[TheBlueStar] She whispered those frightening words..

F I R E H E A R T

Het gevecht met zijn vijand was voorbij. Hij had Darkfire verslagen in de strijd en hiermee Bluestar gered van de dood. Icestorm was veilig geweest en ook de rest van de Clan kwam er nog redelijk vanaf. Ondanks dit alles was hij niet te spreken over het hele gebeuren. Het feit was, de deputy gaf zichzelf de schuld voor alles. Als hij eerder had ingezien dat Darkfire tot zulke daden in staat was. Als hij had geluisterd naar de smekende woorden van Brightpaw, was dit alles niet gebeurd. De gehele Clan was in gevaar geweest, enkel omdat hij ondanks zijn slechte relatie met de donkere kater, toch het beste in hem had willen zien. Zelfs toen de apprentice van die kater zichzelf bijna om het leven had gebracht. Hij had haar niet geloofd, ondanks het feit dat Darkfire altijd al een duistere aura om zich heen had hangen. Een ander zou zeggen dat het onzin was, dat het zijn schuld niet was en ergens wist hij dit ook wel. Toch was schuldgevoel nooit zomaar weg te wuiven. Simpelweg van zich af zetten ging niet. Een kwestie van tijd en leren omgaan met het feit dat dit soort dingen nu eenmaal gebeurden.

Zo lag de jonge deputy nu half peinzend in slaap te vallen. Jayfeather had erop gestaan dat hij een nachtje in de medicine cat den zou slapen, gezien zijn verwondingen die hij had opgelopen door Darkfire. Erg veel protest had hij niet geleverd. Natuurlijk was het fijn geweest om in zijn eigen nest te kunnen slapen, maar dit betekende dat hij een vrijkaartje had naar een nachtje bij Icestorm. Vandaar dat hij nu ook opgerold tegen de witte poes aan lag. Zijn vacht vermengd met de hare, zijn kop verstopt in haar dikke pels. Het duurde uiteindelijk niet lang voor hij toch ontspande en wegdreef in zijn droomwereld. Eens hij zijn ogen weer opende, keek hij naar rijk gekleurde velden en met bladeren gevulde bomen. Een zachte bries streek door zijn vacht en verwarmde hem van top tot teen. Het was te echt om een droom te zijn. De vragen die zich in zijn hoofd vormde werden direct beantwoord door een gedaante die op hem af trippelde. Spottedpaw duwde met een glimlach op haar lippen haar hoofdje even tegen zijn vacht. Fireheart keek naar haar van sterren gevulde tortoiseshell vacht. StarClan. Haar amberkleurige ogen keken hem bewonderend aan. 'Ik ben zo trots dat mijn vriend het zo goed doet in de Clan. Gefeliciteerd met je deputy rang' sprak ze vriendelijk. Haar zachte stem bracht hem herinneringen terug van de tijd dat hij apprentice en warrior was en zij de medicine cat apprentice. Ze waren vrienden geweest, goede vrienden, alleen ze was op redelijk jonge leeftijd gestorven. Ze leek zijn gedachten te lezen. 'Ik had graag medicine cat willen zijn in de tijd waarin jij nu leeft. Icestorm willen helpen, en jou' sprak ze, haar stem deels sober. De kater gaf haar een duwtje. 'We vergeten je niet, Spottedpaw. Sorry dat ik het onderwerp verander, maar waarom ben ik hier?' zei hij vriendelijk tegen haar. Plots schoten haar ogen wijd open. Een schittering van angst en pijn schoot door haar gelaat, waarna ze zichzelf weer bijeen greep. In een zachte fluisterstem begon ze te spreken. 'A storm is coming, and will release a great danger that goes after the trail of blood. Thunder alone will not be enough to strike it, and a big sacrifice by the Blue star is going to be made..' Haar stem deed een rilling door zijn lichaam lopen. 'Wat betekend het?' vroeg hij op zijn beurt. Ze schudde enkel haar kop, een laatste glimlach op haar lippen, waarna het beeld vervaagde. 'Succes Fireheart, wees voorzichtig.'

