Verloren kitten, (Eerst Dangerdance posten, daarna anderen misschien?)

De uiterst vermoeide en flink toegetakelde kitten strompelde voort. Al 3 dagen liep ze ziels-alleen.
Bewust van het vele gevaar wat nog zou kunnen komen, en uiterst bewust dat elk komend gevaar haar fataal kon zijn. Ze strompelde voort...en voort... en voort...
Ze bedacht zich dat ze maar met een heleboel geluk en dankzij haar beschermende ouders aan de vossen aanval die haar zo heeft toegetakeld is ontsnapt. Haar ouders hadden dat geluk niet en het LIJKT erop dat ze het hebben moeten bekopen met hun leven.Het ergste wat MaskKit heeft opgelopen is dat ze haar kop had gestoten toen ze onhandig wegrende en van een rots afviel. Ze lijd nu aan geheugenverlies en weet vrij weinig verder van waar ze vandaan komt ze weet enkel en alleen nog dat ze zoogde in een warm hol, en wanneer ze af en toe naar buiten gluurde ze de prachtige blauwe lucht zag en de groene bomen.

Een tijdje later na nog veel gestrompel, storte ze compleet in.
Ze verdween in een verre droomwereld waar geen van haar lasten te merken was.
Ze rende door de bossen. en sprong op elke rots die ze tegenkwam.
toen rook ze muis.. en rende op de geur af uiteindelijk vond ze een holletje die vol zat met muisjes, na er een aantal opgegeten te hebben rook ze meer dan alleen de muisjes uit het holletje…
ze rook... ze rook.... een andere KAT ! wie was dit wat kwam deze doen in haar perfecte wereld?
Ze staarde in 2 ogen. en opeens besefte ze dat ze niet meer in haar perfecte werelde zat... absoluut niet zelfs.
ze voelde haar pijnlijke pootjes, tog probeerde ze op te staan... om in een verdedigende houding te gaan staan. dit zorgde er helaas alleen maar voor dat ze nóg zwakker leek, ze kreunde en zakte weer in elkaar...
ze keek even kort in die ogen die haar érgens bekend voorkwamen... familie dacht ze. ze wilde zeggen hoe ze heet maar had er gewoonweg de kracht niet meer voor... ze zakte nog meer in elkaar en bleef liggen aan de poten van de kat waarvan ze de ogen én geur van dacht te herkennen.

Met een laatste angstige ademhaling sloop het leven uit het lichaam van de haas onder zijn machtige klauwen. Een sinistere grijns rond zijn lippen hief de grote gespierde donkerbruine tabby kater zijn kop en bekeek het resultaat. Diepe klauw-afdrukken en bijt-wonden waren zichtbaar door het zandbruine vachtje van het levenloze beest. Dangerdance likte even soepel zijn poot af en draaide zijn oren rond. Nee, het was niets, gewoon een speling van de wind tussen het gras op de Kleine vallei. Hij was hier niet graag, het was hem te open, maar tja, de vetste hazen waren wel hier. Dangerdance zuchtte even en porde met zijn poot in het lichaam. Het gehele kamp was in rep en roer omdat er zo nodig twee katten weg moesten gaan met hun kitten. Als je het hem vroeg waren kittens sowieso overbodig. Ze brachten zijn clan alleen ongeluk en zwakte toe, net zoals zijn zielige leerling. Hij had Silentpaw moeten vermoorden toen hij daar de kans voor had, maar nee, hij had haar echt moeten laten leven? Opnieuw dat zelfde geluid en Dangerdance spitste zijn oren opnieuw. De geur van zijn clan.. Maar ook die van de dood dreven zijn neus binnen. Wat was dit voor godvergeten schepsel dat naar de dood rook? Toen de grote kater zich omdraaide zag hij het. Een kleine kitten, nog geen 3 manen oud, dieptriest en verlaten, alleen om te sterven.. Net als hij zo veel jaren geleden.. En nog erger.. Dat kleine ukkie was de vermiste kitten.. Maskkit, ze keek hem recht aan en hij staarde terug. Hij lag aan zijn poten.. En waar hij normaal haar zielige leventje al had beëindigd stond hij nu stijf en stil. Iets weerhield hem zijn klauwen in haar zachte pluizige huidje te slaan en een eind te maken aan haar miserabele leven. Maar wat> Stil staarde de kater naar het ukkie tot die enige beweging zou geven die voor Danger als gevaarlijk kon worden beschouwd en hij weer zou kunnen bewegen om het beest af te maken. Tot die tijd.. Stond hij als aan de grond genageld kijkend naar dat ukkie op zijn dodelijke poten..

