Get the creep ~Fierceshot

Haar roze kussentjes tripten vrolijk door het woud. Tik tak tik tak ging het ritmische gezang van haar kussentjes en de dennennaalden op de grond verder. Tot diep in het bos waar ze dacht niemand aan te treffen. Maar zelfs hier bleef het zachte getik door gaan. Als een schaduw in de duisternis verschool ze zich dan ook in de diepe schaduwen. Bij elke tik en elke tak ergerde ze zich aan het geluid die ze zelf produceerde. Tot op een moment ze het ritme beu gehoord was ging ze liggen in de dennennaalden met haar poten in de lucht. Ze inspecteerde haar eeltkussentjes die al zwart geworden waren in plaats van hu vertrouwde roze kleur. Ze vond het wel zo aangenaam toen alles van haar lichaam dezelfde kleur had. Dus waarom zou ze er gek van worden. In plaats van nog een eind verder te wandelen als wat ze eerst van plan was klom ze moeizaam één van de dennenbomen in. Hier en daar waren wat natte plekken die ervoor zorgden dat ze uitgleed. Maar moedig deed ze verder. Totdat ze de eerste tak bereikt had. Haar vacht viel bijzonder weinig op hier in het donkere bos. En dat was ook gelijk een reden waarom dit haar lievelingsgebied was. De kleine apprentice hoorde geluid van verderop naderen. Toen ze haar bekende schrikduik wilde plegen viel ze te pletter op één of andere watervogel. Het dier krijste nog even voor ze het met een te harde klap in de keel dood sloeg. Ze hield het diertje even in haar poten hangen. Ze schudde met zijn kopje maar er kwam geen beweging meer in. De kleine Slenderpaw liep er daarna maar mee richting het kleine moeras poeltje verderop. Ze liet het jonge diertje te water die daarna door een groot roofdier uit het water opgeschept werd en vervolgens verteerd werd. Slender zag nog net het dier zijn angstaanjagende ogen onder water verdwijnen. Terwijl haar staart de lucht in ging en haar nek- en rugharen overeind gingen staan tripte ze weer het dennenbos in met een grote valse lach om haar snuit heen. Ze likte hierbij haar lippen af en verschool zich vervolgens in één of andere prikkelige struik. Wachtend op haar eerste slachtoffer.

~Moet even inkomen

~Zal het later (moeten) afmaken, weinig tijd

De kleine leerling haar spieren spanden zich op. Nu ze op haar hoogtepunt stond mocht niets verkeerds lopen in haar ogen. Geen takje die kraakte, geen blad die ritselde, haar ademhaling zacht genoeg om niet gehoord of gezien te worden, het waren dingen waar ze even zichzelf op getraind had vroeger, en haar veel tijd kostten, maar nou ze het allemaal onder de knie had was er geen geluid die haar verraadde. Enkele naalden hoorde ze in de verte kraken. Haar zwarte ogen spiedden door de struik heen. Een flits maakte het uiterlijk van een mede clangenoot duidelijk. Maar de geuren die haar kant uitkwamen vertelden meer. Ze zag de kat nog net iets slaan. Toen sprong die de lucht in en leek iets te hebben gevangen. Slenderpaw hield het hele tafereel in de gaten vanuit een lage en ongemakkelijke positie. Toen de kat; blijkbaar een wit- beige kat haar buurt uit kwam spanden al haar spieren weer terug op. Zodra de kat dicht genoeg en voorbij was sprong ze op haar rug en riep. Slender bulderde van het lachen waarbij ze op haar rug in het dennennaalden bed terecht kwam. Haar wit buikje was voor nu even heel zichtbaar maar deze keer stoorde ze zich er niet aan. Ze riep zichzelf weer tot orde en keek de clangenoot zacht in de ogen met een scheef lachje op haar snoet. Ze ging tot naast de kat gaan staan. "Slenderpaw, tot uw dienst." Haar staart wipte tevreden op en neer de lucht in.