Feverish {Littlepaw}

Het begon toen ze wakker werd, dat vreemde, misselijke gevoel in haar maag. Haar buik leek diverse malen zich in de knoop te leggen en ze moest moeite doen om haar maaginhoud binnen te houden. Eerst wilde ze zich vermannen, gewoon doorgaan met de dagelijkse taken, maar vervolgens begon ze zich ook vreselijk draaierig te voelen. Toen besloot ze dat het genoeg was en ging ze naar de medicine cat den. "Smokebreath? Littlepaw? Ik voel me niet zo goed," Mompelde ze zachtjes, waarna ze iets door haar poten heen zakte, haar balans verliezende. De wereld tolde en draaide om haar heen en zwarte vlekken dansten rond in haar zichtsveld. Het beangstigde haar enorm.

Met een zucht legde ze de kruiden die ze aan het mengen was weer neer en trippelde ze naar de uitgang van de den toe, waar alweer een kat om haar hulp en die van Smokebreath had geroepen. Meer zodra ze dicht genoeg bij de kat was om te zien wie het was begonnen haar nekharen te prikkelen. Snowynight. Littlepaw slikte even en schudde nadien onopvallend haar kopje. Het was gewoon een patiënt, gewoon een patiënt... Nee! Natuurlijk kon ze niet doen alsof het gewoon weer een kat was die ziekjes was! Het was degene die haar beste vriend van haar afpakte, dat kon ze gewoon niet negeren. "Ja, ik ben er." Miauwde ze waarna ze dichter naar de poes trippelde. "Wat voel je dan?" Vroeg ze nadien zonder enige emotie.

We were together.... I forgot the rest

Snowynight's adem kwam er in horten en stoten ietwat naar buiten en haar buik verkrampte een paar keer. Ze hield haar maaginhoud nog wel binnen, maar veel scheelde het niet. Tot haar eigen ongemak, kwam Littlepaw tevoorschijn, maar Smokebreath bleef uit. Maar toch, nu was het contact puur zakelijk. Er kon niks mis gaan, of niet? Ze zakte nog wat verder door haar poten heen, die zacht beefden en rilden. Wat was er met haar? Ging ze dood? "Ja, ik ben er." Miauwde Littlepaw waarna ze dichter naar de poes trippelde. "Wat voel je dan?" Snowynight begon nog erger te rillen, de wereld danste om haar heen. "Misselijk en erg duizelig... En alles is koud..." Bracht ze zachtjes uit.

Toen ze de poes door haar pootjes zag zakken kon ze een ietwat bezorgde gelaatsuitdrukking toch niet onderdrukken. Hoe zwaar ze zich wel niet irriteerde aan de poes, ze had haar dit ook weer niet toegewenst. "Misselijk en erg duizelig... En alles is koud..." Bracht de kattin zachtjes uit. Littlepaw drukte zachtjes haar pootje tegen Snowynight's voorhoofd en merkte op dat ze inderdaad wel heel erg warm aanvoelde. Ze had vast een griep opgelopen, en haar uitleg maakte die verklaring zelfs nog geloofwaardiger. "Je hebt een griepje," Miauwde ze waarna ze zich omdraaide en terug rende richting de kruiden stapel. Na ze enkele kruiden bij elkaar had geschraapt trippelde ze terug naar Snowynight om eenmaal daar aangekomen de papaverzaadjes te laten vallen zodat ze eerst op de borage kon kauwen. "Eet dit op, en als de pijn echt ondraaglijk is mag je ook wat papaverzaadjes nemen," Ze keek de witte kattin even peinzend aan en ging nadien verder. "Ik raad je trouwens aan om enkele nachten in de Medicine cat den door te brengen, om te voorkomen dat je andere katten met je griep aansteekt."

