Meeting someon new ~spt&Timberpaw~

Nog steeds ergerde hij zich aan de manier waarop Leafstorm hem had behandeld. Eerst liet ze hem dagen in de steek en toen ze kwam opdagen, had ze gedacht dat ze zomaar de trainingen weer kon oppakken. Nou, dat zou zo snel niet ervan komen! De kater grinnikte toen hij naar buiten kwam. De seizoen was alweer veranderd in een aardig koude Leaffall, maar zijn dikke vacht behield hem van de kou. Zeker wilde hij niet in het kamp blijven hangen, want dan was er natuurlijk de kans dat hij Leafstorm zelf zou tegenkomen. Snel glipte hij de ingang uit en vluchtte hij het territorium in. Hij stopte pas toen hij een WindClan geur rook. Het was toch niet ..? Maar nee, toen hij daadwerkelijk de kat zag waar de geur afkomstig van was, zag hij geen witte vacht. Gelukkig maar. Langzaam kwam hij op de poes af, maar toen merkte hij haar zeer magere figuur op. "Blijkbaar ben je niet zo'n fan van eten?" Vroeg de kater wat neutraal, eigenlijk gaf hij niet zo zeer veel meer om anderen. Sinds anderen hem maar hadden laten zitten, begon hij zelf maar ook zo te handelen.

De poes keek voor een moment op, maar toen keek ze weer naar de grond. Watje. "Wel, eehm.." En weer probeerde de andere Apprentice oogcontact te maken, maar nee, weer durfde ze het niet. "Ben je nou serieus bang voor mij?" Vroeg Timberpaw een beetje geïrriteerd en hij stond vervolgens op. Dus nu was hij iemand om te vrezen, dan?

"N-nee dat is het niet." Ze stotterde en dit maakte haar antwoord een beetje twijfelachtig. Gelogen? Had ze dan gelogen tegen hem? Maar toch was hij wel een beetje verrast door een paar ogen die hem nu aankeken. "Stotter je dan altijd tegen vreemdelingen? Of ben ik dan net die uitzondering?" Bij het woord 'uitzondering' voelde hij zijn poten al de aarde in gaan, nee, hij wilde geen buitenbeentje meer zijn. In zijn kittentijd had hij zich al zo vervelend gevoeld, nu moest hij dus zelf een draai aan zijn leven geven.

"I-ik stotter tegen i-iedereen die ik niet ken." Zijn bovenlip maakte even een geïrriteerde beweging, maar daar hield hij het bij. "I-ik ben gewoon veel te v-verlegen." En toen was haar blik weer weg van hem. "Dus ik ben een vreemdeling? Ooit op het idee gekomen dat we in dezelfde Clan zitten?"

Langzaamaan begon hij het zat te worden dat ze steeds weer naar haar pootjes begon te kijken. "J-ja m-ma.." Hij fronste wat geïrriteerd toen ze weer begon met stotteren. "Ja maar het is niet omdat we in dezelfde clan zitten dat ik je moet kennen. Ik heb je al eens gezien maar nog nooit ontmoet." Wow ze had een keer niet gestotterd. Dat was wel een applausje waard zeg. "Toch hoef je niet als een watje te gaan stotteren, want als ik echt een gevaarlijke gek was, hadden ze me allang verboden het kamp uit te gaan zonder begeleiding." Gromde hij met een versmalde blik.