[OPEN] The strong scent of pine.

Al ver was de tabby afgedwaald, maar geen enkel teken van angst was te bekennen in haar ambere ogen. Ze kende dit stuk gebied net zo goed als haar eigen nest. Ze had hier erg veel tijd besteed toen haar leven een dal had bereikt. Ha. Ze herinnerde zich nog de Warriors die haar als kitten hadden gezocht en zij, zij had zich tussen wat wortels gewurmd en de sterke dennengeur had haar beschermd. Een tweede thuis kon ze dit bijna noemen, zo veilig voelde ze zich hier. Wanneer een ka zijn geuren niet goed onder controle had, was deze hier verdoemd te verdwalen. De dennengeur zou zelfs door een Twoleg worden opgemerkt. Met een mysterieuze glimlach kwam Aspenpaw tot stilstand en keek omhoog. De boom waar ze zich het dichtstbij bevond, torende boven haar uit en de machtige takken, die nooit hun groene stekels achterlieten, brachten de geur voort. Voor haar was de den een van de sterkste bomen, ze lieten hun bladeren in de winter niet achter, zoals de bomen in het ThunderClan gebied wel deden. Ze lieten geen zwakte zien. En ShadowClan woonde in dit gebied, dus misschien hadden zij ook deze karaktereigenschap tot zich genomen. Zij zeker wel.

Voorzichtig zette de jonge apprentice neer terwijl hij in de richting van het geritsel sloop. Zijn oren gespitst en doodsbang dat hij ook maar enige geluid zou maken. Dit was de eerste keer dat Coalpaw jaagde zonder zijn mentor en hij wilde het goed doen. Al sluipend door de schaduw naderde hij zijn prooi. De dennennaalden dempten zijn voetstappen en zijn poten ontweken handig alle takjes die op zijn weg lagen. Langzaam werd hij zich bewust van de geur van muis en Coalpaw begon met zijn ogen zijn kleine prooi te vinden die verscholen zat tussen de wortels van een van de grote dennenbomen. Hij vond de muis nietsvermoedend wroeten in de naalden op zoek naar eten. Ogen strak op zijn prooi gericht sloop hij verder naar voren. *Krak* Een takje brak luidruchtig onder zijn poten en de muis schoot ervan door. Coalpaw deed nog een wanhopige sprong om de muis alsnog te vangen, maar de afstand was te groot en de muis te snel. 'Mouse dung!' Vloekte hij toen hij miste. Hij kon hij fatsoenlijk jagen als hij aan duizend dingen tegelijk moest denken. Kijk naar je prooi, ruik je prooi, laat je prooi niet schrikken en nu werd er ook nog eens van hem verwacht dat hij ook nog eens voor zich uit moest kijken. Het werd er echt steeds leuker op. Hij was nog niet zolang in training, maar hij had nu al het gevoel dat hij het nooit allemaal zou kunnen. Gefrustreerd boorde hij zijn nagels in de zachte laag van dennennaalden. Die stomme muis kon hem toch niets schelen! Hij vond wel wat anders op een plek waar geen krakende takjes waren die in de weg gingen liggen. Met gespitste oren snuffelde hij wat tussen de bomen op zoek naar een nieuwe prooi. Het zachte geluid van pootstappen bereikte zijn oren en nieuwsgierig snoof hij de bekende Shadowclangeur op die de kat bij zich droeg. Hij drentelde op de kat af en hij herkende een van zijn eigen denmates. De tabby poes was alleen en had geen prooi ofzo bij zich dus constanteerde Coalpaw dat ze op jacht was. Hijzelf hield ervan om bezig te zijn. Hij kon niet de hele dag niets doen of eindeloos rond dwalen. Hij kon het gewoon niet en hij vond altijd wel iets om te doen. 'Hey daar!' Begroette hij de tabby, Aspenpaw, toch? 'Ook op jacht.'

