Follow my path, and see what happens.

Een stevig gebouwde kater zat midden op het zand in de zandkuil. Zijn ogen waren gesloten, en zijn borstkas ging rustig heen en weer. Hij leek zo vredig daar. Zonder enige problemen, zonder enige stress. Toch was er vanbinnen veel aan de hand, teveel. Ondertussen drukte hij zijn nagels in het zand. De geluiden om hem heen leken hem kwaad te maken. Alsof hij rust wou hebben, zonder enig geluid alleen wou zijn. Zijn ogen gingen weer open, op een rustige manier. Zijn ogen gleden even van links naar rechts. Dit was de plek waar hij en zijn mentor vaker trainden. Zijn mentor was vriendelijk en sterk. Een droom mentor, als je het hem zou vragen. Maar deze aardige kat sneuvelde door een ziekte. Hij sloot zijn ogen weer, en boog zijn hoofd. Hij had respect gehad voor deze kater. Het ergste van alles wat dat hij hem niet eens had zien opgroeien tot warrior. Iets wat een apprentice het liefst wou zien; De trotsheid van zijn mentor. Hij haalde diep adem en opende zijn ogen weer. Een klein laagje van moed was te zien in zijn ogen. Zijn mentor zou nu over hem waken via Starclan. Daar was hij bijna zeker over. Hij slaakte een diepe zucht en keek kort naar de lucht. Wanneer hij stierf, zou hij weer bij zijn mentor zijn. Maar eerst zou hij verder moeten gaan met het leven in Thunderclan. Hij zou zijn partner ontmoeten, kits krijgen en een fijn leven leiden. Daarna was het voor hem pas tijd om te sterven. Hij sloeg even heen en weer met zijn staart, waardoor het zand wat omhoog ging en zijn vacht een beetje vuil maakte. Maar het boeide hem niet, een wilde kat kon nooit geheel schoon zijn. Vies zijn was erg, maar katten zoals clankatten konden niet anders. Hij stond op en snoof even in de lucht. De geur van andere katten drong al snel tot hem door. Hij sloeg zijn ogen even neer, wou hij wel bij andere katten zijn nu? Of was hij te druk bezig met nadenken? Misschien wel, misschien niet. Hij besloot om de zandkuil te verlaten, en verder te gaan met jagen. Daar was hij tenslotte voor gekomen.

Alweer staarde hij voor zich uit, zonder enige rede. Zijn aandacht aan de geur was alweer verdwenen. Hij zou wel zien wie het was. Hij zou eerst rust nodig hebben, voordat hij weer de oude was. Zijn oude ik. De apprentice die altijd vol met moed overal heenging, klaar om alles af te maken wat hij af wou hebben. De koppige kater die nooit zou slijmen. Het zou niet lang duren voordat hij weer de oude was. Want beetje bij beetje gingen de gedachtes weg. Ze werden vage herinneringen die iedereen makkelijk vergat. Het liefst wou hij ze onthouden, maar elke dag kwamen nieuwe dingen erbij. En oude dingen vergeet je sneller dan de nieuwe. Hoe dierbaar het ook voor je is. De geur van de kat kwam weer in hem op. Dit keer was het nog sterker dan voorheen. De kat was dus dichtbij. Hij hief zijn hoofd op en keek achter zich. Hij zag hoe een kater rustig op hem af kwam lopen en vriendelijk naar hem knikte. "Hey." Zei hij waarna hij kort knikte. Zijn ogen gleden weer vooruit. Praten, dat ging nog zelfs moeilijk. Hij had zichzelf opgesloten vanbinnen, maar hij zou zichzelf hierin verbeteren. Alleen niet nu, het kon een tijdje duren. Misschien een jaar, misschien een maand, misschien een week of misschien nog maar enkele dagen. Hij wist het zelf nog niet. Zijn ogen gleden naar de kater, hij bekeek de kater even en de naam van deze kater kwam meteen in hem op: Thornface. "Zeg Thornface..?" Begon hij. "Heb jij ooit een dierbare verloren?" Sprak hij uit, wetend dat het wel zo kon zijn. Ook al hadden vele katten hun dierbaren nog steeds in hun handen. Hij keek weer weg van de kater. Zijn ogen gleden over het gebied. De zandkuil, de plek waar hij altijd trainde. Zoveel mooie herinneringen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, even dacht hij dat hij een schim zag. Kijkend naar hem, met trotse ogen. Gelijk kwam het gevoel van trotsheid in hem omhoog, het gevoel dat zijn mentor hem altijd gaf. Ja, Hij bewaakte hem vanuit starclan. Nu wist hij het zeker.

[Flut >.< Ik ga 'wat als' kijken]

"Ja, toen ik nog een apprentice was, sneuvelden mijn vader en moeder tijdens een gevecht met de SchaduwClan" Hoorde hij hem zeggen. Hij knikte kort en keek naar zijn poten. Waarna zijn manier van denken geheel veranderde. Hij moest positiever over het leven zijn. Niet treuren, dat was tijdverspilling. Je kon er tenslotte niks tegen doen dat iemand dood ging. Zijn hoofd ging weer omhoog en hij keek naar de kater. Waarna hij opstond. "Ga je mee jagen?" Sprak hij uit, met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Het leek alsof alles plots veranderd was. Alsof zijn verdriet weg was gevlogen. Maar dat was niet zo, zo makkelijk ging dat niet. Verdriet bleef in je zitten, totdat je je eroverheen zette. En daar ging hij aan werken. Een apprentice zou een goed hulpmiddel zijn. Zodat hij bezig was, met alles en nog wat. Dan zouden de dagen voorbij vliegen, en dan zou hij alles wat hij had geleerd overbrengen tot deze apprentice. Hij keek Thornface aan, wachtend op een reactie. Na eventjes wachten draaide hij zich om en wenkte met zijn staart dat hij begon met het jagen. Het was zijn taak als warrior om te zorgen voor voedsel, en de clan te verdedigen met zijn leven. En die taak zou hij volbrengen. Nog een keer keek hij over zijn schouder, om te zien of de kater hem daadwerkelijk volgde. Daarna keek hij weer voor zich uit. De gedachten over zijn mentor waren weer verdwenen, hij was klaar voor het leven, het harde leven.