I'm just.. trying to take it all in

Zijn neus trok zich iets op en zijn snorharen trilden toen hij een bekende geur opsnoof. Sparkshade vernauwde zijn amberkleurige ogen iets en vernauwde zijn ogen iets. Wat deed Rainhowl hier nou weer? Zijn gezicht vertrok zich tot een diepe frons en zijn nekharen zetten zich iets overeind. Rainhowl had durf, zich op zijn pad vertonen terwijl ze al in geen maanden meer met hem gesproken had, zelfs niet na de dood van hun moeder. Sparkshade duwde zich door het hoge gras heen en zwiepte geërgerd met zijn staart, haar recht aankijkende. "Jij hebt durf," Miauwde hij op een beschuldigende toon, "Je vertonen in mijn buurt terwijl je je al maanden als een lafaard verstopt." Een hint van een grauw verscheen op zijn lippen.

Sparkshade voelde pijnlijke eenzaamheid door zijn aderen kruipen. Al die tijd dat hij alleen was geweest, bang, boos, waar was ze geweest? Zeker niet bij hem. Zij en hij leken de enigen die nog over waren en zij draaide zich van hem af. En het was haar niet vergeven. Hij sneed haar pad af door zich breed te maken en vernauwde zijn amberkleurige ogen. "Nee, ik laat je niet nogmaals wegrennen als de lafaard die je bent!" Miauwde hij kwaad naar haar. "Je hebt me in de steek gelaten! Net zoals iedereen!"

Sparkshade's klauwen slopen uit hun beschermende hulzen, iets wat ze al oh zo vaak gedaan hadden. Maar dat liet hij terzijde. In zijn ogen was het enkel iets wat verdiend was. Pijn moest je wegslaan, zorgen dat niemand over je heen zou lopen. Hij kromde zijn rug en zette zijn pels iets op, waardoor hij alleen maar groter werd. Woede begon hem te overvloeien. "Jij? Jij wat?" Snauwde hij, "Spuug het uit!" Zijn staart zwiepte boos door de lucht heen en zijn amberkleurige ogen boorden zich in haar blauwe. Nee, hij voelde niks meer dan verachting voor zijn zus op dit moment, de zwakkeling. Waar had zij nou van de vrezen? Behalve van hem dan nu natuurlijk.

Zijn klauwen begroeven zich in de aarde in machtige frustratie toen zijn zus er zelfs nog bij begon te traanogen. Nou moe zeg. Nu zelfs nog durven te huilen ook? Zijn staart was ondertussen twee keer zo dik en zijn tanden waren ontbloot. "Je weet niet beter?" Echode hij, verachting in zijn toon terwijl zijn neusbrug rimpelde in walging toen hij zijn bovenlip optrok. "Jij, van alle katten in de Windclan, weet niet beter?! En wat geeft je dat voor een excuus om ons allemaal in de steek te laten!" Miauwde hij terwijl hij eventjes wat spanning op z'n achterpoten zetten, alsof hij op haar af wilde springen. Het was net alsof een lont zich langzaam afbrandde in de richting van een explosief. Niet meer te houden.

De stevig gebouwde kater zocht zijn weg door het WindClan territorium. De mentor die Everstar hem had aangewezen was nog geen enkele keer komen opdagen en dus deed hij maar gewoon wat. Hij probeerde wat contact te maken met zijn nieuwe Clangenoten, zonder echt succes. De birmaan kleurige kater draafde verder toen hij twee katten tegenover elkaar zag staan. De ene kat leek de ander wat angstig te maken. Hij zag hoe de poes ineen kromp en hoe de kater nog meer tegen haar uitviel. Hij wist niet of dit met een relatie te maken had of met een andere bant, maar toch stapte hij op hen af. Hij ging naast de kattin staan en liet zijn ogen op de kater brandden. Hij was altijd wat beschermend geweest tegenover katten die meestal het onderspit waren. Neem als voorbeeld Linesong. Hij zou nooit vergeten hoe haar zus had gereageerd om hem samen met haar te zien. Hij legde zijn oren wat naar achteren en keek naar de kater.

"Ik weet het niet, oke? Ik, waarom, alsof het wat uitmaakt of ik er ben," Miauwde zijn zus. "Ik had je nodig.. Rainhowl.. En waar was je? Nergens!" Miauwde de kater. Sparkshade stond juist op het punt om zichzelf in zijn drift te verliezen en zich op zijn kleiner gebouwde zus te storten, toen de scherpe, stinkende lucht van Skyclan zijn neusvleugels binnen drong. De kater vernauwde zin ogen en draaide zijn kop met een ruk om. De geur was vaag, maar het was wel degelijk daar. Hij zwiepte kwaad met zijn staart en trok zijn bovenlip op naar de birmaanse kater. "Wat moet je?" Miauwde hij, zijn stem een lage grom. Aan zijn ogen was te zien dat hij zichzelf verloren was in een driftbui, niet meer zichzelf. Als een orkaan die eerst uit moest razen voordat hij weer voor rede vatbaar was.