We were together.... I forgot the rest

"Je hebt een griepje," Miauwde ze waarna ze zich omdraaide en terug rende richting de kruiden stapel. Snowynight haalde eventjes opgelucht adem. Dus niet dodelijk, gewoon een griepje. "Eet dit op, en als de pijn echt ondraaglijk is mag je ook wat papaverzaadjes nemen," Snowynight schudde haar kopje. "Nee, op dat vlak red ik me wel..." Ze trok eventjes een vies gezicht naar de kruiden, maar at ze daarna dapper op. De bittere smaak was vreselijk, ze trok er een gezicht van, maar toch at ze het braaf op. "Ik raad je trouwens aan om enkele nachten in de Medicine cat den door te brengen, om te voorkomen dat je andere katten met je griep aansteekt." Legde Littlepaw uit. Snowynight knikte zachtjes. "Begrepen," Miauwde ze, terwijl ze eventjes wat duizelig over haar kop wreef met haar sneeuwwitte poot. "Bedankt.." Miauwde ze daarna op een warme toon. "Het zal niet makkelijk zijn met Smokebreath als mentor.." dacht ze daarna zachtjes maar hardop, "Pas op dat hij je niet aansteekt met zijn humeur.. Zou zonde zijn." Ze meende het echt. Snowynight kon niet goed boos zijn op anderen, of ze iets hatelijks toedragen. Ze leefde met de filosofie dat als je anderen gelukkig maakte, je zelf ook gelukkig kon zijn.

"Nee, op dat vlak red ik me wel..." Er spookte even een sarcastische gedachte rond in haar kopje maar deze stopte ze algauw weer weg. Tuurlijk redde ze het wel op dat vlak, daarom zat ze dus ook door haar poten te zakken zeker? "Begrepen," Miauwde Snowynight ndien. "Bedankt.." Littlepaw haalde haar schouders op en zette haar oortjes in een neutrale stand. "Geen dank, ik doe gewoon m'n taak." Sprak ze terug alsof het echt iets van niets was. "Het zal niet makkelijk zijn met Smokebreath als mentor.." Ratelde de kattin gewoon maar verder. In Starclan's naam... Was ze naar hier gekomen omdat ze ziek was of omdat ze een theekransje wou houden? "Pas op dat hij je niet aansteekt met zijn humeur.. Zou zonde zijn." En dat was de druppel. Ze wist nog goed wat Smokebreath tegen haar had gezegd, en ze was vast de enige die de reden waarom hij zo was wist. Naast Snowflurry waarschijnlijk. Ze haalde haar schouderbladen weer op en schraapte nadien de papaverzaadjes bij elkaar. "Smokebreath is een geweldige Medicine cat, en zoals bij iedereen moeten we wel wat minpuntjes van elkaar kunnen verdragen." Verklaarde ze waarna ze de kruiden opraapte en ze terug op de stapel achterin de den legde. "Kom mee, dan laat ik je even zien waar je zult slapen."

We were together.... I forgot the rest

De vertrouwde broer/zus band zorgde ervoor dat Nightspark zich niet helemaal lekker voelde. Hij wist wat dat moest betekenen, er was iets met Snowynight. De kater had zijn vroege Warrior taken eventjes opzij gezet om een bezoekje te nemen bij zijn zusje. Hij had al gezien hoe ze naar de medicine den was gelopen, maar hij had geen zin om er direct achteraan naar binnen te stampen. Daarom wachtte hij eventjes buiten en liep daarna voorzichtig naar binnen. "Littlepaw, Smokebreath, mag ik binnenkomen?" vroeg hij twijfelend, terwijl hij zijn kop in de den stak. "Ik wilde eventjes bij mijn zusje komen kijken, als het mag natuurlijk," hij had geen zin om een kwade medicine cat, noch apprentice, over zich heen te komen. Rustig ging de kater in de ingang van de den staan en wachtte geduldig op een antwoord van de aanwezige katten.

[Toestemming van Babs~]

And I know you have a heavy heart; I can feel it when we kiss
So many men stronger than me have thrown their backs out trying to lift it
Feverish {Littlepaw} ERajrCS

But me I'm not a gamble you can count on me to split
The love I sell you in the evening, by the morning won't exist.