-vond toch tijd-

MaskKit kreeg weer een klein beetje hoop door het weerzien van een gezicht dat ze dacht te herkennen. én dat deze kat haar redelijk goed gezind leek te zijn gaf haar nét dat beetje extra kracht om enkele woorden uit te brengen " hi, ik ben MaskKit", mijn ouders en ik zijn aangevallen door een vos." Ze zuchte even, "ik denk dat mn ouders het niet hebben gehaald..." ze bedacht zich dat zIJ nu waarschijnlijk dood zijn, en dat ze zelf dankzij hun nog leeft. Ze was vastbesloten dat ze dit zou overleven, voor haar helden van ouders. dat gaf haar nog wat kracht en nu begon ze te peinzen over waar ze deze kat toch eerder had gezien. kan ze hem inderdaad vertrouwen? was hij wel van de clan waar zij is opgegroeid? wat als hij een bloodclan kat is? nee dat was hij niet hij rook niet naar kraaienvoer, wat blijkbaar heel erg moest stinken, (wist ze van wat haar ouders haar verteld hadden.) wat nou als hij tóch kwade bedoelingen heeft? nouja dacht ze als hij me kwaad had willen doen had hij dat toch al lang gedaan? en ze had toch geen kracht om weg te rennen en in een hoge boom te klimmen. toch vond ze de kater een beetje vreemd. niet dat zíj er nou zo normaal bij lag maar goed. de manier waarop deze kat haar bekeek, hij leek wel verstijfd. alsof hij in een andere wereld zat met zijn gedachten. Door het praten werd ze weer zwakker. en ze keek de kat nog even hulpvragend én tegelijk nieuwschierig aan. voordat haar ademhaling zwakker werd en weer in elkaar zakte.

(Volgend stukje word langer hoor denk ik hihi, maarja wat kan een halfdooie kitten nou verder uit richten? hihi. tnx dat je gister nog had gereageerd .)

Ze lag daar, met als enigste excuus dat ze aangevallen was door een vos samen met haar ouders. Kwam zo vaak voor. Dangerdance keek om zich heen, nee, de vos was vast al gevlucht toen de ouders zich op hem storten. Ze hadden het vast niet overleefd. Maar wat kon het hem schelen? Het waren maar dode katten, die in dezelfde clan hadden gezeten. Hij keek doods op haar neer, zonder enige spoortje van medelijden in zijn ogen. Zou hij haar naar het kamp dragen? Als hij niets deed, zou ze hier voor zijn ogen sterven. Hmm, maar ze zouden zijn geur ruiken, en geen bloedspoor zien als teken dat hij het had geprobeerd. Nee, dat was te riscant, hij wou niet dat iemand wist dat hij tegen iedereen was. Ze zakte terug in mekaar, met een nieuwsgierige en tegelijk smekende blik. Wat als hij wat toneel ging spelen? Hij kon even goed haar meteen vermorzelen onder haar klauwen, en in de rivier gooien, niemand die er ooit nog iets achter ging zoeken. Of, hij had zijn imago nodig, om goed over te komen. Als men denkt dat je goed bent, kan je makkelijker slecht zijn. Dan wil gewoon niemand het geloven. Hij zuchtte, en liep tot de kitten. 'Ik breng je wel naar het kamp kleine kit.' Ze moest hem vertrouwen, en dat liet ze niet schijnen. Hij boog zijn massief grote kop, en nam haar zacht, maar ruw in haar nekvel. 'Gaat het nog?' Sputterde hij, met zo'n mond vol haar kon hij bijna niet verstaanbaar praten. Maar wat kon het schelen?