De mooie gronden van StarClan maakten plaats voor een duisternis vol chaos. Een storm raasde door de donkere bossen, af en toe verlicht door een felle bliksemschicht. De bomen zaten vol bloedspetters, die zelfs de stromende regen niet weg kon vagen. Fireheart gleed uit in een plas, om te ontdekken dat ook deze rood was, de kleur van bloed. Het geluid van brekende takken klonk in de verte, alsof een groot gestalte zich met een onkenbare haast door de bossen voortbewoog. Een slecht voorgevoel bekroop hem, terwijl de wind de woorden van Spottedpaw opnieuw meevoerde. A storm is coming, and will release a great danger that goes after the trail of blood. Thunder alone will not be enough to strike it, and a big sacrifice by the Blue star is going to be made. Het geraas kwam dichterbij, het gevoel werd erger en veranderde langzaam aan in pure angst. Met opgezette vacht, doordrenkt van het bloed, schoot de kater overeind. Zijn groene ogen gericht op de duisternis voor hem, de richting vanwaar het geluid klonk. Een hels gegrom, gevolgd door het ratelen van kettingen, iets groots dat op hem af sprong. De bliksem kwam te laat.

Met een ruk sprong hij overeind. Groene ogen wijd open gesperd, met angst gevuld. Hij had niet kunnen zien wat het was geweest dat hem had aangevallen, maar hij wist zeker dat het niet veel goeds voorspelde. De jonge deputy voelde de tanden nog in zijn keel staan, de pijn die versterkt werd door het open gaan van enkelen van zijn echte wonden. Met een wilde blik keek hij naar zijn lichaam en vond dat zijn vacht niet meer bloedrood was. Icestorm was niet wakker geworden van zijn sprong, maar goed ook. Als ze haar partner zo had gezien, was ze zelf ook in paniek geschoten. Met ietwat korte en snelle ademhalingen gaf hij haar een likje over haar kop, voor hij half mank de den uit stapte. De zicht van het kamp, dat zoals altijd druk was met katten, deed hem iets kalmeren. Er was niets gebeurd, althans, nog niet. Zacht herhaalde hij de woorden die hem waren verteld in zijn hoofd. Een storm, dat moest slaan op de droom die hij later had, en ook dat thunder niet genoeg was. Niet op tijd geweest om hem te laten zien wat dat grote gevaarte was geweest. Maar wat betekende het laatste.. Het feit dat hij dat niet wist, maakte hem enkel zenuwachtiger. Een groot offer zou gemaakt worden, maar in welke vorm, wat werd ermee bedoeld. Spottedpaw, waarom kon je me niet uitleggen wat dit betekend. Nog altijd op zijn hoedde, stapte hij het kamp door, opzoek naar iemand om mee te spreken, het liefst Bluestar zelf. Niemand zou het van hem horen tot hij met haar had gesproken, maar met iemand praten om tot rust te komen zou misschien wel helpen. Haast smekend keek hij rond, zoekend naar iets vertrouwds, iemand bij wie hij kon kalmeren en de droom tijdelijk van zich af kon schudden. Iemand waardoor hij de tanden die hij nog in zijn nek voelde, kon kwijtraken.

WORDS 1136 TAGS Bluestar & Maskpaw NOTES None

F I R E H E A R T

Bij het horen van pootstappen die dichterbij kwamen en daarna zijn naam die hardop werd gezegd, draaide hij zich om. De jonge deputy keek met een redelijk ernstige blik naar Maskpaw. Was het toeval dat de medicine cat apprentice juist vandaag met hem wilde praten? Dit kon natuurlijk ook gewoon over de wonden gaan die hij had opgelopen, waarvan enkelen nog wat bloed hadden verloren toen hij uit zijn nest was opgesprongen. Fireheart besefte zich dat de apprentice op zijn antwoord wachtte, dus hij knikte snel. 'Natuurlijk Maskpaw. Ik ken wel een plaatsje waar we in alle rust kunnen praten' zei hij kalm, hoewel hij van binnen nog altijd trilde. De droom had zo echt geleken, het bloed en de paniek. Alles was zo echt geweest, hij was bang dat het echt zou gebeuren. Misschien was dit zijn kans om het te bespreken met de medicine cat apprentice. Het was Jayfeather niet, maar dat betekende dat deze jonge kat niet ook veel wist van dit soort zaken. Dus stapte hij rustig in de richting van de kampuitgang en zwiepte even met zijn rode staart om Maskpaw mee te vragen. Met rustige stappen baande hij zich een weg door de doorntunnel, om bij de uitgang direct af te slaan en bij een grote boom die naast het kamp stond te gaan zitten. Het was misschien niet de meest beschutte plaats, maar het was buiten de drukte van het kamp. Hij had geen zin om iedere kat zijn droom te moeten vertellen. Dit zou de Clan enkel angst in boezemen. Dat was wel het laatste wat hij wilde. De deputy sloeg zijn staart rond zijn poten terwijl hij wachtte tot Maskpaw ook plaats nam. Fireheart had al besloten eerst te luisteren naar wat de kat te zeggen had voor hij zijn eigen zorgen omhoog haalde. Toch was er een bepaalde ernst geweest in de manier waarop de medicine cat apprentice hem had aangesproken en ergens had hij het onheilspellende gevoel dat de kat misschien ook iets had gehoord. Hij was immers aangewezen om dit soort berichten door te krijgen. Dat zette Fire aan het denken. Misschien hadden Jayfeather en Bluestar hier ook iets van gehoord. Zij waren immers ook verbonden met StarClan. 'Zo Maskpaw, waar wilde je mij over spreken?' vroeg hij terwijl hij zijn groene ogen op de apprentice richtte.

