Drowning..

In gedachte verzonken, dat was de term die de schildpadpoes nu beschreef. Emberstorm liep langzaam en voorzichtig over de hoge vlaktes heen. Ze had haar mond geopend en hijgde zachtjes, ze had vandaag hard gewerkt voor haar clan en voelde zich erg goed, behalve dat ze op dit moment verschrikkelijk dorst had. Haar mond was het meeste vergelijken met droog zand. Honger had ze ook wel, maar de clan moest als eerste gevoed worden. Dat stond in de warrior code en daar zou ze zich ook aan houden. Ze rekte zich eventjes uit en ze keek naar het glinsterende water voor haar, ze was bij het kleine meer aan gekomen, alleen, vanaf deze kant kon ze niet goed bij het water, ze stond op een soort van rots, een paar muislengtes boven het water, niet veel, maar toch genoeg om er moeilijker bij te kunnen. Te dorstig en te ongeduldig om om te lopen, ging ze het toch proberen. Ze boog voorover, ze kon nu bijna bij het water, nog iets verder... Ze verloor haar evenwicht en met een geschrokken gil viel ze in het water. Water vulde haar neus, haar mond, haar oren. Een paniekerig gevoel bekroop haar terwijl ze omhoog probeerde te komen, ze sloeg met haar poten om haar heen, en even brak haar kop het water oppervlak, maar niet lang genoeg om naar adem te happen, ze verdween weer onder water. Ze had nooit van zwemmen gehouden, het nooit gekund, maar haar longen begonnen om adem te schreeuwen, de zuurstof die ze op dit moment zo hard nodig had. Weer brak haar kop het oppervlak, ze moest proberen om bij de kant te komen! Haar poten sloegen door het water, zo probeerde ze naar de kant te pedellen. Haar poten klauwen schraapten tegen het rotsachtige gedeelte, maar haar klauwen hadden geen grip, ze zonk weer weg, ze moest bovenwater zien te komen! Maar het lukte haar niet meer, ze zonk steeds verder weg. Ze zag haar ouders eventjes in het duistere water, waren ze uit de sterrenclan gekomen om haar op te halen? Of verbeelde ze het zich maar? Nee! Ze wou niet dood! Ze moest boven zien te komen! Maar haar poten weigerden dienst.

-Warriors only please, apprentices kunnen haar niet uit het water krijgen en ik wil wel dat ze gered wordt ;p-

Leopardstrike was gaan jagen, proberend zijn gedachten te verzetten. Hij wilde niet geconfronteerd worden met het feit dat er bloed aan zijn klauwen kleefde en al helemaal niet met het idee dat hij de keuze had gehad hem te laten leven. Littlecreek was weg, er kon niets aan veranderd worden. Zijn poten sloegen ritmisch op de grond terwijl hij liep, al was dat nauwelijks te horen. De kater was op jacht. Zoals altijd zwiepte zijn staart onverschillig achter hem heen en weer, al kwam het misschien uit concentratie. Voor de Clan kon hij nog steeds iets doen, al had hij hen zoveel afgenomen. In een vrij korte tijd had hij wat muizen gevangen, wat hij wel genoeg vond voor vanmiddag. In de avond was er ook nog een kans om te jagen en er waren genoeg Warriors om te jagen vandaag. Zijn gedachten dwaalden af maar werden teruggeroepen door het plotselinge gevoel van dorst. Iets wat hij altijd te laat merkte. Het Kleine Meer was vlakbij, dus kon hij daar net zo goed naartoe om wat te drinken. Het water daar was helder en nog niet vervuild, dus dat moest lukken. Leopardstrike wijzigde zijn koers een stukje zodat zijn passen hem naar het Meertje brachten. Al snel was hij er, zijn gedachten hadden de tocht korter laten lijken dan het in werkelijkheid was. De kater riep zichzelf weer terug bij het heden en liep naar een plat stukje waar hij makkelijk bij het water kon. Net toen hij aan de rand van het meer gekomen was en zijn kop wilde buigen hoorde hij het gespetter. Gespetter? Vissen deden dat niet, toch? Snel keek hij op, zijn ogen werden groter. Een Warrior lag in het water te spartelen, vanaf hier gezien was het.. Emberstorm! Leopardstrike aarzelde geen moment. Hij had de Clan al genoeg kwaad gedaan. Al snel lag hij in het water. Zwemmen was niet zijn favoriete bezigheid, maar om iemand te redden.. Snel trappelde hij met zijn poten in het water, om bij Emberstorm te komen. Toen hij er uiteindelijk was pakte hij haar in haar nekvel en probeerde de turtoiseshellpoes mee te sleuren. Haar lange vacht was een zware last geworden en zelf hielp ze ook nog niet mee. Leopardstrike trapte stevig in het water en probeerde sneller vooruit te komen, voor hij het zelf opgaf.. Uiteindelijk schraapten zijn klauwen over de kleiachtige grond en probeerde hij zich hijgend op de kant te trekken. Emberstorm moest nu echt helpen.. dit kon hij niet alleen..