Ze hoorde dat de Kater zuchte, waar die zucht precies voor was wist ze niet. Maar ze was al lang blij toen de kater zei 'Ik breng je wel naar het kamp kleine kit.' En ze voelde dat ze redelijk zachtaardig maar tegelijkertijd ook ruw werd opgepakt in haar nekvel. ze vond het allemaal wel best. Als ze maar ver weg bij de vos vandaan gebracht werd. Ze dacht terug aan haar ouders. ''zouden ze het overleefd hebben?'' ''of hadden ze hun leven gegeven voor mij?'' dacht ze, ze werd er triest van. Misschien zijn ze nu wel dood vanwege mij dacht ze nog droeviger. ze voelde dat de kater haar goed vasthield 'Gaat het nog?' zei hij bijna onverstaanbaar. MaskKit kuchte even lichtjes ''ja t gaat wel, enneh bedankt het spijt me als ik je tot last ben. Ik sta bij je in het krijt'' zei de kleine kit triest. ze dacht terug aan de dag dat ze eropuiging met haar ouders, ze hadden muizen gegeten die mams had gevangen. terwijl pa haar een mooie jachthouding liet zien, zelf bakte ze er nog niet zoveel van maarja wie nou wel op 2 manen oud? we werd weer wakker uit haar gedachtes, En ze hoorde vogels fluiten en ze snoof de geuren in zich op ze rook muis... ''hmpf'' zuchte ze, ''sorry'' zei ze tenneergeslagen tegen de grote kater die haar vasthield.in gedachte denken sorry dat ik gewond moest raken en niet snel als een ware stoere grote krachtige warrior als jij kon handelen. ze begon te beven. en bedacht dat als deze grote kater niet was gekomen dat ze vst en zeker was gestorven. ze hoopte maar dat ze snel in een camp komen.

Met het hoopje wol stevig tussen zijn kaken geklemt liep hij terug naar het kamp. De kitten gaf antwoord op zijn vraag. ''ja t gaat wel, enneh bedankt het spijt me als ik je tot last ben. Ik sta bij je in het krijt'' De grote bengaal rolde met zijn ogen. Tuurlijk, dat hoopje vacht mocht blij zijn als hij haar niet tussen zijn kaken verscheurde. ''En dat is je geraden ook,'' mompelde hij tussen de wollige pels van de kitten door. Kittens waren grote leeghoofden. Ze konden niks, en werkte zichaltijd in de nesten. ''hmpf'' Zuchte ze, en liet Dangerdance zijn ogen op haar neervallen. ''sorry'' zei ze tenneergeslagen nadat de Bengaal haar had aangekeken. De kamp muren waren al in zicht en de grote kater versnelde zijn pas. Hij rende over de open plek naar de nursery en liet de kitten daar neer ploffen. Hij draaide zich om en wierp nog een laatste blik op de jonge siamees. ''Werk je niet nog een keer in de neste, want volgnde ben ik er niet meer wolbaal!'' Siste hij en drong zich doorde ingang weer naar buiten. Pffff, kittens, zulke leeghoofden. Waren zijn laatste gedachtte voordat hij met zijn voor kop op zijn poten in de warriors den ging liggen.

