Clouds {Spottedpaw}

Hij liet een blik op de donzige wolkjes vallen, ze waren prachtig! Hij vulde even zijn longen en liet daarna een lange zucht los. Zijn groene ogen gleden even langs de horizon, waar de blauwe lucht bevuild was met witte vlekjes. Hij vroeg zich af waaruit ze waren gemaakt. Ze leken wel op wol of sneeuw, maar als je beter keek waren ze zo transparant als water, toch zo licht als mist. Het zou altijd een geheim blijven en enkel Starclan kon de wolken goed zien. Misschien kon zijn moeder ze wel raken... Hij lachte even zachtjes toen hij een beeld voor zich kreeg van de Starclan poes die de wolken streelde. Toch wist hij dat hij het enkel zou weten wanneer hij zelf bij Starclan zou gaan jagen, hopelijk zou dat nog enige tijd duren. De jonge kater had steeds meer zin in het leven, hij zag steeds meer nut in zijn bestaan en daar had hij respect voor. Nu streefde hij naar het ideale beeld van zichzelf, hij wou net zoals Lionroar worden! Zo groot! Machtig! Hij werd gerespecteerd. Nu had hij een doel voor ogen, iets wat hij vroeger nooit had.

Toen hij opeens iets zag verschijnen aan de horizon, spitste hij nieuwsgierig zijn oren. Hij strekte zijn nek en probeerde te zien wie of wat zijn richting uitkwam. Hij snorde zachtjes toen hij zag wie het was, Spottedpaw. Ze was op jacht en ze deed het goed. Met grote passen liep ze achter een konijn aan en Broken moest toegeven dat ze echt snel was. Hij kon haar bijna niet herken als de jonge kit die hij toen had leren kennen. Nieuwsgierig, vriendelijk, toen nog zo teer. Het verraste hem hoe snel ze bij hem was. De sprong die ze maakte, maakte hem wakker uit zijn gedachten. Hij spande wel meteen zijn spieren op en hij sprong soepel en snel naar achter. Ietwat geshockt zag hij hoe de jonge apprentice op het dier lande en het een dodelijke beet toediende. Toen liet ze los en lachte ze. De tabby keek haar even achterdochtig aan, voordat hij ook een zachte lach op zijn gezicht plaatste. Hij sloot even zijn ogen en lachte openlijk, maar toen hij deze terug opende zag ze hoe geshockt zij op haar beurt was. "O, sorry! Ik had je nog niet gezien!" Ze werd al rustiger, dat was goed. "Dat is niet erg," lachte hij haar openlijk toe. "Dat was een mooie jacht." Prees hij haar.

Spotted lachte even naar hem. Hij lachte spontaan terug naar haar. "Dankje! Het is de eerste keer dat ik een konijn heb gevangen!" Zei ze. "Wauw! Echt?" Zei hij opgewonden. Wauw! Hij had nog nooit zo'n goede eerste jacht gezien! Zelfs hij was niet zo goed geweest de eerste keer. De kattin was inmiddels haar prooi aan het bewonderen en dat mocht wel want ze had een mooi stukje vlees te pakken gekregen. Hij keek er ook even naar. Kon hij maar ook zo goed jagen als haar. "Hoe gaat het trouwens?" Verrast keek de kater op. Hij knikte even naar haar. "Heel goed," zei hij blij. Zijn lach danste nog steeds op zijn lippen. "En hoe gaat het met jouw?" Vroeg hij nieuwsgierig waarna hij terug ging zitten en zijn staart langs zijn poten sloeg. Het leek nog niet zo lang geleden dat hij het verhaaltje had verteld aan de jonge Spottedkit. Toch was het al een aardig paar moons terug, nog voor hij werd aangevallen door Whitelion en verlaat apprentice werd.