[Littlepaw.] I had to watch

_{Langzaam ruilde de zon zich om voor een bijna volle maan. De ogen van Fawnpaw gleden over het kamp, niemand. Snel zag ze haar kans en schoot weg, ze wilde nu weg van hier. Eenmaal buiten het kamp vertraagde ze haar passen. De ijsblauwe ogen staken mooi af tegen haar lange zwarte vacht. Vele katten vonden haar een mooi evenbeeld van haar moeder. Maar haar karakter had ze niet, niet meer tenminste. Al vele mentoren had ze gehad, minstens drie die niks met haar hadden gedaan. Nu had ze Honeymist, een verlegen poes. Maar daar gaf ze niet veel om, al die warriors waren allemaal hetzelfde. Een bittere blik was duidelijk te zien op haar gelaat. Vroeger was ze altijd een schattig, spontaan poesje geweest. Maar al die warriors hadden haar karakter gewoonweg verpest, en dat had het gemaakt tot wat ze nu was. Een poes zonder enig respect, die het liefste alles alleen deed en voor zichzelf hield. De enige van wie ze zielsveel hield, maar dat tevens niet liet merken, was haar moeder. Maar, dan was er dat grijze poesje, haar zusje Littlepaw. Die was benoemt tot Medicine Cat Apprentice van de ShadowClan. O, wat had ze tijdens die ceremonie zuur gekeken. Haar moeder en nu ook haar zusje hadden een belangrijke rang gekregen, en zijzelf? Ze had niet eens een goede mentor. Fawnpaw had zich dan ook stellig voorgenomen niet meer te praten met haar nestgenoten, niemand interesseerde haar meer. De sneeuw kraakte onder haar pootjes, en al snel schrok ze wakker uit deze droom, een grijze gedaante doemde voor haar op. Ze zette haar haren overeind en siste zachtjes. Haar felle, blauwe ogen waren makkelijk te herkennen in het donker, maar ze stonden nu vol haat en vuur. Tegenover haar, was haar zusje Littlepaw opgedoken. Het mormel.}

Spoiler:

LITTLEPAW
Een zachte zucht verliet haar mond toen ze zich op haar andere zij rolde. Het lukte haar maar niet om de slaap te pakken te krijgen. Telkens als ze haar ogen sloot zag ze weer het woeste gelaat van Ashdrizzle voor zich. Al was hun ruzie nu opgelost, ze vroeg zich af hoelang het zou duren voor de kater weer gemeen en kortaf tegen haar deed. Ze had nu wel tal van nieuwe vrienden gekregen, maar de oude die ze al had voordat ze haar nieuwe rang kreeg lieten haar gewoon stikken. Uiteindelijk gaf de kleine poes de strijd op en trippelde ze de Medicine cat den uit. Toen ze eenmaal haar kopje door de uitgang had gestoken merkte ze een zwart gedaante op, welke amper te zien was in de donkerte van de nacht. Pas toen het andere poesje het kamp uit vluchtte herkende ze haar als Fawnpaw, één van haar siblings. Wat zou er mis met haar zijn? Er moest wel iets aan de hand zijn, anders zou haar zus niet zomaar weglopen. Vluchtig rende ze achter haar aan en volgde ze de pootstappen van de zwarte kattin met blauw getinte ogen. Ze wist nog goed hoe vaak ze zelf vroeger het kamp was uitgelopen met als oorzaak stress. En als dat nu ook zo was bij Fawnpaw dan deed ze momenteel niets liever dan haar zusje te helpen. Littlepaw versnelde haar tempo ietwat en wist uiteindelijk voor Fawnpaw te springen. "Fawnpaw!" Riep ze, in de hoop dat de poes zou stoppen met lopen. En dat deed ze ook, al was de reactie die ze te zien kreeg niet de reactie die ze had verwacht. "Is er iets?" Vroeg ze voorzichtig.

