+Snowdrop

"Nee," Deadsoul staarde haar aan, zijn ogen gloeiden vijandig in haar richting. Ze kromp in elkaar, haar ogen groot. "Maar, Deadsoul, dat kun je niet maken..." Murmelde ze zachtjes. Zijn gigantische klauw maakte een gat in de aarde naast zich. "Oh, maar ik heb het al waar gemaakt, mijn liefste zusje," zei hij op een honingzoete toon. Ze sperde haar ogen open. In zijn ijsblauwe ogen zag ze langzaam hoe rood de overhand kreeg. Hij grijnsde en liet zijn andere klauw naast haar vallen. Ze kromp nog dieper in elkaar toen ze een scherpe klauw in haar zij voelde. Vluchtig keek ze om. "Wolfhunt?" Ze voelde hoe steken haar raakte en ze deinsde achteruit. Langzaam zag ze hun pelzen samen smelten. Ze sperde haar ogen angstig open draaide zich om, om weg te rennen. Haar poten leken zwaar, wel van steen. Ze hijgde luid, van de last die aan haar poten trok, die haar leek te verzwolgen. Toen ze opeens een pijnlijke steek in haar voorpoot voelde, struikelde ze. Wel meteen keek ze om, naar haar poot die was blijven steken in de aarde... Maar nee.... Dat was hij niet... Uit de grond stak een witte kop, zijn ogen gloeiden tevreden, een grijns rond zijn lippen, gesierd door bloed die haar poot beschilderde. Whitelion. Zijn twee kleurige ogen leken haar te verscheuren. Ze bleef erin staren. Alles zag ze, hoe hij Nimble bijna had vermoord, haar poot had verwond. Toen ze voelde hoe hij wegzakte in de grond, leek ze opeens helder te kunnen denken. Ze begon hopeloos te huilen, echt te janken, te smeken. Haar poten begonnen hevig in het rond te slaan en ze probeerde zichzelf te bevrijden. Haar klauwen raasden over zijn perfecte kop, maar maakte geen wonden. Het maakte enkel de pijn aan haar poot erger. Zo werd haar gejammer, langzaam een zacht geschreeuw. Haar klauwen grepen haar poot vast en ze begon als een gek eraan te krabben, maar er gebeurde niks... Er kwam zelfs geen bloed, enkel pijn. Tranen gleden langs haar kaken heen en woest begon ze op de grond te kronkelen, hopeloos geschreeuw ontglipte haar bek. Maar toen ze de warme adem in haar nek voelde, slikte ze. Ze stopte met kronkelen en sperde haar ogen open. Whitelion was verdwenen en opeens leek ze recht te zitten... Langzaam dwong ze zichzelf om te kijken. Ze ontmoette de ogen van een kat. Bloed droop uit haar bek en haar goudgele ogen gloeiden vijandig naar haar. Langzaam droop bloed langs haar nek heen en liep het langs haar poten heen, tot het de grond raakte. Toen begon het pas. De ogen van de grijs-witte kat voor haar werden langzaam rood. Bloeddruppels parelde op in haar ooghoek. Een gigantische bloedvlek werd zichtbaar op de grond rondom de kat. Snowdrop verstijfde toen ze een zwaar geplof hoorde en nog één. Dode lichamen vielen uit lucht, allemaal mooi op hun plaats, rond de met bloed gesierde kat. In een flits gebeurde het. En daar stonden ze... Met hun grijns leken ze de kattin te helpen. En langzaam kwam ze tot het besef dat...

Een schreeuw ontglipte haar lippen, haar hele lichaam trilde van de inspanning. Was het maar... Een droom geweest? Haar ogen waren groot en gevuld van angst. Haar ademhaling gejaagd en ze kon het geraas van haar hart in haar oren horen. Ze zag niet hoe een paar katten haar aankeken, ze trilde te erg. De beelden van de dode lichamen draaiden door haar kop. De ogen van de kat die ze had gezien, haar broers, Whitelion, vrienden die in een plas bloed lagen... dat was wat ze zag. Langzaam ontsprongen tranen in haar ooghoeken. Haar gejaagde ademhaling werd vervangen door een zacht gesnik. De goudgele ogen van de kattin werden gesloten en langzaam rolde ze zich op. Toch hield het schokken niet op en het wilde geraas van haar hart, bleef aanhouden. Enkel het getik van de neerslag, leek haar te kalmeren... Want op dit moment leek het alsof iedereen iets tegen haar had... Zelf zichzelf...

OOC:: Sorry voor de belachelijke lengte x3

De zwart-witte warrior keek geschrokken op wanneer geschreeuw luid tegen de wand van de warriors den weerkaatste. Zijn blik bleef steken bij een grijs-witte kattin die hij vaag onder de naam Snowdrop wist te plaatsen. Ravenmask voelde een steek van medelijden wanneer hij de warrior hoorde snikken. Hij trippelde naar haar toe. "Gaat het wel?", vroeg de zwart-witte warrior vervolgens, er was een bezorgde ondertoon in zijn stem te ontdekken.

Het getik van de regen kalmeerde haar hartslag en gaf haar een ritme om bij te blijven, bij die realiteit. Ze slikte even en hapte even naar licht om daarna in schokkend terug de adem uit haar lijf te persen. Tranen maakten haar zicht troebel en ze kon nog de laatste flarden bloed van haar droom onderscheiden met de realiteit waarin ze zich bevond... Starclan, laat het stoppen. Ze bracht langzaam haar poten naar haar kop en legde behoedzaam de ledematen langs haar haren heen. Ze gleden even over haar oren heen, tot ze op haar snuit eindigden, daar waar haar poten rust vonden van het geschok. Langzaam hoorde ze hoe het zachte gespetter van de regen een werd met dat van pootstappen, ze Kee niet op. Ze verwachte een boze kat. "Gaat het wel?" Dat was niet een boos gegrom die ze had verwacht, geen gescheld of geroep, maar een sussende stem. Ze slikte even en schudde haar kop langzaam, zonder op te kijken. Te bang voor wat ze zou zien of wat er zou gebeuren, alsof ze nog steeds vast zat in die droom...