Stuff &'nd stamps<3:

Blijkbaar gunde niemand haar wat rust vandaag, nét wanneer ze het meest nodig had. "Littlepaw, Smokebreath, mag ik binnenkomen?" Hoorde ze iemand zeggen. Ze herkende de stem wel van ergens maar wist er geen naam noch gestalte bij te plaatsen. Pas toen de donkergrijze poes zich omdraaide om te zien wie het was herkende ze de zwarte kater als Nightspark, de zus van Snowynight. Het was opmerkelijk hoeveel verschillen de twee hadden. De een was spierwit zoals de sneeuw die in Leafbare de aardbodem bedekte, terwijl de andere de kleur van de nacht had. Veel maakte het haar eigenlijk niet uit, hij was nog altijd de zus van Snowynight, hij had nog altijd hetzelfde bloed als haar door zijn aderen stromen. "Ik wilde eventjes bij mijn zusje komen kijken, als het mag natuurlijk," Miauwde hij nadien. Littlepaw maakte met een schouder optrek duidelijk dat het haar niet veel uitmaakte en keek de kater met een heldere groene blik aan. "Natuurlijk mag je dat." Miauwde ze vriendelijk tegen hem, veel vriendelijker dan ze tegen Snowynight was geweest. Misschien dat als het iemand anders was geweest ze nee had gezegd omdat haar patiënt rust nodig had, maar gezien het Snowynight was maakte het haar niet echt veel uit.

We were together.... I forgot the rest

"Smokebreath is een geweldige Medicine cat, en zoals bij iedereen moeten we wel wat minpuntjes van elkaar kunnen verdragen." Verklaarde ze waarna ze de kruiden opraapte en ze terug op de stapel achterin de den legde. "Kom mee, dan laat ik je even zien waar je zult slapen." Snowynight knikte en stapte wat wankel achter de medicine cat apprentice aan. "Ik begrijp het," Miauwde ze alleen maar wat zacht, niet meer dan een mompeling. Lopen ging moeilijk en af en toe zakte ze even weg, maar uiteindelijk kon ze opgelucht ademen toen ze in het nest neerzakte. De toon van Littlepaw was er niet ontgaan, haar vermoedens bevestigd. De poes had blijkbaar een hekel aan haar gekregen, fantastisch, kon er ook nog wel bij. Maar voor nu kon ze er niet over nadenken, niet teveel eigenlijk. Ze hief haar kop toen ze een bekende stem hoorde. "Nighty!" Miauwde ze opgelucht. Ook Littlepaw begroette haar broer, veel vriendelijker dan dat ze haar begroet had. Eventjes vernauwde Snowynight haar ogen, ook toen wat Littlepaw zei in haar oren helemaal niet klopte. "Natuurlijk mag je dat." Miauwde de poes. "Maar Littlepaw, maar ik moest toch hier blijven omdat ik besmettelijk was, besmet ik Nightspark dan niet?" Vroeg Snowynight aan de medicine cat apprentice. Ze hoestte eventjes en legde haar kop weer neer toen er zwarte vlekken voor haar ogen begonnen te deinen, opnieuw.

Ze vernauwde haar ogen fel en draaide haar kopje deels om zodat Nightspark het niet gezien zou hebben en legde haar oortjes iets dieper in haar nek. "Maar Littlepaw, maar ik moest toch hier blijven omdat ik besmettelijk was, besmet ik Nightspark dan niet?" Ze haalde haar schouders op en hees haar oortjes weer overeind. Ze had geen reden om helemaal beginnen te stressen, als Snowynight de betweter wou spelen was dat haar probleem. "Oké, dan zal ik maar tegen je broer zeggen dat hij 'm moet smeren zeker?" Miauwde ze iets feller dan bedoelt waarna ze terug naar de stapel met kruiden liep en deze voor de zoveelste keer begon te ordenen. "Voor heel even kan het geen kwaad." Bevestigde ze nadien op iets zachtere toon.

We were together.... I forgot the rest

"Oké, dan zal ik maar tegen je broer zeggen dat hij 'm moet smeren zeker?" De felle toon liet Snowynight een beetje ineen krimpen en ze kroop wat weg in haar nest, een kort excuusje mompelend en wegdraaiende van de medicine cat apprentice. Ze had er voor een moment uitgezien alsof ze door een wesp gestroken had. De poes kon niet zo goed tegen felle tonen. Die paar dagen in de medicine cat zouden een hel worden, dat wist ze nu al. Littlepaw wond er geen doekjes meer omheen dat ze haar absoluut niet mocht en dat stak. "Voor heel even kan het geen kwaad." Voegde de medicine cat apprentice er nog aan toe op een iets zachtere toon deze maal. Ergens had Snowynight gehoopt om toch nog bevriend te kunnen raken met de kleine medicine cat apprentice, maar waarschijnlijk zou dat er niet meer in zitten.