"De grote sterke kater mompelde als antwoord "En dat is je geraden ook'' ze voelde dat de grote kater Erg snel rende en ze werd er eigenlijk bijna een beetje bang van. Ze beefde nog steeds heel erg. En merkte dat ze het ook érg koud had maar tegelijkertijd ook érg warm.
Ze voelde hoe hobbelig het was... Of de kater rende gewoon Erg onhandig ze dacht het eerste. Ze opende even haar ogen en zag dat ze in de buurt van een kamp kwamen, dit voelde als een hele verlichting en ze werd zélfs weer een beetje opgewekter. ze was GERED! dacht ze blij.
Ze kwamen het kamp in er stonden een paar katten te kijken, ze herkende eigenlijk vrij weinig van deze katten. behalfe een. ze zag een witte kater. ergens kwam deze haar wél bekend voor. auwh ze merkte dat ze hoofdpijn kreeg. De grote kater liet Maskkit neerploffen in de nersery ''Werk je niet nog een keer in de neste, want volgnde ben ik er niet meer wolbaal!'' Siste de grote kater tegen MaskKit ze begreep deze reactie niet helemaal wat zat deze kat dwars? vroeg ze zich af. Ze was nu veilig en het was hier warmer merkte ze, ze keek omzich heen. Ja ze herkende het nu wel weer een beetje. Zl had ze érg veel moeite om na te denken met de hoofdpijn. die in fases opdook en weer verdween. dat kwam waarschijnlijk door de klap op haar kop. maar tijdens deze blije gedachtes merkte ze hoe zwak ze zich voelde ze zou dagen moeten uitrusten dacht ze. Ze bekeek haar wonden hmm t hád erger gekunt dacht ze naam dr vacht plakte wel helemaal van t bloed... Ze bedacht dat zodra ze zich wat beter voelde en op krachtenw as ze maar eens moest tongen want ze zag er niet uit. ze ging even gemakkelijk liggen en ontspande zich. ze dacht opnieuwe aan haar ouders. ''hmpff'' zuchte ze. ze maakte zich tóch wel zorgen... en voelde zich misschien wel schuldig dat ze nu waarschijnlijk dood zijn. Was ze maar avast groot en sterk dacht ze. ze werd uit haar gedachte gestoord ze hoorde iemand aankomen lopen. Zou dat haar moeder kunnen zijn? zou ze het overleefd hebben. ''Ach vast niet dacht ze'' misschien een van de kittens óf de medicijnkat. Ze wis t niet ze keek afwachtend naar de ingang van de nersery.

Thunderkit werd wakker van zijn dutje en hoorde allemaal katten praten. Thunderkit liep nieuwsgierig het hol uit en zag daar een kitten liggen.. een kitten vol met opgedroogd en nat bloed. Hij herkende de kitten in de eerste instantie niet maar toen begon het hem door te dringen. Het was MaskKit! Thunderkit kende haar niet goed maar toch wat zag ze eruit! Thunderkit sprintte naar MaskKit toen en vroeg aan MaskKit ''MaskKit alles goed? Wat is er gebeurd?'' Tja niemand had hem gezien want Thunderkit was zo snel als de bliksem. Hij keek naar MaskKit. ''MaskKit vertel me even rustig wat er gebeurd is'' Hoorde Thunderkit achter zich gezegd worden, Maar dat boeide hem niks wie dat zei, hij wist dat hij zijn clangenootje moest helpen hoe dan ook! Hij begon zachtjes de vacht van MaskKit te likken niet de wonden maar er om heen. MaskKit had het ook wel nodig ook, haar vacht zat zowat helemaal onder het bloed. haar vacht werd al schoner maar Thunderkit vond de smaak maar niks van het bloed maar hij bleef doorgaan met rustig likken. Waarom? dat wist Thunderkit zelf ook niet eens.''MaskKit voel je je al iets beter?'' Vroeg Thunderkit hoopvol.

''MaskKit alles goed? Wat is er gebeurd?'' hoorde ze iemand zeggen. ze keek eens goed en zag dat het uhmm hoe heette hij nou? uhm... Thunderkit! zei ze wel érg luid waardoor ze vervolgens erg moest hoesten. ''noujaa t gaat wel...'' zei ze niet erg overtuigend en erg zacht. ze keek een beetje om zich heen. en luisterde naar de vele stemmen die ze hoorde. ''MaskKit vertel me even rustig wat er gebeurd is'' hoorde ze in de verte gezegt worden. ze wilde antwoord geven maar had er gewoonweg niet meer de energie voor. ze merkte dat Thunder haar acht begon schoon te likken. dat vond ze erg lief en fijn. ze kon zich Thunderkit van alle andere kits nog het meest herinneren. al was het wel een erg wazige herinnering.
hmm dacht ze en wie was het die vroeg wat er gebeurd was ze zag ook een beetje wazig dus ze kon de kat niet zien die dit aan haar vroeg.
''MaskKit voel je je al iets beter?'' Vroeg Thunderkit hoopvol. MaskKit voelde zich eigenlijk qua gezondheid niet veel beter maar werd wel weer wat warmer nu of dat nou door het gelik van thunder kwam of alleen door zijn aanwezigheid wist ze niet zeker. "ja het gaat nu wat beter ThunderKit '' zei ze zo overtuigend als ze kon.
ze wilde niet dat Thunderkit merkte dat ze er nog steeds Érg slecht aan toe was. ze hoopte dat thunder nog even door leef tongen. ze zat te bedenken dat ze waarschijnlijk naar de medicijnkat moest. ze wilde weten wie de kat was die vroeg wat er was gebeurd al zag ze er een beetje tegenop om antwoord te geven.