- Sorry ;P Kom Emberstorm weer stalken -

Emberstorm's poten schraapten nog wat zwakjes tegen de aarde, ze had geen gevoel meer van wat onder of boven was. Een verschrikkelijk gevoel, belletjes ontsnapten nog uit haar bek, maar veel bewustzijn had ze niet meer, het paniekerige gevoel in haar buik maakte plaats van koude gevoelloosheid, het water omhulde haar als een cocon, haar omsluitend en afsluitend van de buitenwereld. Ze legde zich erbij neer, dit was het einde en daar kon ze verder niks meer aan doen waarschijnlijk, ze zou ten einde komen dankzij haar ongeduld, maar ze kon het zichzelf niet verwijten, zoveel gedachtestroom zat er niet meer in haar kop, ze gleed steeds verder weg in het duister dat zich aanbood, misschien moet ze er aan toe geven... Misschien moest ze stoppen met vechten... Plots voelde ze rimpelingen in het water, en een tijdje later tanden in haar nekvel. Het duurde eventjes voordat ze besefte wat er gebeurde. Werd ze.. gered? Ze kon het niet goed beseffen, het water trok aan haar vacht, terug de duisternis in, haar poten weigerden nog steeds dienst, ze wouden helemaal niks meer doen, ze moest nu zuurstof hebben, anders zou het over zijn, ze kon dit niet lang meer volhouden. Haar groenen ogen zagen nog maar net verschil tussen licht en duister, maar verder niks. Uiteindelijk kwam haar kop boven water, en ze kon ook weer bij de aarde. Ze hapte schokkerig lucht naar binnen, haar longen vulden zich pijnlijk met lucht, het leek alsof ze zouden knappen, maar toch dwong ze zichzelf om door te ademen, ze moest leven, haar ogen draaiden zich naar haar redder. Leopardstrike! Ze moest hem helpen, ze moesten op de kant komen. Ze klauwde in de klei, proberend zich verder te heizen. Het moest lukken, ze moesten het samen kunnen redden, ondertussen hijgde ze verwilderd, 'B-bedankt' Hakkelde ze, nog altijd hijgend, 'Ik.. weet.. niet.. hoe..' ik je moet bedanken, voegde ze er in gedachten aan toe, nog altijd probeerde ze de adem te vinden om hem te bedanken, ze hoestte wat water uit en ze kneep haar ogen even wat dicht, haar borstkas deed pijn. Ze schaamde zich voor dat ze gevallen was.

