Don't mess with me!

Met een zucht rolde ze zich om in haar nest, waarna ze nog even een keer haar ogen sloot om ze vervolgens weer te openen. Dit was echt geen doen meer, al deze slapeloze nachten.. Er waren al tal van moons gepasseerd sinds ze nog eens een goede nacht had gehad, en zo dus begon deze vermoeidheid zijn tol te eisen. Met stijve poten hees de poes zich recht uit haar nest en schudde ze even haar vacht uit, waarna ze zichzelf nog snel een korte wasbeurt gunde. Als ze toch niet kon slapen, dan kon ze evengoed al beginnen aan haar dagelijkse taken.
Met opeenvolgende passen trippelde de poes haar den uit, om vervolgens regelrecht richting de uitgang van het kamp te lopen. Eens ze doorheen deze was gelopen, snoof ze even de diverse geuren op die rondhingen in de lucht. Kruiden begonnen stilletjes aan terug te groeien, maar alsnog duurde het een poos voordat ze ze ook echt kon plukken en meenemen naar het kamp. Uiteindelijk zette ze haar ledematen weer in beweging en trippelde ze geluidloos een willekeurige kant op, niet echt zeker zijnde waar ze moest beginnen met zoeken. Zolang ze maar iets vond..
Na een tijdje gewandeld te hebben hielt ze even halt. Haar groene blik gleed over de struiken heen en met een zachte zucht ging ze zitten, haar staart om haar poten krullende. Tot nu toe had ze nog geen geluk gehad, maar de dag was nog maar net begonnen. En zo dus had ze nog een hele hoop tijd die ze moest weten te doden. Echter, omdat de poes zich zo geconcentreerd had op het vinden van kruiden was het haar helemaal ontgaan dat er al een tijdje een Windclan geur in de lucht hing. Ze bevond zich dan ook redelijk dicht bij de grens met Windclan, maar natuurlijk had de poes niet verwacht dat er eentje zich werkelijk op Shadowclan gebied zou wagen. Wat verbaasd en lichtelijk bang stond ze weer op en nam ze enkele stappen naar achteren toen een wit gestalte haar zichtveld  binnen drong. "Wie ben jij..?" Vroeg ze zachtjes terwijl ze haar groene blik op de kater gericht hield.

{Eerst enkele posts voor Whitelion waarin hij haar aanvalt, en nadien Innerghost die haar komt redden.
Vervolgens is het topic open!
Ze bevinden zich trouwens nog op Shadowclan gebied.}

Snel als de wind waarnaar zijn clan vernoemd was vloog de witte kater ove rhet gebied. vandaag zou hij Shadowclan eens ene bezoekje brengen. Hij wist dat dat niet zo'n lafaards waren als Thunderclan, die 's nachts een camp overvielen omdat één kleine kitten verwond was, maar hij wist ook dat je ze niet mocht onderschatten. het was het beste om ze één per één uit te schakelen, en de geur die hij nu rook was meteen een steek onder de gordel. Littlestream, de medicine cat. Whitelion glimlachte, ietwat blij, maar vooral sluw. "Wie ben jij..?", klonk er zachtjes. Zijn groen en zijn blauw oog richten zich naar het geluid. Hij stapte soepel op de grijze poes af en kneep zijn ogen tot spleetjes, maar hij gaf geen antwoord.

De witte kater wiens ogen een verschillende kleur hadden stapte gevaarlijk dicht naar haar toe, waardoor haar nekharen ongemakkelijk begonnen te prikkelen en ze een kleine stap achteruit nam. "Wie ben jij?" Vroeg ze nogmaals, haar stem lichtjes trillend. Maar zodra de kater dichterbij kwam, had ze door dat hij niet van Shadowclan was. Haar groene ogen gingen wat wijder open staan toen ze nog enkele steppen naar achteren nam. "Maak dat je wegkomt van Shadowclan territorium!" Miauwde ze terwijl ze zich dreigend opstelde, al leek ze nog steeds niet meer dan op een wanhopige apprentice die haar mentor kwijt was.

"Wie ben jij?", vroeg de poes weer. En alweer antwoordde Whitelion niet. Hij bleef op zijn dooie gemakje dichterbij stappen. "Maak dat je wegkomt van Shadowclan territorium!" Op dat moment sprong hij. Zijn grote, witte lijf vloog door de lucht. Hij genoot van de vrijheid die een sprong altijd gaf. Met een harde klap landde hij op haar grijze rug, en zo hard hij kon begon hij haar rug te bewerken met zijn scherpe klauwen.

~Hoe ver mogen de verwondingen gaan?

Haar angst begon te groeien bij iedere stap die de kater nam, slechts verstard op de grond staande toen de vijandige krijger opsprong. Een zachte gil verliet haar bekje en met gesloten ogen dook ze in elkaar, haar oren nog dieper in haar nek leggende toen ze de scherpe klauwen van de kater op haar rug voelde. Wanhopig probeerde ze hem van haar af te schudden, maar ze was te zwak en zakte slechts door haar poten door het gewicht dat op haar rug lag. "Laat me met rust!" Siste ze scherp terwijl ze met haar kleine poot naar de kater probeerde uit te halen. Hoe kon hij? Wat had ze ooit verkeerd gedaan in zijn leven? Als ze het goed voorhad, dan was ze hem nog nooit tegen gekomen!

Je mag d'r redelijk hard verwonden, 't leek me leuk dat wanneer hij haar net probeert te vermoorden Innerghost erbij komt.

"Laat me met rust!", siste de grijze poes. De grote kater sloop nog dichterbij, zijn ogen tot spleetjes genepen. Even staakte hij de aanval. Met zijn pluizige, witte staart gleed hij even onder haar kin. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht. Dat korte moment van rust duurde niet lang, en nog steeds had hij geen woord gezegd. Whitelion sprong weer dichterbij, deed een uitval naar linksonder maar sprong op het laatste moment weer op, happend naar haar oor.

De poes dook wat meer naar de grond toen de kater met zijn staart onder haar kin ging. Een laag gegrom verliet haar keel en met ijzige groene ogen volgde ze de bewegingen van zijn lichaam. Vervolgens sprong de kater naar haar toe, en wist hij de poten onder de poes haar lichaam vandaan te halen. Een gegil verliet haar mond en zodra ze zag dat hij nogmaals toehapte, rolde ze opzij. Geschrokken sprong ze op en zwaaide ze even met haar staart in de lucht. "Wie denk je wel niet dat je bent?" Vroeg ze kwaad, haar groene blik op de kater priemende.

"Wie denk je wel niet dat je bent?", vroeg de poes kwaad. Whitelion's ogen glansden toen hij weer achteruit stapte. Zijn ogen vonden haar groene blik en sluw glimlachte hij. Trots hief de grote kater zijn kop omhoog. "Ik", antwoordde hij hooghartig, "ben Whitelion!" Nog feller dan ervoor sprong hij op de grijze poes. Zijn klauwen sloegen in het wilde weg, al wist hij wel degelijk wat hij aan het doen was. Dit was niet zoals in een woedeaanval, en de blik in zijn ogen was kil en berekenend.

"Ik", antwoordde hij hooghartig, "ben Whitelion!" De poes dook nog dichter naar de grond toe toen ze zag dat de kater zelfs nog feller op haar af sprong dan eerst. Een koude gil verliet haar keel, en ergens hoopte ze dat iemand deze gehoord had. Ze voelde zijn klauwen die haar rug bewerkte en probeerde zich ter vergeefs te verweren. Echter was het gewicht van de kater teveel voor haar om aan te kunnen, en zakte ze hopeloos door haar poten. Uit paniek rolde ze zich om en probeerde ze zo de kater van zich af te schudden. "Hoe durf je! Je bent echt een laag gevallen scharminkel! Spring toch voor een monster!" Siste ze woest, echter was de angst harder te zien dan de woede. Ze kon zich niet verdedigen.. zoals verwacht. Hij ging haar vermoorden.. Hij ging haar vermoorden!

"Hoe durf je! Je bent echt een laag gevallen scharminkel! Spring toch voor een monster!", siste d epoes. het was waarschijnlijk woedend bedoeld, maar het kwam er meer uit als een laatste, angstige poging om weg te raken. Zijn grijns werd alleen maar groter. Me tal zijn kracht duwde hij haar tegen de grond. Zijn ogen glansden toen er een vreemd soort plezier in te lezen stond. "Ik zou zeggen, doe het zelf, maar daar is het nu te laat voor", fluisterde hij zachtjes. Zijn scherpe tanden blonken in het maanlicht toen hij bijna liefkozend naar haar nek ging, klaar om zijn tanden erin te zetten.

~Ik denk dat het tijd word dat Inner der komt redden :')

Innerghost wierp een blik op de medicine cat den. Wat haar opgevallen was, was dat Littlestream daar nu al een tijdje niet meer geweest was, en dat vond ze nogal eigenaardig. Misschien was ze er zelf wat langer op uit gegaan om kruiden te zoeken, maar ook dat klopte niet. Er lagen twee kittens in haar den, waarvan één de akelige ziekte Whitecough had gekregen. Nee, er klopte iets niet.
Na het kamp verlaten te hebben, en nog een stuk van het territorium doorzocht te hebben ving ze de geur spoor van haar dochter op. Haar dochter die haar niet zag als haar moeder. Ze versnelde haar pas en volgde de geurspoor van Littlestream. Haar ogen vernauwend bedacht ze zich dat dit spoort haar leidde naar de Boundaries, de Boundarie met Windclan. Waarom was ze daar alleen naar toe gegaan? Het was niet gebruikelijk voor een medicine cat om daar álleen naar toe te gaan om kruiden te zoeken.
Ze hoorde de naam Whitelion vallen, en meteen rezen haar haren de lucht in. Vervolgens hoorde ze een gil, een gil afkomstig van Littlestream. "Hoe durf je! Je bent echt een laag gevallen scharminkel! Spring toch voor een monster!" Ze zag de twee, en en ging er op af. Innerghost zette af met haar achterpoten toen ze zag hoe de tanden van Whitelion zich een weg baanden naar de nek van Littlestream. Met haar beide voorpoten sloeg ze de warrior opzij. "Blijf met je vuile klauwen van mijn dochter af!" Gromde ze kwaad.

OOC: Sorry voor de laatheid. I'm kinda busy.

Opeens beukte er iets tegen zijn schouder. De kater vloog opzij, niet voorbereid op die kracht. "Blijf met je vuile klauwen van mijn dochter af!", gilde de zwarte poes. Hij herkende haar vaag als de deputy. Ja, dit zou nog leuk kunnen worden. Hij kraakte eventjes zijn nek en glimlachte. "Okay, dan zal ik beginnen met jou", siste hij. Zijn ogen bestudeeren haar eventjes, maar al snel zette hij zich op volle kracht af. Zijn grote lijf vloog door de lucht terwijl hij probeerde om iets van haar huid vast te krijgen en los te scheuren.

Innerghost voelde woede inzich opborrelen. Dit was de kater die de vader was van Fallentears kittens, de kater die er mede voor gezorgd had dat er nu haat hing tussen haar en haar tweelingzus. En dan durfde deze kater ook nog aan haar dochter, Littlestream te komen. Hij had lef. "Okay, dan zal ik beginnen met jou," sprak de kater. Innerghost kreeg nauwelijks de tijd om er op te reageren, of de kater sprong al tegen haar aan. Gelukkig had ze dat zien aankomen, en wist ze de klap voor zichzelf minder hard aan te laten komen. Innerghost sprong weg en draaide zich naar de windclan kater toe. "Jij bent de meest bedorven warrior die er is. Aanpappen met een Shadowclan warrior en daar kittens mee krijgen, en vervolgens nog eens de medicine cat van Shadowclan aan te vallen," gromde ze. "Zo gedraagt een warrior zich niet," grauwde ze. Dit gevecht was dubbel voor haar. Hij was niet enkel een kater wie de warrior code overtrad, ook nog eens de kater die de vader was van de kittens van haar tweelingzus, en hij had zijn dochter, tevens de Shadowclan medicine cat aangevallen!

"Jij bent de meest bedorven warrior die er is. Aanpappen met een Shadowclan warrior en daar kittens mee krijgen, en vervolgens nog eens de medicine cat van Shadowclan aan te vallen,", grauwde de poes. De grote kater verstijfde onmiddellijk. Wat had ze net gezegd? Kittens? Dat was nieuw. "Zo gedraagt een warrior zich niet," ging de zwarte poes verder, maar dat hoorde hij niet echt. "Welke kittens?", grauwde Whitelion, proberend de absurde stijfheid van zich af te schudden. Er was geen reden voor, het was niet logisch. Desondanks had hij alle pogingen om één van de twee poezen verder aan te vallen gestaakt, al stond hij klaar om weg te springen. behalve dan dat zijn spieren niet mee leken te werken.

Innerghost zag hoe Whitelion verstijfde, maar daar trapte ze niet in. Ze was er van overtuigd dat Whitelion heel goed wist waar ze het over had. "Doe niet alsof je een mousebrain bent. Je eet heel goed waar ik het over heb. Tevens was je er toch echt zelf bij," siste ze. "Die kittens van Fallentear zijn echt niet de lucht uit komen vallen," grauwde ze. Haar staart was dik opgezet. Ze haatte deze kater, deze kater kon ze bestempelen als haar vijand. Hij had haar dochter aan geraakt, en ook nog eens haar tweeling zus gedekt. Hij was de vader van de kittens van haar tweeling zus. Ze kon het nog steeds nauwelijks bevatten.

Het gebeurde allemaal heel snel. Binnen enkele tellen was haar moeder, en tevens de deputy van Shadowclan komen opdagen en had ze Whitelion van haar weg gekregen. Terwijl ze op de grond lag keek ze toe hoe de twee krijgers aan het vechten waren, tot het gesprek oversloeg naar kittens. Ze wist enkele woorden op te vangen en kon er niets aan doen dan geschokt naar lucht te happen. Was deze moordlustige, bedorven krijger de vader van Fallentear's kittens? Uitgeput probeerde de medicine cat zich recht te hijsen, wat haar deels lukte. Ze wicht nog maar net haar evenwicht te bewaren en keek met haar groene, angstige ogen naar de witte kater. "Ben .. ben jij hun vader?" Vroeg ze zachtjes, haar stem trillende van de pijn.

"Doe niet alsof je een mousebrain bent. Je eet heel goed waar ik het over heb. Tevens was je er toch echt zelf bij," siste de poes woedend. Whitelion liet zijn staart hangen, maar zijn houding bleef verstard. "Die kittens van Fallentear zijn echt niet de lucht uit komen vallen" Hij vloekte in zichzelf en schudde de stijfheid van zich af. Zijn staart zwaaide nu geïrriteerd en dreigend heen en weer. De zwakke poes die zich medicine cat noemde leek een poging te doen om iets te zeggen, maar haar woorden drongen niet tot zich door. Nu pas zag hij de gelijkenissen tussen Innerghost en Fallentear, en ergens was hij blij dat hij Shadowclan zo'n steek onderwater had kunnen geven, zelfs zonder het eigenlijk echt te weten. De deputy van hun clan, woedend en daardoor impulsiever. En impulsiever was makkelijker om mee te vechten, aangezien hun moves altijd voorspelbaar waren. Hij greens en schudde even met zijn manen. Nog steeds zei hij geen woord, terwijl hij nadacht hoe hij het best zou reageren in deze situatie. Als hij het goed deed, kon hij misschien iemand de dood in jagen, als hij het slecht deed kon hij zelf de dood in gejaagd worden. En ook al wist hij dat hij totaal geen recht had om naar Starclan te gaan, met alles dat hij gedaan had, was dat wat hij wou. Hij wou zijn partner weerzien, en daarvoor zou hij dus de vergiffenis van Starclan moeten krijgen voor zijn dood. Hij keek schijnbaar ontspannen naar de twee poezen, en haalde zijn schouders op. "We zien elkaar weer.", zei hij op een lichte toon, alsof ze even ene rustig gesprekje voerden, hoewel de dreigende ondertoon niet te ontkennen was. De blik in zijn ogen was vrolijk en zijn staart zwaaide ontspannen heen en weer. Toch zag je dat zijn spieren aangespannen waren, en dat hij klaar was om zich te verdedigen.

Maar al snel liet hij alle schijn vallen, liet hij elk teken van vriendelijkheid of beleefdheid achter zich. het was alsof een masker afging, en zijn gelaatstrekken vertrokken tot een duivels gezicht. hete woede brandde in zijn verschillend gekleurde ogen en zijn nagels waren uitgeslagen. Zijn staart zwaaide dreigend heen en weer terwijl hij een woedend en gevaarlijk gesis liet horen. Al zijn spieren waren duidelijk zichtbaar onder zijn toch wel redelijk pluizige vacht, die nu helemaal overeind stond, en hij stond ineengebukt in een aanvallende houding. Toch sprong hij niet. "En dan zal je niet zo makkelijk van me af komen" Hij gromde de woorden, met een stem die dieper was dan zijn gewone stem. Het aanhoudende gesis stopte niet terwijl hij sprak. Even schudde hij zijn hoofd, waarna hij zorgvuldig al zijn gelaatstrekken weer goed trok en soepel omdraaide, waarna hij wegliep naar zijn eigen territorium, zo snel als alleen een Windclan kat kon.