We were together.... I forgot the rest

_{Een blazend geluid ontsnapte uit haar keel bij het zien van die grijzige gestalte. Haar jaloezie werd per ontmoeting met haar des te groter. "Is er iets?" Vroeg de kleinere poes, tevens haar zusje, voorzichtig. Eventjes schoten er verschillende antwoorden door haar kop heen, ze kon zeggen dat ze schrok, maar dat zou een vriendelijke toevlucht zijn. Nee, ze wilde dat Littlepaw wist hoe ze over haar dacht. Ze vernauwde haar ogen en keek haar scherp aan. Van haar ijsblauwe ogen waren nu alleen nog maar twee streepjes te zien. Eventjes geleed het maanlicht over haar vacht, wat het een nog veel meer angstaanjagender effect gaf. Haar vangt glansde in het maanlicht, maar viel toen weer in het complete duister. ''Je verspert mijn weg,'' miauwde ze fel en haar stem sidderde een beetje. Ondertussen waren haar nagels uitgezet, en deze waren niet echt ongevaarlijk te noemen. Nee, haar zusje moest op haar woorden passen, zeker nu ze samen, alleen, in dit bos waren.}

Spoiler:

LITTLEPAW
De donkergrijze poes haalde even haar wenkbrauwen verbaasd op toen ze de vijandelijke houding van Fawnpaw zag. Eerst dacht ze zelfs dat ze met een andere kat te maken had, maar het maanlicht bewees algauw dat het toch Fawnpaw was door zijn licht over haar heen te laten schijnen. ''Je verspert mijn weg,'' Miauwde haar zusje fel. Littlepaw nam een stapje naar achter en ging zitten. "Weet dat ik je pas met rust ga laten wanneer je me zegt wat er aan de hand is." Miauwde ze vastberaden terug terwijl ze de poes rustig en afwachtend aankeek. Het goede aan Medicine cat worden was dat je meer geduld kreeg, sommige zeiden zelfs dat ze al veel wijzer was geworden dan voorheen. Als ze eerlijk moest zijn was haar leven tot nu toe nog niet zo héél veel veranderd, behalve dan dan de helft van haar oude vrienden haar begonnen te negeren, of zoals Fawnpaw nu deed; Vijandelijk te doen tegen haar.

We were together.... I forgot the rest

_{Ze zag de verbaasde blik op het gelaat van haar grijsharige zusje, net goed. Haar zusje deed een stapje naar achteren en ging vervolgens zitten. "Weet dat ik je pas met rust ga laten wanneer je me zegt wat er aan de hand is." Haar ogen keken minachtend naar die van Littlepaw. De poes had dit zo vastberaden gezegd, dat de minachting alleen maar groter werd. Een geïrriteerde zucht rolde over haar lippen, had ze dan nog niet door dat haar ogen vol jaloezie stonden. ''Houd je niet van de domme.'' Miauwde ze fel en wierp nog een vernietigende blik naar Littlepaw. Ze draaide zich een kwartslag om en zwiepte met haar staart vlak langs de neus van de andere Apprentice. Zonder verder nog een woord aan haar vuil te willen maken zette ze een paar stappen naar voren. Dit was wel de laatste kat met wie ze wilde praten op dit moment.}

Spoiler:

LITTLEPAW
''Houd je niet van de domme.'' Nu pas merkte ze op dat de ogen van de zwarte poes gevuld waren met pure haat en jaloezie. En nog vlak voordat de andere leerling voorbij haar wandelde, opende ze haar mond om nog iets te zeggen. "Dus jij laat je zus, degene die hetzelfde bloed als jou heeft, je nestgenoot, zomaar stikken omdat ze besloten heeft iets met haar leven te doen? Weet dat ik als warrior geen toekomst had, Starclan mag weten hoeveel mentors ik al heb gehad, waarvan geen één was komen opdagen. Ik dacht dat je beter wist, Fawnpaw." Tranen stonden in haar ogen toen ze dit zei, en wanneer de zwarte kattin Littlepaw achter haar had gelaten stond ze zelf ook op op en trippelde ze traag terug naar het kamp, niet meer willende om nog één iemand aan te kijken of te spreken. Verlangende naar ijskoude woorden van Smokebreah die haar erop zou wijzen dat ze zo laat het kamp niet meer mocht verlaten. Verlangende naar de hardheid waarmee hij haar opleidde tot Medicine cat. Want ze wist, dat hoe brommerig hij ook was, hij haar niet haatte omdat ze hetzelfde pad als hij bewandelde.

We were together.... I forgot the rest

_{"Dus jij laat je zus, degene die hetzelfde bloed als jou heeft, je nestgenoot, zomaar stikken omdat ze besloten heeft iets met haar leven te doen? Weet dat ik als warrior geen toekomst had, Starclan mag weten hoeveel mentors ik al heb gehad, waarvan geen één was komen opdagen. Ik dacht dat je beter wist, Fawnpaw." Hoorde ze haar zus zeggen. Ze stopte en bleef staan. ''Jij hébt de kans om iets met je leven te doen, ik heb ook al zat mentoren gehad waarvan er ook niet één is komen opdagen, en de vierde, die ik nu heb, heeft dat ook nog niet gedaan.'' Miauwde ze en sloot haar ogen, om zo haar emoties te kunnen bedwingen. ''Ik héb die kans niet..'' Aan de ene kant voelde ze iets tussen haar en Littlepaw, maar omdat al die mentoren haar karakter compleet hadden verziekt had haar achterdochtig gemaakt, en dit alles had haar steeds minderwaardiger laten voelen.}

Spoiler:

LITTLEPAW
''Jij hébt de kans om iets met je leven te doen, ik heb ook al zat mentoren gehad waarvan er ook niet één is komen opdagen, en de vierde, die ik nu heb, heeft dat ook nog niet gedaan.'' Ze kon een sluwe grijns niet onderdrukken en luisterde verder naar de woorden van Fawnpaw. ''Ik héb die kans niet..'' Littlepaw draaide zich om, nog steeds met betraande ogen en keek de zwarte leerling aan. "En jij denkt dat die beslissing zo simpel was? O, dan heb je het goed fout," Voor het eerst in haar leven voelde ze lichte woede naar boven komen. "Mijn moeder heeft me uit het nest verstoten toen ik ziek was geboren, mijn beste vriend haatte me eerst, tal van vrienden laten me in de steek door jaloezie -waaronder jij-, en jij denkt dat de Mentor die ik nu heb de beste van allemaal is? Word wakker, alsjeblieft." Ze draaide zich in een ruk weer om en weigerde het nog haar zus een blik waardig te gunnen.

We were together.... I forgot the rest

_{"En jij denkt dat die beslissing zo simpel was? O, dan heb je het goed fout," Ze hoorde hoe de poes zich boos begon te maken. "Mijn moeder heeft me uit het nest verstoten toen ik ziek was geboren, mijn beste vriend haatte me eerst, tal van vrienden laten me in de steek door jaloezie -waaronder jij-, en jij denkt dat de Mentor die ik nu heb de beste van allemaal is? Word wakker, alsjeblieft." Het bleef stil nu, omdat Fawnpaw dit allemaal wel had gehoord, maar haar emoties waren weer een opgeslokt, en een emotieloze blik staarde recht voor zich uit. Iets wat misschien ooit een goede vriendschap zou horen te zijn, was verpest. Verpest door al die Warriors die haar hadden laten stikken. En nee, nu vertrouwde ze iemand niet snel meer. ''Jij bent mijn zus niet meer.'' Miauwde ze en sprong weg, weg van hier, weg van dat grijze mormel wat zich haar zus noemde.

- Fawnpaw topic uit *we kunnen nog een topic openen xp*}

Spoiler: