Magic of new beginnings

Aegir was en bleef een avonturier. Zijn avonturen hadden hem ver van huis gebracht. Het was zo onschuldig begonnen: Hij wilde schelpjes gaan zoeken bij de rivier met Rosepaw. Maar dat avontuur was een fiasco geworden, of een magische kans. Het was maar hoe je er naar keek. Hij was weggehaald bij zijn oude thuis, een uitverkorene van StarClan. Hij was degene die al het kwaad weg moest jagen uit de wereld, hij wist het wel zeker! En nu was dit zijn thuis. Deze vreemde plek, met houten nesten als dens en muren om zijn thuis. En de katten waren hier anders. Ze roken anders, gedroegen zich anders. Prooi werd niet meer aan zijn klauwen geworpen of verzameld in een grote hoop midden in het kamp. Nee, iedereen leek voor zichzelf te zorgen. Dat was één van de eerste dingen die hem was opgevallen. Maar ergens was dat natuurlijk logisch. Als je een uitverkorene was kon je prima voor jezelf zorgen! Hij kon niet wachten om zijn eigen prooi te gaan vangen! Zouden ze hier ook een rivier hebben om vissen in te vangen? Hij wilde leren zwemmen, écht leren zwemmen. Daar droomde hij zijn hele leven al van. En oh, hij wilde leren vechten! Dan kon hij Crabkit - uhh Skadi! - een lesje leren. Hij was ouder, dus hoe lang zou het duren om een apprentice te worden? Dat kon nu elk moment toch. Ohh, hij kon niet wachten! Maar tot die tijd was hij de kleine avonturier en ging hij op onderzoek in het grote, boze kamp. Hij wandelde tussen de schuren door, keek zo nu en dan naar binnen. En er stond ook een ronde toren, zo hoog! Die wilde hij ook wel eens van binnen bekijken. En heel aanlokkend waren de grote poorten naar de buitenwereld. Hoe anders zou het hier zijn dan in Riverclan? Hij wilde naar die rivier... Langzaam begon hij richting de uitgang te lopen, zijn blauwe oogjes gefocust op het verboden fruit. Hij had al één keer een kamp verlaten. Hoe erg zou de tweede keer zijn?

Open!

Aegir voelde alsof hij het zou redden! Hij was er bijna en niemand lette op hem. Hij begon al een beetje te giechelen. Helaas bleek het dat hij te optimistisch was, want opeens stond er een zwarte kat voor hem. Aegir zijn bekje viel open en hij keek omhoog naar de kat. Ook hij had een halsband om met heel veel tanden, net zoals zijn mama. Het bleef wel een beetje eng. Hij begreep ook nog niet helemaal waarom ze dat allemaal hadden. Moest hij dat ook? Maar voor nu was hij meer teleurgesteld dat hij gesnapt was dan dat hij écht bang was. Hij moest nu eigenlijk wel opbiechten wat hij van plan was. ‘Nou... ik wilde jullie rivier zoeken! Want ik wil leren zwemmen,’ miauwde hij vrolijk. Hij was gewoon nog helemaal van de veronderstelling dat dat gewoon zou gebeuren. In Riverclan zou hij nou ongeveer een apprentice worden en dan zou hij ook leren zwemmen. En dan kon hij vissen en vechten in het water, en dan zouden alle ThunderClanners bang voor hem zijn. Haha! Hij keek de vreemde kat nog met twee grote oogjes aan, een klein beetje smekend, hopelijk dat deze kat hem wel even mee zou nemen.

Aegir zijn dromen leken in één keer uit elkaar te spatten. Zijn vrolijke gezichtje vertrok en het ongeloof was van zijn gezicht te lezen. Geen rivier? H-hoezo niet? In Riverclan was het juist zo gaaf dat zij de enige waren die konden zwemmen! Hij had verwacht dat hij... als uitverkorene heus ook wel zou leren zwemmen! Dat zou hem sterker maken, completer. En nu kreeg hij te horen dat de elite geen rivier had? Hoe jaagden ze dan? Aten ze dan geen vis? Zou hij nooit meer vis proeven? Eigenlijk, nu hij erover nadacht, hij had ook nog helemaal geen vis gegeten hier. Hij wist al bijna niet meer hoe het smaakte! De paniek flikkerde in zijn ogen, de traantjes kwamen alweer omhoog, maar woest knipperde hij die weg. Hij mocht niet meer huilen. Huilen was zwak, en hij was een dappere ridder. Dat had Lethal, zijn nieuwe mama, hem verteld. En dappere ridders huilden niet meer. ‘M-maar-’ begon hij wanhopig. Hoe durfde deze kat zomaar dat te zeggen! Het was niet eerlijk. ‘Ik moet leren zwemmen..’ Hij begreep het gewoon niet. Aegir begon om zich heen te kijken, alsof hij iets zocht. Maar hij voelde zich verloren. Een stukje van zijn identiteit was weer gestolen. Langzaamaan werd hij met de dag minder Riverclan en meer elite. Dit was slechts deel van zijn transformatie, hij realiseerde het alleen nog niet.