No no no no no! [Deathpaw]

Deathpaw en hij hadden besloten dat ze vandaag hun zusje en moeder zouden zoeken. Hij had de rest voorgelogen dat ze beetje zouden wandelen en dingen zouden bijpraten, maar in plaats daarvan gingen ze hun familie zoeken. Als eerste zouden ze kijken of ze in het kamp waren gestorven. Hij was bang, bang dat hij haar moeder zou vinden, bang dat ze beiden dood waren. Het was stil tussen de twee op hun heenreis naar het oude kamp.

--Time skip to Camp --

Hij stond stil, hier was hun oude kamp... Het was verwoest! nerveus keek hij om zich heen, er waren geen SkyClanners meer, waar waren die? Hij begon meteen om zich heen te kijken of hij zijn moeder zag, maar hij zag haar nog niet. Een trillerige zucht verliet zijn mond. Het was moeilijk om nu te kijken naar het kamp. Wat ooit hun thuis was, was nu niks meer dan troep. Hij had al snel het gevoel dat hij het niet meer zou trekken, maar hij wou het doorzetten. Hij wees met zijn staart dat hij daar ging kijken, het was vroeger zon fijne plek, maar hij moest weten of ze hier lag. Hij hoopte dat het niet zo was, dat sprankje hoop hield hij vast. Hij liep kalm, maar half zwankelend naar de plek waar hij wees en begon kleine stenen weg proberen te krijgen. Gelukkig zat daar niets, en zijn sprankje hoop werd iets meer. Hij had eindelijk weer de hoop dat hun moeder gewoon onderweg was naar hen, tot hij iets kenmerkend zag. Hij zag een rooie staart niet ver van hem vandaan. Ergens hoopte dat het een andere kat was en niet zijn moeder. Hij liep er langzaam naar toe, daar lag een lichaam van een kat, maar van wie? Boven op het lichaam lagen wat kleinere stenen en een grote steen die hij niet alleen zou wegkrijgen. Hij begon de kleine stenen weg te halen en al snel zag hij een zwartig lichaam van roet. Hij begon het weg te likken bij het hoofd dat was vrijgekomen en hij wist steeds meer over het lichaam. Iets wat hij niet wou weten. Zijn poten trilde en hij zakte in elkaar. Het wás zijn moeder! "Nee.." murmelde hij. "Nee... Nee..." murmelde hij terwijl hij met zijn hoofd tegen het hoofd van zijn moeder ging. "Nee!" schreeuwde hij keihard. Tranen vloeiden over zijn wangen, Dit kon niet waar zijn.. "Mam, nee..." murmelde hij tegen haar. "Waarom jij?" huilde hij. Die Nee had Deathpaw zeker wel gehoord, hij zou zo wel aankomen. "Mam, we hebben je nodig... IK heb je nodig..." zijn hoofd nog steeds bij de hare. Hij huilde bij haar, alsof ze nog leefde. "Mam.. kom op nou.." murmelde hij. "Je zei toch dat je bij ons zou komen?" murmelde hij half-huilend. Hij kon het allemaal niet meer aan. Hij wou het niet meer...

[&Deathpaw]

_{~Hij keek naar Raisingpaw en stond klaar om te vertrekken. Toen zijn broer klaar was vertrokken ze. Deathpaw zuchtte bevend en toen ze uit het zicht waren verdwenen keek hij naar zijn broer. 'Weet je zeker dat je dit wel aan kunt?' Zei hij. Hij kon het zelf bijna niet aan, stel je voor wat ze aan zouden treffen. -Skip-

Hij keek rond en slikte. 'Wow..' Fluisterde hij. 'Wat er allemaal wel niet is gebeurt in de tijd dat ik weg was..' Zei hij. Hij keek rond en zag dat Raisingpaw ergens ging kijken. Deathpaw liep de andere kant op en zocht door de zwarte troep. Hij veegde wat stenen weg, maar kon zijn gedachte er bijna niet bijhouden. Zijn oog, zijn moeder, zijn broer. Hij maakte zicht zorgen. Er ging even een schok door hem heen, maar die verdween toen hij zag dat het geen kat was. Hij zuchtte opgelucht en er kwam weer hoop. Misschien liep hun moeder wel gewoon vrij rond, met hoogstens een paar schrammen. Dat zakte allemaal weer naar zijn poten met een simpele schreeuw. "Nee!" Of Raisingpaw werd aangevallen, of hij zag hun moeder. Deathpaw zette het op een sprinten, maar stond abrupt stil bij Raisingpaw. 'Nee...' Fluisterde hij. Hij ging naast Raising zitten en legde zijn snuit tegen zijn moeders hoofd aan. 'Waarom, waarom jij..? Je hebt dit niet verdient..' Murmelde hij. Hij keek naar Raisingpaw. Hoewel hij een oog dicht had zitten, kon hij nog prima zien. 'Raising, we moeten die steen van haar af krijgen.' Zei hij. 'We moeten haar laatste eer bewijzen.' Hij keek naar de steen op zijn moeders flank. Puur alleen omdat het stom was om boos te worden op een steen, hield hij zich kalm. Hij zette zijn poten tegen de steen en begon te duwen. Hopelijk had de steen hun moeders lichaam niet zo beschadigd.}

'Raising, we moeten die steen van haar af krijgen.' zei Deathpaw tegen hem en hij knikte. 'We moeten haar laatste eer bewijzen.' Raising liep naar Deathpaw en keek naar de steen. Hij keek naar hem terwijl de kater bezig was om met zijn voorpoten de steen weg te duwen, waarna hij hetzelfde probeerde. Hij duwde met al zijn kracht tegen de steen, en hij verschoof beetje per beetje van haar moeders lichaam af. Toen de steen uiteindelijk van hun moeder af was keek hij naar het lichaam. Het was gelukkig niet beschadigd. Een trillerige zucht verliet zijn mond, van verdriet en van opluchting. "She has no pain anymore. She doesn't live in this cruel world anymore... But we'll Always miss her." murmelde hij tegen zijn broer. Hij sloot zijn ogen en hij wist dat er geen weg meer terug was, ze zaten nu in BloodClan... Ze konden niet meer met apprentice namen lopen. Hij wist dat zijn moeder hem had vernoemt naar zijn vader... 'Jullie vader is Raisingsun, hij is gestorven, maar hij is altijd in jullie hart...' Hij zou zich naar zijn vader vernoemen, Raisingsun. "Death, misschien is het raar om dit te zeggen maar.." begon hij zachtjes. "We zitten nu in BloodClan... We hebben nieuwe namen nodig.." vervolgde hij zachtjes. "En, het klinkt misschien gemeen maar... Misschien is het beter als we het niet meteen vertellen aan onze siblings, ik wil hen hoop laten hebben. Wie weet wat voor stomme dingen ze kunnen doen.." Zei hij tegen de kater, maar eigenlijk wist hij zijn naam al. 'Raisingsun'

-- Wow, hoezo laat? (': --