Haar poten gingen ritmisch over de grond, terwijl ze zich naar de warriors den bewoog. De roestkleurige abbesijnse poes was moe, alweer. Maar wat verwachtte je dan, als je amper kon slapen ’s nachts, en toch niet naar de medicine cat wilde. Daar was Flaredance te eigenwijs voor, en ergens ook te wantrouwig. Daarbovenop zou ze dan moeten vertellen over Twilight, wat ze niet wilde. Het was al erg genoeg dat ze erover had gerept bij Silverfang, het was niet nodig om het nog iemand te vertellen. Daarbij, wat was er nu ernstig aan slapeloosheid? Met een beetje rust kon ze die energie makkelijk terugwinnen. Die laatste gedachte was doorspekt met Twi’s ondertoon, maar Flare geloofde het zelf ook. Niet moeilijk doen, gewoon verdergaan. Zo was het leven. Haar hoofd hielde ze ietwat laag bij de grond, wat ervoor zorgde dat ze uiteindelijk de geur van het bloed opmerkte. Rustig hief ze haar hoofd op, zocht met haar groene ogen naar de oorzaak van de geur. Het duurde niet bepaald lang voordat ze die gevonden had, maar verbazend was het wel. Een kitten, haar vacht bebloed. Zonder aarzelen, maar ook zonder haast, gingen haar pootstappen daarnaartoe. Ze kende de kit niet, wist ook niet wat er aan de hand was, maar kon wel met zekerheid zeggen dat er tenminste een clanlid was wat het kleine poesje geholpen had. De geur van een andere kat hing over de kit. Voordat ze iets kon vragen begon een andere, compleet witte kitten zich ermee te bemoeien, en kennelijk kenden ze elkaar. ''MaskKit alles goed? Wat is er gebeurd?'' begon de kit met vragen, en kalm vroeg Flaredance ongeveer hetzelfde. 'MaskKit vertel me even rustig wat er gebeurd is' sprak ze kalm, terwijl ze haar ogen over de wond liet glijden. Ga toch weg, het is niet jouw apprentice of kit. Iemand anders kan er wel voor zorgen. Hoe weet je zeker dat je deze situatie kan vertrouwen? Twilight had wel een punt, moest de bruine abbesijn toegeven, maar op dit moment was het belangrijker dat ze wist wat er gebeurd was en dat de kit geholpen werd. ‘Thunderkit,’ begon ze kalm nadat Maskkit die naam had genoemd, ‘Het is beter als jij nu de medicine cat gaat halen. Hiermee help je niet, maak je het hoogstwaarschijnlijk alleen maar erger.’ Erg veel wist Flare niet van verwondingen, maar gewoon maar wat doen was nooit goed. ‘Ondertussen, Maskkit, wil ik weten wat er gebeurd is.’

