There's no shoe that fits...

Ze knikte even toen Snowynight bevestigde dat het goed was en plaatste voor het eerst sinds ze de poes was genaderd een echte kleine glimlach op haar gelaat. Proberende om de poes te laten zien dat ze niets van plan was. Met kleine passen trippelde ze richting de uitgang van het kamp en legde ze even haar oren plat in haar nek toen katten hen nakeken. Natuurlijk had het hele gedoe rond Snowynight, Ashdrizzle en Littlepaw zijn ronde al gedaan in het kamp. Zoiets was gewoon onvermijdelijk. Toen ze enkele meters van het kamp verwijderd was hield ze halt en keek ze achterom om te zien of de witte poes haar wel gevolgd was.

Snowynight

Haar blik verhelderde wat toen ze de witte vacht van Snowynight zag verschijnen. Ze was dus echt gekomen. "..Dus?" Mompelde de poes ongemakkelijk. Littlepaw begon lichtelijk nerveus met haar poten te schuifelen en richtte haar blik op de grond. Ja... dus... Hoe moest ze eigenlijk beginnen? De kleine poes zuchtte even en keek nadien weer op. "Nou.. dus.. Het spijt me." Mompelde ze voorzichtig. "Maar het lijkt alsof je denkt dat ik alles heb in de wereld, terwijl ik juist jaloers ben op hoe jij een gewoon krijgers leven kunt leiden. Jij kan een partner in ontvangst nemen, kits krijgen. Ik kan die droom niet meer tot werkelijkheid maken, ik zal nooit die liefde en warmte kunnen ervaren... En daarom..." Ze onderbrak haar zin even en wiebelde even met haar oortjes. "Probeerde ik die van jou ook kapot te maken... Je weet gewoon niet hoe het is, verstoten worden door je eigen moeder, door je nestgenoten, door je mentors... En dan laat je enige vriend je in de steek voor een ander." De donkergrijze poes kromp wat ineen en stelde zich helemaal gebroken op. Eigenlijk leek ze meer op een miezerig hoopje vacht en botten dan op een echte trotse ShadowClan kat. Ze was gewoon jaloers op de witte poes... "H-het spijt me." Jammerde ze nog een keer sidderend terwijl tranen uit haar ooghoeken vielen. Het voelde zo leeg vanbinnen, al was ze wel lichtelijk blij dat de waarheid eruit was.

Littlepaw zei niets toen Snowynight op haar af stapte en voelde nadien ook de warme staart van de poes om haar lichaam heen. Ze had zich zo koud gevoeld, zelfs tijdens de warmste dagen van Greenleaf. De warmte die Snowynight haar gaf voelde goed, het voelde goed om eens iemand te hebben die iets om haar gaf, voor werkelijkheid. "Shh.." Mompelde ze troostend. Het snikken ging over in een zacht geween en prompt begroef ze haar neus in de dikke vacht van Snowynight. "Het spijt me voor je.." Het maakte haar niets uit dat deze poes ooit nog haar ware oorlogsvijand was geweest, ze had iemand nodig. Het maakte haar niets uit wie. "Echt, het spijt me voor je.." Littlepaw tilde haar kopje weer op en keek de poes met betraande ogen aan. "Ik vraag me af.. of.. als dit alles niet gebeurd was.. of we dan.. vrienden waren geweest.." Een klein lachje spreidde zich op haar gezicht toen ze de poes aankeek. "Vast wel." Beaamde ze eerlijk. "Maar denk alsjeblieft niet dat ik alles heb.. Ik heb verreweg van alles.." Miauwde poes vervolgens. Littlepaw spitste haar oren en wachtte geduldig af. "Toen ik kitten was, liet mijn enige vriend me zitten omdat ik niet stoer genoeg was.. Verklaarde dat hij me haatte. Toen ik weer een nieuwe vriend vond, werd me dat absoluut niet gegund.. Verder ging mijn broer vreemder en vreemder doen, alsof iemand anders bezit van hem genomen had.. Mijn eerste mentor wilde me niet trainen. Mijn eerste apprentice is voor het leven verminkt. En mijn voormalige beste vriend heeft z'n vriendschap met me verbroken omdat Thrushdive zijn excuses aan me heeft aangeboden.. Wat ik ook kies.. Het zal altijd leiden tot een zeker verlies.." Nu was het haar beurt om even op haar lip te bijten uit medelijden. Ze drukte haar neusje tegen haar schouder en trok haar hoofd nadien weer terug. "Dat wist ik inderdaad niet..." Mompelde ze, nog steeds met een bevende stem van haar huilbeurt. "Ik zou je zoiets nooit toegewenst hebben, echt.." Murmelde ze vervolgens. "Eigenlijk... Ben je echt wel een aardige kat, Snowynight." Beaamde ze eerlijk terwijl ze de poes aankeek.

"Dat weet ik zo net nog niet.." Miauwde de poes zacht. Littlepaw spitste haar grauwe grijze oortjes wat en keek de sneeuwwitte poes wat vragend aan. "Zorg alsjeblieft goed voor Ashdrizzle.. Wil je?" Mompelde ze. De medicine cat apprentice knikte zachtjes en keek even naar haar voetjes. Maar zodra de stem van Snowynight weer hoorbaar werd tilde ze haar smalle kopje weer op. "Ik weet namelijk niet of dit nog goed komt.." Een vastberaden glimlach daagde op op Littlepaw's gelaat en voorzichtig gunde ze de pluizige kattin een tedere lik tussen haar oren. "Vast wel. Ashdrizzle geeft veel om je. Hij heeft vast spijt van zijn daden ... Dat had ik ook toen ik zo reageerde toen ik hem hoorde zeggen dat jij meer voor hem betekende dan ik." Miauwde ze wat verbitterd door de tranen die weer opwelde in haar ooghoeken. Alleen het gedacht nog maar aan die gebeurtenis deed haar hoofd al tollen. Dom, dat was ze geweest. Dom omdat ze hem zomaar in de steek had gelaten, net zoals hij nu Snowynight liet vallen. "Kop op, ik ben er zeker van dat alles nog wel terug zal zijn zoals het eerst was, wie weet zelfs beter. Iedereen moet leren van zijn fouten, en dat kun je niet als je er geen maakt." Suste ze de kattin verder.