This is the best eehm... hunt ever! [Moonwish]

Langzaam opende ze haar ogen, inderdaad het was ochtend. Ze was vannacht ook een paar keer wakker geworden, en toen was het nog donker. Het zou nog wel vroeg zijn, want de meeste warriors sliepen nog. Ze stond voorzichtig op en rekte zich uit. Haar nekharen stonden recht overeind, evenals haar staart. Ze rekte haar achterpoten, en daarna haar voorpoten. Daarna sloop ze het kamp uit. Het eerste wat haar opviel was de mooie lichtblauwe lucht, en de zon die volop scheen. De warme zonnestralen vielen op haar vacht, wat haar vrolijk maakte. Het was weer een mooie dag, maar dat lag ook aan het seizoen, het was namelijk bladgroen. Ze liep maar ergens heen, gewoon doelloos. Ze liet haar lichaam bepalen, en dacht lekker verder. Ze had nachtmerries gehad vannacht, nachtmerries over vroeger. Toen ze haar ouders was kwijtgeraakt en zich daardoor erg alleen voelde. Ze was toen echt heel eenzaam, en toen is ze maar bij de Thunderclan gegaan, zodat ze zich iets veiliger voelde. Nu kende ze al twee katten; Midgetstripe en Silverleaf. Misschien kwamen daar nog wel heel wat meer katten bij. Misschien zelfs haar broers en/of zus? Ze zou het geweldig vinden als ze die zou ontmoeten, bijpraten over vroeger enzo. Ze zag de Zonnerotsen verschijnen. Heel vaag herkende ze een kat die daar stond. Midgetstripe, schoot direct door haar hoofd. Ze liep rustig dichterbij en zag dat hij op haar aan kwam trippelen. Hij had haar al verwacht of zo, tenminste, zo leek het wel. Nou ja, het zal wel aan haar liggen, dacht ze. "Hey!" zei hij en glimlachte vrolijk. "Zin om mee te jagen?" Ze keek hem aan met een glimlach en knikte. Een beetje actie, dat kon ze wel gebruiken. "Hoi Midget," zei ze vrolijk. Jagen, ja, dat kon ze wel, en met hem werd het lachen. "Wat dacht je van een wedstrijdje? Wie de meeste prooien vangt deze ochtend," zei ze daarna uitdagend. Ze wist dat ze hem wel uit kon dagen, want ze waren immers vrienden, toch? Misschien zelfs wel meer dan vrienden, het zou zomaar kunnen. Met hem zou ze haar leven wel willen delen eigenlijk. Ze voelde een vreemd gevoel in haar buikje, dat wilde zeggen; dit is je ware liefde. Ze glimlachte en wachte op de reactie van Midget.

Hij grijnsde bij haar idee. "Is goed. Als je maar niet mijn prooien pikt," zei hij met een plagend stemmetje, gevolgd door een duwtje. Ze glimlachte vals. "We shall see," zei ze daarna uitdagend. Ze zou er alles aan doen om te winnen, alles, maar dan ook alles. Ze zou 200% geven. "Klaar er voor?" vroeg hij vrolijk. "Ach, anders heb je pech!" Nadat hij dat had gezegd sprintte hij grinnikend weg. Maar dat liet ze zich niet op haar kop zitten. Ze stak haar neus in de lucht en keek rond als een uil. Ze zag direct een konijntje, waar ze recht op af sprintte. Het konijntje had niks door en bleef zitten. Moon zette af en sprong recht op het konijn en doodde het zonder moeite. Het stond 1-0, dacht ze. Ze legde het konijn neer op de plek waar ze waren begonnen. Daarna spitste ze haar oren en rook nogmaals goed. Ze rook een geur die ze maar al te goed kende: een vos. Hier had ze echt totaal geen zin in, die zou haar prooi willen stelen. Ze wachtte af en keek iets later recht in de ogen van een nog heel jonge vos. Ach ja, die zou ze nog wel eens goed kunnen verwondden. Ze rende blazend op de vos af en deelde direct een klap uit met haar klauwen. De jonge vos begon te janken en vluchtte direct. Opgeruimd staat netjes, dacht ze. Daarna haalde ze met gemak nog twee ratjes en twee konijntjes en legde die bij het andere dode konijn. Vijf prooien, ja, daar zou ze nog wel eens mee kunnen winnen. De tijd was om. "De tijd is om Midget!" riep ze. Ze keek naar boven, en inderdaad, het was middag, de zon stond op het hoogste punt. Ze zou vast gaan winnen, tenminste ze dacht van wel. Hij zou aankomen met één enkel ratje.. Haha, ze zou hem uitlachen. Maar goed, dat moet ze ook niet doen, het is niet aardig om een vriend zo te behandelen wist ze zelf, dus ze wachtte maar totdat Midget voor haar stond.

Het duurde een tijdje voordat hij eindelijk op kwam dagen. Hij durfde zeker niet, of speelde vals door nog even door te jagen nadat het tijd was. De cremekleurige kater verscheen zag ze. Eindelijk.. Nou ja, ze zou toch sowieso al hebben gewonnen. Ze heeft vijf prooien, het hadden er zes kunnen zijn als ze die stomme vos niet weg had moeten jagen.. Maar ja, het gebeurde, helaas. Ach ja, misschien was hij haar ook kwijtgeraakt, wie weet. Katers zouden wel niet zo'n goed geheugen hebben, dacht ze grijnzend. Hij kwam zuchtend haar kant op, kijkend naar haar prooien. Hij leek te denken; DAMN IT! Tja, ze was niet één van de beroerdste jagers, jammer genoeg voor hem. "Hey, ben ik weer!" zei hij grijnzend. Daarna legde hij zijn prooien recht voor haar neus. "Dat werd tijd," zei ze met een sarcastisch ondertoontje. "No, i'm just joking." Ze grijnsde, wat een geweldig gevoel was het dat ze had gewonnen. Voor haar lagen namelijk maar drie prooien, en zij had er twee meer. "Ik heb drie prooitjes. Want de vierde kon ik net niet te pakken krijgen omdat jij schreeuwde dat het tijd was," vertelde hij verder. Ja ja, gewoon bluf, dacht ze, zonder het te zeggen. Ze liet niet eens merken dat ze dat dacht, ze verbergde het achter een vrolijke glimlach. Hij keek toen snel naar de prooien naast haar. "5 prooien," mompelde hij zachtjes. Ze grijnsde van oor tot oor. Girls are better than boys. Hij keek van Moon naar de prooien en terug. "Maar ik heb je laten winnen," zei hij grijnzend. "Laat me niet lachen Midget, ik win weer. Ik had je toch al eerder laten zien dat ik beter kon jagen dan jij?" zei ze toen uitdagend. Dit keer was het geen grapje maar meende ze het serieus. Ze was gewoon beter, dat moest hij maar toegeven. Dit was alleen niet echt een goede zet van haar. Ze vond hem wel leuk, maar als ze steeds zo deed hij haar nooit. Nou ja, het zal wel dacht ze. Ze had gewoon een slechte eigenschap; dat ze er alles uitflapte. En nee, ze ging haar excuses niet aanbieden, daar was ze te eigenwijs voor. Ze wachtte maar totdat de cremekleurige kater voor haar iets zei.

"Laat me niet lachen Midget, ik win weer. Ik had je toch al eerder laten zien dat ik beter kon jagen dan jij?" zei ze uitdagend. Ze keek naar Midget, die zijn wenkbrauwen optrok. Ja, het was toch echt zo.. "Owja," vroeg hij. "En hoe denk je dat te bewijzen?" Hij grijnsde ineens heel vrolijk. Daarna duwde hij haar vrolijk van de heuvel af. Ze rolden samen naar beneden. Een rare actie, maar het zal allemaal dacht ze. Toen ze net weer stond, gaf Midget haar alweer een vrolijk duwtje. Oké dat was zijn karaktertrekje. "Ik heb het al bewezen," zei ze glimlachend. Daarna keek ze de kater lief aan. Hij was eigenlijk best aardig, maar dat ging ze niet toegeven. Ze vond hem echt heel leuk, ze was gewoon verliefd op hem. Ze wachtte rustig op het antwoord van de cremekleurige kater met de blauwe ogen. Ze waren na een ruzie goede vrienden geworden, en ze vond hem gewoon leuk, gewoon verliefd-leuk.. "Eigenlijk vind ik je heel aardig.." zei ze zachtjes met een verlegen glimlachje. Toen keek ze naar de grond. Dit had ze niet moeten toegeven, maar het rolde gewoon uit haar mond..

even eens flut --'

Hij leek even na te denken over haar reactie. Dat mocht natuurlijk, dacht ze. Ze toonde haar lieve blik, en ze kreeg een lieve glimlach terug. Ze leken net een koppeltje, maar dat maakte haar niet uit. Zo voelde ze het ook. Hij was eigenlijk ook nog best wel knap, zo cremekleurig met mooie felblauwe ogen. Ze kreeg een fijn gevoel in haar buik, het kriebelde, maar het was niet onfijn of zo. Het voelde goed, op de een of andere manier, al wist ze niet wat het was. Haar hart begon sneller te kloppen, tenminste zo leek het. Ineens hoorde ze zijn stem iets zeggen. "Misschien," zei hij en daarbij keek hij naar de grond. Aah, hij was verlegen, dacht ze vrolijk. Dat vond ze zo lief bij katers. Ze wist zelf dat ze ook nogal verlegen was, maar dat was normaal bij poezen, toch? Nadat ze haar hartje had gelucht, iets wat ze eigenlijk niet had gewild, leek hij opgelucht te glimlachen. Hij kwam heel voorzichtig een paar stapjes dichter naar haar toe. Toen voelde ze haar hart nog harder bonzen dan het al deed. Hij leek niks te durven zeggen, dat vond ze echt schattig. Hij was gewoon de ware, ze voelde het gewoon. Dit was de kater waar ze oud mee wou worden en kittens mee wou krijgen. Ineens voelde ze iets tegen haar neusje, het was zijn neus. Ze vond het gewoon geweldig dat ze nu eindelijk wat kregen. "Ik vind jou ook heel aardig," zei hij toen. Ze glimlachte opgelucht, ze waren allebei verliefd op elkaar. Dat was gewoon geweldig, niet? "Eehm, w... wil je mijn partner zijn?" vroeg hij aarzelend op het begin. Dat vroeg hij echt heel lief. Ze voelde haar hart in haar keel bonzen en liefdevol gaf ze Midget een tikje met haar staart. "Maar natuurlijk, Midget, ik hou van je," zei ze daarna zacht maar oprecht. Ze meende het echt. Ze waren gewoon voor elkaar gemaakt, ze wist het zeker. Ze wilde voor eeuwig met hem blijven, en ze hoopte dat hij er ook zo over dacht.