the world spins madly on -

Open voor iedereen!

Kleine pootjes tilde een klein lijfje, en op dat kleine lijfje zat ook nog een klein koppie met kleine oortjes die om zich heen draaide terwijl ze door het gebied liep. Ze was nog een beetje aan het kijken wat ze ging doen vandaag. Er was niet veel bijzonders. Greypaw keek naar de grassprietjes voor zich. Het was wel een groot veld. Nou ja, het waren ook de highlands. Het kleine poesje had nog geen idee wat ze kon verwachten van het clanleven. Nou ja, ze wist het wel. Ze wou een Warrior worden en ze wist hoe dat ging allemaal, maar uit eigen ervaring wist ze nog niks. Ze was amper Apprentice. Niet veel bijzonders dus. Greypaw zuchtte en keek rond. Ze ging maar ergens eventjes in het gras liggen. De zon scheen en dat was opzich wel lekker, en die lag wel lekker op haar vacht zo. Ze zuchtte. Ze wou iets doen. Ze wou ook jagen en rondrennen met de Warriors en echt sterk getraind worden. Maar ja, dat duurde nog wel even.

If you be my star, I'll be your sky.
You can hide underneath me and come out at night.
When I turn jet black and you show off your light.
I live to let you shine.

De laatste tijd leek zijn vader het steeds drukker te hebben, wat erin resulteerde dat er weinig trainingen werden gehouden. Daarom had hij het hef maar in eigen handen genomen en was naar buiten gegaan. Het was een redelijke dag vandaag, maar dat betekende niet dat hij niets kon doen.
Thistlepaw was niet echt iemand die graag stil wilde blijven zitten. Hij moest wat te doen hebben om zich niet te gaan vervelen. Daarom was hij vaak buiten het kamp te vinden, om te jagen of om zijn eigen vechttechnieken te verscherpen.
Ook nu weer liep de gespierde grijs/bruine kater door de Highlands heen. Hij had net een paar vissen gevangen en deze goed begraven, zodat niemand het zou wagen om zijn prooi te jatten. Niet dat veel katten iets probeerde uit te halen bij de kleinzoon van Stormstar, maar hij kon geen enkel risico te nemen.

Thistlepaw stond stil toen hij een klein grijs figuurtje zag lopen. Hij stak zijn snuit in de lucht en opende zijn bek voor een stukje, zodat hij snel kon achterhalen wie er stond. Het duurde eventjes voordat hij op de naam van de apprentice kwam; Greypaw!
Rustig liep hij op de jongere apprentice af. "Hey Greypaw," miauwde hij op een neutrale manier. Thistlepaw was niet zo iemand die uitzonderlijk blij of chagrijnig kon overkomen bij andere. Hij was rustig en kalm, en sprak meestal neutraal over andere. Zo ook nu tegen Greypaw. "Hoe staat het ermee vandaag?" vroeg hij daarna.

»{ ι'м α ρяє∂αтσя, вυт ι ∂σи'т нανє тσ вє α кιℓℓєя }«

Ze wist echt niet wat ze moest doen. Ze kon wel gaan jagen of misschien kon ze proberen haar technieken iets te verscherpen? Als ze die had. De basis lag nu een beetje, maar een eigen draai geven aan haar manier van vechten wou nog niet echt. Elke keer leek het alsof iemand anders haar allang voor was. Toen zag ze iets aan komen lopen. Die kater herkende ze wel. Dat was Thistlepaw en hij was - als ze het zich goed herinnerde - de kleinzoon van Stormstar. "Hey Greypaw," miauwde hij. Hij had niet vaak tegen Thistlepaw gepraat, maar ze wist wel dat hij een hele neutrale manier van doen en praten had. Gewoon rustig en kalm. Hij leek haar ook niet de kat die snel boos zou worden, of in elk geval - dat zou laten zien. "Hoe staat het ermee vandaag?" Ja.. dat was verschillend. Maar vandaag was een saaie dag. "Eigenlijk wel goed, over het algemeen. Ik verveel me alleen heel erg en ik kan maar niet bedenken wat ik kan doen vandaag." zei ze tegen hem. Het was zo lastig. Ze wou wel iets gaan doen. Maar hoe, en met wie? Alleen kwam je vaak niet ver.

If you be my star, I'll be your sky.
You can hide underneath me and come out at night.
When I turn jet black and you show off your light.
I live to let you shine.

Een lichte gaap verliet de bek van de apprentice. Even knipperde hij met zijn ogen, om de slaap te verwijderen. Hij rekte zich gapend en al uit, om vervolgens op zijn moest in de apprentice-den te gaan zitten. De as grijze kater had nog geen mentor. En dat zorgde er voor dat hij zichzelf moest trainen. Ergens vond hij dat ook wel wat. Hij zou dan nooit iemand teleurstellen, behalve zichzelf dan. Maar aan de andere kant zou hij veel sneller leren met een mentor. En misschien kon die dan hem wel van zijn onhandigheid afbrengen.
Ashpaw zuchtte, uiteindelijk zou hij toch wel een mentor krijgen. Maar tot dan moest hij zichzelf maar trainen. Even kijk hij rond in de den. Een paar apprentice's sliepen nog, maar de meeste waren al weg. Ashpaw had lang geslapen, maar dat was logisch. Gisteren was hij tot laat in de avond nog gaan jagen. De kater schudde zijn kop, hij moest niet lui blijven zitten. Hij moest zich nuttig maken. Gelijk stond hij op en liep de den uit, zorgvuldig de andere nog slapende apprentice's ontwijkend. Zodat die niet wakker werden. Eenmaal buiten verwarmde een lekker zonnetje zijn vacht, hij sloot genietend zijn ogen. Om die daarna gelijk weer te openen. Hij moest iets gaan doen, niet blijven luieren. Even dacht hij na, hij was zou naar de Highlands gaan vandaag. Dat leek hem wel een goeie plek vandaag.

Een vrij mollige muis scharrelde wat rond in het gras, zich niets bewust van het dreigende gevaar vlakbij. Het diertje leek wat dof te zijn door het warme weer. Het knabbelde wat levenloos aan een aantal nootjes. Het sloot zelfs even genietend van de zon zijn ogen, en dat was de grootste fout die hij ooit had gemaakt.
De as grijze apprentice sprong te voorschijn en greep het beest vast met zijn scherpe tanden. De muis piepte angstig, maar stopte er al snel mee. Trots liet Ashpaw het beestje los. Onder de indruk van zichzelf, hij was niet eens gestruikeld! Alles was goed gegaan. Bijna dacht hij dat zijn onhandigheid minder begon te worden. Maar toen hij de muis op pakte en wegliep verdween die gedachte al snel. Hij struikelde over een tak. En kwam met een doffe plof op de grond. Zachtjes vervloekte hij zijn onhandigheid terwijl hij opstond. Eenmaal terug op zijn eigen poten zag hij een kleine grijze en een grotere grijs/bruine gestalte. Hij herkende de kleinere als de jonge Graypaw en de grotere als Thistlepaw. Ashpaw besefte zich dat Thistlepaw waarschijnlijk over niet al te lange tijd warrior zou worden. Wat moest dat geweldig zijn! Zonder er verder nog bij na te denken liep hij op de twee katten af. "Hallo Graypaw, Thistlepaw."Begroette hij hun vriendelijk. "Hoe is het hier?"

-Ik hoop dat het geen probleem is dat ik binnen val? D:-

Dreaming comes so easily
'cause it's all that I've known

» Ashpaw – Airkit «

Greypaw stond maar een beetje heen en weer te hobbelen. Ze wist het echt niet. Ze kon misschien kijken of ze nog wat muizen kon vinden. Al had ze soms nog moeite met die beestjes. Ze waren soms zo klein en snel. "Hallo Graypaw, Thistlepaw." Greypaw keek om. Het was Ashpaw. Greypaw grijnsde en knorde eventjes vrolijk. Nog meer katten. "Hoe is het hier?" Hoe het hier was. Tja.. "Het gaat wel. Weet jij iets wat ik kan gaan doen vandaag Ashpaw? ik dacht dat ik misschien nog wat muizen kon gaan vangen." Maar ja, dat was ook niet even makkelijk. Ze ging weer zitten en keek naar Thistlepaw. "Hoe is het met jou dan? Vermaak je je een beetje?" vroeg ze toen maar. Misschien had Ashpaw spannende verhalen.

If you be my star, I'll be your sky.
You can hide underneath me and come out at night.
When I turn jet black and you show off your light.
I live to let you shine.