-Pff. Hoop dat het zo goed is-

''Thunderkit'' ‘Het is beter als jij nu de medicine cat gaat halen. Hiermee help je niet, maak je het hoogstwaarschijnlijk alleen maar erger.’ hoorde ze de andere kat opeens zeggen.
Ze keek Thunderkit even dankbaar aan en stemde ermee in om de medicijnkat te halen.‘Ondertussen, Maskkit, wil ik weten wat er gebeurd is.’ zei de andere kat. ze herkende deze kat niet meteen maar ze kwam haar ergens wel vaag bekend voor. ''humpf...'' Zuchte ze díep triest. ''Óke'' zei MaskKit '' een aantal dagen geleden namen mijn ouders me mee het kamp uit ze wilde me iets laten zien geloof ik'' maar voordat duidelijk was wat ze wilden zag ik een Vos... Hij viel ons aan en heeft me meerdere malen gebeten, we hebben een halve dag gerend totdat hij mijn vader te pakken had, hij riep naar ons dat we ons geen zorgen om hem moesten maken. vervolgens rende mijn moeder met mij aan haar bek bungeld verder. Het was verschrikkelijk en ik ging ervan uit dat tjha...'' MaskKit slikte even, liet en traan en vervolgde de verschrikkelijke gebeurtenis '' Ik ging ervan uit dat we allebei vossenvoer zouden zijn. totdat mijn moeder me in een hol legde onder boomwortels. ze zei dat zéi de vos zou afleiden en dat ik zodra de vos achter háár aan zou gaan zou moeten vluchten en terug moest gaan naar de clan. Zo doende rende ik dus weg. verder en verder. maar hoe stom en sullig ik was rende ik plomverloren tegen een boom aan met mn kop. het enige wat ik wist is dat ik moest vluhcten maar ik wist niet meer waar ik heen moest. Na 3 dagen waarin ik alleen pasgeboren muisjes. heb gegeten. was ik té erg verzwakt en nét toen ik dacht dat ik vossenvoer zou worden kwam er een grote gestreepte sterke kater. en die bracht mij hierheen. '' MaskKit snikte, en begon weer te beven. ze probeerde deze ervaring al 3 dagen lang te vergeten maar het lukte niet en nu had ze het weer moeten vertellen... ze beleefde het allemaal weer opnieuwe. ze begon erger te beven, en voelde zich weer wat zwakker worden. ze wist dat ze dit nu ze veilig in het clankamp was het zou overleven maar ze voelde zich wél erg zwak. zo loyaal en sociaal als ze was vroeg ''wie was de grote gestreepte kater die mij redde? ik wil hem zodra ik beter ben bedanken'' ze sloot haar ogen en wachte het antwoord af van Flaredance, en ze hoopte dat Thunderkit snel terugkwam mét de medicijnkat.

''Oké MaskKit ik ga!'' en Thunderkit sprintte naar de medicijnkat. ''Whisperwind! Ben je hier we hebben je nodig! MaskKit is gewond!'' schreeude Thunderkit door de medicine cats den.
Thunderkit wist niet of Whisperwind al achter hem aan kwam maar hij rende alvast vooruit. ''MaskKit ik heb het tegen Whisperwind gezegd dus zij kan elk moment komen! Gaat het met jou goed? Volgens mij heb je je verhaal al verteld maar ik hoor het wel een andere keer.'' Thunderkit zuchtte even en ging weer naast MaskKit liggen wachtend tot Whisperwind kwam mmaar eigenlijk lette hij daar niet op. Hij lette alleen maar op MaskKit. Thunderkit snorde wel toen hij naast MaskKit zat. Thunderkit had echt geen idee of Whisperwind er al was. Hij hoopte het wel.

Stilletjes lag de grote zwarte poes op haar nest. Het was een rustige dag, en ze had alles al gedaan. Ze had nu even tijd om te rusten. Ze sloot haar ogen en ademde heel langzaam verder. Ze wist verder nooit echt wat ze moest doen als alles gedaan was. Misschien kon ze Falconpaw er een keer op uit nemen zodat ze haar kon laten zien wat de mooiste plekken waren om kruiden te vinden. Haar rust werd echter verstoord door een kittenstem die door haar den klonk. ''Whisperwind! Ben je hier we hebben je nodig! MaskKit is gewond!'' Langzaam opende de grote poes haar ogen. Iemand had haar nodig! Zo snel als ze kon stond ze op en strekte haar spieren. Ze trippelde naar de plek waar ze haar kruiden stalde. Snel schoof ze wat papaverzaadjes op een groot blad en legde er wat spinrag bij. Als het een werkelijke wond was dan moest ze toch even snel iets doen en dan dat andere kitten in haar Den stallen. De jonge Dovepaw verbleef nu ook al een tijdje bij haar na haar vreemde aanvaring met een das. Snel vouwde Whisperwind het blad bij elkaar en trippelde toen achter het kitten aan dat haar riep. Het was al weg, maar diens geur hing er nog wel. De gespierde zwarte poes versnelde haar passen en trippelde door het kamp. Terwijl ze al rennend de geur volgde kwam ze langzaam bij een plek waar al meer geuren te ruiken waren. Ze herkende de vage geur van Dangerdance en onmiddelijk schoten haar oren naar achteren. Als dit kitten gewond was dan zou ze dit zeker melden aan Duststar samen met haar verdenking. Maar er waren meer geuren, die van het kitten dat naar haar toe was gekomen, maar ook herkende ze de geur van Flaredance. Langzaam stapte ze naar voren en keek even naar de verzamelde katten. ''Wat is hier aan de hand?'' Miauwde ze kalm en keek naar Maskkit. ''En wat is er met jou gebeurd kleintje?'' Bij het zien van het kitten kreeg ze een steek in haar hart. Haar broertje was precies even oud geweest als dit kleine poesje. Ze had haar spullen op de grond neergelegd en sloot even haar ogen.