Zijn borstkas pompte hard op en neer. Hij moest zijn aandacht erbij houden, nu niet verslappen zodat beide Warriors in het water zouden spartelen met het restje energie dat ze nog hadden na deze duik. Leopardstrike sloeg zijn klauwen in de klei van de oever van het meer terwijl hij probeerde Emberstorms nekvel vast te klemmen tussen zijn tanden. De poes gaf niet op, ondanks het feit dat ze al wat water binnen moest hebben gekregen. Voor bezorgde gedachten was nu geen tijd. Eerst moesten ze maar eens op de kant zien te komen! De kater hees zich gedeeltelijk op de kant zodra Emberstorm dat ook deed; nu had hij de ruimte. Zijn ademhaling bleef hijgend. Hij wachtte tot Emberstorm ver genoeg de kant op gekrabbeld was voor hij haar losliet. Hij sloeg een klauw vooruit en hees zichzelf stukje bij beetje terug. Hij had nog het geluk dat zijn vacht niet te zwaar was geworden door het water. Haar woorden kwamen niet helemaal bij hem aan, maar de klanken leken het woord bedankt te vormen. Leopardstrike plofte in het gras, zijn borstkas ging nog steeds op en neer, op en neer.. 'Graag.. gedaan..' kwam er moeizaam uit. Hij had geen zin om verder te vragen, om te vragen waarom ze gevallen was. Dat had ook geen zin. 'Gaat het?'

Emberstorm sloot haar ogen eventjes, haar vacht plakte aan haar slanke lichaam en ze liet zich op de kant vallen, proberend op adem te komen, opnieuw hoestte ze water op, ze had het nog steeds benauwd. Haar borstkas deed nogsteeds pijn en de wind waaide nu nogal koud door haar lange vacht heen. Ze rilde zachtjes en ze keek op naar Leopardstrike. 'Graag.. gedaan..' bracht Leopardstrike moeizaam uit, 'Gaat het?' Emberstorm moest daar even over na denken, ging het wel? Dat wist ze niet goed, ze was notabene bijna verdronken, een rilling liep over haar rug, maar dit keer niet van de kou. Haar groene ogen stonden angstig, 'J-ja..' Hakkelde ze, 'Maar.. ik dacht dat het mijn einde zou worden.. I-ik.. ik gleed weg en toen.. was alles koud en nat..' De woorden kwamen hakkelend over haar lippen, ze zag eruit als een hoopje ellende nu haar vacht zo drijfnat was, waar ze eerst pluizig leek en een beetje dik leek, was nu haar ware postuur te zien. Ze probeerde zich overeind te hijsen en sloeg haar klauwen in het zand, maar ze kon geen grip vinden en haar poten trilden en beefden. Ze zakte er weer door heen en landde met een plofje terug in het zand. 'Het gaat wel..' Verontschuldigde ze zich meteen. Ze wou niet als zwak gezien worden, dat was een van haar kenmerken, ze was een redelijk sterke poes, en zo wou ze ook het liefst gezien worden. In haar ogen was dan ook schaamte te zien, schaamte over wat er gebeurd was.

Emberstorm antwoordde hakkelend, niet helemaal in staat om uit haar woorden te komen. Dat was ook niet zo gek; ze was net bijna verdronken. Leopardstrike voelde dat zowel zijn hartslag als zijn ademhaling kalmeerde nu hij weer op het droge was, met zijn poten stevig op de grond. Emberstorms vacht plakte helemaal aan haar, waardoor gelijk duidelijk werd dat de pluizige dikte die ze soms had slechts veroorzaakt werd door haar vacht. De wind maakte dat hij nog meer afkoelde. Waar was zijn prooi eigenlijk? Emberstorm moest aansterken en dan kon hij haar misschien maar beter wat geven. Wacht even.. waarom deed hij nu weer zo zorgzaam? Waarschijnlijk was iemand zien verdrinken niet echt goed geweest voor zijn normale houding. De onverschilligheid kwam weer terug in zijn blik. Emberstorm zei dat het goed ging, al was ze nog steeds uitgeput van haar pogingen niet te verdrinken. Leopardstrike was niet van plan haar belachelijk te maken door aan het hele kamp te vertellen wat er gebeurd was. Hij moest uit het zicht blijven, onopvallend tussen de anderen door bewegen. Hij mocht niet opvallen. Bluewave verdacht hem al en hij kon er niet meer bij hebben. Als anderen hem gingen verdenken.. Het leek wel of Windclan met rampen te maken kreeg. Als hij echt medelijden zou kennen, zou hij het misschien gevoeld hebben voor Littlecreek. Maar dan had hij zijn klauwen ook niet in zijn keel geslagen. Dan was hij nu nog even ver van zijn doel verwijderd als toen.. 'Hier, neem wat prooi,' mompelde Leopardstrike, die wat naar Emberstorm toeschoof. Hopelijk duurde het drogen niet te lang; het was hier nogal koud.

