Pur~ {Windkit}

Hij haalde even diep adem. Er was weer niks veranderd... Saai... Saaiheid! Kom op, waarom kwam er niemand meer! Er waren een paar katten gekomen in de eerste dagen van zijn korte leventje maar nu leken de meeste al weg te zijn. Zouden ze nog komen? Of waren ze voor eeuwig verdwenen in de duisternis? Hij zuchtte eens en langzaam nestelde hij zichzelf in de haren van zijn moeder. Haar warmte en geur kalmeerde hem, zij zou nooit weg gaan, dat wist hij zekere. Al van de eerste dag was ze er voor hem geweest en opnieuw was ze er voor hem. Hij spande zijn stembanden op en dacht diep na. Hij had eens iets gehoord, iets van een kat die hem had recht geholpen. Langzaam begonnen zijn stembanden te trillen. Hij snorde zachtjes en begon teder de huid van zijn moeder te kneden. Langzaam trokken zijn nog erg kleine nageltjes in en uit het haar. Hopelijk vond ze dit fijn, want het was iets in hem die zei dat hij het moest doen. Daar was het opnieuw, instincten.

Hij voelde hoe iets met een schok leek te ontwaken uit iets, slaap waarschijnlijk, of een soort dagdroom. Hij spinde teder naar haar toen hij diens geur herkende en duwde even zijn kopje tegen haar aan om haar gerust te stellen, hij staakte het klauwen met zijn fijne pootjes en legde zijn poot gewoon tegen haar buikje aan. Haar ademhaling was snel en een beetje ongecontroleerd, maar daarachter voelde hij nog iets. Hij verplaatste voorzichtig zijn pootje wat naar boven tot deze tegen de borst van het kleintje was. Daar vloeide hij iets, iets dat klopte. Vage herinneringen schoten hem te binnen, maar hij kon ze niet plaatsen, nog niet. Hij zuchtte even en duwde geruststellend zijn neusje tegen haar voorhoofd, hopend haar te kalmeren.

De kit werd rustiger en de kleine kater spinde hoorbaar om haar nog een beetje te geruststellen. Hij hield van zijn zusje. Toen hij haar adem voelde en een gaapje hoorde liet hij zijn kop zakken en het nest waar hij al een paar dagen had doorgebracht. "Wa... Do je?" Hij keek op en haalde even diep adem. Windkit en Dawnkit konden al wat praten en hij kon het waarschijnlijk wel, maar ging het niet doen. Hij vond het maar saai en het leek niet echt van groot belang te zijn, hij kon alles perfect doen met zijn piepjes en zijn acties en meestal begreep men hem wel. Meestal wel. Hij piepte even zachtjes als antwoord, wat zij waarschijnlijk niet kon verstaan en duwde zijn kopje tegen zijn zusje aan. Hij hield van haar en zij waarschijnlijk ook van hem. Maar goed, dat liet hij niet zoveel merken, enkel en alleen wanneer hij zeker wist dat mama sliep. Of wanneer er niemand anders in de buurt was, zoals die gemenerik met die staart! Ugh, die was echt het meest irritante ding dat hij ooit had geroken en meegemaakt.

Weer gaapte de jonge kitten. Ze draaide zich wat om, zodat ze meer naar haar broertje gericht was. ze strekte haar pootjes uit in een soort omhelzing en viel vredig weer in slaap.