[kun je ff de probleempjes van Maskkit duidelijk melden xD]

Maskkit hoorde dat er iemand aan kwam open ze opende haar ogen wn zag e kat die ze érgens vaag leek te herkennen... ze dact eens goed na en bedacht dat het de medicijnkat moest zijn, deze bekeek de situatie even. 'Wat is hier aan de hand?'' Miauwde ze toen kalm en keek naar Maskkit. ''En wat is er met jou gebeurd kleintje?' vroeg ze vervolgens. Maskkit vertelde precies hetzelfde verhaal als wat ze aan Flaredance had verteld al koste het dit keer méér moeite omdat ze écht uitgeput was en ze haar ouders nu nog érger miste :
'' een aantal dagen geleden namen mijn ouders me mee het kamp uit ze wilde me iets laten zien geloof ik'' maar voordat duidelijk was wat ze wilden zag ik een Vos... Hij viel ons aan en heeft me meerdere malen gebeten, we hebben een halve dag gerend totdat hij mijn vader te pakken had, hij riep naar ons dat we ons geen zorgen om hem moesten maken. vervolgens rende mijn moeder met mij aan haar bek bungeld verder. Het was verschrikkelijk en ik ging ervan uit dat tjha...'' MaskKit werd er weer érg verdretig van en voelde dat haar vacht onder haar ogen licht vochtig werdem tóch vervolgde ze haar verhaal met een licht snik in haar tere stem, '' Ik ging ervan uit dat we allebei vossenvoer zouden zijn. totdat mijn moeder me in een hol legde onder boomwortels. ze zei dat zéi de vos zou afleiden en dat ik zodra de vos achter háár aan zou gaan zou moeten vluchten en terug moest gaan naar de clan. Zo doende rende ik dus weg. verder en verder. maar hoe stom en sullig ik was rende ik plompverloren tegen een boom aan met mn kop. het enige wat ik wist is dat ik moest vluhcten maar ik wist niet meer waar ik heen moest. Na 3 dagen waarin ik alleen pasgeboren muisjes. heb gegeten. was ik té erg verzwakt en nét toen ik dacht dat ik vossenvoer zou worden kwam er een grote gestreepte sterke kater. en die bracht mij hierheen. ' ze keek met een triest gezicht naar de medicijnkat. en durfde eidnelijk even opgelucht adem te halen. nu zou alles goed komen dacht ze... met míj althans. ze merkte wel hoe er haar hoofd nu weer klopte en ze begon weer te rillen... Ook za ze dat ze nog steeds veel bloed in haar vacht had ze kon zich herinneren dat de vos haar enkele keren góed vast had gehad en dat ze tanden écht in zich heeft voelen boren. ze had ook het idee dat er wat los langs haar had gebungeld haar vacht ofso? nee zulke lange haren had ze toch niet?... ze begon erger te rillen. maar toen ze weer naar Whisperwind keek wiens naam ze zich opees weer herinnerde. voelde ze zich veilig.


(ze heeft dus enkele hoektand afdrukken... én er hangt een stukje vel aan haar flank los. maar op haar kopje zit een vieze schaafwond... omdat ze tegen een boom was aangeknald ze heeft hierdoor ook licht geheugenverlies... hersenschudding dus.)