WORDS 389 TAGS Maskpaw NOTES None

F I R E H E A R T

Een korte stilte was gevallen, die al snel verbroken werd door Maskpaw. De medicine cat apprentice begon uit te leggen wat er aan de hand was, waarom hij zijn deputy had willen spreken. Bij de eerste woorden voelde Fireheart zijn vacht al ietsjes rijzen. Kon het zijn dat? Nee, dat.. dat. Gedwongen zette zijn gedachten zich terug naar de droom die hij zelf had gehad. Was het mogelijk dat Maskpaw hetzelfde beeld had gezien? Nog voor hij hiernaar kon vragen, had de jonge kater zijn mond echter weer geopend. Losse woorden vormden zinnen, een prophecy, een geheel dat zich als een onheilspellende schaduw over hen wierp. Zijn groene ogen schoten wijd open, gevuld met angst, terwijl het gevoel uit de droom hem opnieuw bekroop. Zijn vacht dit maal geheel overeind, terwijl hij sprakeloos luisterde naar Maskpaw. Weer een korte stilte, een pauze, voor hij over ging op het feit dat hij de betekenis er niet van wist. Al die tijd had Fireheart als versteend naar hem staan staren. Niet wetende wat hij wel niet moest denken. Ja, hij had deze prophecy gehad en hij wist dat het iets betekende, maar dat Maskpaw hem ook had ontvangen, dat bekende enkel de prioriteiten van het bericht. Als twee katten uit dezelfde Clan hetzelfde bericht kregen, dan moest het wel belangrijk zijn. Belangrijk, maar niet minder onheilspellend. Het duurde enkele seconden voor hij zichzelf weer in de hand had, en zijn ogen tot een serieuze blik vernauwde. De geschrokken uitdrukking was in één veeg van zijn gelaat verwijderd, maar Maskpaw had genoeg kunnen zien om te weten hoe veel dit betekende. Wat er werkelijk gaande was. Ook Fireheart wist niet precies wat het te betekenen had, maar over het laatste was hij het eens met de apprentice. Dit kon nooit iets goeds betekenen. 'Mijn excuses voor mijn reactie, maar het feit is dat ik vannacht dezelfde droom heb ontvangen. Dezelfde onheilspellende woorden werden mij toegesproken. Ik kan niet anders dan denken dat dit zeer belangrijk is Maskpaw, en waarschijnlijk zal het de hele Clan aan gaan.. En goed is het niet. Daarom denk ik dat we dit direct aan Bluestar moeten voorleggen. Misschien kan zij naar Mothermouth reizen om StarClan om raad te vragen, om een aanwijzing te vinden' sprak hij met bezorgde ondertoon in zijn normaal zo kalme stem. Ergens voelde hij ook een klein gevoel van opluchting. Er was iemand die met hem mee kon denken, iemand die hetzelfde had beleefd en dus begreep wat hij had gezien en wat hij voelde. Bluestar zou alles van hen twee kunnen aanhoren. Misschien kon ze vanavond al naar Mothermouth reizen. Hoe eerder ze wisten wat dit betekende, hoe beter de Clan zich kon voorbereiden op deze 'storm'.