De andere kater leek totaal in zijn eigen wereldje te leven vanwege zijn huidige driftbui. Echter bleef de birmaan rustig staan en keek met een neutrale blik naar de kater. Hij hief zijn hoofd nog een beetje zodat hij nog groter leek te zijn. "Wat moet je?" Zei de kater op een felle toon en Coppersong keek hem aan, niet uitdagend, niet boos, gewoon neutraal. "Misschien moet jij beginnen met minder fel op alles te reageren." Begon hij op een kalme stem en volgde elke beweging van de WindClanner. Hij wist niet dat de katten in deze Clan zo'n groot verschil hadden tussen karaktereigenschappen, de ene kat was vreselijk verlegen en de andere maakte de ander af met woorden, met deze kater als het voorbeeld in levende lijve.

De gevlektevkater was rustig door het Windclan territorium aan het wandellen totdat hij 2 katten zag staan. De een bleef maar grommen en snauwen tegen de poes tegenover hem dat het Silverwind t strot uit kwam. Zeker toen hij de poes Rainhowl herkende. Silverwind kromde zijn rug walgend, die verekte kater moest van haar af blijven! Silverwind had iets,..hij wist niet goed wat maar het was gericht aan Rainhowl. Silverwind zag nog een kater optrede 'onee, niet nog meer aanstellers e' mompelde hij grommend. Maar de onbekende leek wonderbaarlijk aardig. Raar..
Het kon Silverwind niet zo veel schelen wat deze onbekende hier deed, zolang de onbekende geen prooi jatte of iemand lichaamelijk of geestelijk kwetste. De dorre blaadjes ritselde en vielen levendig dwarrelend oo de grond, te veel lawaai met al dat geritsel en gekraak. Silverwind liep via de o zo krakende bladeren richting het 3tal en ging achter de macho staan die Rainhowl zo uitkafferde. Iedereen van de windclan wist wel dat Rainhowl nogal teruggetrokke was en niet zo gesteld op aandacht, maar dat was nog geen reden om haar zo aan te vallen?! 'Heey,jij, laat haar gotverdomme met rust ja. En hou die te grote klep van u maar toe.' zei hij snauwend terwijl Silverwind een onzekere blik wierp naar Rainhowl maar al snel vervolgde. 'Ik krijg jou nog wel. Onozele muis.' en gaf de kater van de windclan een stevige tik op zijn kop met uitgestoken nagels. Silverwind gronde nog even en keek onderdruktbezorgt naar Rainhowl 'Gaat het?' en hij voegde er noch aardig en suusend aan toe 'niet huilen. Er zijn wel katten die jij nodig hebben, iederren heeft jou nodig zei hij met een klein gerustellend lachje alsof hij kon raden wat ze dacht.

Sparkshade zwiepte laaiend met zijn staart, zijn amberkleurige ogen vernauwende. "Misschien moet jij beginnen met minder fel op alles te reageren." Miauwde de andere kater. Sparkshade trok zijn kop terug, zijn ogen vernauwende en zijn grauw kwam al snel als antwoord. "Probeer me niet de les te lezen, Skyclan indringer!" Miauwde Sparkshade, waarna hij weer een kwade blik op Rainhowl richtte. "En jij, denk maar niet dat je van me af bent, zus!" Gromde hij tussen opeen geklemde tanden door, waarna hij een paar passen achteruit zette. De driftigheid begon een beetje weg te ebben, het werd hem duidelijk te heet onder zijn pootkussentjes. Een licht onzekere glans ontsnapte eventjes in zijn blik, maar hij verharde zijn blik al snel weer.
Maar zijn driftigheid laaide al zo snel weer op als nasmeulende sintels die aangewakkerd werden tot door de wind, toen nog een kat zich met de discussie gingen bemoeien. "Waar bemoei je je mee, rat?" Snauwde de kater terug naar Silverwind, zijn pels weer opzettende en zijn tanden ontblotende. Hetgeen wat je juist niet moest doen had Silverwind zojuist gedaan, zijn vlammen weer aanwakkeren.

'ik bemoei met wat ik wil muis!' zei Silverwind grommend 'Maar je moet haar niet zo aanvallen, wat heeft ze zels in sterrenclannaam misgedaan?!' Silverwind sprak nu verdedigend grommend en stelde zich op tussen de kater en Rainhowl. 'Ik ben het zat oom aante zien en te horen hoe de anderen over Rainhowl praten! Stap daar nu eens mee. Sommiggen hebben gewoon geen hart! Weet je wel wat je met haar doet?!' Silverwind keek de kater recht in de ogen uitdagend aan en keek even ontspannen en gerustellend om naar Rainhowl die achter hem stond. Hij vegde met zijn donzige poot een traan weg en zei "weet je, het komt allemaal wel goed, je moet he niet zo laten doen' hij glimlachte even en keek weer vol strijdlust en verachting naar de kater tegenover hem.

