The stream of silence [+Craneclaw]

P { margin-bottom: 0.21cm; }

Rustig op haar gemak liep de grijze jonge elder door het territory van haar Clan. De laatste tijden had ze haar partner, Dyingblack niet meer gezien en ze vroeg zich af of de kater nog net zo erg depressief was als zij. Haar vacht rimpelde door de beweging en al snel rook ze iets,kat gelukkig van haar Clan. Na een tijd kwam ze bij de poes aan. Even dacht ze na,was dat niet...Craneclaw? 'Hallo,Craneclaw was het niet?', vroeg ze stil aan de poes en glimlachte even.

-Flut,sorry maar heb weinig inspiratie-

+Craneclaw

Cinderfell:

<3:

Made for me <3:

Met droevige ogen staarde de jonge warrior naar de grond. Haar tranen waren al opgedroogd. Haar oren waren naar achter gedraaid, haar staart was rond haar poten getrokken. In haar ijsblauwe ogen was er zoveel pijn dat men zou denken dat ze een verschrikkelijk leven had... Maar dat leven was achter haar... Maar toch... Het kwam in haar nachtmerries voor en maakte haar bang... Steeds opnieuw werd ze wakker, denkend dat ze daar zouden staan... Maar steeds opnieuw herinnerde ze zich dat ze al lang gestopt waren. 'Hallo,Craneclaw was het niet?' De grijze kattin keek op en zag een andere grijze kattin. Het was Cinderfell, de jonge elder. Ze perste een klein glimlachje op haar lippen, maar kon de pijn niet uit haar ogen krijgen. "Ja," zei ze zachtjes met een knikje. "Cinderfell, toch?"

The stream of silence [+Craneclaw] 143qrlu

.:

De jonge warrior leek een glimlach eruit te persen. "Ja," zei ze zachtjes met een knikje. "Cinderfell, toch?" Vroeg de poes. De grijze elder knikte. 'Alles oke?',vroeg ze bezorgd. Ze vroeg zich af hoe het met Dyingblack,haar partner was. Ze had hem al een tijd niet meer gesproken,net zoals haar kinderen die nu allemaal apprentice waren,bijna allemaal hadden ze een goede mentor,behalve Angelpaw,zij moest zo nodig Whitelion als mentor krijgen. Daarom was de poes toen naar Everstar gegaan en had ze alles verteld,de rosse leider zou later met Whitelion spreken. Een zucht verliet haar keel en ze keek naar de jonge poes. 'Heb je...Dyingblack onlangs nog gezien of...eh...gesproken?',vroeg ze aarzelend,wie weet was Craneclaw de kater wel tegen gekomen. Ze wist niet of de kater er nog erg veel moeite mee had met de dood van hun dochtertje Silverkit,maar Cinder wist nu dat ze verder moest gaan met het leven en niet moest plakken bij het verleden,daarom had ze zich ontfermt over haar andere jongen,en Silverkit zou altijd in haar hart blijven,wat er ook zou gebeuren. Met haar groene ogen keek ze de jonge warrior bezorgd aan.

Cinderfell:

<3:

Made for me <3:

De kattin knikte toen ze dat vroeg. 'Alles oke?' Nu was het haar beurt om te knikken. "Gewoon slecht geslapen," besloot ze zachtjes. Ze liet haar ijsblauwe ogen langs de grijze kat gaan, zodat haar blik de helderblauwe lucht ontmoette. Ze zoog de lucht naar binnen en nam even alle geuren in zich op. De geur van de kattin vermengde zich met dat van een haas en van een konijn, maar verder rook ze ook het verse, jonge gras. Ze liet haar blik naar de horizon glijden en zag daar hoe grashalmen zachtjes wiegden in een zacht briesje. Ze bleef er naar staren, zo kon ze eeuwig blijven zitten... Altijd en voor eeuwig... In de stilte wegduiken, enkel de natuur was haar compagnie en het fluisteren van de wind was het enige dat tegen haar sprak... 'Heb je...Dyingblack onlangs nog gezien of...eh...gesproken?' Crane liet haar blik langzaam naar de jonge elder gaan en knikte. "Ja, waarom?" ze nam de blik van Cinderfell vast met haaar ijsblauwe ogen en wachtte het antwoord rustig af.