WORDS 454 TAGS Maskpaw NOTES None

F I R E H E A R T

Zijn staart sloeg een enkele keer heen en weer, waarna de medicine cat apprentice instemde dit aan Bluestar te vertellen. Het was zoals hij zei, misschien kregen ze geen antwoorden, maar het was altijd het proberen waard. Niet geschoten is altijd mis. Het was hun taak om er alles aan te doen dit gevaar te doen keren of eventueel te kunnen weerstaan. Het offer dat gemaakt zou moeten worden, dat offer kon niet door gaan. De veiligheid van de gehele Clan stond op het spel zolang ze niet wisten wat de betekenis van de woorden was. Maskpaw vroeg hem of ze nu maar zouden gaan. De deputy knikte en stond op. Hij schudde zijn vacht even uit, stukjes blad en vuil op de grond vallend. De zon deed zijn vacht zoals altijd oplichten als vuur. Met zijn staart wenkte hij de apprentice om hem te volgen, waarna hij met een snelle tred terug stapte naar de kamp ingang. Zijn poten leken hem haast automatisch door de doorntunnel te voeren, terwijl zijn gedachten nog steeds bij de droom hing. Voor hij het wist stond hij al voor Bluestar's den. De planten die ervoor hingen betrokken hem het zicht, maar hij wist dat ze daar was. In de den zelf konden ze gemakkelijk spreken zonder dat de andere katten het zouden horen. Daarbij was niemand zo brutaal om zomaar de leaders den in te lopen. Zijn groene ogen schoten even achteruit om te bevestigen dat Maskpaw nog altijd bij hem was. Nog eenmaal knikte hij, waarna hij zich weer richtte op de den. 'Bluestar, ik wil graag even met je spreken, Maskpaw is ook bij me' sprak hij helder, waarna hij een paar seconde wachtte en daarna de sluier van planten door stapte. De den was niet al te groot, maar genoeg om enkele katten te huizen. Zijn blik viel op de blauwgrijze poes die bij haar nest zat. Respectvol gaf hij een knikje, waarna hij een plekje uitzocht en ging zitten, wachtend op haar vraag wat het was dat hij wilde bespreken.

WORDS 341 TAGS Maskpaw & Bluestar NOTES None

F I R E H E A R T

Fireheart keek toe hoe de poes zich snel naar hen toedraaide en vervolgens vroeg wat er was. Het leek erop dat ze niet helemaal fit was en hij had maar één blik nodig om te kunnen zeggen dat ze nog altijd met Darkfire in haar hoofd liep. Piekeren en stres was nooit goed voor iemand, al helemaal niet als het in deze mate kwam. Zoals Bluestar net al had laten zien, kon het ook je gezondheid aantasten. Waarschijnlijk hielp dit haar nog meer de put in. Hij zelf had ook vaak de waan dat hij altijd sterk moest zijn, pushte zijn lichaam tot het uiterste in enkele gevallen. In dat opzicht leken de twee wel op elkaar. Zo toegewijd aan hun Clan, vandaar ook dat het haar zo zwaar viel. Een verrader die al de tijd voor haar neus had gestaan. Zij had niets gemerkt en net als Fireheart, gaf ze zichzelf deels de schuld. Althans, dat was wat hij ervan begreep. Zeker kon je nooit zijn van het gevoel van een ander, tenzij het je oprecht verteld werd. Van toneelspelen had hij nu al zo veel gezien, het perfecte voorbeeld ervan was nu verbannen. Hij was niet in staat geweest om door hem heen te prikken.

De jonge deputy slikte even, waarna zijn groene ogen naar Bluestar gleden. Ze had al zo veel zorgen en nu zou hij de stapel enkel groter maken. Zijn droom moest echter verteld worden, ze had het recht om dit te weten, nee ze moest dit weten. Bij het terughalen van de beelden steeg zijn vacht iets van spanning. 'Bluestar, ik en Maskpaw hebben beide een droom van StarClan gehad. Eentje waarin ons verteld werd over een prophecy. A storm is coming, and will release a great danger that goes after the trail of blood. Thunder alone will not be enough to strike it, and a big sacrifice by the Blue star is going to be made.. Wij beide weten niet wat het betekend, maar het kan niet veel goeds voorspellen. Misschien is het goed om StarClan om raad te vragen?' legde hij haar voor. De ernst was duidelijk in zijn ogen te zien. Dit was niet zomaar een kleine boodschap van StarClan, dit kon enorm uitpakken. Hij zweeg verder en keek met een serieuze blik naar de poes om haar reactie te kunnen peilen. Zijn vriendin had het moeilijk en hij gaf haar nu deze boodschap. Terwijl ze met haar kittens zou moeten spelen zat ze hier binnen. Het was niet hoe hij het wilde zien, een beeld verstoord door de recente gebeurtenissen.

WORDS 431 TAGS Maskpaw & Bluestar NOTES None