Emberstorm murmelde iets zachts en ze kneep haar ogen eventjes dicht. De wind leek in haar vacht te snijden en ze legde haar oren iets achteruit. Ze moest snel droog zien te worden of ze had echt serieus een probleem.. Dan zou ze verkouden worden of erger, maar op dit moment hadden ze dus geen medicijnkat, Littlecreek was gestorven, gestikt in zijn eigen medicijnen. Ze rouwde samen met de rest van haar clan, ze miste de kater. Ze was erg gehecht geraakt aan zijn presentie in het kamp, hij was er al toen zij geboren werd, en dat was toch echt al een tijdje geleden. Ze had haar poten nu al redelijk droog gelikt, maar haar rug, kop en de rest van haar lichaam moesten nog, en ze had het idee dat ze daar toch echt de meeste warmte verloor. Ze hijgde zachtjes en zag dat Leopardstrike's uitdrukking van bezorgd naar onverschillig ging, was dat soms een masker dat hij opzette? Het kon haar op dit moment niet zo heel erg veel schelen. Ze was te koud en te moe om over iets na te denken. Haar Tortoise-shell vacht plakte nog steeds tegen haar lichaam, een zeer ongemakkelijk gevoel wat haar betrof. Ze wou er zo snel mogelijk vanaf. Ze keek eventjes nerveus naar Leopardstrike, 'Je.. Gaat dit toch niet aan de rest vertellen he?..' Miauwde ze zachtjes, haar ondertoon nerveus, 'Als ze dit weten.. zijn ze al helemaal hun respect voor me kwijt..' Ze liet haar oren eventjes wat hangen, soms had ze wel eens het gevoel dat ze tekort kwam voor de clan, dat ze niet genoeg ving of dingen zoals dat. 'Hier, neem wat prooi,' Mompelde Leopardstrike terwijl hij wat prooi naar haar toeschoof. Ze stond op het punt om te weigeren en te zeggen dat het voor hem was, maar honger maakte haar de meester en ze zette haar tanden in het zachte vlees.

Hij was blij dat ze het niet afsloeg. Dan moest hij zeker weer aan gaan dringen, proberen haar zo ver te krijgen dat ze het opat. Mooi niet, hij was niet gek! Een beetje overbezorgd gaan reageren. Ze was misschien bijna verdronken, maar nu leefde ze toch nog? Met een beetje geluk werd ze trouwens niet ziek; Littlecreek was er niet meer om hen te helpen. Waarschijnlijk wist hij nog wel het best waarom. Hij was op dit moment trouwens wel blij met zijn korte vacht; bij Emberstorm plakte het helemaal aan elkaar, terwijl hij er niet zo verzopen uitzag. Het viel wel op, maar niet zo erg als bij de dikharige poes naast hem. Haar nerveuze blik bracht hem terug in de wereld. Hij schudde bijna direct zijn kop. 'Nee,' antwoordde hij kort en bondig. Leopardstrike was al geen kater om alles toe te lichten of vraagtekens te zetten bij een handelen en dan helemaal niet zijn eigen keuzes. Hij zou het niet vertellen, punt uit. Emberstorm vond het niet fijn, zo bleek, en hij wilde zoveel mogelijk katten te vriend houden. Steun was nu wat hij het meeste nodig had, mocht die Bluewave verdenkingen gaan verspreiden. Kort nadat ze de prooi op had keek hij haar vragend aan. 'Voel je je al goed genoeg om langzaam naar het kamp terug te gaan?' Het kwam er misschien wat vriendelijker uit dan men gewend was van hem.. maar toch niet te slijmerig, hoopte hij.