.:

"Gewoon slecht geslapen," Antwoordde de gestreepte poes zacht. Cinderfell knikte dat ze het begreep,in de stilte die volgde dacht ze even na,er was van alles gebeurd en er gebeurde steeds meer,zoals het gevecht met de ThunderClan,ze begreep niet waarom Everstar Whitelion nog beschermde! Dat mormel was gewoon niet te vertrouwen en hij brak de Warrior code. De grijze elder zochte even en vouwde ongemakkelijk haar gehandicapte poot onder zich en sloeg snel haar staart erom. ze had gevraagd of de poes haar partner nog had gesproken of gezien. 'Na de dood van...Silverkit...nou ja,sinds dien heb ik hem niet meer gezien of hem nog gesproken.', Zei ze en keek de poes voor haar aan,was de kater dan zo kapot geweest? Ze zuchtte en keek even weg.

Cinderfell:

<3:

Made for me <3:

Het was even stil, minder lang dan eerst, maar een antwoord volgde wel. 'Na de dood van...Silverkit...nou ja,sinds dien heb ik hem niet meer gezien of hem nog gesproken.' Ze plooide haar oren in haar nek en keek weg. Haar ogen staarden naar het groene gras onder haar. "Ja... Over Silverkit," ze zweeg even en knipperde even traag met haar ogen. "Ik... Ik... denk niet dat... Dyingblack nog erg... Stabiel is..." bracht ze er moeizaam uit. Langzaam keek ze op om de grijze elder aan te kijken. "Hij... uhm, zag me aan voor haar..." zuchtte ze zachtjes. "En begon toen een beetje... Door te slaan..." Ze weeg en slikte ongemakkelijk de droge smaak in haar mond weg.

.:

De poes leek haar oren in haar nek te plooien en keek weg. "Ja... Over Silverkit," De poes zweeg. "Ik... Ik... denk niet dat... Dyingblack nog erg... Stabiel is..." Ze leek moeite te hebben om dat te zeggen. Langzaam keek ze op."Hij... uhm, zag me aan voor haar..." zuchtte de kat zachtjes,hoorde ze dat nu goed? Was het dan echt zo erg? "En begon toen een beetje... Door te slaan..." Cinder keek de poes met grote ogen aan,het was dus erger dan ze dacht. 'Is het dan...zo...erg?', vroeg ze fluisterend,ze schrok best van wat ze hoorde,zo kende ze de kater niet. Ze wende haar blik van de kat af,ze had moeite met deze informatie te verwerken. Steeds hoorde ze weer die woorden in haar hoofd. Heftig schudde de grijze elder haar kopje heen en weer. Nee ze wou het niet geloven! Het was een droom,en als ze wakker werd waren al haar jongen apprentice die haar kwamen bezoeken,te samen. Zelfs Silverkit. De poes stond op,en wou iets zeggen maar ze ging weer zitten,niet wetend wat ze moest zeggen.

Cinderfell:

<3:

Made for me <3:

De grote ogen die in haar pels branden probeerde de al vrij verlegen poes te negeren. haar eigen blik gleed naar de grond en ze wiebelde wat ongeduldig op haar poten, niet goed wetend wat te doen in deze situatie. 'Is het dan...zo...erg?' De grijze tabby kattin knikte bijna onzichtbaar waarna ze opkeek en de ogen eindelijk durfde aan te kijken. Grote bezorgdheid de overhand maar zoals altijd zag je hoe bang ze was. Toen de grijze elder haar blik afwende deed ze hetzelfde, niet goed wetend wat ze moest zeggen. deze situatie was niet echt iets dat je veel tegen kwam en zeker niet iets dat Crane wilde tegenkomen. Ze was al ze schuchter en wilde dus niet zoveel te maken hebben met zulke dingen. dus ze bleef stil, stilte was goed... Ja, dan kon niemand elkaar pijn doen... Dan kon niemand haar pijn doen...

.: