I Love an Riverclancat (+Orange-Blue)

Whispermoon sprintte tussen de bomen door. het gouden licht wat tussen de bomen viel kleurde haar vacht goud. De verdorde, bruingele bladeren fladderde in het rond toen ze met haar poten de bladeren omhoog schepte tijdens het rennen. Haar witte vacht stond dik opgezet, en haar pluizige oren strak naar beneden terwijl ze rende voor haar leven. Een klauw schraapte over het puntje van haar staart. krijsend draaide Whispermoon zich om. de kaken van de hond hingen dreigend open, zijn lippen trok hij in een grauw en kwijl droop van zijn tanden. De korte vacht van de hond glinsterde in het laatste zonlicht die leaf-fal nog kon geven. Whispermoon rilde bij de gedachten dat de machtige klauwen van de hond haar buik zouden openrijten. De hond sprong naar voren, zijn machtige poten vlogen door de lucht. Ze landden zwaar op de schouders van Whispermoon. Ze snakte hulpeloos naar adem, terwijl de hond met zijn machtige poten haar buik bewerkte. ze wrong zich uit de greep van de machtige hond, en sprong op de zonnerotsen. De hond sprong achter haar aan. doelloos staarde ze de hond aan. De hond grauwde, en sprong op Whispermoon af. Ze sprong weg, in de rivier. Die haar wildstromend meesleurde. Twee ogen, een blauwe en oranje keken haar vanuit de rivierclankant aan. Whispermoon krabbelde hopeloos aan de kust. De kat bleef haar aanstaren, totdat boven Whispermoon's hoofd het zilveren, snelstromende water zich sloot.

Orange-Blue keek een ogenblik twijfelend naar de sneeuwwitte kat die wild spartelend onder water verdween. Haar velgroene ogen stonden angstig en haar oren lagen plat tegen haar kop gedrukt. Deze poes was geen Riverclan poes, deze poes was een Donderclan poes!
Opeens keek de het hulpelose dier recht in de twijfelende ogen van Orange-Blue. Het oogcontact duurde niet meer dan tien seconden maar dit was voor Orange-Blue genoeg. De gespierde kater liet zich in het water glijden en zwom op de knappe witte poes af.

I Love an Riverclancat (+Orange-Blue) 14

Whispermoon voelde de kaken van de kat die ze aan de oever zag staan in haar nekvel. "De hond!" gilde ze, ze wees met haar bebloede staart naar het grote beest wat zwoegend bij de zonnerotsen stond. Whispermoon keek de kater die haar had gered strak aan. Het gouden zonlicht kleurde zijn witte vacht goud. Ze keek langzaam om naar de zonnerotsen en verstijfde. "Kijk uit voor de hond!" krijste ze. maar het was al te laat. De hond zette zich af met zijn machtige poten. Whispermoon staarde hem bang aan, Whispermoon kon haar eigen angstgeur ruiken. De machtige poten van de hond maakten een sprong, en gooiden de kater het water in. Grommend sloop de hond richting Whispermoon die angstig keek naar de grote, kwijlende slagtanden

Boos zwom Orange-Blue naar de kant. Hij schudde het water van zijn vacht, terwijl hij de grommende hond niet uit het oog verloor. De hond sloop steets dichter naar de knappe witte poes toe. Orange-Blue ontblootte grommend zijn tanden. Zijn lange nagels glinsterde in het licht dat door de bomen scheen. De hond consentreerde zich volledig op de witte poes, waardoor Orange-Blue zijn kans zag. Met een grommende kreet sprong hij op de rug van de hond. Het grote dier liet een even een luid gejank horen maar duwde daarna Orange-Blue tegen de grond. Vanuit zijn ooghoeken zag Orange-Blue de witte poes angstig toe kijken. Orange-Blue probeerde de hond in zijn poten te bijten maar het dier beet hem in zijn oor. Krijsend van pijn en woede rolde Orange-Blue de hond om.

Whispermoon lag daar verlamd van angst toe te kijken terwijl de kater luidkrijsend de hond omrolde. Whispermoon schudde haar hoofd om even helder te worden. De kater en de hond worstelden nogsteeds. Whispermoon zag haar kans toen de hond achteruit strompelde, en sprong vol met angst naar zijn keel. De vieze stinkende hondengeur droop haar neus binnen toen ze de gladde keel van de worstelende hond vastgreep met haar kaken. de hond kronkelde onder haar stevige, moordende greep. ze beet harder en harder. De hond keek haar angstig aan. Even voelde ze de blik van de kater in haar vacht prikken. Opeens schoot de hond omhoog en klapte zijn poot tegen het hoofd van Whispermoon. Ze wankelde, en viel neer.

"NEE!" Schreeuwde Orange-Blue toen hij de knappe witte poes met een plof neer zag vallen. Vanuit de andere kant zag Orange-Blue de hond opstaan. Bloed droop van zijn nek. Orange-Blue voelde woede oplaaien. Zonder aarzelen rende hij op de hond af die een geschrokken angstkreet liet horen. Hij gaf het beest een gemene krab net naast zijn oog. de hond kon nog net een beet in de staart van Orange-Blue maken. Orange-Blue wilde verder gaan en maakte zich klaar om boven op het kwijlende beest te springen maar de hond maakte al dat hij weg kwam. Met zijn staart tussen zijn benen spurtte hij het bos in. Orange-Blue slaakte een zucht van verlichting maar de opluchting verdween al gauw weer toen hij de witte poes bewegingsloos op de grond zag liggen.

Whispermoon liep door een dicht bos, het was donker, donkerder dan je het je maar kan voorstellen. "Whispermoon" een zachte stem fluisterde iets in haar oor. Whispermoon keek om zich heen "ga ik dood?" fluisterde ze angstig. "nee Whispermoon" weer die zachte stem. "het geeft niet" Nu voelde Whispermoon een zacht briesje "volg je hart" fluisterde de stem. "Wie ben jij?" fluisterde Whispermoon. alles vervaagde.

Met flinke koppijn opende Whispermoon haar ogen. haar hoofd bonkte, en haar vacht was rood van het bloed. De kater keek haar aan. volg je hart de stem golfde weer door haar hoofd. Het geeft niet de woorden waaiden als windvlagen door haar hoofd. Ze probeerde moeizaam op te staan. een poot! twee poten! Toen werd weer alles zwart.

Orange-Blue keek angstig toe. Wat moest hij doen? Dit was een Thunderclan poes, hij had haar gered uit de rivier en van een hond. Zwijgend keek hij naar het bewegingsloze lichaam, alleen haar buik ging op en neer. Even wachtte hij twijfelend, maar liet zich daarna langzaam zakken naast het lichaam van de poes. Hij gaf haar een verlegen likje over haar kop. Meende hij nou een heel zacht tevreden gesnor te horen?

Whispermoon voelde een likje over haar kop, ze snorde zacht en tevreden. kreunend opende ze weer haar ogen. "help" fluisterde ze schor "help me" ze haalde kort en oppervlakkig adem, bloed sijpelde nog steeds uit haar kop, buik en staart. "alsjeblieft" kreunde ze "help me" ze sloot haar ogen. Ze rook angstgeur van de kater. "ik leef nog hoor" fluisterde ze.

Op de een of andere manier stelde de zachte stem van de poes hem gerust. Orange-Blue schudde zijn kop om helder te worden. De poes had zijn hulp nodig. Maar wat moest hij doen?!
"Ik, ik kan je onmogelijk meenemen naar mijn territorium." zei hij. "Ik weet zeker dat ze me aan vlarden scheuren als ze te weten komen dat ik jou heb gered." Nadenkend keek Orange-Blue naar de open wonden op het witte lichaam van de poes. Hij voelde zich hulpeloos wat moest hij doen?

Whispermoon kreunde. "je hebt gelijk" mompelde ze met tegenzin. "Mijn clan zal mij ook aan flarden scheuren als ze erachter komen dat ik me heb laten helpen door jou" bedachte ze zich. "ben jij ooit behandeld door een medicijnkat?" mompelde ze. "alsjeblieft! sterrenclan! help me!" krijste ze. ze zakte weer in elkaar.

Opeens schoot Orange-Blue te binnen dat hij inderdaad ook ooit geholpen werd door een medicijnkat. Dat was toen hij net aangevallen was door een tweebeen, die hem bedreigd had met een mes. De tweebeen haalde toen uit en er ontstond een diepe snee bij zijn oog. Hij weet nog dat de medicijnkat van de Riverclan hem hielp. Wat zei ze nou ook al weer wat je moest doen bij diepe wonden?

"nou? ben je nou een keer geholpen door een medicijnkat of niet?" snauwde ze. De kat keek haar beduusd aan. ze zuchtte "wat was het ookalweer?" fluisterde ze "sp-sp-spi-spin? zoiets" kreunde ze. "Alsjeblieft sterrenclan! waarom hebben jullie zon grote sukkel gestuurd om me te helpen!?" krijste ze vol wanhoop. Ze keek de kat aan, die geschrokken naar de poes keek.

"Wees niet boos s-sorry." Zei Orange-Blue. "Ik ben een keer geholpen door een medicijnkat, de medicijnkat van de Riverclan." Orange-Blue haalde diep adem. Zou hij deze poes vertellen over de tweebeen en het mes? Even dacht hij na. "Ik ben geholpen omdat ik aangevallen was door een tweebeen die mij bedreigde en daarna uithaalde met een mes." De witte poes keek hem verwonderd aan. "Ik had een diepe snee bij mijn oog en de medicijnkat van de Riverclan gebruikte...." Opeens schoot het Orange-Blue te binnen. "De medicijnkat van de Riverclan gebruikte spinrag!"

Whispermoon knipperde met haar ogen. een zacht lichtje viel het hol binnen. OrangeBlue had hem uitgegraven toen ze gewond was. de dotten spinrag hielpen het bloeden goed te stoppen. Whispermoon zuchtte. Die droom, het was zo vreemd. het was al 4 dagen geleden dat ze die droom had gekregen. "het geeft niet" mompelde ze niet begrijpend "volg je hart..."

dit topic is nu ook open voor andere katten!

Orange-Blue ademde diep in. De frisse ochtendlucht gaf hem een fijn gevoel. Op zijn gemakje dribbelde hij naar de schuilplaats die hij 4 dagen geleden voor Whispermoon had gegraven. Hier zou de knappe witte poes blijven. Het was er volkomen veilig niemand zou het kunnen vinden.
"Goeiemorgen Whispermoon!" Miauwde Orange-Blue toen hij het hol binnen ging.

"ha Orangeblue" mompelde ze. ze legde haar kop op haar poten. zou hij het gehoord hebben wat ze net zij? ze keek om zich heen, het plafond was gemaakt van inelkaargewikkelde wortels. de grond was van donker aarde. Whispermoon sloeg haar klauwen uit en dan weer in. Ze grauwde, keek de witte kat aan, murmelde iets onverstaanbaars en draaide zich zuchtend om.

Orange-Blue liep verder het hol in. Hij knipperde met zijn ogen om aan de plotselinge duisternis te wennen. Met kleine snelle pasjes dribbelde hij naar Whispermoon toe die zich in het midden van het hol had opgerold. Haar ademhaling ging langzaam en ze maakte nu af en toe kleine snurkgeluidjes. Orange-Blue installeerde zich naast haar en begon rustig zijn poten te wassen.

"Orangeblue" fluisterde Whispermoon terwijl ze knipperde met haar ogen. "het is al sunhigh, je moet terug naar het kamp." Ze likte aan haar witte vacht. Ze porde de witte kater in zijn zij "en vergeet geen prooi mee te nemen naar het kamp! anders zullen ze er misschien achterkomen!" Ze gaf hem een vlugge lik over zijn oor, en stampte wat mos plat. Ze wierp nog een blik op de kater, en viel in een rustige slaap.

"begrijp je wat ik bedoel, Whispermoon" Die stem weer. Whispermoon stond weer op dezelfde plaats. "hoe bedoel je?" vroeg Whispermoon angstig. "volg je hart" fluisterde de stem "je zult ooit begrijpen wat ik bedoel" de stem verdween. Whispermoon rende door het eindeloze, donkere bos. "Waar ben je!" gilde ze "ik wil weten wie je bent!" De droom vervaagde.

Nog een keer keek Orange-Blue om naar de witte poes. Whispermoon mompelde wat in haar slaap. De poes had gelijk, Orange-Blue moest nu terug naar het kamp. Even zuchtte hij diep. Was het echt zo, voelde hij iets voor de knappe witte poes? Daarna keerde hij zijn kop om en dribbelde het hol uit.