~Topic uit (a)

Die witte rot-kater had Littlestream wel goed tepakken gehad. Haar stem trilde van de pijn. Ze was zwak. Innerghost was geen moordenaar, maar deze witte rot kater kon ze wel iets aan doen. Hij leek duidelijk verstijfd te zijn door haar woorden, het raakte hem. Maar dat maakte niks voor haar goed, het deed haar juist goed dat haar woorden hem raakten. En nu moest hij gewoon maken dat hij weg kwam. "We zien elkaar weer," klonk de stem van Whitelion. Innerghost trok haar lip op, klaar om alsnog het gevecht aan te gaan. Blind van woedde was ze niet, ze had haar verstand er altijd bij als ze in gevecht was. Ze hield haar tegenstander altijd in de gaten. Oogcontact houden was haar truck. Als je in de ogen keek kon je elke beweging zien dat de tegenstander maakte. Ze wist wel hoe windclanners dachten over Shadowclan, maar die Windclanners waren zelf niet beter dan een stelletje hazenvreters. Shadowclan was juist onverwachts, ze kwamen vanuit de schaduwen. Een stelletje gluiperds werden ze ook wel genoemd. Een belediging was het niet, dat betekende namelijk dat ze goed waren.
"Dan lijkt het mij goed dat je weg gaat," klonk haar stem, haar haren nog steeds dreigend overeind en haar lip opgetrokken. Die houding van Whitelion stond haar totaal niet aan. De smerige snakeheart dat het is.  "En dan zal je niet zo makkelijk van me af komen," vervolgde de stem van Whitelion, als of hij haar woorden negeerde. Innerghost sprong op, ook hij leek klaar voor een gevecht. Maar deze ging er niet komen. Hij ging eindelijk weg. Innerghost keek hem na, tot hij verdwenen was uit het zicht.
Een zucht rolde over de lippen van de deputy, en ze draaide zich om naar Littlestream, haar dochter. En ze keek ook zo naar haar, zoals een moeder naar haar dochter behoorde te kijken. Daarbij keek ze ook bezorgd. "Jou neem ik nu mee terug naar het kamp. Jij moet opgeknapt worden," miauwde ze direct terwijl ze dichter naar haar dochter toe ging. Ze wist niet of ze haar aanraken mocht, dus wachtte ze maar op een teken dat het wél mocht. Bij Littlestream voelde ze zich onzeker, en was ze niet die grote deputy. Bij Littlestream was ze een onzekere moeder die haar dochter terug wou.

Algauw ging de sneeuwwitte kater weg en bleef zij alleen achter met Innerghost. Nieuwe angst, angst van een andere soort, overviel haar toen ze haar blik op de nachtzwarte poes wierp. Ze was bang. Bang voor de hatende woorden die haar moeder haar zou toewerpen. Bang om opnieuw de teleurgestelde blik in diens ogen te zien. Ze was een mislukkeling, een kitten die ze waarschijnlijk nooit had willen krijgen. De donkergrijze poes bereidde zich voor op de koude woorden die naar haar zouden worden gegooid, maar hetgeen wat volgde verraste haar nog het meest. 'Jou neem ik nu mee terug naar het kamp. Jij moet opgeknapt worden,' Terwijl ze doodsbang naar boven keek, hopende de blik van de deputy te kunnen vangen, merkte ze de warme blik op. Algauw haalde ze uit met haar pootje, nagels uitgestrekt en verstopte ze haar kopje onder haar andere poot, haar ogen zo hard mogelijk dicht knijpende. "Laat me met rust!" Miauwde ze, duidelijk helemaal van slag door wat er zonet gebeurd was. "Je geeft toch niks om me! Als ik nooit medicine cat was geworden had je waarschijnlijk nu nog steeds niet naar me omgekeken! Dan had je me gewoon laten sterven!" Hysterie was hoorbaar in haar stem toen deze een octaaf de omhoog schoot. "Je geeft alleen om m'n rang, niet om wie ik ben.." Snikte ze luid, waarna ze zich oprolde in een bolletje en haar staart om haar bebloede lichaam sloeg. Ze was bang om haar moeder aan te kijken, ergens omdat ze werkelijk dacht dat hetgeen wat ze zojuist had gezegd de waarheid was.