Zodra ze aankwam zag ze dat de ogen van Maskkit opengingen. Snelvouwde ze het blad open en keek naar het jonge poesje. '' een aantal dagen geleden namen mijn ouders me mee het kamp uit ze wilde me iets laten zien geloof ik'' maar voordat duidelijk was wat ze wilden zag ik een Vos... Hij viel ons aan en heeft me meerdere malen gebeten, we hebben een halve dag gerend totdat hij mijn vader te pakken had, hij riep naar ons dat we ons geen zorgen om hem moesten maken. vervolgens rende mijn moeder met mij aan haar bek bungeld verder. Het was verschrikkelijk en ik ging ervan uit dat tjha...'' Zwijgend luisterde Whisperwind naar de woorden van het poesje en duwde zacht haar neus tegen diens wang. Ondertussen bekeek ze het jonge poesje grondig. Ze zag er niet al te best uit. Met haar poot trok ze het blad naar zich toe en bleef luisteren. '' Ik ging ervan uit dat we allebei vossenvoer zouden zijn. totdat mijn moeder me in een hol legde onder boomwortels. ze zei dat zéi de vos zou afleiden en dat ik zodra de vos achter háár aan zou gaan zou moeten vluchten en terug moest gaan naar de clan. Zo doende rende ik dus weg. verder en verder. maar hoe stom en sullig ik was rende ik plompverloren tegen een boom aan met mn kop. het enige wat ik wist is dat ik moest vluchten maar ik wist niet meer waar ik heen moest. Na 3 dagen waarin ik alleen pasgeboren muisjes. heb gegeten. was ik té erg verzwakt en nét toen ik dacht dat ik vossenvoer zou worden kwam er een grote gestreepte sterke kater. en die bracht mij hierheen. '' Whisperwind fronste even. Waarom had Dangerdance dit kitten meegebracht zonder haar eerst snel te informeren. Hij was nu niet in de buurt, maar ze zou hem er nog wel mee confronteren.''Eeen vos dus,'' mompelde ze zacht en schoof twee papaverzaadjes naar Maskkit toe. ''Hier eet deze maar even tegen de pijn.'' Zei ze vriendelijk en likte voorzichtig de schaafwond op de kop van het poesje schoon. Toen keek de grote zwarte poes naar haar flank en likte die snel schoon voor ze er zachtjes spinrag op drappeerde. ''Verder kan ik nu nog niet veel doen. Denk je dat je kunt lopen, want je moet toch de komende tijd doorbrengen in mijn den.'' Ze gaf een zacht duwtje tegen de wang van Maskkit en wachtte heel rustig op het antwoord. ''En bovendien ben je niet alleen, Dovepaw ligt voorlopig ook nog bij ons en Falconpaw is ook wel vaak in de buurt.'' Ze snorde even zacht. Ze kon nu even niks meer doen, maar ze moest wel rusten. Veel rust zodat alle wonden zouden kunnen genezen.

MaskKit had het hele verhaal verteld en hoopte dit nu achter zich te kunnen laten. ''Hier eet deze maar even tegen de pijn.'' Zei Whisperwind vriendelijk en likte voorzichtig de schaafwond op de kop van MaskKit schoon. MaskKit at de zaadjes en zag dat Whisperwind naar haar flank keek en het daarna snel schoonlikte en er spinnenrag op deed, ze voelde dat het wel eventjes brande, waarschijnlijk het vuil dat ze wegglikte voelde ze. 'Verder kan ik nu nog niet veel doen.'' zei Whisperwind ''Denk je dat je kunt lopen, want je moet toch de komende tijd doorbrengen in mijn den.'' Ze gaf een zacht duwtje tegen de wang van Maskkit, ''Ik denk het wel'' zei MaskKit zwakjes. ''En bovendien ben je niet alleen, Dovepaw ligt voorlopig ook nog bij ons en Falconpaw is ook wel vaak in de buurt.''snorde Whisperwind zacht. MaskKit was blij dit te horen ze hield er niet zo van om alleen te zijn. Alleen ze on niet wachte tot ze weer aangesterkt zou zijn, en ze wilde ook graag de Grote kater bedanken voor het redden van haar leven. Ze keek even wat opgewekter naar Thunderkit, ze hoopte dat hij vaak langs zou komen. hierna stond ze moeizaam op en liep richting de Medicines cat den.

(The end denk ik?) (ik zal zo topic openen in medicine cat den