De boom dichtbij in de buurt trok haar aandacht en Aspenpaw schatte de afstand in tussen de grond en de eerste tak. Zou een kat daarop kunnen klimmen? En zo ja, waren haar poten sterk genoeg om haar te houden. Voor een grotere loopafstand deed de poes een paar passen naar achteren en rende wild naar voren en maakte een sprong, zonder haar voorpoten uit te strekken om te tak beet te pakken. Ja! Ze kwam hoog genoeg om de tak vast te pakken en als ze geluk had zou ze ook nog erop kunnen krabbelen. Nogmaals huppelde Aspenpaw een paar pasjes naar achteren en net toen ze haar aanloop los wilde laten, hoorde ze een stem.Voor een moment keek Aspenpaw wat geïrriteerd naar boven. Nu even niet, nu even n- 'Ook op jacht?' De tabby poes haalde haar wenkbrauwen even verbaasd op. Zag ze er zo uit dan? Maar goed, deze Apprentice was waarschijnlijk nog nieuw, dus fouten konden gemaakt worden. "Nee niet echt." De poes draaide zich sierlijk om en keek de kater wat neutraal aan, niet koud, maar ook niet hartelijk. Eens zien of hij nog wat wilde melden, voordat ze verder ging met haar dag.

Coalpaw kwam uit de schaduw dichter naar de poes toe. Hij herinnerde zich dat ze al langer in training was dan hij, maar niet veel langer, iets van een maand of zo. Tot nu toe was zijn eigen training hem zwaar tegengevallen. Warrior zijn hield heel wat meer in dan hij dacht en hij werd dan waarschijnlijk ook een echte faal warrior. Hij zou in ieder geval geen geweldige jager worden. Nee, hij werd een echte krijger. Sluipen en zachtjes doen was niet zijn ding, maar de gevechtstraining gaf hem een echte rush. Hij was al in staat om oudere apprentice's neer te halen en hij zou nog beter worden. Op een dag zou hij de schrik van de andere clans worden en gerespecteerd worden in Shadowclan, maar nu nog niet. Nu was het zijn taak om de nesten van de elders te verschonen en te leren om kleine nietige muisjes te vangen. "Nee niet echt." Antwoordde de tabby zijn vraag. Coalpaw liep rustig naar hem toe. “Oh” Zei hij. “Jij ben Aspenpaw toch? Ik ben Coalpaw.” Hij had gehoord dat Steenkool een soort zwarte steen die zwarte vlekken op je vacht maakte als je het aanraakte. Zijn witte vacht was bedekt met zwarte vlekken die net zo goed van steenkool zouden kunnen komen. Een toepasselijke naam vond hijzelf. Soms fantaseerde hij wel eens over zijn warriornaam, maar hij had geen idee hoe Shrewpaw hem op een dag zou kunnen noemen. Misschien Coalspots? Of anders Coalpelt. Wie weet. Maar zijn warriornaam zou vast awesome zijn.

“Oh,” Klonk de stem van de Apprentice en Aspenpaw hield de dwang in om met haar ogen te rollen. “Jij ben Aspenpaw toch? Ik ben Coalpaw.” De poes knikte en spande haar spieren even aan. Zonder zich eigenlijk iets aan te trekken van Coalpaw de zogehete Apprentice, zette ze zich af van de grond na een klein aanloopje en zette haar klauwen in de tak. Met veel moeite en kracht hees ze zich overeind en voor de zekerheid bevestigde ze zichzelf in de bast met haar klauwen. Toen ze er zeker van was dat haar evenwicht niet verloren kon gaan, keek ze even met een wat geheimzinnige glimlach naar beneden. Omdat de volgende tak dichtbij haar lag, nam ze de moeite ook daar nog op te krabbelen en nu bevond ze zich wel zeker een vossenlengte boven de grond. Geen enkele kat die haar nu zou kunnen bereiken door simpelweg te springen. "Goed dan, Coalpaw," Begon Aspenpaw op een wat trotsere toon, haar ogen fonkelden plezierig. "Wat doe jij hier zo diep in het bos? Niet bang voor enge wezens die hier rondsluipen?" Grijnsde ze met plezier in haar eigen woorden en daden.