haar gedachten te verdrijven door aan leukere dingen te denken, bijvoorbeeld haar avontuur met Springpaw naar the Wastelands. En andere leuke dingen die ze in de tussentijd had gedaan. Ze glimlachte en rende door haar territorium. Ze stopte enkel om een muis te vangen, die ze pas na twee pogingen had weten te vangen. Zo zou ze tenminste een excuus hebben als ze terug zou gaan naar het kamp. Rainpaw rende een flink stuk verder en pas na een poosje zag ze de grote eiken opdoemen in de verte. Ze glimlachte. Dat was de plek waar de WindClan warrior haar naartoe had gebracht samen met Woodpaw. De kans dat Seahawk haar hier weer zou vinden was groot, maar daar wilde Rainpaw nu niet mee bezig zijn. Het eerste wat ze tot haar verrassing opving, was de geur van WindClan. Woodpaw? Ze draaide haar kopje in de richting van het struikgewas en wachtte geduldig af.