The training{Melodypaw-Foxpaw'}

Aangezien Riverpaw meteen met zijn mentor het kamp uit was gegaan had Melodypaw even niets te doen. Daarom was ze maar midden in het kamp gaan liggen zonnen. Gelukkig duurde het niet lang voor Lynxfang haar kwam ophalen. Foxpaw had hij al voor haar gevonden, samen liep het gezelschap het kamp uit. Ze waren al een eind het kamp uit, de Highlands in gelopen, toen Lynxfang stopte. Net als hun mentor stopte Foxpaw en Melodypaw ook. Lynxfang begroette zijn twee apprentices. "Dawnstar heeft mij het vertrouwen geschonken om jullie te trainen voor het Warriorschap en ik zal haar de beste krijgers geven die het woud ooit heeft gekend," vertelde Lynxfang met een ondeugende blik op zijn kop. Rustig ging hij zitten. Zodra hun gebaard werd dat zij ook mochten gaan zitten deden de apprentices dat. "Jullie hebben jullie Apprentices-namen al gekregen voordat jullie mij aangewezen kregen als de nieuwe mentor, ik neem aan dat jullie wel eens uit het Camp zijn geweest. Vertel me maar eens over de plekken waar je al geweest bent en wat je ervan vond," vroeg hun mentor. "Eigeenlijk ben ik niet heel vaak buiten het kamp geweest, één keer ging ik zo ver dat ik het kamp niet goed meer zag, dat was wel leuk," vertelde de rode apprentice naast haar. Haar verhaal was heel anders dan dat van Melodypaw. "Ik heb al een redelijk deel van het gebied gezien. Het verste dat ik ben gegaan is denk ik de rivier die aan de Thunderclan grenst. Ik ging samen met een andere apprentice dus het was gezellig." Ze liet de naam van de andere apprentice maar even achterwege. Als ze hier straf voor zou gaan krijgen konden ze Riverpaw in ieder geval niets maken.

"Jullie vinden het dus waarschijnlijk fijn om buiten het Camp te zijn, dit is mooi, want jullie zullen het vaak zijn," vertelde hun mentor met een goedkeurende toon in zijn stem. Vrolijk zwaaide Melodypaw een keer met haar staart een beetje op en neer. "Vandaag ga ik jullie leren jagen, en ik wil graag zien wat jullie kunnen," ging Lynxfang verder. Even was het stil, alles dat je hoorde was de wind die door het gras blies. "Doe eens alsof je een muis besluipt," beviel de kater zijn apprentices. Net als bij het antwoorden van de vorige vraag ging Foxpaw eerst. Netjes zakte de rode kattin door haar poten, bij de eerste stap ging het echter al mis. "Miw!" Klonk een grappig geluidje terwijl Foxpaw over haar eigen poten struikelde. Al snel stond deze weer op om vervolgens te gaan zitten. Nu was het haar beurt, dit had ze met haar vorige mentor al wel eens geoefend. Dat was een van de weinige trainingen die Melodypaw tot nu toe had gehad. Wat wiebelend zakte de langharige kattin door haar poten. Ze sloop een paar vossenlengtes vooruit, tot ze plotseling stil stond. Met uitgeslagen klauwen sprong ze naar een klein steentje dat een stukje voor haar lag. Echter ging haar landing wat minder goed. Met een paar koprollen rolde ze door het gras vooruit. Snel stond Melodypaw op en schudde wat gras uit haar vacht. Bijzonder stil trippelde ze naar de andere twee katten en nam weer plaats naast Foxpaw. Vragend keek ze haar mentor aan, wachtend op zijn volgende opdracht.

"Volgende keer beter," zei haar mentor. "Je mag wel wat minder wiebelen," merkte de kater vervolgens op. Melodypaw knikte, dat zou ze gaan proberen. Het zou wel moeilijk voor haar worden, dat wist ze zeker. Haar lange vacht vind ook veel wind, niet het makkelijkste dus om mee in balans te blijven. "Jullie hebben het prima gedaan, bovendien kan iedereen foutjes maken," vertelde Lynxfang. "Foxpaw, je moet je gedachten's erbij houden en Melodypaw, wees zeker van je houding en of je de sprong kan wagen," maakte hij zijn correctie ronde af waarna hij op stond. "Let op," zei de kater waarna hij heel precies voor deed aan de apprentices hoe je een muis moest vangen. Aandachtig keek Melodypaw naar haar mentor, hij wiebelde totaal niet. In tegenstelling tot haar dus. "Bij een muis moet je onthouden dat je stil en voorzichtig moet lopen en vooral niet stampen," vertelde Lynxfang nog, bijna onzichtbaar rolde Melodypaw met haar ogen. Dat was best wel logisch ook eigenlijk. De kater stuurde Foxpaw naar een paar bosjes, zij werd naar een grote boom gestuurd. In een drafje liep de tabby kattin richting de grote boom, eenmaal daar zakte ze soepel in de jachthouding. Voorzichtig sloop ze vooruit, ook deze keer wiebelde ze aardig. Zodra ze met haar poot op een van de wortels van de boom ging staan raakte haar al slechte balans verstoord. Een wolk stof vloog op zodra Melodypaw op haar flank was gevallen. Meteen kreeg ze het gevoel dat ze helemaal rood werd, snel rende ze dan ook terug naar de twee andere katten. "Sorry..."

OOC: Sorry voor de extreem late reactie, school was vreselijk druk en had totaal geen inspi...