"Probeer me niet de les te lezen, Skyclan indringer!" Miauwde de WindClan kater. "En jij, denk maar niet dat je van me af bent, zus!" Gromde hij tussen zijn tanden door. De kater zette een paar passen achteruit, hij leek al wat te kalmeren. 'Heey,jij, laat haar gotverdomme met rust ja. En hou die te grote klep van u maar toe.' Er kwam opeens een andere kat bij en Coppersong trok zijn wenkbrauw verbaasd op. Was hij net deze ruzie aan het beëindigen, kwam dit onnozele Mousebrain zich ermee bemoeien door wat extra kolen op het net dovende vuur te gooien. 'Ik krijg jou nog wel. Onozele muis.' De kater gaf de andere kater een tik op diens kop. 'Gaat het?' begon de kater toen tegenover Rainhowl. 'Niet huilen. Er zijn wel katten die jij nodig hebben, iedereen heeft jou nodig.' Coppersong trok zijn wenkbrauw nog verder op en was totaal overdonderd door deze wat vreemde actie. "Waar bemoei je je mee, rat?" Inderdaad, net zoals hij dacht, de woede van deze kater was juist weer aangewakkerd. Hij wierp een woedende blik op de gevlekte kater. Stommerd. Hij had er op dit moment geen nettere woorden voor. 'Ik bemoei met wat ik wil muis!' zei Silverwind grommend 'Maar je moet haar niet zo aanvallen, wat heeft ze zels in sterrenclannaam misgedaan?!' Grauwde de kater naar hem toe en duwde Coppersong weg, zodat hij nu te midden stond. 'Ik ben het zat oom aante zien en te horen hoe de anderen over Rainhowl praten! Stap daar nu eens mee. Sommiggen hebben gewoon geen hart! Weet je wel wat je met haar doet?!' Hij streek vervolgens een traan weg bij de kattin, iets wat Coppersong een brandend gevoel van binnen gaf: het was zowel woedde als jaloezie. "Weet je, het komt allemaal wel goed, je moet het niet zo laten doen.' Zijn blik ging naar Rainhowl die terug deens voor de aanraking van de gevlekte kater, Silverwind. Het gebeurde in een fractie van een seconde, maar toen blokkeerde Coppersong de weg tussen Rainhowl en Silverwind. "Zie je dan niet wat je net hebt gedaan? Stom Mousebrain!" Hij keek woedend naar de kater. Hij zat het hele gedoe alleen maar nog groter te maken. "Zie je dan niet dat jij diegene bent die hier een grotere puinhoop van heeft gemaakt? Hij stak zeker een kop uit boven de WindClanners aangezien hij nog altijd zijn SkyClan bloed bezat.

Een zacht geblaas ontsnapte uit zijn mond en zijn ontblootte tanden glinsterden in het vale zonlicht. Hij voelde zich nu degene die in het nauw zat, ingesloten door drie katten, terwijl hij maar met eentje een appeltje te schillen had. Zijn staart was dik en zwiepte heen en weer, maar toch glansde er een lichte twijfel in zijn ogen, de twijfel achter de driftbui. Maar deze twijfel had nog lang niet de overhand, zeker niet nu de sintels weer opgevlamd waren. "Wat ze misdaan heeft? Ze heeft ons allemaal in de steek gelaten! Mijn hele familie!" Gromde Sparkshade tussen opeengeklemde kaken door. "Waar was je Rainhowl! Toen moeder overleed! Toen de Bloodclan mij had! Toen Springpaw overleed!" Voor het eerst glinsterde er vocht achter zijn ogen. Waar. Was. Ze?! Het had in zijn hart gesneden, dat zijn enige familielid die hij nog over had, op Leopardstrike de verrader na, weg was geweest, altijd.
Maar hierna wendde hij zich met een ruk af en sprintte hij weg, verdwijnende in de struiken. Zijn sprint vertraagde niet toen hij verdwenen was. Met lange, springende passen vluchtte hij weg, dieper het territorium in, geen idee waarheen. Daar was hij wel heel erg gelijk in met zijn zus, ook als hij het niet meer aankon, vluchtte hij weg en sloot hij zichzelf af.

{Ik moet vanavond weg en vandaag leren, dus ik houd jullie topic niet meer op. (: }

Silverwind was wel wat overdonderd tegenover de reacyoe van de onbekende "ow, sorry eu..onbekende. Ik had mezelf niet meer in toon" verontschuldigde hij zich. Nadien begond de windclan kater weer. Toen Silverwinf de tranen zag achter de oge was hij helemaal verrast. Wat speelde zich hier toch allemaal af?! Silverwind wou net iets verontschuldigends zeggen tegen de andere windcal kater toen deze wegvluchte. Silverwind was helemaal uit het loodgeslagen. Hij keek naar de skyclan kat en zei aardig verontschuldigend, zelfs wat neerbuigend, "je had gelijk. Wat doe ik ook ? Ik maak het alleen maar erger." Silverwind ging liggen "ik maak alles tyd alleen maar erger." een kleine traaan rolde over zijn verontwaardigd gezicht. Deze onbekende had precies verwoord, hem aangetoond wat Silverwind allemaal deed.
--sorry flut. En met gsm (veel schrijffouten)